Marocca
20-11-2002, 19:54
Om misverstanden te vermijden:
ik heb het in de ik-persoon gezet omdat dat makkelijker leest....
Wees niet de volgende!
>
>Dit onvoorstelbare maar waargebeurde verhaal is in het Islamitische jaar
>1408 gebeurd. In dat jaar kwam een jongeman met een videoband in zijn
>
>hand naar mij toe. Deze jongeman was kapot door wat zijn familie had mee
>moeten maken. Een hele familie die ten gronde is gegaan door romantische
>beloftes die nooit zijn nagekomen. Dit is echter niet het eerste verhaal van
>dit soort dat ik ooit te horen heb gekregen. Helaas hebben meerdere
>moslimmeisjes uit bekende families in veel landen zulke nachtmerries moeten
>verdragen. Voor sommigen eindigden deze nachtmerries in psychiatrische
>inrichtingen en voor anderen was het einde fataal. Ik zal jullie in ieder
>geval vertellen wat er met het nichtje van de bovengenoemde jongeman is
>gebeurd. Het verhaal heb ik in een brief van haar gelezen. Zij gaf deze
>brief de titel:
>
>De videoband die mijn leven vernietigde
>
>Het meisje van wie ik de naam wegens privacy niet kan noemen studeerde
>psychologie aan de universiteit. Zij had drie zussen die allemaal het
>voortgezetonderwijs volgden. Haar vader verdiende zijn kost in zijn
>winkeltje. Onder haar studiegenoten was het meisje bekend om haar
>integriteit en haar goede moraal en goed gedrag. Maar... Laat ons haar
>verhaal aandachtig lezen: 'Toen ik op een dag onderweg was van de
>universiteit naar huis,
>
>kwam ik een zeer verzorgde man tegen. Hij keek naar mij alsof hij mij kende
>en sprak tegen mij met een zachte stem. Ik wilde hem absoluut geen aandacht
>geven, maar hij bleef mij achtervolgen. Hij bleef herhalen dat hij mij al
>een hele tijd had gevolgd en dat hij met mij wilde trouwen. Uit angst begon
>ik sneller te lopen totdat ik bijna struikelde. Ik begon te zweten toen hij
>mij bleef achtervolgen. Het was de eerste keer dat mij zoiets overkwam. Ik
>was erg gefrustreerd toen ik thuis aankwam. Die middag had ik niks kunnen
>doen. Ik bleef maar denken, ik was te bezorgd en kon die nacht niet slapen.
>De volgende dag toen ik klaar was met colleges stond diezelfde man bij de
>uitgang van de universiteit naar mij te glimlachen. Net als de dag daarvoor
>volgde hij mij en probeerde hij mij tegen te houden. Een paar dagen later
>vond ik een briefje dat hij blijkbaar kort voordat ik thuis aankwam bij mijn
>voordeur had neergelegd. Ik wist niet wat ik met die envelop moest,
>
omdat ik niet wist wat erin stond. Ik raapte uiteindelijk met trillende
handen de envelop op. Ik maakte hem open... Het was een bericht met
liefdevolle woorden en verontschuldigingen. Hij had geschreven dat hij spijt
had van de achtervolgingen.
Ik wist eerst niet wat ik met die brief moest. Ik had de brief toch maar gescheurd... een paar minuten later ging de telefoon af. Ik nam op en hoorde
dezelfde jongen praten... Hij vroeg mij of ik zijn brief al had gelezen. Ik
vertelde hem dat problemen zou krijgen met mijn familie als hij mij niet met rust liet. Een uur later belde hij weer op. Hij smeekte mij om naar hem te luisteren. Hij vertelde mij dat hij een goede intentie had en dat hij een
gezin wilde stichten. Hij liet mij ook weten dat hij rijk was en dat hij
bereid was al mijn wensen te vervullen. Ik begreep van hem dat bijna al zijn
familieleden waren overleden. Ik moet toegeven dat ik op dat moment
medelijden met hem kreeg. Ik begon begrip voor zijn situatie te tonen. Na
dat telefoongesprek verwachtte ik elke dag een telefoontje van hem. Dat
laatste telefoongesprek bracht hem dichterbij. Ik had de volgende dag les.
Na mijn
colleges liep ik naar buiten en bleef rondkijken met de hoop dat hij buiten
>stond te wachten. Hij kwam dagen lang niet opdagen. Na een tijdje kwam ik >hem opeens wel tegen buiten de universiteit... ik was dolblij. Wij gingen
samen in zijn auto een rondje rijden.
ik heb het in de ik-persoon gezet omdat dat makkelijker leest....
