Bekijk volle/desktop versie : Sbou & Moulaya



Pagina's : [1] 2 3

04-05-2009, 19:51
Wie wil het verhaal van Sbou3 en Moulaya weten??
Ik heb een verhaal gevonden op de pc van mn broer tijdje terug die ik wel met jullie wil delen..Ik lig alleen al dubbel om sommige namen

Kijken of ik genoeg fans heb

04-05-2009, 20:01


Berbers verhaal meh?

04-05-2009, 20:03

Citaat door ouasimagirl:
Berbers verhaal meh?


uhu

04-05-2009, 20:04
ewaaa begin dan

04-05-2009, 20:05


oke maar ik heb niet zelf geschreven hoor

04-05-2009, 20:08

Citaat door riffigirl176:
oke maar ik heb niet zelf geschreven hoor


Sbou & Moulouya[/SIZE]

[SIZE="2"]“Sbou, wat lees je in de wolken?” Sbou wendde zijn gezicht van de hemel af en keek Moulouya lachend aan. “De namen van onze toekomstige kinderen, mijn lever.” Ze proestten het allebei uit. Ze deden vaker alsof ze woorden, zinnen of verhalen konden lezen in wolken, de nerven van een blad en zelfs in de afdruk van hun voeten in het zand. Beiden waren echter analfabeet. Er viel een stilte. Plotseling naderde een donkere wolk die onheilspellend met zijn omvang de andere wolken leek te verdrukken. Moulouya aanschouwde dit met een ernstige blik. Ze maakte zich los uit Sbou’s omhelzing en ging rechtop zitten. Sbou bleef liggen in het gras dat fris aanvoelde op deze warme lentedag.
“Moulouya, wat heb je in de wolken gelezen?”, vroeg Sbou, nu ook met een ernstige blik.
-“Niks”
“Wat heb je gelezen?”, vroeg Sbou nog een keer met een krampachtig glimlachje.
-“Niks, Sbou. Ik kan niet lezen, en jij ook niet. Misschien is dat ook beter zo.” Moulouya keek Sbou aan met een verharde blik, maar het smolt even snel als dat het ijzig werd toen haar blik door de zijne gevangen werd.
Het vee dat op de grasvlakte van de Atlasgebergte rustig zat te grazen had de aanwezigheid van de twee geliefden nauwelijks in de gaten. De twee ontmoetten elkaar elke zaterdag, wanneer alle mannen uit het dorp naar de grote markt gingen en de vrouwen zich verzamelden in de tuinen. Alleen herdersjongens als Sbou hoefden hier niet aan mee te doen omdat het hoeden van het vee, in tegenstelling tot andere bezigheden, niet onderbroken kon worden. Het was een vast ritueel: Moulouya kwam in de ochtenduren naar de grasvlakte toe, waar Sbou haar opwachtte. Ze waren nog kleine kinderen, toen ze wisten dat ze elkaar haatten van liefde: Sbou gooide vanuit een boom water op Moulouya om haar tot zijn vreugde te zien exploderen van woede. Moulouya bekogelde hem met granaatappels en grote stenen wanneer hij haar huis passeerde. Ze had hem zelfs een keer zo hard getroffen op zijn knie dat hij drie weken niet kon lopen. Nu, vele jaren later, had de strijdbijl plaats gemaakt voor giften als zelfgemaakte kettingen en lekkernijen als rijpe vruchten en noten. Maar de strijdbijl had voorop plaats gemaakt voor , verlangende blikken en plagende woordjes.

“Ga naar huis, liefste.” Sbou haatte het om deze woorden steeds uit te moeten spreken nadat ze de hele middag de liefde hadden bedreven en de zon langzaam onder begon te gaan. Terwijl Moulouya moeizaam opstond en zich weer gereed maakte om weer naar huis te gaan, sloot Sbou zijn ogen en stelde zich Moulouya voor zodat haar verschijning in zijn geheugen gegrift zou staan wanneer hij haar weer een week moest missen. Moulouya was klein van stuk, maar straalde veel kracht uit. Haar lange zwarte golvende haar vlocht ze nooit, noch deed ze er henna in zoals de andere meisjes uit het dorp. Ze bond het alleen vast wanneer ze op het land moest werken of huishoudelijke taken moest verrichten. Haar huid was bruin en egaal, een kleine donkergroene tatoeage sierde haar kin. Maar haar ogen waren letterlijk de blikvangers. Haar ravenzwarte ogen waren altijd omlijnd met kohl, haar blik was scherp. Verwilderd. En toch straalde ze ook zachtheid uit wanneer ze uit eigen initiatief haar lippen zacht en hartstochtelijk op die van Sbou drukte. Sbou hield zielsveel van haar. En dat terwijl ze hem ooit bijna mank had gemaakt.

