Allah Oe Akbar!!

[romayssae]

Salam oe 3lekom lieve broeders en zusters,

zoals sommige al weten had ik al zo een topic aangemaakt en die liep hamdoelah heel goed, dat had ik zelf absoluut niet verwacht. Maar helaas op de ene of andere manier is mijn topic automatisch verwijderd! Ik hoop samen met jullie er weer een prachtige topic van te maken met al onze ervaringen al onze kennis over onze prachtige geloof!

Plaats alles over ons geloof van lezingen tot verhalen tot nesheed! Alles is welkom! Door elkaar te steunen en elkaar meer kennis op te brengen doen we iest wat we leuk vinden en ook nog eens goed is!!

Ik reken op jullie. Laat jullie imaan vergroten!!

Ik hou van jullie onwill van Allah

[romayssae]

http://www.youtube.com/watch?v=cAb6Pk-sP88

Een ontmoeting met Allah

[snorro91]

ik begin met een prachtig filmpje

[romayssae]

Een glas melk:


Er was eens een jongentje, die elke dag langs de deuren ging om spulletjes te verkopen, om zo zijn schoolgeld te kunnen betalen, aangezien zijn ouders arm waren. Op een dag had hij maar 10 cent in zijn zak en had erge trek gekregen in eten. Hij besloot om bij de volgende deur waar hij aanbelde, om iets te eten te vragen.

Maar toen hij daar aankwam had hij niet genoeg moed om erom te vragen. Dus in plaats van wat eten vroeg hij om een glas water. De aardige mevrouw die opendeed vond dat hij er een beetje hongerig uitzag, en besloot om hem een groot glas melk te geven. hij dronk heel langzaam en genoot van elke slok ervan. toen hij het ophad vroeg hij aan de vrouw: "Hoeveel geld ben ik u schuldig?" De vrouw zei: "Je bent mij niks verschuldigd hoor, ik heb altijd geleerd dat je geen geld mag vragen voor liefdadigheid" De kleine jongen bedankte haar uit de grond van zijn hart.
Toen Faisel Ahmad het huis verliet, voelde hij zich veel sterker- niet alleen lichamelijk maar ook geestelijk, zijn geloof in Allah en mensen was weer gegroeid.
Vóórdat hij namelijk bij dat huis aankwam was hij van plan om alles op te geven. Maar nu niet meer, nu voelde hij zich sterker dan ooit te voren.

Jaren later.......

Deze zelfde vrouw werd erg ziek. Geen van de plaatselijke doctoren konden begrijpen wat er mis was met haar. Ze stuurden haar naar de grote stad waar het ziekenhuis meer gespecialiseerd was, en zij zouden kunnen uitzoeken wat haar mankeerde.
Dokter Faisel Achmed werd opgeroepen.
Toen hij had gehoord vanuit welk dorp zij kwam, vulden zijn ogen zich met een vreemd licht. Haastig ging hij naar beneden en ging naar haar kamer.
Gekleed in zijn dokterskleding ging hij naar binnen.
hij herkende haar meteen....
Hij ging terug naar de behandelkamer en was vastbesloten om alles te doen om haar leven te redden. Hij gaf haar een speciale behandeling.
Maar Al-Hamdoelilah na een hele lange zware periode, was de strijd gestreden en was de vrouw weer beter geworden.
Dokter Achmed vroeg aan de financiële afdeling, of ze hem de rekening wilden sturen.
Hij keek erna, toen schreef hij iets onder aan de rekening en stuurde de rekening naar haar kamer.
Toen, de vrouw de rekening kreeg en opende, ze was er zeker van dat het de rest van haar leven zou kosten om het alles te betalen. Viel haar oog op iets wat op de rekening was geschreven.

Ze las de woorden : "Rekening volledig betaald met een glas melk"

Ondertekend,

Dr. Faisel Achmed

Tranen van vreugde kwamen uit haar ogen en ze besloot om te gaan bidden: "Dank U, Allah, dat Uw liefde is uitgespreid over menselijke harten en handen."

[Baby-Olie]

UpppUppppp

[romayssae]

Snorro bedankt voor het plaatsen lieve broeder.. Moge Allah jou belonen voor je goeie daden amin! inschallah zal je niks te kort komen!!

[romayssae]

Vriendschap die je tegenwoordig niet vaak tegen zult komen


Ze waren twee hechte vrienden. De ene was erg slim, spontaan en actief. De andere was erg naief, rechtschapen en stil. Op een dag gaat de slimme jongen naar zijn vriend, om te vertellen dat het slecht gaat met zijn zaken, en wil geld van hem lenen. Zijn vriend geeft hem al zijn geld. Met dit geld
maakte hij zijn zaken weer in orde.


Na een tijd gaat de slimme jongen weer naar zijn (inmiddels verloofde) vriend en zegt tegen hem dat hij zijn verloofde heel leuk vind en wil zelf met haar trouwen. Zijn vriend is heel verbaasd, en weet niet wat hij moet zeggen. Er was echter zo een sterke band tussen de twee vrienden, dat hij gewoon geen nee kon zeggen, en geeft zijn verloofde aan zijn vriend.Na een tijd gaat het slecht met de zaken van de naieve jongen, en hij denkt gelijk aan zijn vriend (met de gedachte: ik heb hem geholpen toen hij het moeilijk had). Hij gaat naar het bedrijf van zijn vriend en vraagt om werk Zijn vriend geeft hem geen werk.


De naieve jongen gaat met spijt en verdriet terug,
maar is nog steeds niet boos op zijn vriend. Op een dag komt er op straat een zieke en oude man naar hem toe Hij zegt dat hij geen geld heeft voor medicijnen. De jongen heeft medelijden en koopt medicijnen voor de oude man. Na een korte tijd krijgt hij te horen dat de oude man overleden is. De oude man blijkt erg rijk geweest te zijn en schenkt zijn hele erfenis aan de naieve jongen. De jongen is nu rijk en koopt een huis tegenover het bedrijf van zijn vriend. Op een dag belt een bedelaarster aan bij de jongen. De oude vrouw zegt dat ze honger heeft, en wilt eten. De jongen neemt haar zonder te


twijfelen naar binnen en geeft
haar te eten. Hij krijgt te horen dat de vrouw niemand heeft, en vertelt dat hij zelf ook eenzaam is. Hij besluit om haar in zijn huis te laten wonen, in ruil dat zij het huishouden doet en eten voor hem maakt. De oude vrouw accepteert dit gelijk. Op een dag zegt de vrouw tegen de naieve jongen dat hij een geschikte vrouw voor zichzelf moet vinden om mee te trouwen. De jongen zegt: waar vind ik zo een vrouw? Ik ken geen geschikte vrouw. De oude vrouw zegt dat zij wel een geschikte vrouw kent en dat ze hem met haar wil laten kennismaken Na de ontmoeting met de vrouw besluiten de twee te gaan trouwen en de


