iisss
09-08-2009, 01:03
Ik wil hier iets met jullie delen, omdat ik het met niemand anders kan delen..
Het is wel lang..
T was op een zondag, nu een maand geleden, ik zat thuis op de pc toen ik een smsje kreeg van mijn vriend:
'Kan ik je na 10 uur zien, regel even wat aub'. Hij zou 10 uur klaar zijn met zijn werk en het was 2 minuten rijden naar mijn buurt. Ik dacht bij mezelf; ' aah wat lief.. hij heeft me gemist.' Ik was heel blij dat ik hem zou zien, tot hij aan kwam rijden en de auto uitstapte..
Ik heb mijn vriend 3 jaar geleden ontmoet, sindsdien zijn we onafscheidelijk. Hij is de liefste, zorgzaamste en leukste mens op aarde.
Voordat ik hem leerde kennen was ik een losbol. Ik was een losbol in de zin van: ik deed waar ik zin in had, ik kreeg mijn telefoon niet stil omdat ik constant werd gebeld door mensen aan wie ik allemaal mn nummer had gegeven. Elke dag was ik wel ergens aan het rondhangen met vrienden.
Totdat ik Ali ontmoette. Hij maakte weer een mens van mij, een mens waar ikzelf en iedereen trost op kon zijn. Ik zie hem als mijn redder, ookal zeg ik dit nooit tegen hem. Hij was er alleen toen ik het niet meer zag zitten. Verder niemand.
Hij was mijn rots in de branding.. En op een dag had ik, het meisje die vroeger in elke stad wel vrienden had, alleen maar hem. Ik had letterlijk alleen maar hem. Nu, na 3 jaar, heb ik nog steeds alleen hem..
Toen ik aankwam bij zijn auto was hij al uitgestapt. Ik zag dat hij heel nerveus was. We stapten weer de auto in om even verderop te parkeren. Ik zei: Is er iets? Je doet zo zenuwachtig! Hij zei( ik krijg er nog steeds rillingen van ): ja, er is wat en keek me recht in de ogen. Toen hoorde ik wat ik liever niet horen wou; ze zeggen dat je verkracht bent, IS DAT ZO, VERTEL MIJ DE WAARHEID.
En ik begon te huilen.. Roddels. Zomaar uit de lucht gevallen roddels.. Aan Ali vertelt door de verloofde van zijn zusje. Laten we hem even Pietje noemen. Aan pietje vertelt door mijn ex-beste vriendin. Ze was 3 jaar geleden mijn alleraller beste vriendin, zoals mijn zus. Alsof we 1 waren.
Ik ben, ookal zeg ik het zelf, een heel braaf meisje de laatste 3 jaar. Geloof het of niet, maar ik ga van huis naar school en van school naar huis. Doe geen vlieg kwaad, blijf zo ver mogelijk uit de buurt van alles van Allah ons verbiedt. En een beetje rondhangen met mn vriendinnen doe ik misschien nog 2/3 keer in de maand.
En dan overkomt mij zoiets, ik was heel even de weg kwijt.
Ik hoorde dat er werd geroddeld over mij. Ik heb hem alles over mijn verleden verteld, ik heb hem verteld dat het leugens waren en dat ik absoluut maagd ben. Ik was wel gekwetst door het feit dat hij het op zo'n manier vroeg, maar het was goedgekomen.
Hij zei mij dat ik zijn toekomst was en dat niemand tussen ons kon komen. Dat ik zijn vrouw was en de rest mocht stikken in hun roddels. Ik voelde me als herboren. Hij geloofde mij en vertrouwde mij, hij verwachtte zoiets niet van mij. Ik had daarna schijt aan de roddels.
Allah ziet alles, Allah weet alles. Allah weet dat ik maagd ben en dat er geen sprake is van verkrachting. Dat was al voldoende voor mij. Ken ik mijzelf? Ja. De rest hoeft mij niet te kennen. Ik heb Allah en mijzelf. Of ik maagd ben of niet is iets tussen Allah en mij..
