almohad
14-05-2009, 18:00
Niet eerder had ik thuis een Italiaanse journalist mogen ontvangen om hem in zijn eigen taal over Nederland bij te praten. En toen vroeg hij ineens – ik dacht zijn vraag niet goed te hebben begrepen – wanneer ik dacht de ’multiculturele’ stad met haar vuil, geweld en criminaliteit definitief de rug toe te keren?
Hoe kwam hij erbij, vroeg ik me af, terwijl mijn blik dwaalde over de groene en vreedzame singel. Een dag later moest ik plots aan mijn Italiaanse bezoeker terugdenken: voor de deur van de supermarkt probeerden twee mannen met hun blote vuisten elkaar letterlijk te vermoorden. Even dacht ik dat het de Antilliaan was gelukt, omdat de Marokkaan, die hij hard met zijn rechtervuist had getroffen, secondenlang doodstil op het trottoir bleef liggen. Gelukkig stond hij vervolgens weer aarzelend op, vloekend en met een bloedende mond. Eén ding is zeker: ook al was de vechtpartij slecht afgelopen, op mijn getuigenis hoefden de dienders niet rekenen. Ik heb al ruimschoots aan mijn burgerplicht voldaan door steriele uren in kale verhoorkamertjes door te brengen. De laatste keer duurde het het langst, omdat bij mijn Marokkaanse dealende buurman een schietpartij met Albanese criminelen had plaatsgevonden. Ah, dat eerste verhoor kan ik me nog goed herinneren: als enige omstander was ik getuige geweest van een steekpartij tussen een Surinamer en een Antilliaan. Later hoorde ik dat het slachtoffer voor het leven verlamd zou blijven. Later moest ik eens een hele zit bij het bureau ondergaan omdat ik een Spaanse dief in mijn auto had betrapt. Met gevaar voor eigen leven, bleek achteraf: de man was een gewelddadige recidivist. Ach, ik kom er altijd goed van af. Zoals die ene keer dat ik door een Serviër op straat met de dood werd bedreigd, omdat ik hem verhinderde zijn vriendin verder te mishandelen. Een paar maanden geleden gebeurde het trouwens weer: een Antilliaan was bezig voor mijn neus zijn vriendin tot moes te prakken. Ik drukte op de rem. ?Wat moet je, ik maak je dood en ik maak je auto kapot!? riep hij. Ik liep toch op de man af en zag hoe hij als een haas wegvluchtte. Hooguit werd ik eens door een jonge Marokkaan op een scooter bespuugd omdat ik niet snel genoeg de straat overstak. Helaas gaf hij vol gas terwijl ik hem achtervolgde. Mijn geliefde echter is wel eens hard in haar gezicht geslagen door een Indische vrouw die vond dat ze meer recht had dan zij op een parkeerplaats. Nog een peulenschil vergeleken met die vroege ochtend dat mijn oudste dochter door een zwarte man met pistool werd bedreigd en achternagezeten. Maar erg was het pas afgelopen zomer, toen mijn jongste dochter door drie Antilliaanse onbekende jonge vrouwen op straat (maar wel buiten de stad) werd afgeranseld. Zomaar, zonder reden, met vuistslagen vol in het gezicht en schoppen tegen haar hoofd tot ze half bewusteloos op het trottoir viel. Gelukkig kon ze na behandeling in het ziekenhuis huiswaarts keren. Niets hiervan heb ik aan de Italiaan verteld. En daarom houdt zijn rare vraag mij nog steeds bezig.
Bron