bruiloftsuitnodigingen worden gedrukt.
De jongen nodigt zijn vriend toch uit, ondanks dat hij gekwetst is. De dag van de bruiloft breekt aan. De naieve man pakt de microfoon omdat hij wat wil zeggen tegen de gasten. "Ik had ooit een vriend waar ik veel van hield. Op een dag wilde hij geld van mij lenen omdat het slecht ging met zijn zaken. Ik heb hem al mijn geld gegeven. Ik stond op het punt om te trouwen,maar hij vertelde dat hij mijn verloofde zo leuk vond en wilde zelf met haar trouwen. Met veel verdriet heb ik haar toch aan hem gegeven, omdat wij goede vrienden waren en ik hem niet wilde teleurstellen. Toen het slecht met MIJN zaken


ging, ging ik naar zijn bedrijf
en vroeg om werk. Hij gaf me geen werk. Ik was erg verdrietig, maar ik werd niet boos op hem, omdat we ECHTE vrienden waren." Na de toespraak kan de andere jongen er niet meer tegen. Hij pakt de microfoon en begint te praten: "Ik had ook een vriend waar ik veel van hield Toen het slecht ging met mijn zaken vroeg ik geld aan hem, en hij gaf al zijn geld aan mij. Daarna vroeg ik hem om zijn verloofde, en met veel verdriet gaf hij haar aan mij. De reden dat ik zelf met haar wilde trouwen, was omdat ze niet geschikt was voor mijn vriend (ze was prostituee). Omdat mijn vriend erg naief is en niet zou merken dat ze



prostituee was, heb ik er op deze manier voor gezorgt dat die twee niet met elkaar zouden trouwen.Toen het slecht met zijn zaken ging, kwam hij naar mij toe en vroeg om werk. Omdat ik mijn vriend (moreel) niet onder mijn leiding kon laten werken, heb ik hem geen werk gegeven. De oude man die hij op een dag tegenkwam was mijn vader. Hij stond op het punt te sterven. IK heb hem naar mijn vriend gestuurd en IK heb gezorgd dat hij die erfenis kreeg. De bedelaarster die aan zijn deur kwam was mijn moeder. Ik had haar gestuurd omdat ik wilde dat er goed voor mijn vriend gezorgd zou worden. Het meisje waarmee hij nu mee
gaat trouwen is mijn zusje.
Ik wilde zelf dat zij met hem zou trouwen omdat hij mijn vriend is.

[romayssae]

Waarom vrouwen huilen...

“Waarom huil je Mama?" vroeg een jongetje aan zijn moeder. "Omdat ik een vrouw ben" antwoordde zij. "Ik begrijp het niet" zei het jongetje. Zijn moeder knuffelde hem en zei met een vage lach: "En dat zul je ook nooit doen lieve schat, maar dat maakt niet uit." Later vroeg de kleine jongen aan zijn vader: "Papa, waarom huilt Mama zomaar zonder reden?" Zijn vader kon alleen maar antwoorden: "Alle vrouwen huilen zonder reden."

De kleine jongen groeide op en werd een jonge man, zich nog steeds afvragend, waarom vrouwen huilen. Uiteindelijk riep hij de hulp in van een oude wijze man en vroeg ook hem: "Waarom huilen vrouwen?" De wijze man antwoordde het volgende: God heeft de vrouw speciaal gemaakt. HIJ gaf haar schouders, sterk genoeg om het leed van de wereld te dragen, maar ook zachte armen om comfort te bieden. HIJ gaf haar innerlijke kracht om, bevallingen te doorstaan en om tegen afwijzing te kunnen, welke zij vaak zou gaan krijgen, soms zelfs van haar eigen kinderen. HIJ gaf haar de hardheid, het doorzettingsvermogen om voor haar vrienden en familie te kunnen zorgen, zelfs wanneer iedereen het opgeeft. Zelfs ziekte en vermoeidheid houden haar dan niet tegen, en zij klaagt nooit.... HIJ gaf haar gevoeligheid, zodat zij haar kinderen lief zal hebben, onder welke omstandigheid dan ook. Zelfs wanneer haar eigen kind haar pijn heeft gedaan. Ze heeft een speciale gave om kinderen weer te doen lachen, om tieners te helpen met hun twijfels en angsten. HIJ gaf haar de kracht om voor haar man te zorgen, ondanks zijn fouten en HIJ schiep haar uit een rib van hem om zijn hart te beschermen. HIJ gaf haar de wijsheid, om te weten dat een goede echtgenoot zijn vrouw nooit pijn zou doen, maar dat hij haar soms test op haar kracht. En ook om haar man bij te staan, door dik en dun. Voor al dit harde werk, gaf HIJ haar ook een traan om te laten. Het is van haar, zij kan het gebruiken wanneer zij dat nodig heeft.

Het is haar enige zwakte...Wanneer je haar ziet huilen, zeg haar dan hoeveel je van haar houdt, en hoe goed de dingen zijn die zij voor anderen doet. En alhoewel ze dan nog steeds huilt, weet dan dat ze zich wel degelijk iets beter voelt. Zij is speciaal..."

Oem loqmaan

[largos_]

Citaat door romayssae:

Een glas melk:


Er was eens een jongentje, die elke dag langs de deuren ging om spulletjes te verkopen, om zo zijn schoolgeld te kunnen betalen, aangezien zijn ouders arm waren. Op een dag had hij maar 10 cent in zijn zak en had erge trek gekregen in eten. Hij besloot om bij de volgende deur waar hij aanbelde, om iets te eten te vragen.

Maar toen hij daar aankwam had hij niet genoeg moed om erom te vragen. Dus in plaats van wat eten vroeg hij om een glas water. De aardige mevrouw die opendeed vond dat hij er een beetje hongerig uitzag, en besloot om hem een groot glas melk te geven. hij dronk heel langzaam en genoot van elke slok ervan. toen hij het ophad vroeg hij aan de vrouw: "Hoeveel geld ben ik u schuldig?" De vrouw zei: "Je bent mij niks verschuldigd hoor, ik heb altijd geleerd dat je geen geld mag vragen voor liefdadigheid" De kleine jongen bedankte haar uit de grond van zijn hart.
Toen Faisel Ahmad het huis verliet, voelde hij zich veel sterker- niet alleen lichamelijk maar ook geestelijk, zijn geloof in Allah en mensen was weer gegroeid.
Vóórdat hij namelijk bij dat huis aankwam was hij van plan om alles op te geven. Maar nu niet meer, nu voelde hij zich sterker dan ooit te voren.

