APPIE_ZUID
16-11-2009, 10:06
( Deze tekst heb ik via een dorostuurmail ontvangen en wilde ik delen met jullie, dus de ik-vorm in het verhaal is een ander persoon)
Dit verhaal is 1 van zoveel feiten die ons volk treffen, hopelijk kan iedereen zich hierin bevinden. Zo zwak zijn ons beloftes en zo licht is het vlammetje binnen ons huwelijken.
Column
Ik moest laatst getuigen bij een vriend van me in het Marokkaanse consulaat. Hij ging trouwen en dan moet je natuurlijk de welbekende ‘shoud’ meenemen. We zaten met z’n allen in die stoffige kamer met allerlei papierwerk, duizenden kopietjes van allerlei La Carte-achtige documenten op een oud Marokkaans bureau. Wat mij daar opviel, was dat de ambtenaar natuurlijk weer in een iets te groot pak, die het huwelijk juridisch in orde maakte, aan de andere kant volop scheidingen aan het regelen was.
Marokkanen trouwen niet alleen, maar scheiden ook bij bosjes de laatste jaren. Een op de vijf Marokkanen scheidt de laatste tijd. Hoe kan dit? De generatie van onze ouders die scheiden niet of nauwelijks. Zelden zijn eerste generatie Marokkanen gescheiden. Dan moet er echt iets verschrikkelijks gebeurd zijn, anders zitten ze na een fikse ruzie de volgende dag weer gezellig samen met een heerlijke ethee en lemsemen naar Lingo te kijken op een verdwaalde dinsdagavond.
De generatie Marokkanen van nu denkt dat trouwen een hele lange leuke gezellige date is. Met je mooiste kleertjes aan, net fris opgeschoren en op naar je chatdate in Scheveningen. Alsof het constant met je gezelligste Marokkaanse beentje voor is.
Je herinnert je die eerste date nog als de dag van gister.
Na lange tijd ge-msn eindelijk afgesproken. Je hoopt natuurlijk dat de ander een beetje te doen is. Op de foto vinden ze elkaar er redelijk goed uit zien. Maar goed, een foto zegt niet veel, denken ze allebei. Ze lopen elkaar tegemoet en boven alle verwachtingen zien ze er allebei beter uit dan gedacht. In een linnen broek en tuniekje eroverheen, lijkt het in de ogen van de jongen net alsof ze een prachtig figuur heeft. Ze benen snel naar een terrasje waar de date goed van start kan gaan.
De zon schijnt, Ice Tea smaakt heerlijk en de praatjes lopen gesmeerd. De jongen zegt na verloop van tijd in een verliefde bui: ‘Ik snap echt niet dat mannen liever heel de nacht in de nadi zitten dan bij hun vrouw. En ik snap al helemaal niet dat ze vreemd kunnen gaan. Ik zou dat nooit doen!’
Het meisje is ook goed gehumeurd die dag. Om de praatjes nog zoeter te maken zegt ze erachteraan: ‘Ik snap ook echt niet dat meiden ruzie kunnen krijgen met hun schoonmoeder. Ik zou mijn schoonmoeder net zo behandelen als mijn echte moeder. En met mijn schoonzussen zou ik wekelijks allemaal leuke dingen mee doen, koekjes bakken en samen naar de kapper.’
De date is helemaal geslaagd. Zes maanden later vinden ze nog steeds dat ze perfect bij elkaar passen en plots zijn ze getrouwd.
Achttien maanden later
Het plaatje begint barstjes te vertonen. Meneer vindt zijn vrouw eigenlijk al niet meer zo aantrekkelijk. Zijn vrouw is al bijna tien kilo aangekomen en van de kookkunsten van mevrouw is hij ook niet echt onder de indruk. Hij is het eten van zijn moeder gewend en nu eet hij net iets te vaak doner en kapsalon.
‘Hé, wanneer eten we nou eens een keer gewoon tajin of zo?’
‘Je wist dat ik niet kon koken toen we gingen trouwen en door mijn werk heb ik geen tijd daarvoor. Wat zeur jij de laatste tijd veel zeg, toen we net trouwden zei je hier niks over.’
‘Ik wil trouwens niet lullig doen, maar je bent zwaar aangekomen. Laat staan als je zwanger wordt, hoe groot wordt je dan wel niet?’
‘Nee, jij bent dun gebleven a Brad Pitt. Heb je weleens naar jezelf gekeken. In een spijkerbroek heb je gewoon een figuur van een chick.’
