loverrtje
18-05-2009, 20:25
Beste leden.
Als allereerst wil ik zeggen dat deze account niet van mij is. Ik mocht, hiervoor, haar wachtwoord lenen.
Ik ben een 19 jarige jongedame van Marokkaanse afkomst. Mijn naam laat ik even achterwege. Ik studeer HBO bedrijfseconomie en werk daarnaast bij een administratief kantoor. Ik draag alhamdulilahe hoofddoek en zie er bedekt uit.
Ik heb één broer en een zus. Mijn broer noem ik even voor het gemak Ap. Ap is een werkloze, diplomaloze marokkaan. Hij zit niet meer op school en werken, daar voelt hij zich ook te hoog voor. In feite ben ik grootverdiener in het gezin, aangezien mijn ouders gepensioeneerd zijn. Mijn broer verdient soms hier en daar wat met praktijkjes. Een deel van het geld geeft hij aan mijn ouders, die hem daarvoor de hemel in prijzen.
Als ik wat geef, is het ALTIJD te weinig.
Mijn zus is het tegenovergestelde van mij. Ze is niet serieus, gaat vrijgezellig door het leven, heeft 100'en vriendjes gehad. Desalniettemin vinden mijn ouders haar helemaal geweldig. Wanneer ze haar gezicht volsmeert met verf word er niets gezegd. Ook niet door mijn broer.
Dat moet ik niet durven. Ik ben iedere dag óf op school, óf op werk. Na werk/school ga ik direct naar huis. Het is dan ongeveer half 6. Nadat ik me heb omgekleed ben ik de rest van de avond te vinden in de keuken. Ik maak het eten klaar, ruim op, dweil etc. etc. Niemand die rekening met me houd, of denkt dat ik moe ben.
Mijn zus is dan allang al de stad in met haar vriendinnen, terwijl ik als een slaafje word gebruikt. Ik klaag niet.
Ongeveer half 12 s'avonds begin ik aan mijn huiswerk, waarna ik halfdood in slaap val. De volgende dag hetzelfde.
Als ik mijn loon binnen heb, geef ik altijd aan me ouders. Ze hoeven het niet eens te vragen, ik geef het uit vrije wil. Tóch word er altijd gezegd dat het te weinig is, en dat Ap veel meer dan mij verdient.
Vandaag had ik weer een discussie. Met mijn moeder. Die vroeg zich af of ik er wat bedekter bij kan lopen. (For the record, ik loop er netjes bij. Mijn hoofddoek draag ik goed en ik verf mijn gezicht absoluut niet! Als ik een broek aanheb, gaat er altijd een rokje bij tot de knieen.) Dit terwijl mijn zus alleen in mini-rokjes en hemdjes is te vinden. PS: Ze is 3 jaar ouder.
Mijn vader zegt er ook niets van. Soms krijg ik wel het gevoel dat hij medelijden met me heeft, maar toch zegt hij niets.
Ik vind dit heel erg. Als ik naar ons gezin kijk doe ik het meest. Ik ben zo'n beetje de enige die écht m'n best doet om wat van mijn leven te maken.
Ik heb nog nooit een vriendje gehad. Niet eens mannelijk contact. (telefoon, e-mail, afspreken). Ik doe alles wat ze van mij vragen. Mijn loon gaat op naar hun, mijn energie en aandacht ook. Ik krijg het gevoel alsof niemand aan me denkt. Alsof het ze niet kan schelen wat ik doe, zolang ik thuis maar als slaafje werk.
Ik vraag me af wat ik verkeerd doe, of heb gedaan, dat ze me zo behandelen..
Zijn er mensen die dit ook thuis hebben? Of mensen die misschien weten wat ik moet doen, zodat het beter wordt?
Alvast bedankt.
Als allereerst wil ik zeggen dat deze account niet van mij is. Ik mocht, hiervoor, haar wachtwoord lenen.
Ik ben een 19 jarige jongedame van Marokkaanse afkomst. Mijn naam laat ik even achterwege. Ik studeer HBO bedrijfseconomie en werk daarnaast bij een administratief kantoor. Ik draag alhamdulilahe hoofddoek en zie er bedekt uit.
Ik heb één broer en een zus. Mijn broer noem ik even voor het gemak Ap. Ap is een werkloze, diplomaloze marokkaan. Hij zit niet meer op school en werken, daar voelt hij zich ook te hoog voor. In feite ben ik grootverdiener in het gezin, aangezien mijn ouders gepensioeneerd zijn. Mijn broer verdient soms hier en daar wat met praktijkjes. Een deel van het geld geeft hij aan mijn ouders, die hem daarvoor de hemel in prijzen.
Als ik wat geef, is het ALTIJD te weinig.
Mijn zus is het tegenovergestelde van mij. Ze is niet serieus, gaat vrijgezellig door het leven, heeft 100'en vriendjes gehad. Desalniettemin vinden mijn ouders haar helemaal geweldig. Wanneer ze haar gezicht volsmeert met verf word er niets gezegd. Ook niet door mijn broer.
Dat moet ik niet durven. Ik ben iedere dag óf op school, óf op werk. Na werk/school ga ik direct naar huis. Het is dan ongeveer half 6. Nadat ik me heb omgekleed ben ik de rest van de avond te vinden in de keuken. Ik maak het eten klaar, ruim op, dweil etc. etc. Niemand die rekening met me houd, of denkt dat ik moe ben.
Mijn zus is dan allang al de stad in met haar vriendinnen, terwijl ik als een slaafje word gebruikt. Ik klaag niet.
Ongeveer half 12 s'avonds begin ik aan mijn huiswerk, waarna ik halfdood in slaap val. De volgende dag hetzelfde.
Als ik mijn loon binnen heb, geef ik altijd aan me ouders. Ze hoeven het niet eens te vragen, ik geef het uit vrije wil. Tóch word er altijd gezegd dat het te weinig is, en dat Ap veel meer dan mij verdient.
Vandaag had ik weer een discussie. Met mijn moeder. Die vroeg zich af of ik er wat bedekter bij kan lopen. (For the record, ik loop er netjes bij. Mijn hoofddoek draag ik goed en ik verf mijn gezicht absoluut niet! Als ik een broek aanheb, gaat er altijd een rokje bij tot de knieen.) Dit terwijl mijn zus alleen in mini-rokjes en hemdjes is te vinden. PS: Ze is 3 jaar ouder.
Mijn vader zegt er ook niets van. Soms krijg ik wel het gevoel dat hij medelijden met me heeft, maar toch zegt hij niets.
Ik vind dit heel erg. Als ik naar ons gezin kijk doe ik het meest. Ik ben zo'n beetje de enige die écht m'n best doet om wat van mijn leven te maken.
Ik heb nog nooit een vriendje gehad. Niet eens mannelijk contact. (telefoon, e-mail, afspreken). Ik doe alles wat ze van mij vragen. Mijn loon gaat op naar hun, mijn energie en aandacht ook. Ik krijg het gevoel alsof niemand aan me denkt. Alsof het ze niet kan schelen wat ik doe, zolang ik thuis maar als slaafje werk.
Ik vraag me af wat ik verkeerd doe, of heb gedaan, dat ze me zo behandelen..
Zijn er mensen die dit ook thuis hebben? Of mensen die misschien weten wat ik moet doen, zodat het beter wordt?
Alvast bedankt.