Jaren later.......

Deze zelfde vrouw werd erg ziek. Geen van de plaatselijke doctoren konden begrijpen wat er mis was met haar. Ze stuurden haar naar de grote stad waar het ziekenhuis meer gespecialiseerd was, en zij zouden kunnen uitzoeken wat haar mankeerde.
Dokter Faisel Achmed werd opgeroepen.
Toen hij had gehoord vanuit welk dorp zij kwam, vulden zijn ogen zich met een vreemd licht. Haastig ging hij naar beneden en ging naar haar kamer.
Gekleed in zijn dokterskleding ging hij naar binnen.
hij herkende haar meteen....
Hij ging terug naar de behandelkamer en was vastbesloten om alles te doen om haar leven te redden. Hij gaf haar een speciale behandeling.
Maar Al-Hamdoelilah na een hele lange zware periode, was de strijd gestreden en was de vrouw weer beter geworden.
Dokter Achmed vroeg aan de financiële afdeling, of ze hem de rekening wilden sturen.
Hij keek erna, toen schreef hij iets onder aan de rekening en stuurde de rekening naar haar kamer.
Toen, de vrouw de rekening kreeg en opende, ze was er zeker van dat het de rest van haar leven zou kosten om het alles te betalen. Viel haar oog op iets wat op de rekening was geschreven.

Ze las de woorden : "Rekening volledig betaald met een glas melk"

Ondertekend,

Dr. Faisel Achmed

Tranen van vreugde kwamen uit haar ogen en ze besloot om te gaan bidden: "Dank U, Allah, dat Uw liefde is uitgespreid over menselijke harten en handen."

[romayssae]

Assalaamu Allaykoem Wara7matoellaahi Wabarakatoeh beste broeders en zusters,

Ik ben een Nederlands meisje van 15 jaar oud en ik ben sinds een jaar bekeerd tot de Islam, alhamdulillah. Op deze manier wil ik graag mijn verhaal met jullie delen, InshaAllah. Het is niet makkelijk voor mij om alles nog een keer te vertellen, omdat ik een groot deel van de gebeurtenissen liever zou willen vergeten. Maar ik weet ook dat ik op deze manier iets kan beteken voor andere broeders en zusters, die hetzelfde hebben meegemaakt als ik, of die op weg zijn om dit mee te gaan maken. Ik hoop dat ik al mijn broeders en zusters op deze manier de kracht kan geven om toch door te gaan met hun geloof, wat er ook gebeurt, en hoe moeilijk het ook is. Ik vertel mijn verhaal opdat iedereen die dit mee moet maken zich Inshallah ook zal realiseren dat je er nooit alleen voor staat; denk er aan dat er ook anderen zijn die hetzelfde mee hebben gemaakt als jij, en wees dankbaar dat je dit mee mag maken, hoe moeilijk het ook is. Want Allah leidt wie Hij wil en Allah laat dwalen wie hij wil. Bedenk je dat jij bijzonder bent, omdat Allah jou leiding geeft naar het juiste pad, Inshallah. En als het allemaal te moeilijk lijkt te worden, bedenk dan;
Je staat er nooit alleen voor, want Allah zal altijd bij jou zijn..

Toen ik geboren werd hebben mijn ouders er voor gekozen om mij te laten dopen. Niet omdat zij erg gelovig waren, maar ze lieten mij dopen zodat ik later “ergens bij zou horen”. Toen ik 7 jaar was deed ik mijn eerste communie, zoals dat dan heet bij de Katholieken. Ik was iemand die eigenlijk elke dag deed bidden, ik luisterde graag naar kinderverhalen in de bijbel, brandde graag een kaarsje, enz.. Zelfs toen kon ik niet met mijn ouders over geloof praten, terwijl dat ook zij katholiek waren. Als ik er wel eens over sprak, dan maakten mijn ouders er eigenlijk altijd grapjes over, waardoor een serieus gesprek over geloof eigenlijk onmogelijk was. Ik geloofde echt in God, en ik was er ook van overtuigd dat God bestond. Alleen had ik nooit echt het gevoel dat God altijd dicht bij mij was. Ik had meer het gevoel dat God en de mens eigenlijk best ver van elkaar af stonden. Om een voorbeeld te noemen; als je God om vergeving wou vragen, dan moest je naar de pastoor om te biechten. Hij zei dan, nadat je al je zondes had verteld en had gezegd dat je berouw toonde; “God vergeeft je”.
Toen ik in groep 8 zat deed ik het vormsel. Toen had ik eigenlijk al het gevoel dat dit niet echt bij mij paste. Ik stopte met bidden, las nooit meer verhalen uit de kinderbijbel, en ik ging eigenlijk gewoon door met mijn leven zonder dat ik over mijn geloof nadacht. Ik geloofde wel dat God bestond, maar ik deed er op dat moment niet echt iets mee.

Ongeveer 5 jaar geleden ben ik voor het eerst in aanraking gekomen met de Islam. In augustus 2001 gingen wij voor het eerst op vakantie in Turkije waar het overgrote deel van de bevolking molsim was. In die vakantie leerde ik voor het eerst de vriendelijkheid en de warmte kennen van de moslims. Ik was toen nog erg jong, een jaar of 9 ongeveer, en ik dacht niet echt na over andere religies. Voor mij was het vanzelfsprekend dat ik mijn eigen geloof had, en dat zij hun eigen geloof hadden. Ik voelde echter wel van het begin al een groot respect voor hun manier van leven. Vlak na onze vakantie werd de aanslag van 11 september door “moslimextremisten”gepleegd, zoals men dat noemde. Vanaf dat moment kwam de Islam steeds meer in de media, en kregen steeds meer mensen een erg negatieve mening erover. Er werd meer over gesproken, en ook meer over nagedacht. Nadat we in 2004 voor de 3e keer in Turkije op vakantie waren geweest, begon ik er mee om me echt meer te verdiepen in de Islam. Ik had het gevoel gekregen dat ik er meer over moest weten omdat ik me een eigen mening wilde kunnen vormen. Een mening die gegrond was. Ik wilde niet zomaar luisteren naar wat anderen zeiden en naar wat er door de media verklaard werd.