Een week later kwam Ali me zeggen dat er vrouwen waren die ook over mij zeiden dat ik zogenaamd verkracht was. Dit heeft hij gehoord van de zus van Pietje, met wie ze in de toekomst familie gaan worden. Weer ging ik huilen, ik kon er niet tegen. Ik smeekte hem om niet meer met zulke dingen naar mij te komen, ik was het zat om het te horen en om telkens te huilen. Onderwerp was weer gesloten. Er gingen 3 weken voorbij tot deze week Maandag..
We waren naar een ander stadje gegaan om dingetjes te gaan kopen. Het was een mooie dag. Ik voelde me goed. Mijn vriend was bij me, dus ik voelde me goed.. We gingen op een bankje zitten en toen kwam het..
Hij vertelde mij dat hij de laatste dagen niet kon slapen omdat hij aan die roddels dacht. Hij twijfelde. Hij vertelde mij op een hele kwetsende manier dat het kon zijn dat ik 'het' heb gedaan met een jongen( met mijn ex dus ). Hij vertelde hoe.. Dat we op het gras lagen met onze broeken uit etc. De rest wilt niemand horen denk ik.
Ik hoorde uit de mond van mijn vriend dat hij dacht dat ik geen maagd meer was. Ik voelde me machteloos. En weer ging ik huilen. Hoe kon hij aan mij twijfelen. Hoe was het mogelijk. Hij zei me dat de Seytan hem zo liet denken, dat als hij alleen was dat hij zulke gedachtes kreeg. Dat het automatisch ging. Hij heeft me daarna verteld dat hij me geloofde en vertrouwde, maar de woorden waren er al uit. Ik was eenmaal gebroken en met de grond gelijk.
Hij heeft me later meerdere malen gezegd dat hij van me houdt, dat hij me gelooft en vertrouwt, maar ik krijg mijn oude gevoelens niet meer terug voor hem..
Wanneer hij mij een kusje wilt geven wil ik afstand houden, ik wil het niet meer. Misschien omdat het nog vers is. Er waren 3 weken voorbij, misschien komt hij over 3 weken weer met zulke rare dingen aanzetten. Misschien zegt hij dat weer dat hij denkt dat ik ontmaagd ben. Ik heb geen zekerheid meer. En ik zou dat niet aan kunnen. Ik voel me verraden. Ik voel de veiligheid van vroeger niet meer. Ik kan niet gerust lopen met de gedachten: laat ze maar praten, mijn vriend staat achter me. Nee.. Ik sta er helemaal ALLEEN voor. Ik heb steun nodig. Ik wil dat hij weer zegt: je bent mijn toekomst, wat dan ook..
Ik hou nog steeds evenveel van hem, maar ik zie geen toekomst meer. Ik wil iemand die mij vertrouwt.
Stel nou dat ik toevallig niet bloed de eerste nacht, wat vaak voorkomt bij meisjes. De eerste gedachte van hem zal dan zijn: ze is dus toch wel verkracht.. Het maakt mij kapot. Ik voel me als een lopende lijk. Ik zie het nut van onze relatie niet meer. Maar ik wil hem niet kwijt.. Ik weet dat hij veel van me houdt..
Hoe moet ik die mensen later aankijken als we zijn getrouwd, de mensen die over mij hebben gehoord en gezegd dat ik verkracht ben ( Pietje en zijn familie ). Ik voel me er helemaal niet gemakkelijk bij. Ik wil niet tussen die mensen zijn. Ik wil geen familie worden met mensen die rare dingen over mij vertellen tegen mij vriend. Ik voel me nu al als een buitenbeentje.
Ik wou dat dit alles niet gebeurd was, ik ga er elke dag kapot aan. Mijn vriend die aan mij twijfelde, zijn woorden hebben mij kapotgemaakt. Ik ben bang dat het nooit meer zal worden als hoe het was..
Mijn moeder had me verteld dat het goed zou zijn als we ons volgend jaar zouden verloven. Ik weet het niet meer..
Maar ik hou toch zielsveel van hem..
