hajar_32
20-10-2009, 17:42
Na elf jaar gaven de meeste Britse koppels in 2009 de brui aan hun huwelijk, dat blijkt uit een recent onderzoek. Volgens experts is dit niet abnormaal, deze periode is door de evolutie de natuurlijke levensduur van een vaste relatie.
Individueel voordeel
Uit de cijfers van 2007 blijkt dat de gemiddelde lengte van een huwelijk toen 11,5 jaar was, de duur van het huwelijk is dus in twee jaar tijd een half jaar gezakt. Relatie-expert Malcolm Brynin ziet het niet positief in: "Mensen gaan een relatie aan en blijven samen enkel wanneer ze er individueel voordeel uithalen." Socioloog Frank Furedi is wat positiever. "Wanneer je trouwt, denk je niet in cijfers. Als je op voorhand denkt dat de kans groot is dat je 11 jaar samenblijft, dan is het hele ritueel zinloos. Als je deze lijn zou doortrekken dan kun je het concept van duurzame relaties helemaal afvoeren."
Middeleeuwen
Volgens Brynin en anderen is het idee dat een huwelijk langer dan 20 jaar duurt een moderne norm van de laatste eeuwen. Sociale en economische druk zorgt ervoor relaties langer blijven duren dan hun natuurlijke levensduur. Vroeger zorgde de dood voor een natuurlijke scheiding binnen een huwelijk. In de middeleeuwen ging één van de partners dood na gemiddeld 11 tot 15 jaar huwelijk.
Onrealistisch
Ervaringsexpert en auteur Michael Buchanan: "Vroeger trouwden mensen eerder, kregen ze sneller kinderen en stierven ze na ongeveer twintig jaar huwelijk en zo raakte één partner weer vrijgezel. Nu leeft iedereen veertig tot vijftig jaar na zijn trouwdag. Het is onrealistisch te verwachten dat mensen zo lang verliefd blijven en interesse blijven tonen voor elkaar gedurende zo'n lange periode. Zeker wanneer de kinderen volwassen zijn en het ouderlijke huis hebben verlaten." Sommige onderzoekers suggereren dat de korte levensduur van onze voorouders betekent dat we van nature oudere mensen als partner afschrijven. We zoeken dan iemand nieuw om zoveel mogelijk kinderen op de wereld te zetten.
Evolutionair middel
Volgens neurowetenschapper Frank Tallis is verliefd worden een evolutionair middel om ervoor te zorgen dat mannen de nodige jaren bij een vrouw blijven om kinderen te produceren en voor hen te zorgen tijdens de meest kwetsbare jaren van hun jeugd. Na die periode sterft de liefde tussen de partners, waardoor ze beide iemand nieuw kunnen zoeken. Klinisch psychologe Janice Hillier zegt dat haar ervaring leert dat de kaap van tien tot vijftien huwelijk bepalend is. Dan komen onderliggende spanningen onoverkomelijk naar boven
Individueel voordeel
Uit de cijfers van 2007 blijkt dat de gemiddelde lengte van een huwelijk toen 11,5 jaar was, de duur van het huwelijk is dus in twee jaar tijd een half jaar gezakt. Relatie-expert Malcolm Brynin ziet het niet positief in: "Mensen gaan een relatie aan en blijven samen enkel wanneer ze er individueel voordeel uithalen." Socioloog Frank Furedi is wat positiever. "Wanneer je trouwt, denk je niet in cijfers. Als je op voorhand denkt dat de kans groot is dat je 11 jaar samenblijft, dan is het hele ritueel zinloos. Als je deze lijn zou doortrekken dan kun je het concept van duurzame relaties helemaal afvoeren."
Middeleeuwen
Volgens Brynin en anderen is het idee dat een huwelijk langer dan 20 jaar duurt een moderne norm van de laatste eeuwen. Sociale en economische druk zorgt ervoor relaties langer blijven duren dan hun natuurlijke levensduur. Vroeger zorgde de dood voor een natuurlijke scheiding binnen een huwelijk. In de middeleeuwen ging één van de partners dood na gemiddeld 11 tot 15 jaar huwelijk.
Onrealistisch
Ervaringsexpert en auteur Michael Buchanan: "Vroeger trouwden mensen eerder, kregen ze sneller kinderen en stierven ze na ongeveer twintig jaar huwelijk en zo raakte één partner weer vrijgezel. Nu leeft iedereen veertig tot vijftig jaar na zijn trouwdag. Het is onrealistisch te verwachten dat mensen zo lang verliefd blijven en interesse blijven tonen voor elkaar gedurende zo'n lange periode. Zeker wanneer de kinderen volwassen zijn en het ouderlijke huis hebben verlaten." Sommige onderzoekers suggereren dat de korte levensduur van onze voorouders betekent dat we van nature oudere mensen als partner afschrijven. We zoeken dan iemand nieuw om zoveel mogelijk kinderen op de wereld te zetten.
Evolutionair middel
Volgens neurowetenschapper Frank Tallis is verliefd worden een evolutionair middel om ervoor te zorgen dat mannen de nodige jaren bij een vrouw blijven om kinderen te produceren en voor hen te zorgen tijdens de meest kwetsbare jaren van hun jeugd. Na die periode sterft de liefde tussen de partners, waardoor ze beide iemand nieuw kunnen zoeken. Klinisch psychologe Janice Hillier zegt dat haar ervaring leert dat de kaap van tien tot vijftien huwelijk bepalend is. Dan komen onderliggende spanningen onoverkomelijk naar boven