maroc_misty
10-06-2004, 07:32
Hanane was vandaag weer de hele nacht aan het blokken geweest, ze moest en zou dat verslag af krijgen.
Om vijf uur 's ochtends was ze dan eindelijk klaar. 'Yes' juichte ze.
Ze printte het hele verslag uit, en deed het in een mapje, vervolgens bladerde ze er vijf minuten lang in, ze was best trots op zichzelf dat ze het af had gekregen.
Hanane was altijd wel een ijverige leerling geweest, altijd voldoendes en het liefst zo hoog mogelijke cijfers halen. En maakte bovendien haar huiswerk ver van te voren. Maar de laatste tijd was ze er niet zo bij met haar gedachten, sinds ze Fouad was tegengekomen draaide niet alles meer om cijfers en prestaties.
Het vervelende was alleen dat ze steeds dingen uitstelde voor school. Het begon allemaal twee maanden geleden op een regenachtige dag…
Hanane stond op het perron te wachten op de trein, het regende dus ze schuilde onder een dakkapelletje. Waar blijft Latifa nou? dacht Hanane. Latifa was haar beste vriendin, ze waren van jongs af aan bevriend, en hadden tot zover op dezelfde scholen gezeten. Hanane zat nu in het eerste jaar van het HBO, samen met Latifa in de klas.
Latifa zei net tegen haar dat ze zo naar de trein zou komen en dat Hanane er al vast naar toe kon lopen, maar waar bleef ze nou? Ze keek naar de overkant er stonden een paar Marokkanen tof te doen, Hanane keek weg, opeens zag ze Latifa lopen, ze zwaaide naar haar.
Latifa zat heel erg te grijnzen. Wat grijns je nou? Vroeg Hanane. Ik zg een lekker ding, zei Latifa. Hanane moest lachen, Latifa vond altijd iedereen een lekker ding. Dat zei ze ook.
Nee antwoorde Latifa, deze keer is het echt zo, en ik voel me helemaal verliefd. De trein kwam eraan denderen, Hanane zei niets. Morgen wijs ik je hem aan oké? Hanane knikte.
Ze stapten beide in de trein, ze praatten wat na over de dag, en spraken af vanmiddag naar elkaar toe te gaan. Latifa moest er een halte eerder uit, en ze stapte uit.
Hanane keek uit het raam, ze zag vanuit haar ooghoeken dat er iemand tegenover haar ging zitten, ze wierp een blik op diegene, het was een Marokkaanse jongen zag ze. Ze glimlachte flauw terug, dat was voor hem de aanleiding om een gesprek met haar de beginnen.
Jij zit och ook op de Hogeschool? Vroeg hij. Ja antwoorde Hanane, hoezo? Ik heb je zien lopen, zei hij onverwachts verlegen. Dat trok de aandacht van Hanane, wat schattig dacht ze, hij wordt verlegen. Hij corriggeerde zich snel, en begon zich voor te stellen. Hee ik ben Fouad, hij stak zijn hand uit. Ik ben Hanane, zei Hanane.
Hanane, herhaalde hij, een van de mooiste namen.
Jaja, dacht Hanane bij zichzelf, dat zegt hij zeker tegen iedere meid. Ze zag dat de trein stopte waar ze moest wezen, en zei tegen Fouad: ik moet hier uit, tot ziens!
Dag Hanane, zei Fouad, en hij bleef haar nakijken.
Hanane dacht er voor de rest niet bij na, en liep naar huis, ze ging haar huiswerk maken, ze wil altijd ruim te voren klaar zijn met haar huiswerk.
Om vijf uur 's ochtends was ze dan eindelijk klaar. 'Yes' juichte ze.
Ze printte het hele verslag uit, en deed het in een mapje, vervolgens bladerde ze er vijf minuten lang in, ze was best trots op zichzelf dat ze het af had gekregen.
Hanane was altijd wel een ijverige leerling geweest, altijd voldoendes en het liefst zo hoog mogelijke cijfers halen. En maakte bovendien haar huiswerk ver van te voren. Maar de laatste tijd was ze er niet zo bij met haar gedachten, sinds ze Fouad was tegengekomen draaide niet alles meer om cijfers en prestaties.
Het vervelende was alleen dat ze steeds dingen uitstelde voor school. Het begon allemaal twee maanden geleden op een regenachtige dag…
Hanane stond op het perron te wachten op de trein, het regende dus ze schuilde onder een dakkapelletje. Waar blijft Latifa nou? dacht Hanane. Latifa was haar beste vriendin, ze waren van jongs af aan bevriend, en hadden tot zover op dezelfde scholen gezeten. Hanane zat nu in het eerste jaar van het HBO, samen met Latifa in de klas.
Latifa zei net tegen haar dat ze zo naar de trein zou komen en dat Hanane er al vast naar toe kon lopen, maar waar bleef ze nou? Ze keek naar de overkant er stonden een paar Marokkanen tof te doen, Hanane keek weg, opeens zag ze Latifa lopen, ze zwaaide naar haar.
Latifa zat heel erg te grijnzen. Wat grijns je nou? Vroeg Hanane. Ik zg een lekker ding, zei Latifa. Hanane moest lachen, Latifa vond altijd iedereen een lekker ding. Dat zei ze ook.
Nee antwoorde Latifa, deze keer is het echt zo, en ik voel me helemaal verliefd. De trein kwam eraan denderen, Hanane zei niets. Morgen wijs ik je hem aan oké? Hanane knikte.
Ze stapten beide in de trein, ze praatten wat na over de dag, en spraken af vanmiddag naar elkaar toe te gaan. Latifa moest er een halte eerder uit, en ze stapte uit.
Hanane keek uit het raam, ze zag vanuit haar ooghoeken dat er iemand tegenover haar ging zitten, ze wierp een blik op diegene, het was een Marokkaanse jongen zag ze. Ze glimlachte flauw terug, dat was voor hem de aanleiding om een gesprek met haar de beginnen.
Jij zit och ook op de Hogeschool? Vroeg hij. Ja antwoorde Hanane, hoezo? Ik heb je zien lopen, zei hij onverwachts verlegen. Dat trok de aandacht van Hanane, wat schattig dacht ze, hij wordt verlegen. Hij corriggeerde zich snel, en begon zich voor te stellen. Hee ik ben Fouad, hij stak zijn hand uit. Ik ben Hanane, zei Hanane.
Hanane, herhaalde hij, een van de mooiste namen.
Jaja, dacht Hanane bij zichzelf, dat zegt hij zeker tegen iedere meid. Ze zag dat de trein stopte waar ze moest wezen, en zei tegen Fouad: ik moet hier uit, tot ziens!
Dag Hanane, zei Fouad, en hij bleef haar nakijken.
Hanane dacht er voor de rest niet bij na, en liep naar huis, ze ging haar huiswerk maken, ze wil altijd ruim te voren klaar zijn met haar huiswerk.