MiszGantoise
14-08-2009, 15:17
PT 1.
Het was een prachtige zomerdag in marokko.
Een fris briesje, en een zingende vogel op het vensterbank maakten me wakker.
Mijn dag kon niet beter beginnen !
Ik maakte mijn bed op, deed de ramen dicht tegen de hitte, en ging iedereen een goeiemorgen wensen.
Het viel me meteen op dat papa ontbrak.
Ik vroeg aan mama waar hij was.
"Oooh, hij zal wel naar de markt zijn.", zei ze.
Ik voelde de aarzeling in haar stem, maar goed, lang bleef ik er niet bij stilstaan want ik had een afspraak met mijn nichten, we zouden naar de zee gaan, dus ik moest mijn tas nog klaarmaken.
Net op het moment dat ik wou vertrekken, zag ik papa met een big smile de trap oplopen.
"Sinds wanneer is de markt zo een leuke gebeurtenis?" vroeg ik plagend.
"Haha, wie zegt dat ik in de markt was?" zei hij met een verbaasde blik, maar nog steeds die big smile op zijn gezicht.
Aha, daar had je het al, mama's kunnen gewoon niet liegen, ik wist het!
Maar goed, ik haat te laat komen op afspraakjes, ik zou hem straks wel vragen waar hij was. Nu moest ik weg!
"Nou, ok, maar ik moet nu gaan, ik heb haast. Tot straks."
Maar zo snel kwam ik er niet van af.
"Neeen neen, jij gaat nergens heen. Ik heb groot nieuws. Kom maar mee naar boven."
Damn it! Ik nam mijn gsm en belde de meisjes op om te zeggen dat ze niet op me moesten wachten.
Wat zou er nu toch aan de hand kunne zijn...
PT 2.
Ik volgde hem als zijn schaduw op de trappen.
Niet wetend dat over enkele ogenblikken mijn hele leven zou veranderen.
Boven riep papa iedereen bij elkaar.
What the.. ?
Mama had een nog grotere smile op der gezicht dan papa had.
Mijn zus kwam naast me zitten op de bank, zij wist net als mij al helemaal niet wat er stond te gebeuren.
Ze zien er zo gelukkig uit, zo fier! Wat gebeurt er? Krijg ik eindelijk een auto, omdat ik enkele dagen ervoor in België mijn rijbewijs heb gehaald.
Jaaa, dat zal het zijn.
Maar goed, ik speelde even het spelletje mee, en liet mijn ooghoeken glijden naar zijn hand die in zijn zak zat. Daar zullen zeker en vast mijn sleutels in zitten van mn nieuwe auto.. Wanneer haalt hij ze tevoorschijn!
Hij gaf een hele preek van hoe fier hij is op ons, dat zijn kleine meisjes eindelijk grote dames worden.. blabla, eigenlijk kon het me niet boeien!
Tot ik het woord trouwen uit zijn mond hoorde komen.
Mijn hart stopte met kloppen. Alles leek wel in slow-motion te bewegen.
Dus zitten mijn ouders toch zo in elkaar? Heb ik ouders die hun dochter laten uithuwelijken met een veel oudere neef uit marokko die ze nog nooit gezien heeft. Ben ik opgevoed door hen?
Ik herken ze niet meer. En zij mij ook niet meer.
De S. die nooit haar gevoelens liet zien, die tegen een stootje kon, die nooit een traan voor iemand laat, lag nu te huilen met tranen in overvloed.
Mijn hele levensplan is naar de klippen. Ging ik niet verder studeren?
1001 vragen flitsten voorbij. Maar ik kon geen woord zeggen. Mijn maag zat helemaal in de knoop. Ik voelde me misselijk worden.
Nog nooit heb ik me zo ellendig gevoeld. Het leek het einde van de wereld wel. En op dat moment was het ook het einde voor mij.
Mijn zus, die al even verontwaardigd leek als mama, probeerde me te troosten, maar bij de minste aanraking kromp ik in elkaar.
Oncontroleerbaar bleven de tranen over mijn gezicht rollen.
Ik liep de trap af naar buiten.
Achter mij hoorde ik doffe geluiden, achteraf bleek dat het papa was die mij verwijten toeriep dat ik nog zijn dood zou worden en dat als ik weg ging, ik weg moest blijven. Maar op dat moment klonk alles gedempt...
Ik wandelde maar verder, geen idee waar ik naartoe liep...
PT 3.
