ReleasePeace2th
09-11-2009, 01:20
INTRODUCTIE
Tijdens het onderzoek naar de Federale Reserve Bank kwam ik in contact met het werk van Rudo de Ruijter, een zelfstandige Nederlandse onderzoeker die publiceert op vele internationale sites. Zijn basis is terug te vinden op Court Fool.info. Een van zijn artikelen zou ik graag willen gebruiken als basis om wat meer inzicht te krijgen in wat er zich zo allemaal afspeelt ten oosten van de Kaspische zee. Sinds ik de film 'Syriana' gezien heb, heb ik daar weinig warme gevoelens bij.
Om het een beetje behapbaar te houden wilde ik me in eerste instantie vooral richten op Turkmenistan. Daar weet ik eigenlijk niet veel meer van dan dat het een voormalige sovjet-republiek was. Ik plaats hieronder een kaartje van World Atlas om een beeld te geven van de regio:
Een artikel van Rudo de Ruijter uit 2006 Pipelines to 9/11 staat boordevol informatie over de ontwikkelingen rondom oliepijpleidingen in dit gebied. Ik pik er wat onderdelen uit die te maken hebben met Turkmenistan.
TURKMENISTAN
Maar eerst wat over Turkmenistan zelf. In 1991 werd Turkmenistan een onafhankelijke staat geleid door de president Saparmurat Niyazov welke stierf door een hartstilstand in 2006. In de hoofdstad Asjchabad is enkele jaren geleden een gouden beeld van Niazov geplaatst dat met de zon meedraait. Hij schreef een soort autobiografie met wat teksten uit de koran en wat geschiedenis van Turkmenistan. Dit boek noemde hij de Ruhnama en was verplichte kost. Hij verklaarde op de staatstelevisie dat iedereen die de Ruhnama driemaal lezen zou, rechtstreeks naar de hemel zou gaan. Dat zou hij bij Allah afgesmeekt hebben tijdens het schrijven van de Ruhnama. Sinds zijn dood is de nieuwe president van Turkmenistan de voormalige tandarts Berdimuhammedow.
DE PIJPLEIDING DOOR AFGHANISTAN
Het Amerikaanse bedrijf Enron had een energiecentrale gebouwd in het Indische Bombay en zag het in het begin van de jaren negentig wel zitten als het gas en de olie uit Turkmenistan via Afghanistan en Pakistan in India zou uitkomen. Het was voor Amerika geen optie om het gas via Rusland of Iran te laten stromen. Alleen was er een probleempje: de toestand in Afghanistan was niet stabiel. In 1992 werd de pro-russische president Najibullah afgezet en in 1993 vervangen door president Rabbani, welke gesteund werd door een Tajik-minderheid. Tajikistan grenst overigens net niet aan Turkmenistan omdat Uzbekistan er nog tussen zit.
In maart 1995 blijken er twee partijen te zijn die willen investeren in het bouwen van een pijpleiding vanuit Turkmenistan via Afghanistan naar Pakistan: de Argentijnse BRIDAS en het Amerikaanse UNOCAL. In oktober van 1995 tekent de Turkmeense president Niyazov een contract met de Amerikanen, maar de Afghaanse president Rabbani gaat in februari 1996 in zee met de Argentijnen voor de pijpleiding van zo'n 1200 km. door Afghanistan. Zonder de Afghaanse pijpleiding konden de Amerikanen het wel schudden met het Turkmeense gas/olie. In maart 1996 stemt Pakistan in met het plan om Iraanse olie te transporteren naar India via Pakistaans gebied. Ook tekent de Turkmeense president een contract met de Turken om via Iran het gas te exporteren. De Amerikanen waren niet zo blij met die twee nieuwe pijpleidingplannen door Iran. Dit leidde in juni 1996 tot een Amerikaanse wet: Iranian-Libyan Sanctions Act (zie Congressional Record) welke stelde dat landen geen contracten met Iran mochten sluiten waarbij bedragen van meer dan 4 miljoen dollar was gemoeid.
