juanenrique
16-10-2009, 09:13
Getrouwd op haar dertiende
© Trouw
reacties (24) print stuur artikel door U bekijkt nu: pagina 1 van 2.
De laatste ogenblikken van Suat in Nederland, zoals die kunnen zijn geweest: een Midden-Oosters gezin passeert de pascontrole op Schiphol. Suat is bijna achttien. Vanwege haar remigreert het gezin. Behalve vader, die als kostwinner in Nederland blijft. Wat gaat er om in het hoofd van Suat? Hulpverleners weten een half jaar later niet of ze nog leeft. De remigratie heeft hen totaal verrast.
Suat, achttien jaar oud, heeft al het leven van een volwassene achter de rug. Waarschijnlijk op haar 13de en misschien op haar 15de is ze uitgehuwelijkt, in Nederland of in het herkomstland, dat blijft onduidelijk. De ’bruiloft’ luidt een bestaan in van verkrachting, mishandeling, opvang en hulpverlening. Deskundigen bespreken jarenlang haar geval en toch loopt het mis. Sinds maart is Suat spoorloos. De politie bereidt een strafzaak voor tegen de bruidegom.
Bij een reconstructie stuit Trouw op veel stilzwijgen, ontkenningen en verzoeken om niet te publiceren, ’in het belang van de burgers van Den Haag’, vanwege de ’veiligheid van het meisje’ of ter wille van de strafzaak. Eén persoon doorbreekt de zwijgcode. Maatschappelijk werker Celal Altuntas vertelt de krant over Suat. De Politie Haaglanden reageert witheet en met intimidatie.
Altuntas was tot voor kort lid van het Kernteam Eergerelateerd Geweld, waarin de politie en andere instanties samenwerken. Bij een trainingssessie van het KEG, op 14 mei 2009, heeft de politie Suat als casus binnengebracht. Trouw heeft de tekst. Altuntas herkent het verhaal. In november 2008 heeft hij dringend afgeraden het meisje, destijds in de opvang, terug te laten keren naar haar ouders. Jeugdzorg sloeg dat in de wind. Altuntas hoort op de training in mei dat Suat spoorloos is.
Hij besluit de zwijgcode binnen het KEG te doorbreken, die overigens zinvol is. Instanties hebben een geheimhoudingsplicht maar kunnen binnen het KEG toch, dankzij de zwijgcode, met elkaar praten.
Altuntas vindt dat zijn onthulling een groter algemeen belang dient. Het verhaal van Suat is bovendien al eerder, in een openbare bijeenkomst over eerwraak in de Koninklijke Schouwburg op 28 november 2008, aan de orde geweest. De hele gang van zaken sterkt Altuntas in zijn overtuiging dat Nederlandse instanties nog steeds onderschatten hoe gevaarlijk en ook slinks eerwraak kan zijn. Ondanks alle media-aandacht, cursussen en onderzoeken. Er is kennis opgebouwd, maar het instinct ontbreekt.
Altuntas zou je de Haagse Mister Eerwraak kunnen noemen. Hij komt uit het Koerdische oosten van Turkije. In 2004 organiseert hij een conferentie over eerwraak. Hij staat aan de wieg van het KEG, waaruit hij nu na een ultimatum van de politie verwijderd is. Altuntas groeit op in het Koerdische oosten van Turkije. Hij weet van binnenuit wat eerwraak is en schrijft een boek over het onderwerp.
In de casus over Suat ontbreken de waarschuwing van Altuntas en de rol van Jeugdzorg. Als eerste komt de school in actie. Suat is dan, volgens de casus, vijftien. Ze heeft ’aanhoudende lichamelijke klachten’. Ze vertelt haar zorgcoördinator dat haar ouders haar hebben uitgehuwelijkt aan een man van 24. Wanneer, vertelt de casus niet. De bruidegom betaalde een bruidschat en bekostigde een grootse bruiloft. Voor een burgerlijk huwelijk was ze te jong maar een godsdienstige verbintenis kon wel.
Het meisje weigert seks te hebben, waarna vader ’bemiddelt’: sommige dagen wel en andere niet. Na mishandelingen vlucht ze naar haar ouders, die haar terugsturen. De zorgcoördinator waarschuwt het Advies- en Meldpunt Kindermishandeling (AMK) en de politie. De ouders beloven het AMK dat hun dochter weer bij hen kan wonen. Maar ze blijft bij de bruidegom en vertelt op school dat alles goed gaat. Het AMK zal na een half jaar nog eens met haar praten maar komt die afspraak niet na. De politie neemt ’na verloop van tijd’ weer contact op met Suat. Ze wil weg bij haar ’man’.