Wees niet de volgende!
>
>Dit onvoorstelbare maar waargebeurde verhaal is in het Islamitische jaar
>1408 gebeurd. In dat jaar kwam een jongeman met een videoband in zijn
>
>hand naar mij toe. Deze jongeman was kapot door wat zijn familie had mee
>moeten maken. Een hele familie die ten gronde is gegaan door romantische
>beloftes die nooit zijn nagekomen. Dit is echter niet het eerste verhaal van
>dit soort dat ik ooit te horen heb gekregen. Helaas hebben meerdere
>moslimmeisjes uit bekende families in veel landen zulke nachtmerries moeten
>verdragen. Voor sommigen eindigden deze nachtmerries in psychiatrische
>inrichtingen en voor anderen was het einde fataal. Ik zal jullie in ieder
>geval vertellen wat er met het nichtje van de bovengenoemde jongeman is
>gebeurd. Het verhaal heb ik in een brief van haar gelezen. Zij gaf deze
>brief de titel:
>
>De videoband die mijn leven vernietigde
>
>Het meisje van wie ik de naam wegens privacy niet kan noemen studeerde
>psychologie aan de universiteit. Zij had drie zussen die allemaal het
>voortgezetonderwijs volgden. Haar vader verdiende zijn kost in zijn
>winkeltje. Onder haar studiegenoten was het meisje bekend om haar
>integriteit en haar goede moraal en goed gedrag. Maar... Laat ons haar
>verhaal aandachtig lezen: 'Toen ik op een dag onderweg was van de
>universiteit naar huis,
>
>kwam ik een zeer verzorgde man tegen. Hij keek naar mij alsof hij mij kende
>en sprak tegen mij met een zachte stem. Ik wilde hem absoluut geen aandacht
>geven, maar hij bleef mij achtervolgen. Hij bleef herhalen dat hij mij al
>een hele tijd had gevolgd en dat hij met mij wilde trouwen. Uit angst begon
>ik sneller te lopen totdat ik bijna struikelde. Ik begon te zweten toen hij
>mij bleef achtervolgen. Het was de eerste keer dat mij zoiets overkwam. Ik
>was erg gefrustreerd toen ik thuis aankwam. Die middag had ik niks kunnen
>doen. Ik bleef maar denken, ik was te bezorgd en kon die nacht niet slapen.
>De volgende dag toen ik klaar was met colleges stond diezelfde man bij de
>uitgang van de universiteit naar mij te glimlachen. Net als de dag daarvoor
>volgde hij mij en probeerde hij mij tegen te houden. Een paar dagen later
>vond ik een briefje dat hij blijkbaar kort voordat ik thuis aankwam bij mijn
>voordeur had neergelegd. Ik wist niet wat ik met die envelop moest,
>
omdat ik niet wist wat erin stond. Ik raapte uiteindelijk met trillende
handen de envelop op. Ik maakte hem open... Het was een bericht met
liefdevolle woorden en verontschuldigingen. Hij had geschreven dat hij spijt
had van de achtervolgingen.
Ik wist eerst niet wat ik met die brief moest. Ik had de brief toch maar gescheurd... een paar minuten later ging de telefoon af. Ik nam op en hoorde
dezelfde jongen praten... Hij vroeg mij of ik zijn brief al had gelezen. Ik
vertelde hem dat problemen zou krijgen met mijn familie als hij mij niet met rust liet. Een uur later belde hij weer op. Hij smeekte mij om naar hem te luisteren. Hij vertelde mij dat hij een goede intentie had en dat hij een
gezin wilde stichten. Hij liet mij ook weten dat hij rijk was en dat hij
bereid was al mijn wensen te vervullen. Ik begreep van hem dat bijna al zijn
familieleden waren overleden. Ik moet toegeven dat ik op dat moment
medelijden met hem kreeg. Ik begon begrip voor zijn situatie te tonen. Na
dat telefoongesprek verwachtte ik elke dag een telefoontje van hem. Dat
laatste telefoongesprek bracht hem dichterbij. Ik had de volgende dag les.
Na mijn
colleges liep ik naar buiten en bleef rondkijken met de hoop dat hij buiten
>stond te wachten. Hij kwam dagen lang niet opdagen. Na een tijdje kwam ik >hem opeens wel tegen buiten de universiteit... ik was dolblij. Wij gingen
samen in zijn auto een rondje rijden.