Turkije en Turmenistan lapten deze wet aan hun laars en tekenden een 20-jarig verdrag met Iran. Eind 1997 was er al 200 km pijpleiding gebouwd vanuit Turkmenistan in Iran.
Gelukkig voor UNOCAL waren daar echter onze Talibanvrienden die graag afwilden van de Afghaanse president. In september 1996 namen ze Jalabad, Kandahar en uiteindelijk Kabul in. President Rabbani vluchtte naar het Noorden om zich aan te sluiten bij de Noordelijke Alliantie. Het Amerikaanse UNOCAL slaakte een zucht van verlichting en steunden al snel de Taliban. Helaas waren ook de Taliban niet gecharmeerd van de Amerikanen en zij besloten vast te houden aan de Argentijnen. Omdat de nieuwe Taliban internationaal alleen door Pakistan en Saudi Arabië werd erkend konden de werkzaamheden geen doorgang vinden.
In november 1997 probeerde UNOCAL nogmaals de Taliban te paaien door ze uit te nodigen in Sugarland, Texas waar ze een VIP-behandeling kregen (Timeline).
Door de internationale sancties tegen het Talibanbewind in Afghanistan en uiteindelijk door de invasie van de Amerikaanse troepen kon in juni 2002 de adviseur van UNOCAL, Hamid Karzai als nieuwe president van Afghanistan worden geïnstalleerd. Hij tekende alras een officieel verdrag met Turkmenistan en Pakistan voor de door UNOCAL zo gewenste gaspijpleiding. Het heeft een tijd geduurd, maar dan heb je ook wat, zullen de Amerikanen gedacht hebben. Helaas wil het nog steeds niet zo vlotten met die dekselse Taliban.
Bron 1:http://home.tiscali.nl/gibbon/waterput/0041-pijpleidingen-turkmenistan-en-afghanistan.htm
Volledige Bron 2: http://www.courtfool.info/en_Pipelines%20to%209_11.htm
Tijdens het onderzoek naar de Federale Reserve Bank kwam ik in contact met het werk van Rudo de Ruijter, een zelfstandige Nederlandse onderzoeker die publiceert op vele internationale sites. Zijn basis is terug te vinden op Court Fool.info. Een van zijn artikelen zou ik graag willen gebruiken als basis om wat meer inzicht te krijgen in wat er zich zo allemaal afspeelt ten oosten van de Kaspische zee. Sinds ik de film 'Syriana' gezien heb, heb ik daar weinig warme gevoelens bij.
Om het een beetje behapbaar te houden wilde ik me in eerste instantie vooral richten op Turkmenistan. Daar weet ik eigenlijk niet veel meer van dan dat het een voormalige sovjet-republiek was. Ik plaats hieronder een kaartje van World Atlas om een beeld te geven van de regio:
Een artikel van Rudo de Ruijter uit 2006 Pipelines to 9/11 staat boordevol informatie over de ontwikkelingen rondom oliepijpleidingen in dit gebied. Ik pik er wat onderdelen uit die te maken hebben met Turkmenistan.
TURKMENISTAN
Maar eerst wat over Turkmenistan zelf. In 1991 werd Turkmenistan een onafhankelijke staat geleid door de president Saparmurat Niyazov welke stierf door een hartstilstand in 2006. In de hoofdstad Asjchabad is enkele jaren geleden een gouden beeld van Niazov geplaatst dat met de zon meedraait. Hij schreef een soort autobiografie met wat teksten uit de koran en wat geschiedenis van Turkmenistan. Dit boek noemde hij de Ruhnama en was verplichte kost. Hij verklaarde op de staatstelevisie dat iedereen die de Ruhnama driemaal lezen zou, rechtstreeks naar de hemel zou gaan. Dat zou hij bij Allah afgesmeekt hebben tijdens het schrijven van de Ruhnama. Sinds zijn dood is de nieuwe president van Turkmenistan de voormalige tandarts Berdimuhammedow.