De casus houdt hier op. ’Beschrijf het probleem!’ zo luidt de opdracht aan de cursisten. Het grootste probleem lijkt Altuntas te zijn. De collectieve gram richt zich op hem, nadat hij de krant heeft ingelicht. Behalve Altuntas is er in Den Haag nog een Mister Eerwraak, Willem Timmer, voormalig hoofd van de Multi- Etnische Politie (MEP). Hij heeft nu een andere functie maar werkt nog steeds in hetzelfde kantoor als de MEP.
De MEP ontwikkelde in een pilotproject een methode om symptomen van eerwraak te herkennen. Timmer herkent het geval Suat niet, zegt hij tegen Trouw, dat niet de bron onthult. Toch krijgt meteen na het gesprek Altuntas een woedend telefoontje van de politie.
Er volgen een dag later nog twee telefoontjes namens de MEP, die Altuntas dreigt met juridische stappen en een proces-verbaal. Veel later zal Timmer zeggen dat een toevallig meeluisterende collega het geval Suat wel had herkend en Altuntas belde.
Ook de GGD, mede-organisator van de trainingsbijeenkomst in mei, weet zogenaamd niets over deze casus en wil ’geen gelazer’.
Het echte probleem blijft natuurlijk Suat. In november 2008 krijgt Altuntas bezoek van een lid van het crisis-interventieteam van Jeugdzorg. Suat is in de opvang en wil terug naar haar ouders.
Maar volgens Altuntas staan alle seinen op rood. De ouders en de bruidegom hebben gezichtsverlies geleden. Bovendien weten waarschijnlijk ook beide familieclans ervan. Als dat laatste zo is, zullen clanleiders in het land van herkomst beslissen of haar bloed de schande moet uitwissen.
Altuntas wil graag een toelichting geven aan het crisisteam maar krijgt een mail dat dat niet langer nodig is. Jeugdzorg laat het meisje toch gaan, waarschijnlijk op aanraden van de politie, op wier kompas Jeugdzorg in zulke gevallen vaart.
Bureau Jeugdzorg Haaglanden/Zuid-Holland weet van niets. „We hebben tienduizenden kinderen en twaalfhonderd medewerkers op twintig locaties”, zegt een voorlichtster. Jeugdzorg geeft medewerkers geen les over eerwraak. Deskundigheid zoekt de organisatie in haar eigen netwerk. „Moet je zelf geen minimale basiskennis hebben, om te weten wanneer je deskundigen moet inschakelen?” Jeugdzorg: „We anticiperen op wat nodig is.
© Trouw 2009, op dit artikel rust copyright.
http://www.trouw.nl/achtergrond/deverdieping/article2886937.ece/Getrouwd_op_haar_dertiende_.html
© Trouw
reacties (24) print stuur artikel door U bekijkt nu: pagina 1 van 2.
De laatste ogenblikken van Suat in Nederland, zoals die kunnen zijn geweest: een Midden-Oosters gezin passeert de pascontrole op Schiphol. Suat is bijna achttien. Vanwege haar remigreert het gezin. Behalve vader, die als kostwinner in Nederland blijft. Wat gaat er om in het hoofd van Suat? Hulpverleners weten een half jaar later niet of ze nog leeft. De remigratie heeft hen totaal verrast.
Suat, achttien jaar oud, heeft al het leven van een volwassene achter de rug. Waarschijnlijk op haar 13de en misschien op haar 15de is ze uitgehuwelijkt, in Nederland of in het herkomstland, dat blijft onduidelijk. De ’bruiloft’ luidt een bestaan in van verkrachting, mishandeling, opvang en hulpverlening. Deskundigen bespreken jarenlang haar geval en toch loopt het mis. Sinds maart is Suat spoorloos. De politie bereidt een strafzaak voor tegen de bruidegom.
Bij een reconstructie stuit Trouw op veel stilzwijgen, ontkenningen en verzoeken om niet te publiceren, ’in het belang van de burgers van Den Haag’, vanwege de ’veiligheid van het meisje’ of ter wille van de strafzaak. Eén persoon doorbreekt de zwijgcode. Maatschappelijk werker Celal Altuntas vertelt de krant over Suat. De Politie Haaglanden reageert witheet en met intimidatie.
Altuntas was tot voor kort lid van het Kernteam Eergerelateerd Geweld, waarin de politie en andere instanties samenwerken. Bij een trainingssessie van het KEG, op 14 mei 2009, heeft de politie Suat als casus binnengebracht. Trouw heeft de tekst. Altuntas herkent het verhaal. In november 2008 heeft hij dringend afgeraden het meisje, destijds in de opvang, terug te laten keren naar haar ouders. Jeugdzorg sloeg dat in de wind. Altuntas hoort op de training in mei dat Suat spoorloos is.
Hij besluit de zwijgcode binnen het KEG te doorbreken, die overigens zinvol is. Instanties hebben een geheimhoudingsplicht maar kunnen binnen het KEG toch, dankzij de zwijgcode, met elkaar praten.