De felle middagzon scheen op mijn hoofd. Ik voelde me draaierig worden en zwarte vlekken verschenen hier en daar.
Bij de eerstvolgende boom ging ik eronder zitten om te schuilen voor de zon. Mijn keel voelde droog aan en ik voelde elke hartslag in mijn keel.
Geen enkele beschrijving ter wereld kon voldoen aan hoe ik me voelde op dat moment.
Waar was ik aan begonnen dacht ik bij mezelf. Zou ik me toch beter niet bij mijn lot neerleggen, en gewoon trouwen met die man. Wie weet is het zo voorbestemd en moet ik de moeite niet doen om tegen te stribbelen.
Een oud vrouwtje kwam me water aanbieden. Blijkbaar zag ik er echt zo miserabel uit.
Ik probeerde vriendelijk te glimlachen, nam het water aan maar dronk er niet van.
Ik probeerde me de weg naar huis terug te herineren, ookal wist ik dat ik te koppig was om terug naar huis te keren uit eigen initiatief.
Als ze om me geven, dan moeten ze me maar zoeken en me zelf komen halen.
Toch was ik niet 100% tevreden met mijn bedenking. Tenslotte straf ik mijzelf er het meest mee. Ik was in the middle of nowhere. Tegen de tijd dat ze me vinden ben ik uitgedroogd, uitgehongerd of in het ergste geval, ontvoerd en vermoord.
Bij die gedachte kreeg ik kippenvel, dus besloot ik terug de stad in te gaan.
Tegen de namiddag liep ik op de markt in de hoop een bekende tegen het lijf te lopen... Mijn gedachten waren niet koud of daar zag ik mijn tante met een bezorgde blik door de kraampjes lopen.
Ze was op zoek naar iets.. naar mij?
Ze waren zeker een zoekactie gestart!
Yesss, ze zijn ongerust, het is me gelukt.
Wat zullen ze thuis blij zijn mij terug te hebben. Ze zullen de volgende keer wel 2x nadenken voor ze me zoiets aandoen..
Tante zag mij, en in de plaats van dat haar ongeruste blik opluchtte sloeg die over in onweer.
In reuzepassen liep ze mijn richting uit.
Zonder 1 woord greep ze mij bij mijn pols, als een klein kind. We liepen de markt uit. Wat gebeurt er?
Al mijn vragen negeerde ze en bij elke vraag greep ze me steviger vast tot mijn hand paars begon te zien.
Ik herkende de weg naar huis. Dit loopt slecht af...
PT 4.
Nog steeds in reuzestappen liepen we door de stad.
We waren bijna thuis, ik herkende de bakker. Ik voelde dat alle ogen naar ons gericht waren.
Wat kon tante rap stappen, ik had er de milt van gekregen. Zo uitgeput als ik was, ging ik trager stappen en maakte ik me zwaarder uit hoop dat ze trager zou stappen.
Maar het omgekeerde gebeurde, ze nam me nog steviger beet en begon verschrikkelijk hard aan me te trekken. Ik had er genoeg van, wat denkt ze wel, ik ben 18, volwassen dus, als ik me niet vergis mag ik mijn eigen keuzes maken.
Ik vroeg beleefd of ze me kon los laten, dat ik de weg wel wist.
Maar wat volgde was gemompel waaruit ik alleen maar kon ontcijferen dat ik een kleine heks was die weer zou weglopen en dat ze me niet weer een halve dag zou lopen zoeken.
Ik zag papa en nog andere mannen aan de deur staan.
Hij knikte eventjes naar tante, draaide zijn hoofd terug om, en praatte verder met de mannen die er stonden.
Hij negeerde me compleet, zijn bloedeigen dochter, het zal nog lang duren voor ik hem dit vergeef.
Maar veel tijd om er over stil te staan had ik niet.
Mama deed of er niets aan de hand was, haar humeur was zoals altijd, als het chaotisch is, want boven zat het vol met vrouwen en kinderen die ik nog nooit gezien heb. Maar een feit is, dat ze geen woord tegen me zei, en dat ze geen oogcontact met me maakte.
Net nadat ik mezelf eindelijk heb verkoeld met water, kwamen 3 vrouwen van rijpere leeftijd me halen.
Er werd me niet gezegd waar we heen gingen, maar ik vroeg ook niets.
Ik was moe, ik had geen macht meer.
Ik had maar 1 hoop en dat was wakker worden en beseffen dat dit gewoon 1 grote nachtmerrie is...
