Bekijk volle/desktop versie : Een moeilijke beslissing....



21-10-2009, 16:08
Eigenlijk zou ik moeten opstaan en weggaan, maar het is moeilijk om zijn blik los te laten. Als ik me bedenk dat hij me zojuist verteld heeft dat hij het hand van zijn nichtje heeft gevraagd, merk ik dat ik het nog niet besef. Het kan niet waar zijn dat degene waar ik veel tijd, energie en liefde in gestoken heb, mij aan de kant zet voor een andere meid.” Zij zou een goede partnerkeuze zijn volgens moeder” , beweerde hij. Ze komt uit de familie, uit dezelfde streek en zou beter zijn. Ik voel hoe hij mijn hand nog vast heeft, maar kan me niet verroeren. Ik vertrouwde erop dat hij om andere redenen naar Marokko was gegaan. Redenen waar ik hem in steunde. Niet om de papieren van zijn aanstaande in orde te maken. Het leek alsof mijn hart stil stond. De goed gebekte dame had hier niks op te zeggen. Moet ik nu schreeuwen? Of toch huilen? Moet ik soms lachen, omdat ik hier de grap ben?
Ik laat zijn hand hand los en sta op. Ik doe mijn tas open en haal er mijn portemonnee uit. Het briefje van tien haal ik eruit en leg het op tafel neer. Ik kijk hem aan en glimlach. Normaal gesproken zou er nu een kibbelpartij gaande zijn over wie er betaald, maar hij piepte niet. Hij kijkt me aan en kijkt beschamend naar zijn kopje koffie. Hij had er nog geen slok van genomen, want hij viel gelijk met de deur in huis. Nou hij, ik dwong hem, want vond zijn gedrag de laatste tijd erg verdacht. Hij was inmiddels een week terug, maar had hem maar 1 keer gezien. Op mijn smsjes reageren ging stroef. En als ik hem belde dan was het verzoek om hem later terug te bellen, maar dan nam hij niet op.
Ik zucht nog een keer heel diep, doe mijn ring af, leg deze op tafel en loop weg. Elke stap die ik door het restaurant zette op weg naar de uitgang, voelde zwaar aan. Terwijl ik mijn sjaal om mijn nek draai, lijkt het alsof ik stil sta en de tijd om me heen doorgaat. Als ik buiten sta versnel ik mij naar mijn auto. Ik stap in, start de motor en rijd weg. Geen twee minuten later zet ik de auto aan de kant en barst ik in tranen uit. “ ik ben niet meer alleen en heb jou nodig! Wij hebben jou nodig!” schreeuw ik .
Mijn tranen lijken hun weg naar beneden te vinden en van stoppen lijkt er niet te komen. Het lijkt alsof iemand mijn keel dicht knijpt, als het tot mij doordringt dat hij nu tot een ander behoort. Zijn woorden klinken als geschreeuw in mijn hoofd. “ Zij is een berberse en zou mij moeten begrijpen”. Al die argumenten die hem er toe hebben gebracht deze keus te maken. Ze klinken als of hij er zelf niet achter staat, maar omdat het door een ander als het beste wordt geacht. Ik hoor mijn hart tekeer gaan door de stilte heen. Ik til mijn hoofd op en veeg mijn tranen met mijn hoofddoek af. Als ik in mijn Spiegel kijken zie ik dat mijn mascara helemaal is uitgelopen. “ Mezelf zogenaamd mooi maken voor je, vuile schoft”. Ik veeg het zo goed mogelijk weg en wuig het idée waarom ik al een gek tegen mezelf praat. Voor een moment kijk ik om me heen. Ik plaats mijn handen op mijn buik en zucht…..” liefje, het is echt voorbij. Dit wordt een moeilijke beslissing.”

22-10-2009, 14:29


Nobody 's interested?

22-10-2009, 14:36
ik wel 1e fan upps

28-10-2009, 17:43
Voor dagen stond mijn telefoon uit en stond ik bij mijn werkgever als ziek gemeld. Terwijl ik vanuit onder mijn dekens een aflevering van Oprah volg, hoor ik de deur van mijn kamer open gaan. Ik weet dat het mijn moeder is, die al voor de zoveelste keer komt kijken. Dit keer komt ze de kamer binnen. Ze loop rustig naar mijn bed en neemt er plaats. Ik kijk haar aan. In haar ogen kan ik zien dat zij mij precies zo ziet zoals ik me voel, beroerd. En mam je hebt het goed. Mijn hart is gebroken en mijn hersens heb ik gekraakt van het nadenken. Ik kijk van mijn moeder weg en kijk weer naar de televisie. Ik ben aan het kijken, maar hoor haar niet spreken. Ik zie alleen Re voor mijn ogen spreken. Die hele scenario speelt zich keer op keer weer voor mijn ogen. In de zomer zou de bruiloft plaats vinden en zou hij zijn bruidje naar Nederland halen. Mijn hart brak weer.
“ Mijn dochter”, kwam er uit mijn moeders mond. Ik kijk op en zie haar zuchten. “ mijn dochter sta op en ga verder met je leven. Allah swt heeft dit voor jou gewild, het lot heeft jullie niet bij elkaar gebracht, wees dan niet teleurgesteld in Hem”. Mijn moeders woorden zijn altijd zo mooi, maar dit keer zat ik diep in de problemen. Ik had haar al sinds een paar maanden over Redouan verteld. Verteld dat ik iemand had ontmoet waar ik gelukkig mee ben. Iemand die echt serieus is, een echte man. Ik kon het niet langer verborgen voor haar houden, want ik had het al zovaak over trouwen met Re. Het kon gewoon niet misgaan, maar het gebeurde wel.