Ik begon te lezen over de Islam, en het gaf me echt het gevoel dat het een goede religie was. Het gaf me het gevoel dat het echt een religie was van vrede, het tegenovergestelde van wat men beweerde. Ik ging steeds en steeds meer erover lezen en kon er gewoon niet meer mee stoppen. Ik begon Islamitische
forums te bezoeken, en met andere broeders en zusters te praten. Op die manier ben ik ook op Islamhome terecht gekomen.
Ik was nieuwsgierig geworden naar hoe het was om zelf de Koran te lezen. Ik begon met de Koran te lezen op het internet, en het sprak me heel erg aan. Uiteindelijk ben ik de Koran voor mezelf gaan halen in de bibliotheek. Ik begon te lezen, en echt shoebhanAllah, wat een wonder was het!!
Als ik in de Koran las, dan voelde ik een vreemd soort rust in me, ik voelde me goed, niet meer alleen, en kreeg een soort gevoel van bescherming. Als ik problemen had, ergens mee zat, of me niet goed voelde, ging ik de Koran lezen.

Na een tijdje de Koran gelezen te hebben, besloot ik dat ik wilde ervaren hoe het was om te bidden. Ik zocht op internet op hoe moslims behoorden te bidden, printte het uit, en probeerde het vervolgens zelf uit. Nadat ik voor de eerste keer had gebeden voelde ik me echt zo goed. Het was echt een heel bijzonder gevoel van kracht, bescherming, bijna niet te omschrijven. Het voelde zo goed, en het was zo fijn om te bidden, zodat ik het vaker ging doen. In het begin bad ik elke dag één keer, en dat zo een week lang. Vervolgens ging ik de tweede week 2 keer per dag bidden, de derde week 3 keer per dag, en zo verder totdat ik elke dag alle gebeden verrichte. In het begin deed ik het nog in het Nederlands, na verloop van tijd begon ik het in het Arabisch te leren.

In de tussentijd ging ik verder met het lezen en praten over de Islam. Ik kon gewoon niet meer ontkennen dat de Islam echt bij mij pastte. Ik probeerde steeds meer om mijn leven aan te passen aan mijn nieuwe manier van denken.
Op het forum kwam ik in aanraking met andere moslims, die mij ook echt steunde en aan het denken zetten. In de gesprekken met hen voelde ik gewoon de warmte en vrede van hun mooie geloof. Het was ook heel belangrijk voor mij dat iedereen waarmee ik sprak, met ontzettend veel respect voor mij sprak, me niets opdrong, maar me gewoon dingen vertelde, me erover na liet denken, en er mijn eigen mening over liet vormen. Dit heeft ook een hele grote rol gespeelt bij mijn uiteindelijke beslissing.

Op een gegeven moment kreeg ik de tip van iemand om een boek te gaan lezen; “De wonderen van de Koran”. Ik ben diegene die mij deze tip heeft gegeven er nog steeds ontzettend dankbaar voor. Mag Allah je belonen, inshAllah.
Ik ben het boek gaan lezen, en zag met mijn eigen ogen de wonderen die het bevatte. Nadat ik het boek had gelezen ben ik ook de verschillende verzen zelf op gaan zoeken en er zelf over na gaan denken, en shoebhanAllah; alles klopte!! Dit moest gewoon de waarheid zijn, het kon niet anders. Ik kon mijn ogen er niet meer voor sluiten.

Ik wist gewoon dat ik op deze manier niet langer door kon gaan. Ik wist de waarheid, alhamdulillah, en daar moest ik ook iets mee gaan doen. Ik wilde me gaan bekeren. Alleen nu kwam het probleem, ik kende wel veel broeders en zusters die me dolgraag wilden helpen, maar zij woonden veel te ver van mij vandaan om naar me toe te komen. Ik had een getuige nodig om de shahadah te doen, maar ik kon niemand vinden. Ik kende nog een Turks meisje die een jaar daarvoor een goede vriendin van mij was. Helaas was ze dat jaar naar een andere school gegaan en heb ik haar lange tijd niet meer gesproken. Ik besloot haar te bellen om te vragen of zij mij wou helpen, of dat zij misschien iemand kende die mij zou kunnen helpen. Ik heb haar gebeld en haar verteld dat ik moslima wilde worden, en ze zei dat ze me zeker zou willen helpen. Ze beloofde me nog terug te bellen. Nadat ik lange tijd had gewacht, maar steeds niets had gehoord, besloot ik haar maar nog een keer te bellen, en weer kreeg ik hetzelfde antwoord; ze zou me zeker willen helpen en zou me nog terugbellen. Na weer een tijdje gewacht te hebben, en nog niks van haar gehoord te hebben, besloot ik dat ik dan maar de shahadah alleen zou gaan doen. Ik had in die tijd heel veel steun van broeders en zusters, die me wel de kracht gaven om door te gaan op de juiste weg. Op
4 mei 2005 heb ik de shahadah gedaan. Ik was toen 13 jaar oud.

Vanaf het moment dat ik de shahadah heb gedaan voelde ik me echt ontzettend goed, alhamdulillah. Het was echt een bijzonder, onbeschrijfelijk gevoel. Hoewel ik heel gelukkig was met mijn bekering, wist ik dat de problemen van nu af aan pas écht zouden beginnen, en de moeilijke periode nog lang niet voorbij zou zijn. Ik besefte heel goed hoe moeilijk het zou gaan worden, maar niets hield me tegen om toch door te gaan.

Ik wou graag aan mijn ouders vertellen dat ik moslima was geworden, want immers, wat is er mooier dan het allerbelangrijkste in je leven te kunnen delen met je ouders? Maar helaas, ik wist dat dit bijna onmogelijk was.. Mijn ouders staan zo negatief tegenover de Islam, ze willen niet eens luisteren als ik probeer uit te leggen hoe het echt zit. Ik wilde het dolgraag vertellen, maar mijn angst voor hun reactie was te groot.
Nadat ik een uitzending op televisie had gezien van twee Nederlandse meisjes die bekeerd waren tot de Islam, had ik weer een beetje goede hoop gekregen dat het misschien toch wel allemaal goed zou komen met mijn ouders. Ik besloot om naar het tijdschrift SEN te schrijven, om te kijken of zij misschien een goede tip hadden hoe ik het het beste aan mijn ouders kon vertellen.