Ook bij het meisje beginnen er natuurlijk allerlei irritaties te ontstaan. Ze heeft inmiddels ook al een hekel aan zijn moeder. Ze vindt dat ze zich veel te veel bemoeid met hun leven. Ze heeft samen met haar man een vakantie geboekt naar de Malediven, maar haar lieve schoonmoeder gooit roet in het eten.
‘Ik trouwde juist om niet meer naar Marokko te hoeven met mijn ouders. Nu moet ik er weer heen, we hadden toch afgesproken om dit jaar naar de Malediven te gaan?’
‘Ja, dat was de planning ja, maar nichtje van mijn moeder gaat trouwen in de bergen en ik ben de enige die haar kan brengen.’
‘Dus door een gaar nichtje van jou uit de bergen die met een Eén of andere snor gaat trouwen, kan ik na tien keer Marokko op rij niet naar de Malediven?’
‘Ja, ik kan er ook niks aan doen. Zit niks anders op.’
‘Zit niks anders op? Ewa dan ga je maar samen met je moeder naar die bruiloft, want ik ga echt niet naar Marokko. Ik ben volgens mij getrouwd met je moeder. Nog even en je moeder komt naast me liggen als we gaan slapen. Ben getrouwd met een mama’s kindje.’
‘Hou je bek over mijn moeder!’
Bij een Marokkaanse jongen moet je natuurlijk niet aan zijn moeder komen. Dan heb je de poppen aan het dansen. Het begon zo leuk op Scheveningen en na de eerste ruzies stapelen de akkefietjes zich op totdat ze er samen achter komen dat getrouwd zijn eigenlijk geen bal aan is. Althans, niet op de Scheveningen-manier zoals ze die in gedachte hadden twee jaar en tien kilo geleden. Vanaf dit punt kan het alleen maar meer bergafwaarts gaan totdat ze samen beslissen om er een einde aan te maken. Weer een gescheiden stelletje erbij.
Als ik de Marokkaanse generatie van nu zie en ik vergelijk die met de eerste generatie, dan kan ik niet anders dan zwaar respect betuigen voor onze oudjes. Zij, die het nog veel moeilijker hadden in alle opzichten. Veel kinderen, minder geld, familie in Marokko en noem het maar op en ze hebben het voor elkaar gekregen om hun huwelijken in stand te houden tot de dood hun scheidt. Dat is pas sbar. Mensen, werkelijk waar, respect voor onze ouders!
Dit verhaal is 1 van zoveel feiten die ons volk treffen, hopelijk kan iedereen zich hierin bevinden. Zo zwak zijn ons beloftes en zo licht is het vlammetje binnen ons huwelijken.
Column
Ik moest laatst getuigen bij een vriend van me in het Marokkaanse consulaat. Hij ging trouwen en dan moet je natuurlijk de welbekende ‘shoud’ meenemen. We zaten met z’n allen in die stoffige kamer met allerlei papierwerk, duizenden kopietjes van allerlei La Carte-achtige documenten op een oud Marokkaans bureau. Wat mij daar opviel, was dat de ambtenaar natuurlijk weer in een iets te groot pak, die het huwelijk juridisch in orde maakte, aan de andere kant volop scheidingen aan het regelen was.
Marokkanen trouwen niet alleen, maar scheiden ook bij bosjes de laatste jaren. Een op de vijf Marokkanen scheidt de laatste tijd. Hoe kan dit? De generatie van onze ouders die scheiden niet of nauwelijks. Zelden zijn eerste generatie Marokkanen gescheiden. Dan moet er echt iets verschrikkelijks gebeurd zijn, anders zitten ze na een fikse ruzie de volgende dag weer gezellig samen met een heerlijke ethee en lemsemen naar Lingo te kijken op een verdwaalde dinsdagavond.
De generatie Marokkanen van nu denkt dat trouwen een hele lange leuke gezellige date is. Met je mooiste kleertjes aan, net fris opgeschoren en op naar je chatdate in Scheveningen. Alsof het constant met je gezelligste Marokkaanse beentje voor is.
Je herinnert je die eerste date nog als de dag van gister.
Na lange tijd ge-msn eindelijk afgesproken. Je hoopt natuurlijk dat de ander een beetje te doen is. Op de foto vinden ze elkaar er redelijk goed uit zien. Maar goed, een foto zegt niet veel, denken ze allebei. Ze lopen elkaar tegemoet en boven alle verwachtingen zien ze er allebei beter uit dan gedacht. In een linnen broek en tuniekje eroverheen, lijkt het in de ogen van de jongen net alsof ze een prachtig figuur heeft. Ze benen snel naar een terrasje waar de date goed van start kan gaan.