Het was een prachtige zomerdag in marokko.
Een fris briesje, en een zingende vogel op het vensterbank maakten me wakker.
Mijn dag kon niet beter beginnen !
Ik maakte mijn bed op, deed de ramen dicht tegen de hitte, en ging iedereen een goeiemorgen wensen.
Het viel me meteen op dat papa ontbrak.
Ik vroeg aan mama waar hij was.
"Oooh, hij zal wel naar de markt zijn.", zei ze.
Ik voelde de aarzeling in haar stem, maar goed, lang bleef ik er niet bij stilstaan want ik had een afspraak met mijn nichten, we zouden naar de zee gaan, dus ik moest mijn tas nog klaarmaken.
Net op het moment dat ik wou vertrekken, zag ik papa met een big smile de trap oplopen.
"Sinds wanneer is de markt zo een leuke gebeurtenis?" vroeg ik plagend.
"Haha, wie zegt dat ik in de markt was?" zei hij met een verbaasde blik, maar nog steeds die big smile op zijn gezicht.
Aha, daar had je het al, mama's kunnen gewoon niet liegen, ik wist het!
Maar goed, ik haat te laat komen op afspraakjes, ik zou hem straks wel vragen waar hij was. Nu moest ik weg!
"Nou, ok, maar ik moet nu gaan, ik heb haast. Tot straks."
Maar zo snel kwam ik er niet van af.
"Neeen neen, jij gaat nergens heen. Ik heb groot nieuws. Kom maar mee naar boven."
Damn it! Ik nam mijn gsm en belde de meisjes op om te zeggen dat ze niet op me moesten wachten.
Wat zou er nu toch aan de hand kunne zijn...
PT 2.
Ik volgde hem als zijn schaduw op de trappen.
Niet wetend dat over enkele ogenblikken mijn hele leven zou veranderen.
Boven riep papa iedereen bij elkaar.
What the.. ?
Mama had een nog grotere smile op der gezicht dan papa had.
Mijn zus kwam naast me zitten op de bank, zij wist net als mij al helemaal niet wat er stond te gebeuren.
Ze zien er zo gelukkig uit, zo fier! Wat gebeurt er? Krijg ik eindelijk een auto, omdat ik enkele dagen ervoor in België mijn rijbewijs heb gehaald.
Jaaa, dat zal het zijn.
Maar goed, ik speelde even het spelletje mee, en liet mijn ooghoeken glijden naar zijn hand die in zijn zak zat. Daar zullen zeker en vast mijn sleutels in zitten van mn nieuwe auto..
Hij gaf een hele preek van hoe fier hij is op ons, dat zijn kleine meisjes eindelijk grote dames worden.. blabla, eigenlijk kon het me niet boeien!
Tot ik het woord trouwen uit zijn mond hoorde komen.
Mijn hart stopte met kloppen. Alles leek wel in slow-motion te bewegen.
Dus zitten mijn ouders toch zo in elkaar? Heb ik ouders die hun dochter laten uithuwelijken met een veel oudere neef uit marokko die ze nog nooit gezien heeft. Ben ik opgevoed door hen?
Ik herken ze niet meer. En zij mij ook niet meer.
De S. die nooit haar gevoelens liet zien, die tegen een stootje kon, die nooit een traan voor iemand laat, lag nu te huilen met tranen in overvloed.
Mijn hele levensplan is naar de klippen. Ging ik niet verder studeren?
1001 vragen flitsten voorbij. Maar ik kon geen woord zeggen. Mijn maag zat helemaal in de knoop. Ik voelde me misselijk worden.
Nog nooit heb ik me zo ellendig gevoeld. Het leek het einde van de wereld wel. En op dat moment was het ook het einde voor mij.
Mijn zus, die al even verontwaardigd leek als mama, probeerde me te troosten, maar bij de minste aanraking kromp ik in elkaar.
Oncontroleerbaar bleven de tranen over mijn gezicht rollen.
Ik liep de trap af naar buiten.
Achter mij hoorde ik doffe geluiden, achteraf bleek dat het papa was die mij verwijten toeriep dat ik nog zijn dood zou worden en dat als ik weg ging, ik weg moest blijven. Maar op dat moment klonk alles gedempt...
Ik wandelde maar verder, geen idee waar ik naartoe liep...
PT 3.