04-05-2009, 20:10
ik hoor wel of ik het volgende stukje op moet zetten

04-05-2009, 20:15
ik dacht dat t 2 mannen waren

04-05-2009, 20:17

Citaat door ouasimagirl:
ik dacht dat t 2 mannen waren

Nee

04-05-2009, 20:26
zied nu maak je het verhaal wel af hoor

04-05-2009, 20:27

Citaat door ouasimagirl:
zied nu maak je het verhaal wel af hoor

Is goed specialy for you..

Net toen Sbou zijn ogen wilde openen voelde hij iets scherps op zijn keel. Verschrikt keek hij op toen hij zag dat Moulouya zijn dolk tegen zijn hals aanhield. Hij lag nog met zijn rug in het gras toen ze over hem heen boog. Ze keek hem strak aan, met een vals glimlachje. “Mijn Atlasleeuw, geef me een plaats op je troon. Of verkies je een onwaardige maar snelle dood?” fluisterde Moulouya op een theatrale toon. Moulouya hield van drama. Zijn schrik maakte plaats voor warmte voor deze onvoorspelbare vrouw die hem steeds weer de stuipen op het lijf joeg. Een lach verscheen op zijn gezicht terwijl hij met een snelle beweging haar arm probeerde te grijpen. Maar Moulouya was hem voor. Ze zette de druk met de dolk op zijn hals aan terwijl haar lange lokken in zijn gezicht viel. “Wat wordt het?” vroeg ze uitdagend .
Sbou gaf zich over en zijn gespannen lichaam werd week. “Je krijgt een plek op mijn troon, mijn Koningin de Bergenverzetster. Samen gaan wij de strijd aan tegen vijandig gezinde stammen.” Met zijn wijsvinger streelde hij haar kin zachtjes langs de lijnen van haar tatoeage. “Zelfs donkere wolken die onze hemel proberen in te nemen zijn niet veilig voor onze meedogenloze wraak.” Moulouya had inmiddels de dolk van zijn hals gehaald. Sbou had zich immers overgegeven blijkens deze woorden. Net toen hij haar wilde kussen omdat hij dacht dat Moulouya zich ook had overgegeven, stond ze op en trok ze haar muiltjes aan. Ze lachte het uit toen ze hem daar verbluft met een vragende blik in het gras zag liggen. “Tot volgende week, krijgertje. Heb geduld.”

04-05-2009, 21:47

Citaat door riffigirl176:
Is goed specialy for you..

Net toen Sbou zijn ogen wilde openen voelde hij iets scherps op zijn keel. Verschrikt keek hij op toen hij zag dat Moulouya zijn dolk tegen zijn hals aanhield. Hij lag nog met zijn rug in het gras toen ze over hem heen boog. Ze keek hem strak aan, met een vals glimlachje. “Mijn Atlasleeuw, geef me een plaats op je troon. Of verkies je een onwaardige maar snelle dood?” fluisterde Moulouya op een theatrale toon. Moulouya hield van drama. Zijn schrik maakte plaats voor warmte voor deze onvoorspelbare vrouw die hem steeds weer de stuipen op het lijf joeg. Een lach verscheen op zijn gezicht terwijl hij met een snelle beweging haar arm probeerde te grijpen. Maar Moulouya was hem voor. Ze zette de druk met de dolk op zijn hals aan terwijl haar lange lokken in zijn gezicht viel. “Wat wordt het?” vroeg ze uitdagend .
Sbou gaf zich over en zijn gespannen lichaam werd week. “Je krijgt een plek op mijn troon, mijn Koningin de Bergenverzetster. Samen gaan wij de strijd aan tegen vijandig gezinde stammen.” Met zijn wijsvinger streelde hij haar kin zachtjes langs de lijnen van haar tatoeage. “Zelfs donkere wolken die onze hemel proberen in te nemen zijn niet veilig voor onze meedogenloze wraak.” Moulouya had inmiddels de dolk van zijn hals gehaald. Sbou had zich immers overgegeven blijkens deze woorden. Net toen hij haar wilde kussen omdat hij dacht dat Moulouya zich ook had overgegeven, stond ze op en trok ze haar muiltjes aan. Ze lachte het uit toen ze hem daar verbluft met een vragende blik in het gras zag liggen. “Tot volgende week, krijgertje. Heb geduld.” [/SIZE]






