Fabalous_F
10-07-2009, 20:16
Wat, is dit waar? Of ik even wil gaan zitten? Hij moet me iets vertellen. Hij ziet er niet goed uit. Hij heeft wallen onder zijn ogen en hij maakt een verdrietige indruk. Mijn bed kraakt, terwijl ik probeer zo comfortabel mogelijk te gaan zitten. Hij kijkt me niet aan, hij staart naar de grond. Slaakt een diepe zucht en speelt wat afwezig met zijn auto sleutels. Er is iets mis, dat weet ik zeker. Dit is niet de xxxxx die ik ken! Dan kijkt hij me aan. Gebroken. Verdrietig. Een vreemd gevoel in mijn buik. “Ik hou niet meer van je.. Ik denk dat het beter is dat we uit elkaar gaan.”
Hij staart weer naar de grond, terwijl ik het nieuws langzaam tot me door laat dringen. Het klopt niet. xxxx gaat weg? Ik voel dat mijn onderlip begint te trillen. Warme, zoute tranen glijden langzaam over mijn wangen naar beneden. Ik laat ze gaan, doe niet de moeite ze weg te vegen. De beelden van de 2 jaar flitsen voorbij. Onze eerste kus, in de regen. De dag dat hij mij verraste en met een weekendje weg . Die keer dat ik ziek was en hij me verzorgde. Hij had mijn favoriete chocolade meegenomen en een dvd; ‘Closer. Hij houdt niet van die zoetsappige films, maar toch keken we hem samen.
En nu is dit allemaal over? Zomaar ineens? “Waarom?”, vraag ik. “Maar ik hou nog wel van je, ik kan niet zonder je” Hij kijkt me aan, schudt langzaam zijn hoofd. “Dat gaat niet. Dat snap je zelf toch ook wel? We zullen alleen maar uit elkaar groeien, dat gebeurt toch. We kunnen het hier beter bij laten. We hebben het toch leuk gehad?”
Verslagen kijk ik hem aan. Dit meent hij toch niet? Is hij dan alweer vergeten hoe vaak hij mij heeft verteld dat ie van me houdt? Dat ik de enige voor hem ben? Dat hij voor mij zou willen sterven? “Hou je dan niet meer van mij?” Ik hoor de vraag uit mijn mond komen, onzeker. Bang voor het antwoord dat zal komen. Mijn hoofd bonkt, mijn keel voelt aan als schuurpapier. Mijn lippen blijven trillen. Ruw veeg ik een traan van mijn wang, haal een keer diep adem. Het blijft stil.
Hij gaat naast me zitten, pakt mijn hand vast. De verleiding om zijn hand vast te houden is groot, toch trek ik hem weg. Hij doet me pijn, breekt mijn hart. Ik wil je helemaal geen pijn doen, maar ik doe het liever nu dan over een paar maanden. . We weten allebei dat het niet zou werken.” Zijn stem hapert, verraad iets van de emotie die hij toch voelt. “Ik moet gaan. Ik spreek je nog wel.” Abrupt als hij is, staat hij op en zonder nog één keer om te kijken loopt hij de deur uit.
Een week later sta ik op de hoek van de straat. Mijn ogen zijn rood. Te lang heb ik gehuild. Te lang heb ik gehoopt dat het allemaal een nare droom was. Geen contact meer was het beste. We zijn nu geen geliefde meer, geen vrienden meer. Hij wil het niet meer. Hij stapt in de auto. Er wordt getoeterd, er wordt gezwaaid. En langzaam rijdt hij uit mijn leven. Mijn eerste, grote liefde.
Hebben jullie, jullie eerste liefde ooit kunnen vergeten??!
Hij staart weer naar de grond, terwijl ik het nieuws langzaam tot me door laat dringen. Het klopt niet. xxxx gaat weg? Ik voel dat mijn onderlip begint te trillen. Warme, zoute tranen glijden langzaam over mijn wangen naar beneden. Ik laat ze gaan, doe niet de moeite ze weg te vegen. De beelden van de 2 jaar flitsen voorbij. Onze eerste kus, in de regen. De dag dat hij mij verraste en met een weekendje weg . Die keer dat ik ziek was en hij me verzorgde. Hij had mijn favoriete chocolade meegenomen en een dvd; ‘Closer. Hij houdt niet van die zoetsappige films, maar toch keken we hem samen.
En nu is dit allemaal over? Zomaar ineens? “Waarom?”, vraag ik. “Maar ik hou nog wel van je, ik kan niet zonder je” Hij kijkt me aan, schudt langzaam zijn hoofd. “Dat gaat niet. Dat snap je zelf toch ook wel? We zullen alleen maar uit elkaar groeien, dat gebeurt toch. We kunnen het hier beter bij laten. We hebben het toch leuk gehad?”
Verslagen kijk ik hem aan. Dit meent hij toch niet? Is hij dan alweer vergeten hoe vaak hij mij heeft verteld dat ie van me houdt? Dat ik de enige voor hem ben? Dat hij voor mij zou willen sterven? “Hou je dan niet meer van mij?” Ik hoor de vraag uit mijn mond komen, onzeker. Bang voor het antwoord dat zal komen. Mijn hoofd bonkt, mijn keel voelt aan als schuurpapier. Mijn lippen blijven trillen. Ruw veeg ik een traan van mijn wang, haal een keer diep adem. Het blijft stil.
Hij gaat naast me zitten, pakt mijn hand vast. De verleiding om zijn hand vast te houden is groot, toch trek ik hem weg. Hij doet me pijn, breekt mijn hart. Ik wil je helemaal geen pijn doen, maar ik doe het liever nu dan over een paar maanden. . We weten allebei dat het niet zou werken.” Zijn stem hapert, verraad iets van de emotie die hij toch voelt. “Ik moet gaan. Ik spreek je nog wel.” Abrupt als hij is, staat hij op en zonder nog één keer om te kijken loopt hij de deur uit.
Een week later sta ik op de hoek van de straat. Mijn ogen zijn rood. Te lang heb ik gehuild. Te lang heb ik gehoopt dat het allemaal een nare droom was. Geen contact meer was het beste. We zijn nu geen geliefde meer, geen vrienden meer. Hij wil het niet meer. Hij stapt in de auto. Er wordt getoeterd, er wordt gezwaaid. En langzaam rijdt hij uit mijn leven. Mijn eerste, grote liefde.
Hebben jullie, jullie eerste liefde ooit kunnen vergeten??!