PS: Ben geen Marokkaanse.
PS
Het is wel lang..
T was op een zondag, nu een maand geleden, ik zat thuis op de pc toen ik een smsje kreeg van mijn vriend:
'Kan ik je na 10 uur zien, regel even wat aub'. Hij zou 10 uur klaar zijn met zijn werk en het was 2 minuten rijden naar mijn buurt. Ik dacht bij mezelf; ' aah wat lief.. hij heeft me gemist.' Ik was heel blij dat ik hem zou zien, tot hij aan kwam rijden en de auto uitstapte..
Ik heb mijn vriend 3 jaar geleden ontmoet, sindsdien zijn we onafscheidelijk. Hij is de liefste, zorgzaamste en leukste mens op aarde.
Voordat ik hem leerde kennen was ik een losbol. Ik was een losbol in de zin van: ik deed waar ik zin in had, ik kreeg mijn telefoon niet stil omdat ik constant werd gebeld door mensen aan wie ik allemaal mn nummer had gegeven. Elke dag was ik wel ergens aan het rondhangen met vrienden.
Totdat ik Ali ontmoette. Hij maakte weer een mens van mij, een mens waar ikzelf en iedereen trost op kon zijn. Ik zie hem als mijn redder, ookal zeg ik dit nooit tegen hem. Hij was er alleen toen ik het niet meer zag zitten. Verder niemand.
Hij was mijn rots in de branding.. En op een dag had ik, het meisje die vroeger in elke stad wel vrienden had, alleen maar hem. Ik had letterlijk alleen maar hem. Nu, na 3 jaar, heb ik nog steeds alleen hem..
Toen ik aankwam bij zijn auto was hij al uitgestapt. Ik zag dat hij heel nerveus was. We stapten weer de auto in om even verderop te parkeren. Ik zei: Is er iets? Je doet zo zenuwachtig! Hij zei( ik krijg er nog steeds rillingen van ): ja, er is wat en keek me recht in de ogen. Toen hoorde ik wat ik liever niet horen wou; ze zeggen dat je verkracht bent, IS DAT ZO, VERTEL MIJ DE WAARHEID.
En ik begon te huilen.. Roddels. Zomaar uit de lucht gevallen roddels.. Aan Ali vertelt door de verloofde van zijn zusje. Laten we hem even Pietje noemen. Aan pietje vertelt door mijn ex-beste vriendin. Ze was 3 jaar geleden mijn alleraller beste vriendin, zoals mijn zus. Alsof we 1 waren.
Ik ben, ookal zeg ik het zelf, een heel braaf meisje de laatste 3 jaar. Geloof het of niet, maar ik ga van huis naar school en van school naar huis. Doe geen vlieg kwaad, blijf zo ver mogelijk uit de buurt van alles van Allah ons verbiedt. En een beetje rondhangen met mn vriendinnen doe ik misschien nog 2/3 keer in de maand.
En dan overkomt mij zoiets, ik was heel even de weg kwijt.
Ik hoorde dat er werd geroddeld over mij. Ik heb hem alles over mijn verleden verteld, ik heb hem verteld dat het leugens waren en dat ik absoluut maagd ben. Ik was wel gekwetst door het feit dat hij het op zo'n manier vroeg, maar het was goedgekomen.
Hij zei mij dat ik zijn toekomst was en dat niemand tussen ons kon komen. Dat ik zijn vrouw was en de rest mocht stikken in hun roddels. Ik voelde me als herboren. Hij geloofde mij en vertrouwde mij, hij verwachtte zoiets niet van mij. Ik had daarna schijt aan de roddels.
Allah ziet alles, Allah weet alles. Allah weet dat ik maagd ben en dat er geen sprake is van verkrachting. Dat was al voldoende voor mij. Ken ik mijzelf? Ja. De rest hoeft mij niet te kennen. Ik heb Allah en mijzelf. Of ik maagd ben of niet is iets tussen Allah en mij..
