Zwarte kijkers..

[Bohemian_]

Hoi dames,

Ik ben mn eerste verhaal begonnen, heb nog nooit iets geschreven tot aan dit moment. Ik heb besloten om maar eens uit te tikken wat er in mijn hoofd zit. Ik hoop dat jullie ervan genieten en een beetje mild voor me zijn, aangezien het mijn eerste verhaal is en tsja.. oefening baart kunst. Verbeterpunten/opbouwend kritiek is altijd meer dan welkom!

Zwarte Kijkers[/FONT][/SIZE]





Citaat:

[FONT="Franklin Gothic Medium"][SIZE="2"]Links naar vervolgjes:
1, 2, 3, 4, 5

6, 7, 8, 9, 10

11, 12, 13, 14, 15

16, 17, 18, 19, 20

21, 22, 23, 24, 25

26, 27, 28, 29, 30

31, 32, 33, 34, 35

36, 37, 38, 39, 40

41, 42, 43, 44, 45

46, 47, 48, 49, 50

51

[/SIZE][/FONT]

[FONT="Franklin Gothic Medium"][SIZE="2"]‘’NEEEEEEEEEEEEEEEEE!’’, ging er door me heen. Het kwam er alleen niet uit. Ik wilde schreeuwen, slaan, maar het kon niet, de donkere duistere ogen hielden me gevangen. Ik voelde me klein, piepklein. Ik rende, op zoek naar een uitgang, ik moest ontsnappen. Rende nog harder, met de twee donkere kijkers achter me aan. Ik voelde ze in mn rug priemen. Ik mocht niet stoppen en probeerde allerlei gesloten deuren te openen. Tevergeefs. Ik keek achterom, in de hoop dat ik ze op de een of andere manier had afgeschud. Het tegendeel bleek waar te zijn. Ze kwamen steeds dichterbij, twee zwevende enorme pikdonkere ogen. Ik strompelde achteruit, steeds verder, totdat ik een muur tegen mijn rug aan voelde. Daar stond ik dan, gevangen. Ik wilde het niet zien. Ik kromp ineen, met mn hoofd in mn knieën, heen en weer wiegend. Ik keek even op uit nieuwsgierigheid, misschien waren ze wel verdwenen, dacht ik, hoopte ik. Dat had ik beter niet kunnen doen. Ik werd nu geconfronteerd met de waarheid. De angstaanjagende waarheid die in de ogen stond geschreven. Het kwam me opslokken. Ik hield mn handen voor mn gezicht terwijl ik geluidloos gilde.

Bezweet en hijgend schrok ik wakker.
''Verdomme'', vloekte ik binnensmonds. Het is weer zover, ik dacht dat ik van die nachtmerries af was. Ik ging rechtop zitten en veegde enkele natte plukken van mn voorhoofd af, terwijl ik diep adem haalde. Mn voeten tastten tevergeefs in het donker naar mijn pantoffels. Op blote voeten liep naar de badkamer, de koude tegels drongen zich door tot in mn gewrichten. Ik gooide een plens water op mn gezicht en keek op. Twee pikdonkere grote ogen met uitgelopen mascara keken me vermoeid aan vanuit de spiegel. Geschokt keek ik met opengesperde ogen in de spiegel. Mijn verbeelding speelde met me. In een fractie van een seconde had zijn gezicht de mijne vervangen en staarde me nu aan vanuit de spiegel. Ik voelde een siddering over mijn rug lopen. Alleen de zwarte kijkers in het spiegelbeeld bleven onveranderd, mijn kijkers, zijn kijkers.
Ik kneep mn ogen dicht en wreef eroverheen, waarna ik nogmaals keek. Het beeld van net was verdwenen en mijn eigen gezichtje keek me opgelucht aan.
‘’Jij bent toe aan vakantie, Ran!’’, sprak ik hoofdschuddend tegen mn spiegelbeeld. Alsof ik op antwoord wachtte bleef ik nog enkele secondes naar mezelf staren. Mezelf bleef terugstaren. Een jonge, frisse meid met een korte, speelse, wilde bos donkerblonde krullen tot aan de schouders keek me aan. De intens donkere ogen die me aanstaarden waren het contrast met de rest van mn uiterlijk. Daar was niets jongs en fris aan, nee, die hadden teveel gezien in hun tweeëntwintig jaar. Te veel gezien en te veel tranen gelaten.