De felle middagzon scheen op mijn hoofd. Ik voelde me draaierig worden en zwarte vlekken verschenen hier en daar.
Bij de eerstvolgende boom ging ik eronder zitten om te schuilen voor de zon. Mijn keel voelde droog aan en ik voelde elke hartslag in mijn keel.
Geen enkele beschrijving ter wereld kon voldoen aan hoe ik me voelde op dat moment.
Waar was ik aan begonnen dacht ik bij mezelf. Zou ik me toch beter niet bij mijn lot neerleggen, en gewoon trouwen met die man. Wie weet is het zo voorbestemd en moet ik de moeite niet doen om tegen te stribbelen.
Een oud vrouwtje kwam me water aanbieden. Blijkbaar zag ik er echt zo miserabel uit.
Ik probeerde vriendelijk te glimlachen, nam het water aan maar dronk er niet van.
Ik probeerde me de weg naar huis terug te herineren, ookal wist ik dat ik te koppig was om terug naar huis te keren uit eigen initiatief.
Als ze om me geven, dan moeten ze me maar zoeken en me zelf komen halen.
Toch was ik niet 100% tevreden met mijn bedenking. Tenslotte straf ik mijzelf er het meest mee. Ik was in the middle of nowhere. Tegen de tijd dat ze me vinden ben ik uitgedroogd, uitgehongerd of in het ergste geval, ontvoerd en vermoord.
Bij die gedachte kreeg ik kippenvel, dus besloot ik terug de stad in te gaan.
Tegen de namiddag liep ik op de markt in de hoop een bekende tegen het lijf te lopen... Mijn gedachten waren niet koud of daar zag ik mijn tante met een bezorgde blik door de kraampjes lopen.
Ze was op zoek naar iets.. naar mij?
Ze waren zeker een zoekactie gestart!
Yesss, ze zijn ongerust, het is me gelukt.
Wat zullen ze thuis blij zijn mij terug te hebben. Ze zullen de volgende keer wel 2x nadenken voor ze me zoiets aandoen..
Tante zag mij, en in de plaats van dat haar ongeruste blik opluchtte sloeg die over in onweer.
In reuzepassen liep ze mijn richting uit.
Zonder 1 woord greep ze mij bij mijn pols, als een klein kind. We liepen de markt uit. Wat gebeurt er?
Al mijn vragen negeerde ze en bij elke vraag greep ze me steviger vast tot mijn hand paars begon te zien.
Ik herkende de weg naar huis. Dit loopt slecht af...
PT 4.
Nog steeds in reuzestappen liepen we door de stad.
We waren bijna thuis, ik herkende de bakker. Ik voelde dat alle ogen naar ons gericht waren.
Wat kon tante rap stappen, ik had er de milt van gekregen. Zo uitgeput als ik was, ging ik trager stappen en maakte ik me zwaarder uit hoop dat ze trager zou stappen.
Maar het omgekeerde gebeurde, ze nam me nog steviger beet en begon verschrikkelijk hard aan me te trekken. Ik had er genoeg van, wat denkt ze wel, ik ben 18, volwassen dus, als ik me niet vergis mag ik mijn eigen keuzes maken.
Ik vroeg beleefd of ze me kon los laten, dat ik de weg wel wist.
Maar wat volgde was gemompel waaruit ik alleen maar kon ontcijferen dat ik een kleine heks was die weer zou weglopen en dat ze me niet weer een halve dag zou lopen zoeken.
Ik zag papa en nog andere mannen aan de deur staan.
Hij knikte eventjes naar tante, draaide zijn hoofd terug om, en praatte verder met de mannen die er stonden.
Hij negeerde me compleet, zijn bloedeigen dochter, het zal nog lang duren voor ik hem dit vergeef.
Maar veel tijd om er over stil te staan had ik niet.
Mama deed of er niets aan de hand was, haar humeur was zoals altijd, als het chaotisch is, want boven zat het vol met vrouwen en kinderen die ik nog nooit gezien heb. Maar een feit is, dat ze geen woord tegen me zei, en dat ze geen oogcontact met me maakte.
Net nadat ik mezelf eindelijk heb verkoeld met water, kwamen 3 vrouwen van rijpere leeftijd me halen.
Er werd me niet gezegd waar we heen gingen, maar ik vroeg ook niets.
Ik was moe, ik had geen macht meer.
Ik had maar 1 hoop en dat was wakker worden en beseffen dat dit gewoon 1 grote nachtmerrie is...