Hij zei: “Nee, maar ik was er niet van op de hoogte aangezien ik niet eens referentiewerken van hun had.”
Ik zei: Waarom wachtte u er dan niet mee? Waarom haasten als Allah (Hoog en Verheven is Hij!) u nooit verplicht heeft om zoiets te doen? Was uw onwetendheid van de bewijzen van de meerderheid van de geleerden, een bewijs dat Ibn Taymiyya het bij het rechte eind had? Is dit iets anders dan het fanatisme waar u ons van beschuldigd?
Hij zei: “Ik heb de bewijzen gelezen in de boeken die tot mijn beschikking stonden, en die mij overtuigden. Allah (Hoog en Verheven is Hij!) heeft mij niet genoten om meer dan dat te doen.”
Ik zei: Als een Moslim ergens een bewijs voor ziet in een boek dat hij leest, geeft dat voldoende reden om de madhhabs die zijn standpunt tegenspreken te negeren, ook al kent hij hun bewijzen niet?
Hij zei: “Het is voldoende.”
Ik zei: Een jongeman, net bekeerd en zonder enige Islamitische studie, leest het woord van Allah (Hoog en Verheven is Hij!): “En aan Allah behoren het Oosten en het Westen. Waarheen jullie je ook wenden, daar is het Aangezicht van Allah. Voorwaar, Allah is Alomvattend en Alwetend.” (Koran, Sūrat al-Baqara 2:115) Hij maakt hieruit op dat een Moslim in iedere richting die hij wil mag bidden, aangezien de blijkbare bedoeling van dit vers dit met zich mee lijkt te brengen. Maar hij heeft gehoord dat de vier Imams het er unaniem over eens zijn dat het nodig is om in de richting van de Ka’ba te bidden, en hij weet dat zij hier bewijzen voor hebben waar hij niet van op de hoogte is. Wat moet hij doen wanneer hij wil bidden? Moet hij zijn overtuiging volgen die hij heeft afgeleidt uit het voor hem beschikbare bewijs, of moet hij de Imams volgen die unaniem zijn over het tegenovergestelde van wat hij zelf heeft begrepen?
Hij zei: “Hij zou zijn eigen overtuiging moeten volgen.”
Ik zei: En naar het Oosten bidden bijvoorbeeld? En zijn gebed zou geldig zijn?
Hij zei: “Ja. Hij is verantwoordelijk om zijn persoonlijke overtuiging te volgen.”
Ik zei: Wat als zijn persoonlijke overtuiging hem ertoe leidt om te geloven dat het niet erg is om de liefde te bedrijven met de vrouw van zijn buurman, of zijn buik te vullen met wijn of onrechtmatig andermans in te nemen? Zal dit alles minder erg worden bij de afrekening van Allah (Hoog en Verheven is Hij!) vanwege ‘persoonlijke overtuiging’?
(Voor een ogenblik was hij stil, en zei toen
“Hoe dan ook, de voorbeelden waar u over vraagt zijn allemaal fantasieën die niet voorkomen.”
Ik zei: Het zijn geen fantasieën, hoe vaak komen ze wel niet voor, of hoe vaak komen nog vreemdere zaken wel niet voor? Een jongeman zonder enige kennis van de Islam, het Boek en de Sunnah, hoort of leest toevallig dit vers en begrijpt datgene eruit wat iedere Arabier eruit zou begrijpen uit de blijkbare bedoeling ervan, namelijk dat het niet erg is dat iemand maar in iedere richting bidt die hij wilt, ondanks dat hij ziet dat anderen in de richting van de Ka’ba bidden in plaats van in een iedere andere richting. Dit is een allerdaagse kwestie, zowel in theorie als in de praktijk, zolang er Moslims bestaan die niets van de Islam weten. Hoe dan ook, u heeft over deze zaak, denkbeeldig of reëel, een oordeel vervaardigd die niet denkbeeldig is, en heeft beoordeeld dat ‘persoonlijke overtuiging’ het beslissende criterium in alle gevallen is. Dit is in tegenspraak met uw onderverdeling van mensen in drie groepen mensen: volgers van geleerden zonder het bewijs kennend (muqallids), volgers van het bewijs van geleerden (muttabi`s) and mujtahids.
Hij zei: “Zo’n persoon is verplicht te onderzoeken. Heeft hij dan geen enkele Hadīth of andere Koranvers gelezen?”
Ik zei: Hij had geen enkel referentiewerk tot zijn beschikking, net zoals u dat niet had toen u uw fatwa uitvaardigde over de vraag naar de [drievoudige] scheiding. En hij had niet de mogelijkheid iets anders te lezen dan dit vers, in relatie tot het bidden richting de qibla en de verplichting ervan. Houdt u nog steeds vol dat hij zijn persoonlijke overtuiging moet volgen en het consensus van de Imams moet negeren?
Hij zei: “Ja. Als hij niet in staat is om verder te evalueren en te onderzoeken, dan wordt hij geëxcuseerd en is het genoeg voor hem om op zijn eigen conclusies te vertrouwen waartoe zijn onderzoek en evaluatie leidde.”
Ik zei: Ik ben van plan deze opmerkingen van u te publiceren. Ze zijn gevaarlijk en vreemd.
Hij zei: “Publiceer wat u wilt. Ik ben niet bang.”