Dit is mijn vraag met de reactie van Senay,

[romayssae]

Ik ben een Nederlands meisje dat Katholiek is opgevoed, maar ik heb mijn geluk gevonden in de Islam. Ik ben sinds enige tijd Moslima, en ben daar heel gelukkig mee, en ben ook heel erg blij dat ik deze keuze gemaakt heb. Maar in deze tijd is het niet makkelijk om Moslima te zijn, er zijn de laatste tijd zoveel negatieve berichten in de media over de Islam... Ik durf het dan ook niet aan mn ouders te vertellen, ik ben heel erg bang voor hun reactie, want ik weet dat ze het nooit zullen accepteren. Maar het is ook heel moeilijk om het voor mijn ouders verborgen te houden, ik kan op deze manier niet zijn wie ik werkelijk ben... Ik wil het ze heel graag vertellen,maar ben bang dat zij het me onmogelijk zullen maken om als Moslima te leven, want ze zullen mijn keuze denk ik niet accepteren... Ik weet niet zo goed meer wat ik moet doen, hoe kan ik dit het beste aanpakken? Beste Amal,

Allereerst bedankt dat je mij in vertrouwen neemt over je probleem. Ik zal proberen je zo goed mogelijk hierbij van dienst te zijn.
Je weet nooit vantevoren hoe mensen zullen reageren. Je gaat er nu al van uit dat je ouders je niet zullen accepteren als Moslima. En dat baseer je op het feit dat er nu veel negatieve publiciteit is over Islam.
Islam is niet negatief in de publiciteit omdat het een slecht geloof is. Dat kun jij als beste beamen, want jij hebt er voor gekozen. En je zegt dat het je gelukkig maakt. Dat is precies waar het om gaat: jouw geluk. En dat vinden ouders het belangrijkste: dat hun kinderen gelukkig zijn.
Ik adviseer je om het niet te lang uit te stellen om je ouders te vertellen dat je Islamitisch bent geworden. Elke dag die je uitstelt is een dag teveel. "get over with it" zoals ze in het Engels zeggen. Dan heb je het gehad en je weet dan precies wat de reactie was. En als die reactie negatief is dan kun je daaraan iets doen. Nu ben je meer met je angst en met je voorgevoelens bezig dan met de werkelijke reactie.
En als je het aan je ouders vertelt, dan is het belangrijk dat je duidelijk uitlegt wat je in de Islam aanspreekt, dat het je eigen keuze is en dat het je gelukkig maakt. En vergeet niet te zeggen dat dat niet betekent dat je ouders niet meer belangrijk voor je zijn, integendeel. In de Islam is respect voor ouders heel belangrijk, het is een van de belangrijkste zaken in een menselijk leven. Vertel dat je van hen zal blijven houden, dat je ze blijft respecteren en dat je geen afstand wilt. Vertel dat de Islam jou niet van hen zal vervreemden. De islam erkent het christendom en heeft respect voor gelovigen in 1 God. Vertel dat er veel overeenkomsten zijn tussen de religies, hoewel velen ons willen laten geloven dat dat niet zo is.
En als je het echt moeiijk vindt om met je ouders te praten, maakt het je misschien makkelijker om een goede vriend, vriendin, tante of oom te vragen erbij te zijn. Dan heb je steun aan die persoon. Dan voel je je niet alleen.
Kortom, op het moment dat je je ouders uitlegt dat je Moslima bent geworden, is het belangrijk dat je het accent legt op het feit dat je er gelukkig van wordt, dat je er uit vrije wil voor gekozen hebt, dat je nog steeds van je ouders houdt, dat je geen afstand wilt, dat de keuze voor Islam niet betekent dat je van hen zal vervreemden. Leg het accent op jullie relatie die je goed wil houden. Stel ze gerust.
Ik hoop dat je het snel aandurft om je ouders te vertellen dat je als volwassen vrouw een keuze hebt gemaakt die je gelukkig maakt.
Heel veel sterkte ermee.

Na dit antwoord had ik weer een beetje moed gekregen en wou ik het toch gaan proberen om het hen te vertellen. Je weet maar nooit, het kon natuurlijk ook nog meevallen. Ik moest een manier verzinnen om het hen zo goed mogelijk te vertellen. Uiteindelijk had ik het volgende bedacht; Ik zou hen de Koran laten zien, en zeggen; dit is wat ik lees. Dit is wat mij gelukkig maakt. Dit is wat bij mij past. Vervolgens zou ik hen willen proberen uit te leggen waarom dat zo voor mij was, zou ik hen wat meer vertellen over hoe de Islam écht is, en wat het allemaal voor mij betekent. Ik wou proberen om hen duidelijk te maken dat het me gelukkig maakte, en dat er wat betreft onze band eigenlijk niets hoefde te veranderen. Ik was geen andere persoon geworden+ immers, ik had die ideeën toch allemaal al lang, maar wilde er nu pas aan toegeven. Maar goed, dit was natuurlijk makkelijker bedacht dan gedaan..

Uiteindelijk was het dan zover; ik zou gaan proberen om mijn ouders te vertellen dat ik moslima ben geworden;

Ik liet de Koran aan mijn moeder zien, en ik zei tegen haar dat ik er vaak in las, dat het me een heel goed, rustig, en gelukkig gevoel gaf. Er was toen nog niets aan de hand en ik mocht er wel in lezen.
Een dag later kwam een gesprek tussen mij en mijn moeder op de een of andere manier op de islam uit. Ik vertelde haar enkele dingen over de Islam, hoe het echt zat, en probeerde haar ervan te overtuigen dat de mening die zij had over de Islam echt niet klopte. Na gelang ons gesprek vorderde, vroeg mijn moeder aan me of ik soms van plan was om me te bekeren. Ik was natuurlijk al bekeerd, maar ik dacht dat ik beter voorzichtig kon zijn en het beter niet meteen kon vertellen. Mijn antwoord was; dat weet ik nu nog niet, het zou best mogelijk zijn, maar ik kan dat nu nog niet zeggen, dat ligt er aan hoe ik er later over denk, maar ik zeg nooit nooit. zoveel had ik dus nog niet gezegd, en hoe het werkelijk zat al helemaal niet.
Mijn moeder werd ontzettend kwaad, ontplofte bijna. ze zei; als je dat doet, dan kom je er bij mij nooit meer in, je maakt jezelf kapot, je bent gek, enz..
ik heb tegen mn moeder gezegd; mam, als ik ooit deze keuze zou willen maken, om welke reden dan ook, probeer het dan te accepteren, probeer mijn keuze te respecteren.. ik begrijp dat je me niet kunt begrijpen, en dat vraag ik ook helemaal niet van je, maar luister eerst na me waarom ik die keuze ooit zou maken en probeer het te accepteren..

