n2srina
21-10-2009, 16:08
Eigenlijk zou ik moeten opstaan en weggaan, maar het is moeilijk om zijn blik los te laten. Als ik me bedenk dat hij me zojuist verteld heeft dat hij het hand van zijn nichtje heeft gevraagd, merk ik dat ik het nog niet besef. Het kan niet waar zijn dat degene waar ik veel tijd, energie en liefde in gestoken heb, mij aan de kant zet voor een andere meid.” Zij zou een goede partnerkeuze zijn volgens moeder” , beweerde hij. Ze komt uit de familie, uit dezelfde streek en zou beter zijn. Ik voel hoe hij mijn hand nog vast heeft, maar kan me niet verroeren. Ik vertrouwde erop dat hij om andere redenen naar Marokko was gegaan. Redenen waar ik hem in steunde. Niet om de papieren van zijn aanstaande in orde te maken. Het leek alsof mijn hart stil stond. De goed gebekte dame had hier niks op te zeggen. Moet ik nu schreeuwen? Of toch huilen? Moet ik soms lachen, omdat ik hier de grap ben?
Ik laat zijn hand hand los en sta op. Ik doe mijn tas open en haal er mijn portemonnee uit. Het briefje van tien haal ik eruit en leg het op tafel neer. Ik kijk hem aan en glimlach. Normaal gesproken zou er nu een kibbelpartij gaande zijn over wie er betaald, maar hij piepte niet. Hij kijkt me aan en kijkt beschamend naar zijn kopje koffie. Hij had er nog geen slok van genomen, want hij viel gelijk met de deur in huis. Nou hij, ik dwong hem, want vond zijn gedrag de laatste tijd erg verdacht. Hij was inmiddels een week terug, maar had hem maar 1 keer gezien. Op mijn smsjes reageren ging stroef. En als ik hem belde dan was het verzoek om hem later terug te bellen, maar dan nam hij niet op.
Ik zucht nog een keer heel diep, doe mijn ring af, leg deze op tafel en loop weg. Elke stap die ik door het restaurant zette op weg naar de uitgang, voelde zwaar aan. Terwijl ik mijn sjaal om mijn nek draai, lijkt het alsof ik stil sta en de tijd om me heen doorgaat. Als ik buiten sta versnel ik mij naar mijn auto. Ik stap in, start de motor en rijd weg. Geen twee minuten later zet ik de auto aan de kant en barst ik in tranen uit. “ ik ben niet meer alleen en heb jou nodig! Wij hebben jou nodig!” schreeuw ik .
Mijn tranen lijken hun weg naar beneden te vinden en van stoppen lijkt er niet te komen. Het lijkt alsof iemand mijn keel dicht knijpt, als het tot mij doordringt dat hij nu tot een ander behoort. Zijn woorden klinken als geschreeuw in mijn hoofd. “ Zij is een berberse en zou mij moeten begrijpen”. Al die argumenten die hem er toe hebben gebracht deze keus te maken. Ze klinken als of hij er zelf niet achter staat, maar omdat het door een ander als het beste wordt geacht. Ik hoor mijn hart tekeer gaan door de stilte heen. Ik til mijn hoofd op en veeg mijn tranen met mijn hoofddoek af. Als ik in mijn Spiegel kijken zie ik dat mijn mascara helemaal is uitgelopen. “ Mezelf zogenaamd mooi maken voor je, vuile schoft”. Ik veeg het zo goed mogelijk weg en wuig het idée waarom ik al een gek tegen mezelf praat. Voor een moment kijk ik om me heen. Ik plaats mijn handen op mijn buik en zucht…..” liefje, het is echt voorbij. Dit wordt een moeilijke beslissing.”
Ik laat zijn hand hand los en sta op. Ik doe mijn tas open en haal er mijn portemonnee uit. Het briefje van tien haal ik eruit en leg het op tafel neer. Ik kijk hem aan en glimlach. Normaal gesproken zou er nu een kibbelpartij gaande zijn over wie er betaald, maar hij piepte niet. Hij kijkt me aan en kijkt beschamend naar zijn kopje koffie. Hij had er nog geen slok van genomen, want hij viel gelijk met de deur in huis. Nou hij, ik dwong hem, want vond zijn gedrag de laatste tijd erg verdacht. Hij was inmiddels een week terug, maar had hem maar 1 keer gezien. Op mijn smsjes reageren ging stroef. En als ik hem belde dan was het verzoek om hem later terug te bellen, maar dan nam hij niet op.
Ik zucht nog een keer heel diep, doe mijn ring af, leg deze op tafel en loop weg. Elke stap die ik door het restaurant zette op weg naar de uitgang, voelde zwaar aan. Terwijl ik mijn sjaal om mijn nek draai, lijkt het alsof ik stil sta en de tijd om me heen doorgaat. Als ik buiten sta versnel ik mij naar mijn auto. Ik stap in, start de motor en rijd weg. Geen twee minuten later zet ik de auto aan de kant en barst ik in tranen uit. “ ik ben niet meer alleen en heb jou nodig! Wij hebben jou nodig!” schreeuw ik .
Mijn tranen lijken hun weg naar beneden te vinden en van stoppen lijkt er niet te komen. Het lijkt alsof iemand mijn keel dicht knijpt, als het tot mij doordringt dat hij nu tot een ander behoort. Zijn woorden klinken als geschreeuw in mijn hoofd. “ Zij is een berberse en zou mij moeten begrijpen”. Al die argumenten die hem er toe hebben gebracht deze keus te maken. Ze klinken als of hij er zelf niet achter staat, maar omdat het door een ander als het beste wordt geacht. Ik hoor mijn hart tekeer gaan door de stilte heen. Ik til mijn hoofd op en veeg mijn tranen met mijn hoofddoek af. Als ik in mijn Spiegel kijken zie ik dat mijn mascara helemaal is uitgelopen. “ Mezelf zogenaamd mooi maken voor je, vuile schoft”. Ik veeg het zo goed mogelijk weg en wuig het idée waarom ik al een gek tegen mezelf praat. Voor een moment kijk ik om me heen. Ik plaats mijn handen op mijn buik en zucht…..” liefje, het is echt voorbij. Dit wordt een moeilijke beslissing.”