[Bohemian_]

‘’Aaaah nee, dit kan niet waar zijn’’, kreunde ik terwijl ik op mn buik rolde en een kussen op mn hoofd drukte om het wekkende geluid te smoren. Ik was weer even voor een paar minuten van de wereld, totdat de wekker opnieuw besloot hier een einde aan te maken.
‘’Godverdomme!’’, vloekte ik banaal en gaf met mn ogen dicht een knal tegen dat kleine rotding aan. Raak!
‘’Zo, eigen schuld kleine vriend’’, grinnikte ik zachtjes, waarna ik tevreden mn hoofd weer in mn warme kussen liet rusten.

Ik hoorde vaag ergens een geluid vandaan komen. Het geluid leek in eerste instantie heel ver weg, naarmate de secondes verstreken klonk het geluid steeds luider. Een dwaze vlaag van herkenning bracht me in de realiteit. De Nokiatune. Dit dwong me mn ogen open te doen. Suf keek ik om me heen. Mn mobiel bleef maar rinkelen.
‘’Jaaa, jaaa, wahaaaacht!’’, riep ik tegen de muren. Ik ging op mn buik liggen en hing met mn hoofd over de rand van mn bed, zodat ik zicht had onder het bed. Bingo, daar lag hij. Zonder op het scherm te kijken nam ik gauw op; ‘’Waar is de brand?’’
Het bleef even stil aan de andere kant.
‘’In mn hart en de aanstichter ben jij’’, hoorde ik een mannelijke stem zacht zeggen. De stem die ik uit duizenden zou herkennen. De stem die altijd een glimlach op mijn gezicht toverde.
‘’Hoelang heb je daar over nagedacht, Ad?’’, proestte ik uit van het lachen, waarna ik hem ook hoorde lachen.
‘’Daar ga ik niet eens op in'', snoof hij. ''Waar ben je trouwens, ik wacht op je!’’
‘’Hoelaat is het?’’, vroeg ik hem, terwijl ik rechtop ging zitten en me bedacht dat er een klok tegenover me hing.
‘’Elf uur, dus dat betekent dat je al een kwartier te laat bent. Je ligt vast nog in bed, ik ruik de slaapgeur vanaf hier, slaapkop!’’
Zijn opmerking deed mijn mondhoeken omhoog krullen. Ik was weer te laat, niet dat dit iets nieuws was, het zou raar zijn als ik op tijd was geweest.
’Te laat zijn is part of my charm’’, reageerde ik op mijn beurt verdedigend. ‘’En trouwens de luxe service dat moederlief me nog wakker maakt heb ik niet, in tegenstelling tot bepaalde mannen, of moet ik zeggen jongetjes'', vervolgde ik met gemengde gevoelens.
‘’Ja kreng, dat heeft niets met mijn mannelijkheid te maken’’, protesteerde hij quasi gekwetst.
‘’Hé maar ik ga hangen, ik ga college volgen in tegenstelling tot andere luilakken!’’
‘’Veel plezier met het luisteren naar Eikenboom’s gebazel, als je het niet erg vindt ga ik proberen mn slaap terug te vinden.’’, sloot ik lachend af.
‘’Tot straks, Ran!’’ hoorde ik hem nog zeggen, waarna ik de verbinding verbrak. Ik zuchtte diep en liet mn hoofd glimlachend weer op mn kussen vallen. Ik staarde naar het plafond en mn gedachtes dwaalden automatisch af naar Adnan, Ad… mijn beste vriend. Ik ken hem nu al ongeveer de helft van mn leven. Hij kent mij door en door, we hebben veel met elkaar meegemaakt; leuke tijden, maar vooral ook moeilijke, verdrietige, donkere tijden. Ik zie hem nog voor me als twaalfjarig jongentje met zijn groene twinkelende pretoogjes. Altijd maar kattenkwaad uithalen en altijd maar vrolijk, totdat op een ongelukkige dag zijn vader stierf. Samen met hem stierf ook de twinkeling in zijn groene oogjes. Gelukkig kwam die twinkeling na een aantal jaar weer terug, ik ben God dankbaar dat ik nu nog mag genieten van die groene twinkeling.

