Mourri
14-11-2009, 11:20
Feedback graag??? een aardig lang stukje. Neem de tijd om het in je op te nemen.
Citaat:
Citaat:
Op zaterdag de 14e schreef ik over vrijdag de 13e. Bijgeloof zeggen ze. Een hartverscheurende en heftige dag. Beladen met emoties tot diep in de nacht. Een glimlach hier en een traantje daar. Schreeuwen wil ik. Schreeuwen! Loskomen! En verdwijnen van deze wereld. Kapot gemaakt. Gebroken! Als puntje bij paaltje komt dan is het te moeilijk. Afscheid nemen is moeilijk en bestaat niet. Ik heb zoveel geleerd van haar. Dat het niet normaal te noemen is. Maar nu, nu duwt ze me weg en zegt dat ik op mijn eigen benen moet staan. Moeilijk dit. Moeilijke keuzes moeten worden gemaakt. En afscheid nemen op het moment dat je elkaar nog ziet is misschien moeilijk maar de echte pijn komt wanneer je elkaar niet meer ziet. Dan voelt men de leegte, pijn en verdriet. Dan vloeien de tranen als of men leegloopt. Want dan is het echt over en uit. Moet ik de pijn verzachten door te zeggen dat het voorlopig zo blijft of moet ik niets verzachten en de pijn hard laten komen door te zeggen dat het voor altijd zo blijft?? En dat laatste weet niemand niet. Niemand weet of het voor altijd zo blijft want wat komen gaat weet niemand, toekomst is vaak onzeker. Grappig of ironisch is wel dat we op de eerste dag intiem waren, we kusten mekaar. En op de laatste dag, vrijdag de 13e, waren we ook intiem, we kusten mekaar. En daar tussen was het eigenlijk nooit zo intiem. We begonnen zo en we eindigen op dezelfde manier. Aan de ene kant denk ik. Moet ik nou mffelas(verpest) worden of moet ik nou volgens de soennah en de koran leven. Men zegt vaak dat alles goed komt. Maar dit is niet altijd zo. Zij is waardevol. Ik bewonder haar. Hoewel ze niet altijd nadenkt voordat ze wat zegt zijn haar woorden wel doeltreffend. Ze raken en laten mij denken. Ze geeft mij een klap in mijn gezicht, een figuurlijke. Wakker worden Mourad. Wakker worden en zie dat de basis die jij nu legt, later de basis word waarop jij moet staan. En wanneer de tijd is gekomen dat ik sta en vol trots kan zeggen dat ik ben wie altijd al wilde zijn, dan, dan bezoek ik haar en zal ik geen enkele moment haar uit het oog verliezen. Maar de toekomst is onzeker.