Haar antwoord was; ik kan dat niet accepteren en al helemaal niet respecteren! Als je dat ooit zou doen, hoe oud je ook bent, dan ben je mijn dochter niet meer, ik ben je nu al kwijt, ik weet nu al dat je hier niet meer lang zult blijven wonen en ik wil dat allemaal niet. Als je dat zou doen, ben je mij ook kwijt, dan ben ik liever dood want wat heeft mijn leven dan nog voor zin.. Je gaat dit nu uit je hoofd zetten, dat belachelijke idee, en anders ben ik weg en kom ik nooit meer terug, ik ga met je naar een psychiater als je zo door gaat, je bent helemaal gek kind, helemaal gestoord... mijn moeder draafde dus helemaal door, terwijl dat ik nog helemaal niet had gezegd dat ik ECHT moslim wilde worden, alleen er over nadacht en dat je nooit iets uit kon sluiten, sterker nog, ik heb niet eens verteld dat ik het al BEN.

[romayssae]

Mijn moeder was dus totaal in paniek en ging vreselijk tekeer; ik zie je nog liever dood dan dat je moslim wordt, weet je wel wat een leven of je dan hebt, dan heb je geen leven meer, je kunt dan beter dood zijn, en als je dat doet zul je mij ook nooit meer levend vinden..Mijn moeder was zo overstuur dat ze een mes pakte en zei; dit gebeurt er met mij en met jou als je dat zou doen. Doe ik het niet, dan doet je vader of je opa het wel. Wij zorgen er wel voor dat dit niet gebeurt, al ben je nog zo ver weg, ik zweer het je we maken je kapot, je komt daar niet mee weg...
Dat was zo'n beetje de reactie van mijn moeder. Mijn vader was werken en wist van niets. Mijn opa en oma kwamen even later ook langs, mijn moeder vertelde hen alles, vervolgens kreeg ik weer ongeveer hetzelfde verhaal te horen, wat mn moeder al eigenlijk allemaal aan me had verteld....
Ook zij waren erg overstuur. Ik zag het allemaal niet meer zitten en ik heb gezegd; jullie begrijpen me allemaal verkeerd, ik wil geen moslim worden, maar ik heb er alleen over gepraat, dat ik het een interessant geloof vind... Ik heb dat moeten zweren, en dat heb ik ook gedaan, wat een pijn me dit ook deed, en nog steeds doet, maar ik heb het toch gedaan, ik kon op dat moment niets meer aan dan toegeven, ik wilde dat het ophield, want ik had al zoveel mee gemaakt, als ik dat niet had gedaan weet ik zeker dat het heel anders was afgelopen..
Toen mijn vader s’ avonds om 11 uur thuis kwam ging mijn moeder het aan hem vertellen. Ik zorgde er wel voor dat ik er niet bij was.
Ik hoorde hem vreselijk tekeer gaan, net zoals mijn moeder had gedaan, dat ik gestoord was en niet meer normaal, hij zei; ik zweer het je als ze ooit met een moslim thuis durft te komen, hoe oud ze ook is ik zet haar op straat, ik moet geen moslim in huis... ik weet dat hij dit ook echt doet, dit heeft hij al vaker gezegd en daar is hij heel zeker toe in staat.. En ze komt er dan ook nooit meer in..ook als ik moslim zou worden of het zelfs maar zou willen zet hij me er uit...

De volgende dag, kreeg ik van mijn moeder te horen dat ik 2 weken lang niet meer op de pc mocht... Dat was heel moeilijk voor mij, want ik wist dat dat zou betekenen dat ik met niemand meer contact kon hebben.....
Mijn vader was die morgen ook thuis en ze gingen weg, boodschappen doen.... Ik moest gaan sporten, maar ik mocht niet alleen gaan, mijn opa en oma gingen mee...De sfeer was natuurlijk erg gespannen, maar goed, het ging wel een beetje... Totdat mijn vader werken was, ik hield het niet meer, en ik ben ontzettend kwaad geworden nadat mijn opa en mijn moeder weer tegen me tekeer waren gegaan. ik had ze toch beloofd dat ik "alles uit mn hoofd zou zetten en er niet meer over zou nadenken en het zeker niet zou doen? dus wat was het probleem?" verder heb ik op dat moment alles eruit gegooid wat me al heel lang dwars zat... ik had het zo gehad, ik heb gezegd ik ben dadelijk weg en ik kom nooit meer terug... ik had het echt gedaan als ik niet wist dat er nog iets belangrijks was in mijn leven.. Maar ik hoopte dat het op zou houden als ik deze woorden zou gebruiken..
Op dat moment wou mijn opa me aanvliegen, gelukkig heeft mijn oma dat kunnen voorkomen door er tussen te springen en hem tegen te houden, anders was het veel erger afgelopen. ik kreeg geen lucht meer, alles kwam op me af en ik zag niets meer zitten, ik had het gevoel dat ik stikte. mijn moeder deed niets, die dacht dat het aanstel was, en ook mijn opa en oma deden niets meer... ik kreeg echt geen lucht meer en was helemaal in paniek, maar gelukkig ging het na een tijdje weer iets beter en werd ik weer wat rustiger.. mijn opa was in die tijd niet gestopt met tekeer te gaan, maar ik weet echt niet meer wat er allemaal is gebeurt op dat moment, omdat ik geen lucht kreeg kan ik me vrijwel niets meer herinneren... dat was echt zo eng, en ik kon nergens heen... toen het over was, begon het geschreeuw weer helemaal opnieuw en ben ik naar boven gerend, waar zij de sleutel hebben omgedraaid... daar heb ik dus een hele tijd gezeten en ben uiteindelijk in slaap gevallen... mijn oma heeft met mijn moeder gepraat en heeft het een beetje weten te sussen.. De dag erna heb ik opnieuw gezworen dat ik nooit moslim zou worden en er niet meer over na zou denken. Toen was het een beetje beter..

Dit was in het kort het verhaal van mijn eerste poging om mijn ouders te vertellen dat ik had gekozen tot de Islam. Dit alles gebeurde een paar dagen na mijn bekering. Alhamdulillah, dit alles heeft er voor gezorgd dat ik nog sterker ben geworden in mijn geloof. Ik wist toen heel zeker dat het een moeilijke weg zou worden, en nam me voor om het echt niet aan mijn ouders te vertellen voor mijn 18e.

Na deze periode probeerde ik me nog meer te verdiepen in de Islam, en mijn geloof te praktiseren voor zover dat kon. Ik had weer een beetje rust in mijn leven, ook al bleven de moeilijkheden natuurlijk nog steeds. Ik had vaak periodes dat ik echt met angst leefde, maar nu is dat alhamdulillah wel een stuk minder geworden. Ik vertrouw op Allah swt, ik heb veel geduld, hoop, en ben ervan overtuigd dat alles wel goed zal komen, inshallah..