Als er geïnteresseerden zijn, ga ik verder!

[Bohemian_]

Na nog een tijdje in het niets te hebben gestaard besloot ik op te staan. Ik nam een handdoek en schoon ondergoed mee en verdween de badkamer in. Roerloos met een gebogen hoofd onder de hete straal, schakelde ik mijn gedachtes uit. Na een tijdje kwam ik er met tegenzin uit. Onder die hete straal was de enige plek waar mijn hersenen rust konden vinden. In mn ondergoed en met een handdoek om mn haar liep ik mn slaapkamer weer in. Ik deed de gordijnen open en een aantal zonnestralen schenen me tegemoet. Ik deed het raam een stukje open, waarna een koude windvlaag dwars door me heen sneed.
‘’Wereldse schijn’’, dacht ik teleurgesteld. Ik ging zuchtend voor mn kast staan en werd al moe als ik ernaar keek. Ik moest nodig opruimen. Ik bekeek mezelf in de grote passpiegel. Dat was één van mn dagelijkse bezigheden, naar mn spiegelbeeld staren. Het leek alsof mn spiegelbeeld iets wist dat ik niet onder ogen wilde zien, iets wist dat ik nog moest gaan ondervinden. Er dwaalden soms ontelbaar veel gedachtes in me rond als ik mezelf aankeek. Het verleden. Het verleden drong dan tot me door, die donkere kijkers, die pikdonkere kijkers van hem. Ik voelde een siddering over mn rug heen lopen. Ik moest het vergeten, ik heb er een tijd geleden afstand van genomen, ik ben er voor weggelopen.
‘’Daarom woon ik nu op mezelf’’, verklaarde ik zacht tegen mn spiegelbeeld. Weliswaar niet alleen daarom, maar dat was wel de voornaamste reden. Mn studie was een andere reden, tenminste, dat probeerde ik hen thuis wijs te maken, maar mn spiegelbeeld wist wat de echte reden was. Hij was de reden. Hij. En zelfs hier achtervolgde hij mij, hij zat in me. Als ik naar mezelf keek zag ik hem. Ik schudde mn hoofd en ging een stap opzij zodat ik niet meer voor de spiegel stond. Ik pakte snel een strakke donkere jeans uit de kast en een grijze, iets te grote trui, waarna ik mezelf gauw omkleedde. Ik wilde wat mascara op doen, maar ik durfde op de een of andere manier niet, dat dwong me namelijk weer te kijken in de spiegel naar mn ogen, zijn ogen.
‘’You really need prozac’’, mompelde ik tegen mezelf. Ik zocht snel mn boeken bij elkaar voor de middagcolleges en stopte alles in mn tas. Vervolgens zocht ik in mijn kast naar mn leren jasje, tot ik me ineens bedacht dat Lynn die een paar weken geleden had geleend. Ik liep haar lege kamer in en inderdaad, daar hing hij over haar kastdeur heen. Midden in haar kamer bleef ik even stil staan en staarde naar een foto van ons twee die aan de wand hing. Ik mistte haar aanwezigheid. Ze was alweer een weekje in Spanje, bij haar moeder, die ernstig ziek was.
''Ik moet haar vandaag echt even bellen om te vragen hoe het gaat'', bedacht ik, terwijl ik haar kamerdeur achter me dicht trok.