[SIZE="2"]“Voor hem? Ben je gek?” riep Numidya uit. Moulouya keek haar kwaad aan. “Hou je kop eens. Kan het nog harder?” Snel keek Moulouya om zich heen of iemand haar beste vriendin had gehoord. Het was maandagochtend toen ze in de vallei met een paar vrouwen en meisjes van het dorp de was deden. Ze was nog 5 dagen verwijderd van een definitief afscheid van het dorp en een definitieve hereniging met Sbou. Ze zouden weglopen en hun geluk, dat ze in dit dorp verboden werd, elders zoeken. “Heilige beschermheer Ibrahim, wat heeft die jongen met jou gedaan dat je zelfs je leven riskeert en je eigen moeder in de steek laat voor hem?” vroeg Numidiya, dit keer op een zachtere toon. Moulouya keek omlaag. Ze wilde niet dat haar vriendin de pijn in haar ogen zag toen ze stilstond bij de gedachte dat ze haar moeder inderdaad nooit meer zou zien als ze zou weglopen. “En waar gaan jullie van leven? Hij is arm, hij kan geen huis kopen en hij bezit geen land. Zelfs het vee dat hij hoedt is niet zijn bezit. En geloof me, het geld dat je verdient van schapen hoeden is niet genoeg om voor je vrouw en jezelf te zorgen. Weet je wat je moet doen? Wat fruit en vlees offeren bij een marabout. Misschien is dat het: hij heeft je behekst. Misschien dat de heilige beschermheer Ibrahim je genadig zal zijn en je behoedt voor dwalingen. De mannen van goeden huize staan ook voor je in de rij, ik snap jou niet. En daarbij …”
-“Zwijg.” Moulouya’s ogen spuwden vuur. “Ik wil er geen woord meer over horen. Hij is geen grootgrondbezitter en hij bezit ook geen vee. Maar hij bezit wel mijn hart, Numidiya. En mijn hart bezit hij met zorg, liefde en eerbied. Dat maakt hem meer mans dan welke man ook in dit afschuwelijke dorp. Niemand kan aan hem tippen, hoor je me.”
“Je bent echt vastberaden, he.” Numidiya keek haar beste vriendin, tegen wie ze altijd opkeek, verdrietig aan. “Ik heb je nooit kunnen overtuigen in de vele discussies die we hebben gevoerd die voornamelijk over je riskante liefde met Sbou gingen.” Moulouya haalde diep adem. “Er valt niets te overtuigen. Ik weet wie en wat ik wil. Ik wil Sbou als mijn man en ik wil jouw zegen als vriendin, Numidiya.” Er viel een lange stilte, ze keken elkaar strak aan tot Moulouya haar ogen neersloeg. Numidiya verbrak de stilte. “Het spijt me, maar mijn zegen kan ik je niet geven. Je bent altijd een onmogelijk, koppig meisje geweest, Moulouya. Ik geef je geen zegen over iets waar je spijt van gaat krijgen of wat je dood kan betekenen. Ik kan het gewoon niet.” Moulouya slaakte een diepe zucht en haalde weer diep adem om haar kracht weer te verzamelen na het horen van Numidiya’s woorden. Ze draaide zich om, stapelde de was op in een kleed die ze vervolgens op haar rug bond, en liep zonder om te kijken terug naar het dorp. Ze stond er nu helemaal alleen voor, nu zelfs haar beste vriendin weigerde haar zegen te geven. Ze zou haar ook onmogelijk ooit kunnen begrijpen. Numidiya was een week ouder dan Moulouya, maar hun belevingswereld verschilde als dag en nacht naarmate ze ouder werden. Numidiya schikte zich in haar rol zoals haar omgeving dat van haar verlangde. ‘Gehoorzaamheid’ was het woord dat haar leven overheerste. En dat was niet erg, Numidiya was gelukkig. Ze was verloofd met een rijke jongeman die haar tantes voor haar hadden uitgekozen en was druk bezig met de voorbereidingen van de bruiloft. Numidiya zou moeder worden van vele kinderen, dat wist Moulouya nu al. Het was altijd al een zorgzaam type geweest die andere mensen graag bemoederde. Het deed haar verdriet dat Numidiya niet achter haar keus stond, maar ze begreep haar wel. En ze vertrouwde haar beste vriendin, ze wist dat haar geheim veilig was bij haar. Moulouya had inmiddels het door haar verafschuwde dorp bereikt. Nog vijf dagen.

04-05-2009, 22:40


Ik wil meer lezen!!

04-05-2009, 22:54
Spannend verhaaltje hoor...! En wat een namen idd, Numidiya

04-05-2009, 23:01
moet ik verder gaan? het wordt heeeeeeel spannend

Pagina's : [1] 2 3