Na de vakantie, in oktober 2005, begonnen de problemen weer opnieuw. Ditmaal niet met mijn ouders, maar op school. Ik had aan een docente met wie ik heel goed contact had, verteld over mijn bekering, en mijn problemen thuis. Zij begreep me heel goed, en ze steunde me heel erg. We praatten heel veel, en zij was er altijd voor mij. Op een gegeven moment heeft een andere docente ons gesprek gehoord, en is daarmee naar de teamleider gegaan. Die vond de verantwoordelijkheid voor de docente waar ik alles aan had verteld te groot, en verplichtte me om naar een maatschappelijk werkster te gaan. Ik wilde dat helemaal niet, maar ik moest wel, anders zouden ze contact opnemen met mijn ouders. Ik ben een paar keer bij haar geweest, maar ik heb haar niet veel verteld. Ik had echt het gevoel dat ik constant in de gaten werd gehouden op school en dat ik zelfs daar niet meer vrijuit kon praten. Na een paar gesprekken met de maatschappelijk werkster heb ik gezegd dat ik er geen behoefte meer aan had, en dat accepteerden ze, alhamdulillah. Ik heb nu weer heel veel contact met de andere docente die mij echt ontzettend steunt in alles. In de periode dat ik geen contact meer met haar mocht hebben, hebben we elkaar vaak e-mails gestuurd en brieven geschreven, en op die manier heeft ze me al die tijd heel erg gesteund. Nu kunnen we op school weer wat meer met elkaar praten, er wordt nog wel opgelet, en af en toe vragen andere docenten wel eens iets aan haar over mij, maar ze verteld hen nooit iets, alhamdulillah.

Contact met andere zusters bij mij in de buurt was ook erg moeilijk, omdat ik bijna nooit ergens alleen heen mag voor mijn ouders. Sinds kort heb ik via internet een zuster leren kennen die maar een klein stukje van mij vandaan woont. We hebben al iets afgesproken, en ik ben echt blij dat ik nu iemand heb leren kennen die bij mij in de buurt woont, alhamdolillah. Ik hoop dat ik door haar ook meer andere zusters zal leren kennen, inshallah, maar dat zal zeker wel goed komen.

Mijn geloof heeft mij ontzettend sterk gemaakt en helpt mij elke dag weer in mijn leven. Ik heb heel veel problemen gehad, en het is ook heel moeilijk, maar elke dag ben ik ontzettend gelukkig dat ik de keuze heb gemaakt om moslim te worden. Alhamdulillah.
Ik weet zeker dat ik inshallah altijd vol zal blijven houden, ik zal nooit mijn geloof opgeven, wat er ook gebeurt.
Ik denk vaak na over de toekomst, ik tel de dagen af totdat ik 18 wordt, inshallah. Want dan zal ik pas vrij zijn…Aan het eind van elke dag zeg ik; “Alhamdolillah, weer een dagje om.”
Ik weet dat mijn leven veel beter zal worden vanaf de dag dat ik 18 ben. Ik zal dan eindelijk de vrijheid hebben om mijn eigen keuzes te maken, dan kunnen mijn ouders me niet meer tegenhouden. Ik wil graag jong trouwen met een goede man inshallah, want het huwelijk lijkt mij het mooiste wat er is.
Als ik er de mogelijkheid voor heb, wil ik graag gaan studeren; Arabische taal en cultuur aan de universiteit. De rest van mijn toekomst, dat zien we nog wel, maar ik weet heel zeker dat ik elke dag Allah dankbaar zal zijn dat ik inshallah eindelijk leef in vrijheid, en hij me op de juiste weg heeft geleid.

Bij deze wil ik ook al mijn broeders en zusters die mij altijd hebben gesteund enorm bedanken; Mag Allah jullie inshallah belonen met al het goede. Amien.
Wat jullie voor mij hebben gedaan, ik weet niet hoe dankbaar ik jullie moet zijn. Het heeft echt heel veel voor mij betekend dat jullie er altijd voor mij waren, altijd naar me luisterden, me de kracht gaven om door te gaan met mijn geloof. Ik hou ontzettend veel van jullie omwille van Allah swt.

Bij deze dan eindelijk mijn bekeringsverhaal, na een jaar dat oneindig lang leek te duren, maar achteraf ook zo snel voorbij is gegaan. Eindelijk was ik klaar om mijn verhaal aan iedereen te vertellen, en bij deze hoop ik ook dat heel veel mensen mijn verhaal zullen lezen.
Ik hoop dat iedereen die veel problemen heeft zoals ik heb gehad, altijd de kracht zal blijven vinden om door te gaan. Weet dat je er nooit alleen voor staat. Bedenk dat er altijd broeders en zusters zullen zijn die je zullen blijven steunen.

Ik wil nogmaals al degenen die mij hebben aangemoedigd om dit verhaal te schrijven bedanken, want het is mede dankzij jullie dat ik nu ben wie ik ben. Alhamdulillah.

De donkere wolken zijn voorgoed uit mijn leven,
de Islam heeft mij de zonneschijn gegeven.
Ik weet niet hoe ik Allah bedanken moet,
maar door de Islam voel ik me pas écht goed..

[romayssae]

Mijn lieve broeders en zusters, ik hoop dat jullie iets aan mijn verhaal zullen hebben. Mag Allah jullie blijven leiden op de juiste weg.. Amien

Hoeveel moeite men niet doet om in de ISLAAM te geloven, terwijl wij (degenen die als moslim zijn geboren) alles proberen uit te stellen tot "we er klaar voor zijn", en zodat we "onze jeugd kunnen genieten".
Denk na en weet: wie heeft jullie belooft dat jullie er een morgen zal zijn? Wie heeft jullie morgen belooft? Niemand!! Want Allah heeft voor iedere mens al op geschreven hoeveel hij/zij te leven heeft. Het kan zijn dat je nog 10 jaar leeft, of 20 jaar, maar vergeet NIET dat het ook 1 dag kan zijn.
Dus leef van dag tot dag en VOORAL LEEF ALS EEN MOSLIM VAN DG TOT DAG!!!

Moge allah elke moslim op zijn pad brengen incha allah.
En ALLAH weet het beste!!!!

[romayssae]

Citaat door largos_:

hij is mooie he

[romayssae]

Bismilaahi Rahmaani Rahiem,

In de naam van Allaah, de Barmhartige, de Genadevolle,

Salamou'Aleykoum Wa Rahmatou Allaahi Wa Barakatouh,

Een brief over mijn leven, een brief over mijn goede daden, maar ook de slechte, ya Rahmaan, waar moet ik beginnen? ya Rahiem, leidt me naar de beste zin, die mij verder leidt naar een goed verhaal, insha' Allaah Ta'ala.