DE PIJPLEIDING DOOR AFGHANISTAN
Het Amerikaanse bedrijf Enron had een energiecentrale gebouwd in het Indische Bombay en zag het in het begin van de jaren negentig wel zitten als het gas en de olie uit Turkmenistan via Afghanistan en Pakistan in India zou uitkomen. Het was voor Amerika geen optie om het gas via Rusland of Iran te laten stromen. Alleen was er een probleempje: de toestand in Afghanistan was niet stabiel. In 1992 werd de pro-russische president Najibullah afgezet en in 1993 vervangen door president Rabbani, welke gesteund werd door een Tajik-minderheid. Tajikistan grenst overigens net niet aan Turkmenistan omdat Uzbekistan er nog tussen zit.
In maart 1995 blijken er twee partijen te zijn die willen investeren in het bouwen van een pijpleiding vanuit Turkmenistan via Afghanistan naar Pakistan: de Argentijnse BRIDAS en het Amerikaanse UNOCAL. In oktober van 1995 tekent de Turkmeense president Niyazov een contract met de Amerikanen, maar de Afghaanse president Rabbani gaat in februari 1996 in zee met de Argentijnen voor de pijpleiding van zo'n 1200 km. door Afghanistan. Zonder de Afghaanse pijpleiding konden de Amerikanen het wel schudden met het Turkmeense gas/olie. In maart 1996 stemt Pakistan in met het plan om Iraanse olie te transporteren naar India via Pakistaans gebied. Ook tekent de Turkmeense president een contract met de Turken om via Iran het gas te exporteren. De Amerikanen waren niet zo blij met die twee nieuwe pijpleidingplannen door Iran. Dit leidde in juni 1996 tot een Amerikaanse wet: Iranian-Libyan Sanctions Act (zie Congressional Record) welke stelde dat landen geen contracten met Iran mochten sluiten waarbij bedragen van meer dan 4 miljoen dollar was gemoeid.
Turkije en Turmenistan lapten deze wet aan hun laars en tekenden een 20-jarig verdrag met Iran. Eind 1997 was er al 200 km pijpleiding gebouwd vanuit Turkmenistan in Iran.
Gelukkig voor UNOCAL waren daar echter onze Talibanvrienden die graag afwilden van de Afghaanse president. In september 1996 namen ze Jalabad, Kandahar en uiteindelijk Kabul in. President Rabbani vluchtte naar het Noorden om zich aan te sluiten bij de Noordelijke Alliantie. Het Amerikaanse UNOCAL slaakte een zucht van verlichting en steunden al snel de Taliban. Helaas waren ook de Taliban niet gecharmeerd van de Amerikanen en zij besloten vast te houden aan de Argentijnen. Omdat de nieuwe Taliban internationaal alleen door Pakistan en Saudi Arabië werd erkend konden de werkzaamheden geen doorgang vinden.
In november 1997 probeerde UNOCAL nogmaals de Taliban te paaien door ze uit te nodigen in Sugarland, Texas waar ze een VIP-behandeling kregen (Timeline).
Door de internationale sancties tegen het Talibanbewind in Afghanistan en uiteindelijk door de invasie van de Amerikaanse troepen kon in juni 2002 de adviseur van UNOCAL, Hamid Karzai als nieuwe president van Afghanistan worden geïnstalleerd. Hij tekende alras een officieel verdrag met Turkmenistan en Pakistan voor de door UNOCAL zo gewenste gaspijpleiding. Het heeft een tijd geduurd, maar dan heb je ook wat, zullen de Amerikanen gedacht hebben. Helaas wil het nog steeds niet zo vlotten met die dekselse Taliban.
Bron 1:http://home.tiscali.nl/gibbon/waterput/0041-pijpleidingen-turkmenistan-en-afghanistan.htm
Volledige Bron 2: http://www.courtfool.info/en_Pipelines%20to%209_11.htm