waterijs
12-06-2009, 19:06
het gaat niet goed met me.
ik heb vandaag weer an lange tijd weer bijna een hart aanval gehad.
mijn zoontje van elf had vandaag na schooltijd straf gehad omdat hij samen met wat andere kids na speeltijd een kwartiertje extra had gespeelt, dit vertelde mijn dochter me. dus is zijn vader even naar school geweest om te kijken wat er precies aan de hand is.
het was 4 uur en nog was mijn kind niet thuis, ik bezorgt en belde mijn man op. vroeg waar mijn zoontje was. volgens hem was ie met hem tot bijna aan de deur gelopen en ging hij naar zijn werk. ik zei dat ie er niet was. mijn man vertelde me dat mijn zoontje hem vertelde dat ie naar de efteling efteling ging. ik zei"nu naar de efteling? om 4 uur?anders had ik een briefje gekregen van de school. kan niet.i toen kwam er van alles in mijn hoofd. hij heeft straf gekregen en is toch niet daardoor weggelopen ofzo? want ik wist wel dat ie dol is op de efteling. ook had ik de gedachte dat een vreemde hem had aangesproken om naar de efteling te gaan en is ie meegegaan. en dan dacht ik weer"nee, dat doet ie niet, want ik waarschuw mijn kinderen voor alles wat niet mag. hij is elf en niet dom. maar toch werden ik en zijn vader gek. ik heb mijn dochter naar de buren gestuurd om te kijken of ie toevallig daar was. we hebben alle speeltuinen doorzocht. we zijn zijn vrieden tegengekomen en hebben gevraagd of ze hem toevalllig hebben gezien en ook klasgenootjes. de school weet ook van niets. want hij is niet teruggegaan naar school. wallah, ik ben kapot. alsog ik de marathon heb gelopen en de schrik? ahda waha.
toen we alles hadden doorzocht zaten we daar radeloos en hulpeloos. ik zat in tranen. mijn man reageerde alles op mij af en ik op hem.
ik kon niets meer doen. dus heb ik zijn pasport en grote foto van hem gepakt en wou naar de politie gaan om mijn kind als vermist op te geven.
onderweg naar het politiebureau kwam ik mijn man en mijn kind tegen.
ik was zo blij toen ik mijn zoon zag. ik voelde een golf van opluchting.
ik vroeg waar hij was."mama, ik was toch bij basketbal? elke vrijdag toch?
ik voelde me een oma van 90 die dement was. want het klopte wat hij zei.
ik was dat helemaal vergeten. ik heb mezelf er eerder bij betrapt dat ik dit vaak heb. ik vergeet dingen, weet niet meer waar ik iets heb gelegd en dat soort dingen en dan loop ik als een gek te hysterisch te doen.
en mijn man? efteling? daar is ie gegaan? echt dom.
ik vroeg nog aan mijn zoon. ik heb nog tegen mijn kind gevraagd, waarom heb je tegen je vader gezegd dat je naar efteling zou gaan? nee, mama ik zei ik ga naar basketbal. hij heeft me verkeerd begrepen.
ik heb mijn zoontje volop geknuffeld en kusjes geven en heb veel gehuild. heb hem verteld dat ik dacht dat ie ontvoerd. hij zei" tuurlijk niet mama, ik ga niet met vreemde mensen mee. ik weet heus wel wat ik doen. het is nu 2 uur geleden en nog voel ik me kapot en ben nog steeds nietvan de schrik af. ik heb net een uur op de bank gelegen omdat ik geen kracht meer had.
wat is er toch met me aan de hand? ik moest dit even kwijt.
ik heb vandaag weer an lange tijd weer bijna een hart aanval gehad.
mijn zoontje van elf had vandaag na schooltijd straf gehad omdat hij samen met wat andere kids na speeltijd een kwartiertje extra had gespeelt, dit vertelde mijn dochter me. dus is zijn vader even naar school geweest om te kijken wat er precies aan de hand is.
het was 4 uur en nog was mijn kind niet thuis, ik bezorgt en belde mijn man op. vroeg waar mijn zoontje was. volgens hem was ie met hem tot bijna aan de deur gelopen en ging hij naar zijn werk. ik zei dat ie er niet was. mijn man vertelde me dat mijn zoontje hem vertelde dat ie naar de efteling efteling ging. ik zei"nu naar de efteling? om 4 uur?anders had ik een briefje gekregen van de school. kan niet.i toen kwam er van alles in mijn hoofd. hij heeft straf gekregen en is toch niet daardoor weggelopen ofzo? want ik wist wel dat ie dol is op de efteling. ook had ik de gedachte dat een vreemde hem had aangesproken om naar de efteling te gaan en is ie meegegaan. en dan dacht ik weer"nee, dat doet ie niet, want ik waarschuw mijn kinderen voor alles wat niet mag. hij is elf en niet dom. maar toch werden ik en zijn vader gek. ik heb mijn dochter naar de buren gestuurd om te kijken of ie toevallig daar was. we hebben alle speeltuinen doorzocht. we zijn zijn vrieden tegengekomen en hebben gevraagd of ze hem toevalllig hebben gezien en ook klasgenootjes. de school weet ook van niets. want hij is niet teruggegaan naar school. wallah, ik ben kapot. alsog ik de marathon heb gelopen en de schrik? ahda waha.
toen we alles hadden doorzocht zaten we daar radeloos en hulpeloos. ik zat in tranen. mijn man reageerde alles op mij af en ik op hem.
ik kon niets meer doen. dus heb ik zijn pasport en grote foto van hem gepakt en wou naar de politie gaan om mijn kind als vermist op te geven.
onderweg naar het politiebureau kwam ik mijn man en mijn kind tegen.
ik was zo blij toen ik mijn zoon zag. ik voelde een golf van opluchting.
ik vroeg waar hij was."mama, ik was toch bij basketbal? elke vrijdag toch?
ik voelde me een oma van 90 die dement was. want het klopte wat hij zei.
ik was dat helemaal vergeten. ik heb mezelf er eerder bij betrapt dat ik dit vaak heb. ik vergeet dingen, weet niet meer waar ik iets heb gelegd en dat soort dingen en dan loop ik als een gek te hysterisch te doen.
en mijn man? efteling? daar is ie gegaan? echt dom.
ik vroeg nog aan mijn zoon. ik heb nog tegen mijn kind gevraagd, waarom heb je tegen je vader gezegd dat je naar efteling zou gaan? nee, mama ik zei ik ga naar basketbal. hij heeft me verkeerd begrepen.
ik heb mijn zoontje volop geknuffeld en kusjes geven en heb veel gehuild. heb hem verteld dat ik dacht dat ie ontvoerd. hij zei" tuurlijk niet mama, ik ga niet met vreemde mensen mee. ik weet heus wel wat ik doen. het is nu 2 uur geleden en nog voel ik me kapot en ben nog steeds nietvan de schrik af. ik heb net een uur op de bank gelegen omdat ik geen kracht meer had.
wat is er toch met me aan de hand? ik moest dit even kwijt.