[Bohemian_]

Met een sjaal die continu tegen mn gezicht aanwaaide, een muts die niet bleef zitten, haren voor mn ogen en een croissant in mn mond rende ik om de bus te halen. Een minuut later had ik hijgend een zitplaats bemachtigd en ademde diep uit terwijl ik mn muts afdeed en in mn tas probeerde te proppen.
‘’Slechte conditie’’, hoorde ik een mannelijke stem zeggen. Ik keek op en zag een glimlachende knappe jongeman die me stralend aankeek.
‘’Ehh, ja..’’, was het enige dat ik aan hem besteedde en richte mn aandacht weer op mn tas en de vreselijke muts.
‘’Mag ik naast je komen zitten?’’, deed dezelfde stem me weer half opkijken.
‘’Vrij land, ga je gang’’, reageerde ik licht ongeïnteresseerd terwijl ik een beetje opschoof.
Hij bedankte me en ging zitten. Ik pakte gauw mn ipod uit mn tas en deed de oordopjes in mn oren. Ik hield niet van gesprekken met vreemden, ik was niet echt een smalltalk type. Terwijl Coldplay door mn oren galmde keek ik om me heen. Ik constateerde dat de bus haast leeg was. Waarom kwam hij dan naast me zitten, bedacht ik me toen. Ik haalde mn schouders op en tuurde uit het raam. Ik sloot mn ogen en besloot even te genieten van de muziek. Ik schrok me te pletter toen een hand mn oor aanraakte en er het oordopje uithaalde. Ik keek verward opzij en zag de jongeman nu staand grijnzen.
‘’Wat een brutaliteit’’, reageerde ik licht geirriteerd terwijl ik hem bekeek. Hij had wat aandoenlijks en deed me aan iemand denken. Ik kon mn vinger er niet op leggen.
‘’Ik wilde je even gedag zeggen, ik moet er hier uit’’, zei hij op zijn beurt nog steeds grijnzend en liep toen de bus uit. Ik keek hem verward aan en moest toen grinniken. Hier kon je toch niet boos op worden. Hij bleef me stralend aankijken, totdat de bus wegreed. Hoofdschuddend wuifde ik hem uit mn gedachtes, stopte mijn oordopje weer in mijn oor en vervolgde het turen uit het raam.

‘’Haaaa die eskimo!’’, hoorde ik een lachende Adnan roepen terwijl hij op me afliep.
‘’Jaloers omdat jij ze niet aankan zonder voor homo uitgemaakt te worden’’, verdedigde ik mezelf op mijn beurt, waarna hij een arm om me heen sloeg en op een homo-toontje verder begon te praten.
’’Girlfrieend, uggs zijn zó 2007…’’ en ratelde maar door. Ik vond het niet erg, ik glimlachte zonder echt te luisteren. Zijn aanwezigheid was genoeg. Zo liepen we knus, met zijn arm om me heen, het collegegebouw in. Ik zag in de verte Nawal, Nick en een onbekende die mijn belangstelling trok bij elkaar zitten. Ik liep op ze af met nog steeds een Adnan aan mn zij.
‘’…en Mari van de Ven zei toen van, dat kan eeeecht niet, no way…’’
Ja hoor, die was nog bezig met zijn imitatie. Nawal en Nick kregen ons ook in het vizier en begonnen al te lachen, waarschijnlijk om mijn gezichtsuitdrukking.
‘’Verlos me, IEMAND!’’, riep ik vermoeid uit.
‘’Excuse me?’’, reageerde Adnan quasi beledigd, nog steeds in datzelfde homo-toontje.
Nawal groette me lachend en Nick haalde me uit Adnans greep. Ik slaakte een zucht van bevrijding.
‘’Honderd maal dank, Nick!’’ Hij keek me lachend aan. ‘’Geen dank, krullenbol’’, en aaide me over mn hoofd, waarna hij vervolgens naar een blond meisje toeliep dat naar hem zwaaide. Inmiddels waren Adnan en Nawal druk in gesprek met elkaar, de emoties vlogen hoog op. Ik kon met moeite mn lach inhouden. Die twee hadden altijd van die felle discussies.
Mijn blik werd vervolgens als een magneet getrokken naar de tall-dark-and-handsome-vreemdeling. Hij stond in zn eentje met zn rug naar me toe. Ik zag dat hij aan de telefoon hing. Hij had mij niet in de gaten, dus nam ik het moment om de stranger even goed te bekijken en zonk weg in mn eigen wereldje.
‘’Hmm, cute butt…’’, fluisterde ik tegen mezelf. Ik grinnikte als een idioot hard om mn eigen gedachte, wat hem fronsend deed omkijken. Zijn frons verdween langzaam, terwijl hij me van top tot teen onderzoekend bekeek.