Alle lof komt toe aan Allaah. Hem loven wij en Hem vragen wij om hulp en vergeving. Wij zoeken bescherming bij Allaah (Subhana wa Ta'ala) tegen het kwaad van onze zielen en tegen onze slechte daden. Wie Allaah leidt, kent geen misleider. En wie Hij op een dwaalspoor brengt, kent geen leider. Ik getuig dat er geen ware god is, behalve Allaah alleen: Hij heeft geen deelgenoot. En ik getuig dat Muhammad (SallAllaahu 'Aleyhi wa Salam) Zijn dienaar en Zijn boodschapper is. Moge de vrede en zegeningen van Allaah met hem, zijn familie en zijn metgezellen zijn.

Ya Al Qudous, ik durf deze brief niet eens te schrijven, omdat ik mij diep schaam voor mijn zonden. Ya Al Maalik, ghfirliya donobie jami'ane, wa lil muslimine ajma'ine, Allaahouma Amien. Maar ik wil 'm ook weer wèl schrijven, om mij dichter bij U te voelen en toevlucht te zoeken bij Degene die het alleen waard is.
Ya Rabb el'alamien, ik smeek U om leiding, ya As-Salaam, aanvaardt dit van mij, Allaahouma Amien.
Ik schaam mij heel erg dat ik niet praktiseerde vanaf de dag dat ik mijn hijaab op heb gedaan, als ik dat wel had gedaan had ik mezelf kunnen beschermen van vele wereldse verleidingen met Uw volmaakte hulp.
Maar bovenal wil ik U bedanken dat U mij de leiding heeft gegeven naar Sirat al Mustaqiem, dat U mij heeft weten te behoeden van de verkeerde weg en dat U, ya al Moemin, mij heeft weten te redden van het Hellevuur.
Nu is het aan mij om te bewijzen of ik een beste dienaar kan zijn, om mijn liefde jegens U, Al Muhaimien, te bewijzen.
AlHamdoulilaah, ik doe iedere dag kennis op met Uw wil en AlHamdoulilaah ik breng deze in praktijk.
Moge U dit van mij accepteren en mij op mijn intenties belonen, Allaahouma Amien!
Maar de wereld kan zó verleidelijk zijn, we staan er niet eens meer bij stil, hoe onze broeders en zusters aan de andere kant van de wereld er aan toe zijn. Afghanistan, Pakistan, Irak, Guantanamo Bay en ik kan door blijven gaan, Bosnië, Tunesië, SubhaanAllaahh, onze Ummahh is zó ver heen dat we alleen nog maar aan onze broeders en zusters denken die we kennen en zich in onze samenleving bevinden.
Ya el 'Aziez, het doet mij pijn als ik kinderen in jihaad zie strijden en ze zijn nog zo klein en wij dan al denken het moeilijk te hebben met een baan vinden of te doen hebben met rascisme, HOE ver zijn wij wel niet heen?? We liggen wakker van hoe de volgende ochtend zal zijn, zonder te beseffen dat er voor sommige niet eens morgen zal zijn, in plaats van dat we du'a voor ze doen, Quraan reciteren, bidden, Allaah gedenken, kortom in staat van aanbidding zijn denken we aan; Wat ga ik morgen aan doen of uitslapen?! Ya el Djabaar, ya el Moutakabir, ik zoek mijn toevlucht bij U tegen alle wereldse verleidingen en insha Allaah, zal ik nog maar voor één ding op staan en dat is de Islaam en erna handelen, Allaahouma Amien!
Ik voel mij zo eenzaam, wanneer ik geen kennis op doe, alsof er iets ontbreekt naar mijn gevoel.
Ik word er zo stil van, het liefst bestond mijn leven alleen maar uit; Kennis opdoen, de Qoraan reciteren, lezingen bijwonen in Moskeeën, altijd zusters om mij heen, ieder jaar naar Hadj.
Maar ja, het zij niet zo. Dus het minste wat ik kan doen is kennis opdoen, wanneer ik tijd heb, Qoraan beluisteren richting stage en terug naar huis, mijn pauzes vullen met boeken lezen en AlHamdoulilaah, dit doe ik allemaal, wa lakine nog steeds voel ik geen voldoening en ik denk dat ik weet wat het is en ik zou het zó graag willen bezitten, maar ik voel het niet! Ya el Bari, U, de Alwetende, weet wat het is en ik schaam mij hier diep voor. Als er een medicijn voor was, dan had ik deze jaren geleden geslikt, lakine Subhan Allaah. Ya el Djaliel, geef het mij, en ik zal een beste dienaar zijn voor U, die U verdient.
Ya el Ghaffaar, schenk mij GODSVREES!! Taqwa ya el Qahaar, dit is waar ik naar verlang, de pijn voelen van iedere zonde, met tranen in mijn ogen het gebed verrichten en er met mijn volle concentratie bij zijn, want ook mijn gebeden, oh mijn Heer, ik voel dat ze niet zuiver zijn, ik kan er niet met mijn gedachten bijblijven, yaa ilaahi thabatni, Allaahouma Amien!!
Ik weet bijna zeker, want alle zekerheid is bij U, dat het feit dat ik geen khosho' bezit, dat de reden is waardoor het wereldse leven zo nu en dan in de smaak valt, astaghfirollaah, ya Al Wahhaab, Al Razzaaq, schenk mij taqwa opdat het zijn positieve werking heeft op mij en al mijn broeders en zusters fi lah, Allaahouma Amien!
SubhanAllaah, door het schrijven van deze brief voel ik mij dichter bij U, door deze brief, kom ik erachter wat ik mis in mijn leven, door deze brief, wil ik alleen nog maar meer kennis opdoen && onze Rasul (SallAllaahu 'Aleyhi wa Salam) naleven!

Ik hoop dat ik door middel van deze brief, mijn zusters en broeders er toe heb aangezet, ook even na te denken over hun daden.
Zou je in deze staat voor Allaah(Subhana wa Ta'ala) willen komen te staan?
Probeer insha' Allaah ook zo'n brief te schrijven, want je leert er bewust en onbewust van, door je fouten onder ogen te zien en je fouten te verbeteren, doe het NU, nu je er nog tijd voor hebt, NU, nu je er nog bent!
Stuur het door, Insha'Allaah! Wie weet help je je broeders en zusters ook een handje en ieder klein beetje ajr, is meegenomen!

7ayaakoema Allah

Wa Soebhanaka Allaahoemma wa bihamdieka, Ashadoe an La ilaha illa Ant, Astahgfiroka wa atoeboe Ilayk

wa 'Aleykoum Assalaam Wa Rahmatou Allaahi Wa Barakatouh!

(An Anonymous Sister)