Ik las dit op maghreb.nl
Vandaag hoorde ik haar stem weer. Ik zag haar gezicht voor even tussen de menigte. En ik wachtte tevergeefs op haar telefoontje. Een hopeloos gevecht dat geen einde leek te hebben vond plaats in mijn hoofd. Een gevecht dat me elke dag sinds haar dood wist te kwellen.
‘We gaan langs de Seine wandelen lieverd, zoals je altijd gewild hebt. Samen bij zonsondergang hand in hand langs het water. En als we een zwerver tegenkomen, vertel ik hem hoeveel ik van je hou...’ Nog steeds galmen die laatste woorden die ik uit haar mond hoorde door mijn lichaam. Elke letter voel ik. Ik keek haar nog met een betraand gezicht aan. Ze maakte mij beloftes waarvan ik wist dat ze geen waarheid zouden worden. ‘Jij gaat me tagine leren maken en ik wil Marokko zien. Ik wil zien waar je bent geboren. Ik wil lucht inademen op de plaats waar jij voor het eerst in je leven lucht inademde.’
Eerst dachten we dat het slechts een griepje was. Niets aan de hand, het gaat wel over… Uiteindelijk bleek het veel ernstiger te zijn. Ernstiger en fataal. Tot op de dag van vandaag weet ik mezelf te pijnigen met de ‘wat als’ vragen. Mijn hart kan niet geloven dat zij er niet meer is. Maar toch... Haar liefde bestaat niet meer. Onze kinderen zullen nooit geboren worden. Haar glimlach zal mijn hart nooit meer doen opwarmen. Ik zal nooit met mijn hoofd op haar schoot in slaap vallen en ik zal nooit meer haar ‘ik hou zo van je’ horen. Waar leef ik mijn leven voor als mijn hart in tweeën is gesneden? In bed bekijk ik haar foto’s zoals ik elke nacht doe. Bij een portretfoto van ons tweetjes staar ik bewegingsloos voor me uit. Even later voel ik een dikke traan over mijn wang rollen die langzaam op de foto ploft. Oh mijn God, waarom wordt ik zo gemarteld? Ik voel geen antwoord. Ik voel slechts pijn. Heel hard druk ik de foto tegen mijn hart aan en sluit mijn ogen. In de hoop haar in elk geval in mijn dromen tegen te komen. Een gedachte die ik nooit voor mogelijk had gehouden toen ik elke ochtend wakker werd met haar aan mijn zijde. Mijn Anne is dood. Voorgoed weg.