[NouralIslaam]

Leukleuk, maar die 2 puntjes achter elke zin zijn niet zo netjes.
'' ..'' ik zeg het maar even.

[Bohemian_]

Citaat door NouralIslaam:

Leukleuk, maar die 2 puntjes achter elke zin zijn niet zo netjes.
'' ..'' ik zeg het maar even.

Bedankt meid, ik snap precies wat je bedoelt. Tijdens het typen rolt er vanalles uit mn vingers, die ''..'' gaat dan heel automatisch. Ik heb het verbeterd, er zit nu meer rust in het verhaal.

[Bohemian_]

Citaat door xOuafa:

Up

Citaat door magicpencil:

Oepa

Welkom! Ik ben bezig met een vervolgje.

[niama]

ga doooooor!

nieuwe Fan!!

[Bohemian_]

Ik voelde me betrapt en ik hoefde geen spiegel te hebben om te weten dat ik zo rood als een tomaat was.
‘’Ehh, binnenpretje!’’, zei ik verdacht snel, terwijl ik mn blik strak richtte op de grond, alsof daar alle antwoorden lagen en zocht gauw een leeg plekje op. Ik nestelde me neer en haalde mn boeken uit mn tas om me voor te bereiden op de college die over enkele minuten van start zou gaan. Zonder op te kijken voelde ik dat iemand me gade sloeg. Diep van binnen wist ik al wie het was, maar keek toch uit nieuwsgierigheid op. Mn intuïtie had me niet in de steek gelaten. Het was de stranger. Hij stond nonchalant op een afstandje en keek me zonder blikken of blozen aan. Ik keek hem op mijn beurt strak aan, in de hoop dat hij dan weg zou kijken. Tot mijn verbazing wendde hij zijn blik niet af. Hij bleef me doordringend aankijken. Ik voelde me bloot, naakt. Een stemmetje in mn hoofd schreeuwde dat ik gauw mn blik moest afwenden, maar hij hield me gevangen. Zijn pikdonkere, zwarte ogen hielden mijn blik gevangen.
‘’Goedemorgen, gaat allen zitten!’’, galmde het plotseling door de collegezaal. Dit verbrak de betovering van zijn ogen. Ik kon het niet laten om hem nog eventjes aan te kijken. Tot mijn schrik keek hij me nog steeds aan. Er speelde een dwaze glimlach op zijn gezicht, waarna hij op me af kwam lopen, zonder zijn blik van me af te wenden. Hij zei geen woord en plofte neer op de stoel naast me. Ik zag Adnan twee rijen voor me zitten. Hij keek om en wenkte me. Ik maakte een wegwuivend gebaar dat -achlaatmaar- moest afbeelden. Hij begreep het en keek weer voor zich.
‘’Je vriendje?’’, hoorde ik de vreemdeling zijn eerste woorden uitspreken.