De zon schijnt, Ice Tea smaakt heerlijk en de praatjes lopen gesmeerd. De jongen zegt na verloop van tijd in een verliefde bui: ‘Ik snap echt niet dat mannen liever heel de nacht in de nadi zitten dan bij hun vrouw. En ik snap al helemaal niet dat ze vreemd kunnen gaan. Ik zou dat nooit doen!’
Het meisje is ook goed gehumeurd die dag. Om de praatjes nog zoeter te maken zegt ze erachteraan: ‘Ik snap ook echt niet dat meiden ruzie kunnen krijgen met hun schoonmoeder. Ik zou mijn schoonmoeder net zo behandelen als mijn echte moeder. En met mijn schoonzussen zou ik wekelijks allemaal leuke dingen mee doen, koekjes bakken en samen naar de kapper.’
De date is helemaal geslaagd. Zes maanden later vinden ze nog steeds dat ze perfect bij elkaar passen en plots zijn ze getrouwd.
Achttien maanden later
Het plaatje begint barstjes te vertonen. Meneer vindt zijn vrouw eigenlijk al niet meer zo aantrekkelijk. Zijn vrouw is al bijna tien kilo aangekomen en van de kookkunsten van mevrouw is hij ook niet echt onder de indruk. Hij is het eten van zijn moeder gewend en nu eet hij net iets te vaak doner en kapsalon.
‘Hé, wanneer eten we nou eens een keer gewoon tajin of zo?’
‘Je wist dat ik niet kon koken toen we gingen trouwen en door mijn werk heb ik geen tijd daarvoor. Wat zeur jij de laatste tijd veel zeg, toen we net trouwden zei je hier niks over.’
‘Ik wil trouwens niet lullig doen, maar je bent zwaar aangekomen. Laat staan als je zwanger wordt, hoe groot wordt je dan wel niet?’
‘Nee, jij bent dun gebleven a Brad Pitt. Heb je weleens naar jezelf gekeken. In een spijkerbroek heb je gewoon een figuur van een chick.’
Ook bij het meisje beginnen er natuurlijk allerlei irritaties te ontstaan. Ze heeft inmiddels ook al een hekel aan zijn moeder. Ze vindt dat ze zich veel te veel bemoeid met hun leven. Ze heeft samen met haar man een vakantie geboekt naar de Malediven, maar haar lieve schoonmoeder gooit roet in het eten.
‘Ik trouwde juist om niet meer naar Marokko te hoeven met mijn ouders. Nu moet ik er weer heen, we hadden toch afgesproken om dit jaar naar de Malediven te gaan?’
‘Ja, dat was de planning ja, maar nichtje van mijn moeder gaat trouwen in de bergen en ik ben de enige die haar kan brengen.’
‘Dus door een gaar nichtje van jou uit de bergen die met een Eén of andere snor gaat trouwen, kan ik na tien keer Marokko op rij niet naar de Malediven?’
‘Ja, ik kan er ook niks aan doen. Zit niks anders op.’
‘Zit niks anders op? Ewa dan ga je maar samen met je moeder naar die bruiloft, want ik ga echt niet naar Marokko. Ik ben volgens mij getrouwd met je moeder. Nog even en je moeder komt naast me liggen als we gaan slapen. Ben getrouwd met een mama’s kindje.’
‘Hou je bek over mijn moeder!’
Bij een Marokkaanse jongen moet je natuurlijk niet aan zijn moeder komen. Dan heb je de poppen aan het dansen. Het begon zo leuk op Scheveningen en na de eerste ruzies stapelen de akkefietjes zich op totdat ze er samen achter komen dat getrouwd zijn eigenlijk geen bal aan is. Althans, niet op de Scheveningen-manier zoals ze die in gedachte hadden twee jaar en tien kilo geleden. Vanaf dit punt kan het alleen maar meer bergafwaarts gaan totdat ze samen beslissen om er een einde aan te maken. Weer een gescheiden stelletje erbij.
Als ik de Marokkaanse generatie van nu zie en ik vergelijk die met de eerste generatie, dan kan ik niet anders dan zwaar respect betuigen voor onze oudjes. Zij, die het nog veel moeilijker hadden in alle opzichten. Veel kinderen, minder geld, familie in Marokko en noem het maar op en ze hebben het voor elkaar gekregen om hun huwelijken in stand te houden tot de dood hun scheidt. Dat is pas sbar. Mensen, werkelijk waar, respect voor onze ouders!