zakariak
14-06-2009, 19:09
Dood heeft een grote impact op je leven. Je mist iemand. Je vraagt je af hoe het zou zijn als diegene er nog was. Keer op keer stel je jezelf weer die vraag, waarom? Waarom nou juist zij? Waarom nu? Toch blijft de dood onvermijdelijk, maar hard. Vooral als het een dierbare is, een ouder, degene die jou moet maken tot wat je bent. Ik was nog vrij jong, twaalf jaar. Ik zat in de brugklas van het gymnasium en ik had een goed leven. Ik had een dak boven mijn hoofd, er lag dagelijks eten op tafel en ik miste niks. Of..?
Mijn moeder was doodziek, al ruim 4 jaar leed zij aan borstkanker. Ik begreep nooit echt wat er aan de hand was, want mij werd nooit iets verteld. Ik was tenslotte de jongste en ik had toch vrij weinig in te brengen in het geheel. Het enige dat ik zag, was dat mijn moeder vaak naar het ziekenhuis moest en ze had soms last van haar arm. Waarom is mij nooit echt verteld en ik heb er eigenlijk ook niet echt naar doorgevraagd. “Je moeder heeft pijn aan haar arm” werd mij altijd verteld. Ze at vaak met links en de riem in de auto klikte ze nooit vast op zijn plek, ze hield hem altijd vast. Ondanks dat was het een schat van een vrouw en altijd vrolijk, in mijn ogen althans. Achter de gesloten deuren van de slaapkamer van mijn ouders verging zij dagelijks van de pijn, maar hier had ik geen weet van. Ik zag alleen het vrolijke gezicht van mijn moeder als ze mij op kwam halen van school, of als we boodschappen gingen doen bij de supermarkt. Het moet een hel geweest zijn voor haar. Al die chemotherapie, al die medicijnen en uiteindleijk is ze toch gegaan.
Een moederskind ben ik altijd geweest, dus toen ik eenmaal doorhad wat er precies aan de hand was werd alles toch ineens een stuk moeilijker voor me. De spil van je leven, de periode waarin je keuzes maakt en de richting opgaat die de rest van je leven beinvloedt, de middelbare school. Dit was de periode die volgde op haar dood. Juni 2000 was het en laatste schoolexamens naderden. Mijn moeder lag al een aantal weken op bed en stond nouwelijks meer op. Er heerste een sfeer in huis, we wisten het allemaal, zelfs ik. Binnekort zou ze er niet meer zijn. Onze moeder, zij die ons heeft gebaard, opgevoedt en gemaakt tot wat we waren. Wij waren haar trots, haar kleintjes en nu zaten we met z’n allen aan haar sterfbed....
Wordt vervolgd...
Mijn moeder was doodziek, al ruim 4 jaar leed zij aan borstkanker. Ik begreep nooit echt wat er aan de hand was, want mij werd nooit iets verteld. Ik was tenslotte de jongste en ik had toch vrij weinig in te brengen in het geheel. Het enige dat ik zag, was dat mijn moeder vaak naar het ziekenhuis moest en ze had soms last van haar arm. Waarom is mij nooit echt verteld en ik heb er eigenlijk ook niet echt naar doorgevraagd. “Je moeder heeft pijn aan haar arm” werd mij altijd verteld. Ze at vaak met links en de riem in de auto klikte ze nooit vast op zijn plek, ze hield hem altijd vast. Ondanks dat was het een schat van een vrouw en altijd vrolijk, in mijn ogen althans. Achter de gesloten deuren van de slaapkamer van mijn ouders verging zij dagelijks van de pijn, maar hier had ik geen weet van. Ik zag alleen het vrolijke gezicht van mijn moeder als ze mij op kwam halen van school, of als we boodschappen gingen doen bij de supermarkt. Het moet een hel geweest zijn voor haar. Al die chemotherapie, al die medicijnen en uiteindleijk is ze toch gegaan.
Een moederskind ben ik altijd geweest, dus toen ik eenmaal doorhad wat er precies aan de hand was werd alles toch ineens een stuk moeilijker voor me. De spil van je leven, de periode waarin je keuzes maakt en de richting opgaat die de rest van je leven beinvloedt, de middelbare school. Dit was de periode die volgde op haar dood. Juni 2000 was het en laatste schoolexamens naderden. Mijn moeder lag al een aantal weken op bed en stond nouwelijks meer op. Er heerste een sfeer in huis, we wisten het allemaal, zelfs ik. Binnekort zou ze er niet meer zijn. Onze moeder, zij die ons heeft gebaard, opgevoedt en gemaakt tot wat we waren. Wij waren haar trots, haar kleintjes en nu zaten we met z’n allen aan haar sterfbed....
Wordt vervolgd...