''Brutaal ventje'', mompelde ik geluidloos. Ik keek hem niet aan, uit angst dat ik me weer zou verliezen in zijn zwarte kijkers. Mn gedachtes dwaalden terug naar de nachtmerrie van vanochtend. Is het misschien… Nee, snel wuifde ik de gedachte weg. Dat kan niet, dacht ik vastberaden. Die nachtmerries hebben te maken met het verleden, niet met de toekomst. Ik besloot hem te negeren en geen antwoord te geven op zijn brutale vraag. Ik deed alsof ik druk bezig was met het opschrijven van belangrijke, essentiële kennis. Totdat ik plots een hand op mn pols voelde die me stevig vasthield, en me dwong om hem aan te kijken. Mijn hart maakte een sprongetje, bij onze eerste aanraking. Ik probeerde niet in zn ogen te kijken, dus liet ik mijn blik rusten op zijn mannelijke gelaatstrekken. Ik bekeek zijn prachtige kaaklijn, waar zijn perfecte lippen het middelpunt vormden, omhult door een ruwe mannelijke stoppelbaard. Ik wilde hem aanraken. Verman je Ranya, alsof je nooit eerder een knappe man hebt gezien, beet ik mezelf streng toe. Koeltjes keek ik van zijn hand naar zijn gezicht, maar mijn vurige ogen verrieden waarschijnlijk wat ik echt voelde.
‘’Wil jij heel snel die tengels van mn pols afhalen!’’, sprak ik op een kalme, maar dreigende toon.
Hij kreeg een geamuseerde blik in zn ogen. Enkel zijn linkermondhoek krulde zich omhoog, wat mijn hart wederom een sprongetje deed maken. Wat doet hij met me, schoot het paniekerig door me heen.
‘’Of anders?’’, reageerde hij spottend op mijn dreigement.
Verbouwereerd keek ik hem aan, wat was dit voor brutale arrogante ellendeling. Ik zou hem hier niet mee weg laten komen. Ranya Shailah Bintanas laat niemand zo tegen zich praten en al helemaal geen onbekende vent. Ik keek hem op mijn beurt poeslief aan. Ik ving zijn blik en zette mijn liefste glimlach op. Ik bracht mijn pols met zijn hand eromheen iets naar boven, richting mijn gezicht. Terwijl ik hem nog steeds aankeek beet ik snel en keihard in zijn brutale hand.
‘’AAAAAAAAAH, KRENG!’’, galmde het door de collegezaal. Alle blikken waren op ons gericht. Een brede lach van oor tot oor sierde mijn gezicht. Hij bekeek zuur zijn hand waar een mooie gebitsafdruk in zat, waarna hij zijn kwade, nee woeste, nee furieuze blik op mij richtte.
‘’Anders dit!’’, beantwoordde ik zijn eerdere spottende vraag met een triomfantelijke blik in mn ogen.

Welkom Niama.

[xOuafa]

Up!

[mahma]

Begint goed!
Keep up the good work!

Je nieuwe fan

[c-star17]

wuahah zid zid ga verder meid!!

[Bohemian_]

Ik ben blij dat jullie het wat vinden.

Ik heb nog geen idee welke kant het verhaal opgaat, heb niet eens een verhaallijn haha, dus het kan heel spannend worden, of grondig fout gaan natuurlijk haha. Ik begin aan een nieuw vervolg, even zien hoe ver ik kom.

[Bohemian_]