Ik zei: Hoe zou u bang voor mij kunnen zijn als u niet eens bang bent voor Allah (Hoog en Verheven is Hij!), en nadrukkelijk de volgende woorden van Allah (Hoog en Verheven is Hij!) negeert: “Vraag het aan de bezitters van kennis, indien jullie het niet weten.” (Koran, Sūrat al-Nahl 16:43)
Hij zei: Mijn broeder, die Imams zijn niet goddelijk beschermd van fouten (ma`sūm). Wat betreft het vers dat de persoon volgde [met zijn bidden in een willekeurige richting], dat is het woord van Hij die beschermd is van alle fouten, Hoog en Verheven is Hij! Hoe kan hij [de persoon] het goddelijk beschermde verlaten en zich binden aan diegene die niet goddelijk beschermd is?
Ik zei: Beste man, goddelijk beschermd van fouten is de ware betekenis die Allah (Hoog en Verheven is Hij!) bedoelde met, “Aan Allah behoort het Oost en het Westen”, en niet het begrip van de jongeman die zo onwetend als maar mogelijk is van de Islam, de regelgeving en de aard van de Koran. Hiermee bedoel ik te zeggen dat de vergelijking die ik u vraag te maken, een vergelijking is tussen twee begrippen: het begrip van deze onwetende jeugdige, en het begrip van de mujtahid Imams. Geen van beiden zijn goddelijk beschermd van fouten, maar één ervan is gevestigd in onwetendheid en oppervlakkigheid, en de ander is gevestigd in onderzoek, kennis en nauwkeurigheid.
Hij zei: “Allah (Hoog en Verheven is Hij!) maakt iemand niet verantwoordelijk voor meer dan waar hij toe in staat is.”
Ik zei: Beantwoord mij dan deze vraag. Een man heeft een kind dat lijdt aan bepaalde infecties, en onder behandeling is bij alle dokters in de stad die er over eens zijn dat hij bepaalde medicijnen nodig heeft, en zijn vader waarschuwen om hem geen penicilline-injectie te geven en dat als hij dat wel doet hij het leven van het kind blootstelt aan de ondergang. Nu weet de vader door het lezen van een medisch artikel dat penicilline in het geval van een infectie helpt. Dus hij vertrouwt op zijn eigen kennis over penicilline, negeert het advies van de dokters aangezien hij het bewijs niet kent voor wat zij beweren, volgt zijn persoonlijke overtuiging en dient het kind penicilline toe, waardoor het kind komt te overlijden. Zou een dergelijk persoon vervolgd moeten worden en is hij schuldig aan een onrecht voor hetgeen hij gedaan heeft, of niet?
(Hij dacht voor een ogenblik na, en zei toen
“Dit is niet hetzelfde als dat.”
Ik zei: “Het is precies hetzelfde. De vader heeft het unanieme oordeel van de doktoren gehoord, net zoals de jongeman het unanieme oordeel van de Imams heeft gehoord. De één volgt één enkele tekst die hij las in een medisch artikel, en de ander volgt één enkele tekst die hij las in Het Boek van Allah (Hoog en Verheven is Hij!). Dit was volgens persoonlijke overtuiging, en dat ook.
Hij zei: “Broeder, de Koran is Licht. Licht. Zowel in zuiverheid als bewijs. Is licht hetzelfde als andere woorden?”
Ik zei: En wordt het licht van de Koran begrepen door ieder willekeurig persoon die erin kijkt en ervan reciteert, zodat hij het begrijpt als licht, zoals Allah (Hoog en Verheven is Hij!) het bedoelde? Wat is dan het verschil tussen de ‘bezitters van kennis’ en alle anderen, als ze allemaal dit licht kunnen benutten? De twee gegeven voorbeelden zijn daarom vergelijkbaar, er is totaal geen verschil tussen hen. U moet mij antwoorden: volgt de onderzoekende persoon, in beide voorbeelden, zijn eigen persoonlijk overtuiging of volgt hij de specialisten?
Hij zei: “Persoonlijke overtuiging is de basis.”
Ik zei: Hij gebruikte zijn persoonlijke overtuiging en dat resulteerde in de dood van het kind. Draagt dit enige verantwoordelijkheid met zich mee, moreel of wettelijk?
Hij zei: “Het draagt geen enkele verantwoordelijkheid met zich mee.”
Ik zei: Laat wij dan het onderzoek en de discussie hier stoppen met deze laatste opmerking van u, daar het de weg naar een gedeeld uitgangspunt tussen ons om er een discussie op te baseren, afsluit. Het is voldoende met dit bizarre antwoord van u, dat u het consensus van de gehele Islamitische religie heeft verlaten. Bij Allah, er is geen betekenis op de gehele aarde voor afschuwelijk fanatisme, als het niet datgene is wat jullie mensen bezitten.
Ik begrijp dan ook niet waarom deze mensen ons niet onze eigen ‘persoonlijke overtuiging’ laten gebruiken, namelijk dat iemand die onwetend is over de regels van de religie en de bewijzen hiervoor, zich moet vasthouden aan één van de mujtahid Imams en hem moet navolgen, omdat de laatstgenoemde zich meer bewust is van het Boek van Allah (Hoog en Verheven is Hij!) en de Sunnah van Zijn Profeet (vrede en zegeningen zij met hem) dan hijzelf. Wat de fout dan ook moge zijn in deze mening volgens hen, laat het dan het algemene excuus van ‘persoonlijke overtuiging’ gegeven worden, zoals in het voorbeeld van diegene die zijn rug keert naar de qibla en zijn gebed dan geldig blijft, of diegene die een kind doodt en het doden is dan ‘ijtihād’ en ‘medische behandeling’.