Een week later kwam Ali me zeggen dat er vrouwen waren die ook over mij zeiden dat ik zogenaamd verkracht was. Dit heeft hij gehoord van de zus van Pietje, met wie ze in de toekomst familie gaan worden. Weer ging ik huilen, ik kon er niet tegen. Ik smeekte hem om niet meer met zulke dingen naar mij te komen, ik was het zat om het te horen en om telkens te huilen. Onderwerp was weer gesloten. Er gingen 3 weken voorbij tot deze week Maandag..
We waren naar een ander stadje gegaan om dingetjes te gaan kopen. Het was een mooie dag. Ik voelde me goed. Mijn vriend was bij me, dus ik voelde me goed.. We gingen op een bankje zitten en toen kwam het..
Hij vertelde mij dat hij de laatste dagen niet kon slapen omdat hij aan die roddels dacht. Hij twijfelde. Hij vertelde mij op een hele kwetsende manier dat het kon zijn dat ik 'het' heb gedaan met een jongen( met mijn ex dus ). Hij vertelde hoe.. Dat we op het gras lagen met onze broeken uit etc. De rest wilt niemand horen denk ik.
Ik hoorde uit de mond van mijn vriend dat hij dacht dat ik geen maagd meer was. Ik voelde me machteloos. En weer ging ik huilen. Hoe kon hij aan mij twijfelen. Hoe was het mogelijk. Hij zei me dat de Seytan hem zo liet denken, dat als hij alleen was dat hij zulke gedachtes kreeg. Dat het automatisch ging. Hij heeft me daarna verteld dat hij me geloofde en vertrouwde, maar de woorden waren er al uit. Ik was eenmaal gebroken en met de grond gelijk.
Hij heeft me later meerdere malen gezegd dat hij van me houdt, dat hij me gelooft en vertrouwt, maar ik krijg mijn oude gevoelens niet meer terug voor hem..
Wanneer hij mij een kusje wilt geven wil ik afstand houden, ik wil het niet meer. Misschien omdat het nog vers is. Er waren 3 weken voorbij, misschien komt hij over 3 weken weer met zulke rare dingen aanzetten. Misschien zegt hij dat weer dat hij denkt dat ik ontmaagd ben. Ik heb geen zekerheid meer. En ik zou dat niet aan kunnen. Ik voel me verraden. Ik voel de veiligheid van vroeger niet meer. Ik kan niet gerust lopen met de gedachten: laat ze maar praten, mijn vriend staat achter me. Nee.. Ik sta er helemaal ALLEEN voor. Ik heb steun nodig. Ik wil dat hij weer zegt: je bent mijn toekomst, wat dan ook..
Ik hou nog steeds evenveel van hem, maar ik zie geen toekomst meer. Ik wil iemand die mij vertrouwt.
Stel nou dat ik toevallig niet bloed de eerste nacht, wat vaak voorkomt bij meisjes. De eerste gedachte van hem zal dan zijn: ze is dus toch wel verkracht.. Het maakt mij kapot. Ik voel me als een lopende lijk. Ik zie het nut van onze relatie niet meer. Maar ik wil hem niet kwijt.. Ik weet dat hij veel van me houdt..
Hoe moet ik die mensen later aankijken als we zijn getrouwd, de mensen die over mij hebben gehoord en gezegd dat ik verkracht ben ( Pietje en zijn familie ). Ik voel me er helemaal niet gemakkelijk bij. Ik wil niet tussen die mensen zijn. Ik wil geen familie worden met mensen die rare dingen over mij vertellen tegen mij vriend. Ik voel me nu al als een buitenbeentje.
Ik wou dat dit alles niet gebeurd was, ik ga er elke dag kapot aan. Mijn vriend die aan mij twijfelde, zijn woorden hebben mij kapotgemaakt. Ik ben bang dat het nooit meer zal worden als hoe het was..
Mijn moeder had me verteld dat het goed zou zijn als we ons volgend jaar zouden verloven. Ik weet het niet meer..
Maar ik hou toch zielsveel van hem..
PS: Ben geen Marokkaanse.
PS