AHfilterkoffie
08-06-2009, 19:41
Een kort verhaaltje dat ik in een opwelling heb geschreven.
Enjoy!
____
Je loopt de kamer uit omdat je niet wil horen hoe ze meer dingen je verwijt. En normaal zou je terug antwoord geven, in discussie gaan, maar dat doe je niet. Je doet het niet omdat al die dingen die ze heeft gezegd waar zijn. En je voelt je dan zo schuldig en beschaamd dat je het jezelf niet waardig vindt om met haar in dezelfde kamer te zijn. Je beseft dan wat voor een onwaardig wezen je bent vergeleken met haar.
Want ze heeft gelijk, vind je, altijd gelijk. En al vond je dat zo irritant aan haar, dat was ook wat je bewonderde, want ze was zo wijs en slim. Alles wat jij niet was, was zij.
Dus je loopt die kamer uit en je besluit de deur open te laten, want alleen boze mensen slaan de deur dicht en je bent niet boos. Niet op haar, maar op jezelf omdat ze gelijk heeft en je werkelijk ook een hufter bent.
Je besluit naar het cafe te gaan om te zwelgen in zelfmedelijden, maar later na die glazen drink je meer om gevoelloos te worden. Alcohol heeft immers één groot voordeel: hoe meer je drinkt, hoe minder je voelt. Dus je blijft de barman zeggen dat er nog eentje mag komen, totdat hij je zorgelijk begint aan te kijken en suggereert dat je naar huis gaat. Je lalt, want je tong lijkt zo zwaar opeens, onduidelijke woorden en zwalkt vervolgens het cafe uit.
Buiten zie je dat het al avond is en in die doezelige toestand dat je hersenen verkeert, merk je op dat er verscheidene uren al zijn verstreken omdat het nog licht was toen je het cafe binnenstapte.
Je begint te lopen, want wat moet je anders doen? Je weet niet waar je heen gaat, maar je stopt niet, totdat je merkt dat je in een vertrouwde omgeving bent aangekomen. Je kijkt omhoog en ziet het licht branden op de derde verdieping, wat betekent dat ze nog op is.
Je besluit aan te bellen, maar in je onhandigheid bel je verkeerd aan. De buurvrouw met speldkrullen op haar hoofd kijkt uit het raam en kijkt je misprijzend aan. Ze doet het raam dicht met een klap en je schreeuwt tegen haar dat ze een lelijke, dikke koe is. Je belt weer aan, maar dit keer op de juiste plek en je ziet hoe ze haar hoofd uit het raam steekt, net zoals haar buurvrouw.
Ze vraagt wat je hier komt doen en je bent stil omdat je het niet weet. Want waarom was je hier ook al gekomen?
Je hoort haar zuchten en de klik van het raam. Een beetje verstomd blijf je staan, want wat moet je nu doen? Maar dan hoor je een bekend geluid vanachter je en wanneer je omdraait, besef je dat ze op het knopje heeft gedrukt zodat de deur beneden opengaat.
Je stommelt naar binnen en onderweg naar boven val je een paar keer, want door de alcohol is je ruimtelijke oriëntatie verslechterd. Maar je haalt het, want je ziet haar bij de deur van jullie appartement en je blijft abrupt stilstaan bij haar verschijning.
Je weet niet of het komt door de alcohol of het licht, maar ze lijkt een engel, zo in de deur met haar haren in de war en rode ogen.
Je stamelt je je excuses en je hoort haar heel zachtjes zuchten. Je weet niet of je het wel goed hebt gehoord, dus je komt wat dichterbij en dan weet je zeker dat je het goed hebt gehoord.
Ze houdt de deur voor je open en je probeert zo goed als het kan netjes naar binnen te gaan zonder te struikelen. Het mislukt, want je was het vervelende kleine tapijtje in de hal vergeten, zodat ze je bij de arm vasthoudt en naar binnen begeleidt. Je kijkt beschaamd naar beneden, en mompelt een paar woorden van spijt, totdat je bij de bank aankomt en ze je met een duwtje erop laat vallen.
Je doet niets en blijft zo voor je uit kijken. Ze loopt door de kamer om wat dekens en een kussen te pakken en wanneer ze je hoofd optilt om het kussen daaronder te leggen, sluit je je ogen omdat je plots zo moe bent.
Ze is heel dichtbij en je weet dat ze luistert en vast zal glimlachen, dus mummel je je laatste woorden voordat je in slaap valt.
