Bookie
06-07-2009, 18:50
Gisteren dan uiteindelijk met Ahmed Marcouch gegeten. Bij een Chinees in Slotervaart – een bijna surrealistische setting. Uiteindelijk weet ik net zoveel als dat ik al wist. En toch weet ik meer. Hij is een sociaaldemocraat en wil mensen verheffen tot grote hoogten. Tot zelfnadenkende wezens. We zouden eigenlijk even snel een uurtje babbelen, maar uiteindelijk zaten we er om één uur nog.
Hij heeft de realiteit. Dat is zo. De mensen die hij spreekt in zijn wijk, leven in een andere wereld- vaak in die parallelle wereld met eigen normen en waarden. Bittere verhalen van geketende mensen die vastzitten in religie of cultuur. Van ontsporing. Van islamitische dwingelandij. Van zich bevrijdende Fatima’s.
In de oplossing komen we dicht bij elkaar. Het gaat om verheffing. Die begint al in de wieg. Bij ouders. En in het onderwijs. Het gaat om het kweken van zelfdenkende mensen. Hij heeft een rotsvast geloof in de open samenleving. Hij gelooft in een emancipatieproces dat soms met lichte shocktherapie moet worden doorbroken. Marokkanen – laten we de koe maar bij de hoorns vatten – moeten zelf gaan nadenken, autonoom zijn, verlicht. Dat woord gebruikte hij vaak – verlicht.
Waarin we verschilden, is de aanpak. Islamitisch onderwijs. Gescheiden zwemmen. Gescheiden ingangen bij Bibliotheken. Hij vindt dat noodzakelijk om de moslim zich thuis te laten voelen. Maar ook om de orthodoxen de wind uit de zeilen te houden. Ik geloof echter dat je daarmee juist een signaal afgeeft aan de orthodoxen dat als je maar eist dat ze respect hebben voor jouw geloof, dat je dat ook krijgt. Zou een zichzelf emanciperende Fatima zich niet meer gesteund voelen als we juist aangeven dat we in Nederland seculier zijn, dat God er hier in Nederland niet toe doet?
Ik snap hem. Hij snapt mij. Hij noemt al die maatregelen nodig om mensen erbij te laten horen. Als je gescheiden deuren hebt naar een bibliotheek gaan meisjes lezen – zonder zich gespot te voelen. Hij gelooft in de kracht van het boek. Ik noem het pappen en nathouden.
En toch. Hij is continu in gesprek met bewoners. Taboes doorbreken. Deuren intrappen. Zijn nek uitsteken. Gewurgd worden. Duwen en trekken. Dat is intrigerend. En hij gelooft ook in de provocatie – al zou hij dat niet snel in de mond nemen, omdat hij vindt dat het soms averechts werkt.
Zijn homonota werd deze week in de deelraad Slotervaart aangenomen. De enige twee tegenstemmers waren PvdA’ers (van Marokkaanse afkomst). Zij staken hun hand omhoog en keken naar de imam die op de publieke tribune zat.
Dat soort PvdA’ers hebben we er iets te veel. PvdA’ers van het soort Marcouch hebben we te weinig. En toch. We moeten hem wel bij de les houden. Dat hij mensen het gevoel wil geven dat ze er bij horen, dat ze zelf gaan nadenken en emanciperen tot verlichte wezens is uitstekend. Maar hij hoeft ze niet te paaien. Daarnaast moet hij nu doorzetten. Opkomen voor homo’s is één. Nu opkomen voor afvalligheid. Opkomen voor gelijkheid van man en vrouw. Opkomen voor vrije partnerkeuze. Het zit in zijn hoofd. Maar soms heeft hij wat vehikels nodig om dat ook te doen.
Marcel Duyvestijn
http://www.liefdevollid.nl/content/view/394/8/
Hij heeft de realiteit. Dat is zo. De mensen die hij spreekt in zijn wijk, leven in een andere wereld- vaak in die parallelle wereld met eigen normen en waarden. Bittere verhalen van geketende mensen die vastzitten in religie of cultuur. Van ontsporing. Van islamitische dwingelandij. Van zich bevrijdende Fatima’s.
In de oplossing komen we dicht bij elkaar. Het gaat om verheffing. Die begint al in de wieg. Bij ouders. En in het onderwijs. Het gaat om het kweken van zelfdenkende mensen. Hij heeft een rotsvast geloof in de open samenleving. Hij gelooft in een emancipatieproces dat soms met lichte shocktherapie moet worden doorbroken. Marokkanen – laten we de koe maar bij de hoorns vatten – moeten zelf gaan nadenken, autonoom zijn, verlicht. Dat woord gebruikte hij vaak – verlicht.
Waarin we verschilden, is de aanpak. Islamitisch onderwijs. Gescheiden zwemmen. Gescheiden ingangen bij Bibliotheken. Hij vindt dat noodzakelijk om de moslim zich thuis te laten voelen. Maar ook om de orthodoxen de wind uit de zeilen te houden. Ik geloof echter dat je daarmee juist een signaal afgeeft aan de orthodoxen dat als je maar eist dat ze respect hebben voor jouw geloof, dat je dat ook krijgt. Zou een zichzelf emanciperende Fatima zich niet meer gesteund voelen als we juist aangeven dat we in Nederland seculier zijn, dat God er hier in Nederland niet toe doet?
Ik snap hem. Hij snapt mij. Hij noemt al die maatregelen nodig om mensen erbij te laten horen. Als je gescheiden deuren hebt naar een bibliotheek gaan meisjes lezen – zonder zich gespot te voelen. Hij gelooft in de kracht van het boek. Ik noem het pappen en nathouden.
En toch. Hij is continu in gesprek met bewoners. Taboes doorbreken. Deuren intrappen. Zijn nek uitsteken. Gewurgd worden. Duwen en trekken. Dat is intrigerend. En hij gelooft ook in de provocatie – al zou hij dat niet snel in de mond nemen, omdat hij vindt dat het soms averechts werkt.
Zijn homonota werd deze week in de deelraad Slotervaart aangenomen. De enige twee tegenstemmers waren PvdA’ers (van Marokkaanse afkomst). Zij staken hun hand omhoog en keken naar de imam die op de publieke tribune zat.
Dat soort PvdA’ers hebben we er iets te veel. PvdA’ers van het soort Marcouch hebben we te weinig. En toch. We moeten hem wel bij de les houden. Dat hij mensen het gevoel wil geven dat ze er bij horen, dat ze zelf gaan nadenken en emanciperen tot verlichte wezens is uitstekend. Maar hij hoeft ze niet te paaien. Daarnaast moet hij nu doorzetten. Opkomen voor homo’s is één. Nu opkomen voor afvalligheid. Opkomen voor gelijkheid van man en vrouw. Opkomen voor vrije partnerkeuze. Het zit in zijn hoofd. Maar soms heeft hij wat vehikels nodig om dat ook te doen.
Marcel Duyvestijn
http://www.liefdevollid.nl/content/view/394/8/