Ik dacht voor heel even een twinkeling van verwondering in zn ogen te zien, maar die veranderde al snel in een harde, afstandelijke blik toen hij door de professor werd gevraagd de collegezaal te verlaten. Hij pakte zijn spullen bij elkaar en ik bleef hem maar grijnzend met mijn armen over elkaar aankijken. Onoverwinnelijk voelde ik me en dat straalde ik ook uit. Ik zag dat Adnan en Nawal me verward aankeken, ik knipoogde en maakte een gebaar met mn handen dat ‘’er-is-niks-aan-‘t-handje’’ moest afbeelden. Ze haalden hun schouders op en keken weer om naar de professor die alweer verder was gegaan, waar hij gebleven was, alsof er niks gebeurd was. De vreemdeling had inmiddels zijn spullen gepakt en keek me bedenkelijk aan. Toen hij mij nog steeds met die grijns op mn gezicht zag, greep hij me vastbesloten bij mn pols en sleurde me mee de collegezaal uit. De ellendeling had het geluk dat we pal naast een deur zaten en hij me dus zo naar buiten kon sleuren voordat ik me ook maar kon realiseren wat er eigenlijk gebeurde. Ik was verontwaardigd en eenmaal buiten de collegezaal dreigde ik dat hij me heel gauw los moest laten, alleen klonk mijn stem nu niet zo kalm en beheerst als hij bij mn eerdere dreigement had geklonken. Hij leek totaal niet onder de indruk en sleurde me met alle gemak mee alsof ik een kind van drie was. Tenslotte drukte hij me tegen een muur aan en ging dreigend pal tegenover me staan. Hij pakte mn polsen beet en drukte die tevens tegen de muur aan boven mn hoofd. Gevangen tussen de muur en zijn lichaam, slikte ik angstig. Wat was dit het tegenovergestelde van wat ik een paar minuten geleden had gevoeld. Weg was die onoverwinnelijke, triomfantelijke, zelfvoldane blik. Ik durfde hem niet aan te kijken dus boog ik mn hoofd lichtjes naar beneden. Een gevoel van vernedering maakte zich van me meester. Ik kon wel door de grond zakken.
‘’Zo, waar is je grijns nu gebleven?’’, vroeg hij zacht, doch dwingend. Ik voelde hoe zijn adem mijn gezicht streelde, terwijl zijn mannelijke geur mijn reukzintuig streelde. Hij stond te dichtbij. Ik kon niet helder nadenken. Zo bleven we een moment staan, ik weet niet of het minuten zijn geweest of luttele secondes. Ik liet me niet zomaar uit het veld slaan, dacht ik. Het is maar een man, het is maar een man, het is maar een man, een doodnormale man, dreunde ik geluidloos op. Ik had mezelf genoeg moed aangepraat om hem nu recht aan te kijken.
Mijn knikkende knieën konden het niet meer aan, wat ik las in zijn blik was te intens. Hij liet gauw mn polsen los en greep mn middel, zodat ik niet als een drilpudding op de grond zou neervallen. Ik voelde me zwak en kwaad tegelijk. Woest op hem. Op mezelf. Wat deed deze onbekende man met me. Met zijn handen nog steeds om mijn middel drukte hij me nog dichter tegen zich aan, als dat al mogelijk was. Ik voelde zijn hart tegen mn borst kloppen.
‘’Dat was niet zo aardig van je hè’’, zei hij schor tegen mn lippen. Ik werd hier nerveus van, dit was geen bekend gebied, ik wist niet hoe ik hiermee om moest gaan. Ik wilde ontsnappen uit zijn klauwen, uit zijn blik. Zenuwachtig begon ik op mijn onderlip te bijten.
‘’Laat me los!’’ piepte ik hees. Dat klinkt lekker vastberaden, stomkop, ik kon mezelf wel een klap verkopen.
‘’En waarom zou ik dat in hemelsnaam doen?’’, reageerde hij nu zacht en bedenkelijk met zijn blik nog steeds gefixeerd op mijn lippen. Hij haalde een hand van mn middel af en bracht die naar mn gezicht toe. Hij gleed met zijn vingers langs mijn kaaklijn en mn kin, vervolgens naar mn lippen. Hij tekende als het ware de contouren van mn lippen na met zijn duim. Met wijd opengesperde ogen keek ik toe en hield ik mn adem in.


Ben blij dat je het leuk vindt Miss-Rwinaaa!

[niama]

hahaha heb gelachen joh!!!