Altuntas vindt dat zijn onthulling een groter algemeen belang dient. Het verhaal van Suat is bovendien al eerder, in een openbare bijeenkomst over eerwraak in de Koninklijke Schouwburg op 28 november 2008, aan de orde geweest. De hele gang van zaken sterkt Altuntas in zijn overtuiging dat Nederlandse instanties nog steeds onderschatten hoe gevaarlijk en ook slinks eerwraak kan zijn. Ondanks alle media-aandacht, cursussen en onderzoeken. Er is kennis opgebouwd, maar het instinct ontbreekt.
Altuntas zou je de Haagse Mister Eerwraak kunnen noemen. Hij komt uit het Koerdische oosten van Turkije. In 2004 organiseert hij een conferentie over eerwraak. Hij staat aan de wieg van het KEG, waaruit hij nu na een ultimatum van de politie verwijderd is. Altuntas groeit op in het Koerdische oosten van Turkije. Hij weet van binnenuit wat eerwraak is en schrijft een boek over het onderwerp.
In de casus over Suat ontbreken de waarschuwing van Altuntas en de rol van Jeugdzorg. Als eerste komt de school in actie. Suat is dan, volgens de casus, vijftien. Ze heeft ’aanhoudende lichamelijke klachten’. Ze vertelt haar zorgcoördinator dat haar ouders haar hebben uitgehuwelijkt aan een man van 24. Wanneer, vertelt de casus niet. De bruidegom betaalde een bruidschat en bekostigde een grootse bruiloft. Voor een burgerlijk huwelijk was ze te jong maar een godsdienstige verbintenis kon wel.
Het meisje weigert seks te hebben, waarna vader ’bemiddelt’: sommige dagen wel en andere niet. Na mishandelingen vlucht ze naar haar ouders, die haar terugsturen. De zorgcoördinator waarschuwt het Advies- en Meldpunt Kindermishandeling (AMK) en de politie. De ouders beloven het AMK dat hun dochter weer bij hen kan wonen. Maar ze blijft bij de bruidegom en vertelt op school dat alles goed gaat. Het AMK zal na een half jaar nog eens met haar praten maar komt die afspraak niet na. De politie neemt ’na verloop van tijd’ weer contact op met Suat. Ze wil weg bij haar ’man’.
De casus houdt hier op. ’Beschrijf het probleem!’ zo luidt de opdracht aan de cursisten. Het grootste probleem lijkt Altuntas te zijn. De collectieve gram richt zich op hem, nadat hij de krant heeft ingelicht. Behalve Altuntas is er in Den Haag nog een Mister Eerwraak, Willem Timmer, voormalig hoofd van de Multi- Etnische Politie (MEP). Hij heeft nu een andere functie maar werkt nog steeds in hetzelfde kantoor als de MEP.
De MEP ontwikkelde in een pilotproject een methode om symptomen van eerwraak te herkennen. Timmer herkent het geval Suat niet, zegt hij tegen Trouw, dat niet de bron onthult. Toch krijgt meteen na het gesprek Altuntas een woedend telefoontje van de politie.
Er volgen een dag later nog twee telefoontjes namens de MEP, die Altuntas dreigt met juridische stappen en een proces-verbaal. Veel later zal Timmer zeggen dat een toevallig meeluisterende collega het geval Suat wel had herkend en Altuntas belde.
Ook de GGD, mede-organisator van de trainingsbijeenkomst in mei, weet zogenaamd niets over deze casus en wil ’geen gelazer’.
Het echte probleem blijft natuurlijk Suat. In november 2008 krijgt Altuntas bezoek van een lid van het crisis-interventieteam van Jeugdzorg. Suat is in de opvang en wil terug naar haar ouders.
Maar volgens Altuntas staan alle seinen op rood. De ouders en de bruidegom hebben gezichtsverlies geleden. Bovendien weten waarschijnlijk ook beide familieclans ervan. Als dat laatste zo is, zullen clanleiders in het land van herkomst beslissen of haar bloed de schande moet uitwissen.
Altuntas wil graag een toelichting geven aan het crisisteam maar krijgt een mail dat dat niet langer nodig is. Jeugdzorg laat het meisje toch gaan, waarschijnlijk op aanraden van de politie, op wier kompas Jeugdzorg in zulke gevallen vaart.
Bureau Jeugdzorg Haaglanden/Zuid-Holland weet van niets. „We hebben tienduizenden kinderen en twaalfhonderd medewerkers op twintig locaties”, zegt een voorlichtster. Jeugdzorg geeft medewerkers geen les over eerwraak. Deskundigheid zoekt de organisatie in haar eigen netwerk. „Moet je zelf geen minimale basiskennis hebben, om te weten wanneer je deskundigen moet inschakelen?” Jeugdzorg: „We anticiperen op wat nodig is.
© Trouw 2009, op dit artikel rust copyright.
http://www.trouw.nl/achtergrond/deverdieping/article2886937.ece/Getrouwd_op_haar_dertiende_.html