Hou van je.
The End.
Enjoy!
____
Je loopt de kamer uit omdat je niet wil horen hoe ze meer dingen je verwijt. En normaal zou je terug antwoord geven, in discussie gaan, maar dat doe je niet. Je doet het niet omdat al die dingen die ze heeft gezegd waar zijn. En je voelt je dan zo schuldig en beschaamd dat je het jezelf niet waardig vindt om met haar in dezelfde kamer te zijn. Je beseft dan wat voor een onwaardig wezen je bent vergeleken met haar.
Want ze heeft gelijk, vind je, altijd gelijk. En al vond je dat zo irritant aan haar, dat was ook wat je bewonderde, want ze was zo wijs en slim. Alles wat jij niet was, was zij.
Dus je loopt die kamer uit en je besluit de deur open te laten, want alleen boze mensen slaan de deur dicht en je bent niet boos. Niet op haar, maar op jezelf omdat ze gelijk heeft en je werkelijk ook een hufter bent.
Je besluit naar het cafe te gaan om te zwelgen in zelfmedelijden, maar later na die glazen drink je meer om gevoelloos te worden. Alcohol heeft immers één groot voordeel: hoe meer je drinkt, hoe minder je voelt. Dus je blijft de barman zeggen dat er nog eentje mag komen, totdat hij je zorgelijk begint aan te kijken en suggereert dat je naar huis gaat. Je lalt, want je tong lijkt zo zwaar opeens, onduidelijke woorden en zwalkt vervolgens het cafe uit.
Buiten zie je dat het al avond is en in die doezelige toestand dat je hersenen verkeert, merk je op dat er verscheidene uren al zijn verstreken omdat het nog licht was toen je het cafe binnenstapte.
Je begint te lopen, want wat moet je anders doen? Je weet niet waar je heen gaat, maar je stopt niet, totdat je merkt dat je in een vertrouwde omgeving bent aangekomen. Je kijkt omhoog en ziet het licht branden op de derde verdieping, wat betekent dat ze nog op is.
Je besluit aan te bellen, maar in je onhandigheid bel je verkeerd aan. De buurvrouw met speldkrullen op haar hoofd kijkt uit het raam en kijkt je misprijzend aan. Ze doet het raam dicht met een klap en je schreeuwt tegen haar dat ze een lelijke, dikke koe is. Je belt weer aan, maar dit keer op de juiste plek en je ziet hoe ze haar hoofd uit het raam steekt, net zoals haar buurvrouw.
Ze vraagt wat je hier komt doen en je bent stil omdat je het niet weet. Want waarom was je hier ook al gekomen?
Je hoort haar zuchten en de klik van het raam. Een beetje verstomd blijf je staan, want wat moet je nu doen? Maar dan hoor je een bekend geluid vanachter je en wanneer je omdraait, besef je dat ze op het knopje heeft gedrukt zodat de deur beneden opengaat.
Je stommelt naar binnen en onderweg naar boven val je een paar keer, want door de alcohol is je ruimtelijke oriëntatie verslechterd. Maar je haalt het, want je ziet haar bij de deur van jullie appartement en je blijft abrupt stilstaan bij haar verschijning.
Je weet niet of het komt door de alcohol of het licht, maar ze lijkt een engel, zo in de deur met haar haren in de war en rode ogen.
Je stamelt je je excuses en je hoort haar heel zachtjes zuchten. Je weet niet of je het wel goed hebt gehoord, dus je komt wat dichterbij en dan weet je zeker dat je het goed hebt gehoord.
Ze houdt de deur voor je open en je probeert zo goed als het kan netjes naar binnen te gaan zonder te struikelen. Het mislukt, want je was het vervelende kleine tapijtje in de hal vergeten, zodat ze je bij de arm vasthoudt en naar binnen begeleidt. Je kijkt beschaamd naar beneden, en mompelt een paar woorden van spijt, totdat je bij de bank aankomt en ze je met een duwtje erop laat vallen.
Je doet niets en blijft zo voor je uit kijken. Ze loopt door de kamer om wat dekens en een kussen te pakken en wanneer ze je hoofd optilt om het kussen daaronder te leggen, sluit je je ogen omdat je plots zo moe bent.
Ze is heel dichtbij en je weet dat ze luistert en vast zal glimlachen, dus mummel je je laatste woorden voordat je in slaap valt.
Hou van je.
The End.