onaangepast
20-04-2009, 12:19
Peter Breedveld
Afgelopen vrijdag gebeurden er rare dingen in mijn buurt. Eerst werd de straat afgezet door politieagenten in kogelvrije vesten, die een huis binnenvielen maar blijkbaar zonder resultaat, daarna kwamen mijn kinderen thuis met verhalen over een vuurgevecht tussen de politie en een man in de buurt van hun school. De kinderen op het schoolplein werden in allerijl naar binnengehaald door paniekerige oppasmoeders en er zou zelfs een agent gewond zijn geraakt.
Niemand heeft me op school iets verteld, en ik had geen zin om te bellen en na te vragen, want het zal straks wel op Omroep West zijn, dacht ik. Het enige dat de omroep echter wist te melden, was dat er in mijn straat een zoektocht naar een persoon met een vuurwapen was geweest. Radio West had een interview met een ooggetuige dat zeer de moeite waard is vanwege het enorme aantal keren dat er “spannend” wordt gezegd.
Wat er bij de school van mijn kinderen is gebeurd, is me nog steeds niet duidelijk. In de krant staat ook niks. Raar hoor. Als er in Amsterdam een allochtoon wordt afgewezen voor een baan, krijg ik binnen een kwartier alle details te horen, maar in mijn eigen woonplaats kunnen ze de staat van beleg afkondigen zonder dat de regionale pers er lucht van krijgt (‘Man steelt vijftien pakken waspoeder’, die had Omroep West dan weer wel).
Maar goed, gaat het niet om. Dankzij dit voorval keek ik eindelijk weer eens een nieuwsuitzending van TV West (dat grotendeels opging aan geouwehoer over de vervanging van de trainer van ADO Den Haag), dat gepresenteerd werd door een verschrikkelijk lekker ding met een ontzettend fout, leren jasje aan, Nawal Bakkali.
Ik werd naar het televisiescherm gezogen. Totaal gebiologeerd heb ik de uitzending, die steeds herhaald werd, drie, vier keer ademloos bekeken, inclusief zanikende bejaarde ADO-supporters. Nawal Bakkali heeft namelijk alles wat ik onweerstaanbaar vind aan een vrouw: zwarte, glinsterende ogen, lang, donker haar, volle lippen, een lichte overbite (dán heb je me, hoor. Weg met die perfecte, orthodontisch gecorrigeerde Amerikaansefilmsterrengebitten!) en de bij mij altijd hartkloppingen veroorzakende peervorm: kleine borsten, ronde, brede heupen en enorme, ronde billen. Ze heeft een sympathieke, naturelle manier van presenteren.
Meteen ging ik op Internet op zoek naar informatie over deze Marokkaanse schone en daarbij stuitte ik – hoe kan het ook anders – op de favoriete hang-out voor zoutzuurspuwende Rifaapjes, Maroc.nl. Daar kwam ik eerder ook al op terecht toen ik meer wilde weten over Laila Abid, Maryam Hassouni, Touriya Haoud, en het Marokkaanse meisje in de televisiereclame van Verkade. Mijn eigen huisgodin (bij wie alleen de overbite ontbreekt) is op Maroc.nl berecht en veroordeeld, om nog maar niet te spreken van haar broer.
Allemaal Marokkanen die hun kop boven het maaiveld uitsteken en daarom worden uitgescholden, verdachtgemaakt (‘Er is een biertje te zien op de foto met Laila Abid! Harààm! Harààm!&rsquo
Ik zat dat gescheld op Nawal Bakkali eens door te nemen en begreep opeens waarom zoveel Marokkanen voortijdige schoolverlaters, notoire laatkomers, mislukkelingen, onbetrouwbare luiwammesen en amokmakers zijn. Je moet als Marokkaan namelijk wel heel sterk in je schoenen staan om ergens in te willen slagen. Je ligt er immers subiet uit bij de gemeenschap. Dat gaat daar een beetje succesvol lopen zijn! Smerige verrader!
Welke Marokkanen worden door andere Marokkanen wèl altijd verheerlijkt en geprezen? Dat zijn zij die het leven laten tijdens roofovervallen, agressie tegen de politie, rellen, de moordenaars, dieven, bedriegers, vrouwendumpers en extremistische radicalen. Altijd lees en hoor ik wat een geweldige mensen dat waren, en hoe lief voor iedereen. Dat ze een gouden hartje hadden, en zo sociaal betrokken ook! De ongelukkige straatrover die een paar jaar geleden net de verkeerde als slachtoffer te pakken had (standbeeld voor Germaine C.!), kreeg door de Marokkaanse gemeenschap zelfs een heiligenstatus toebedeeld. Gottegot, alsof de wereld een potentiële Nobelprijswinnaar was ontnomen.
Ja, dan begrijp ik wel dat zoveel Marokkanen niet willen deugen. Als je het zo belangrijk vindt, wat je stamgenoten van je vinden, bedenk je je natuurlijk wel twee keer voordat je het juiste antwoord op een kwisvraag geeft.
Dat is smeken om moeilijkheden.
Bron: http://www.peterbreedveld.com/archives/00001846.html
Afgelopen vrijdag gebeurden er rare dingen in mijn buurt. Eerst werd de straat afgezet door politieagenten in kogelvrije vesten, die een huis binnenvielen maar blijkbaar zonder resultaat, daarna kwamen mijn kinderen thuis met verhalen over een vuurgevecht tussen de politie en een man in de buurt van hun school. De kinderen op het schoolplein werden in allerijl naar binnengehaald door paniekerige oppasmoeders en er zou zelfs een agent gewond zijn geraakt.
Niemand heeft me op school iets verteld, en ik had geen zin om te bellen en na te vragen, want het zal straks wel op Omroep West zijn, dacht ik. Het enige dat de omroep echter wist te melden, was dat er in mijn straat een zoektocht naar een persoon met een vuurwapen was geweest. Radio West had een interview met een ooggetuige dat zeer de moeite waard is vanwege het enorme aantal keren dat er “spannend” wordt gezegd.
Wat er bij de school van mijn kinderen is gebeurd, is me nog steeds niet duidelijk. In de krant staat ook niks. Raar hoor. Als er in Amsterdam een allochtoon wordt afgewezen voor een baan, krijg ik binnen een kwartier alle details te horen, maar in mijn eigen woonplaats kunnen ze de staat van beleg afkondigen zonder dat de regionale pers er lucht van krijgt (‘Man steelt vijftien pakken waspoeder’, die had Omroep West dan weer wel).
Maar goed, gaat het niet om. Dankzij dit voorval keek ik eindelijk weer eens een nieuwsuitzending van TV West (dat grotendeels opging aan geouwehoer over de vervanging van de trainer van ADO Den Haag), dat gepresenteerd werd door een verschrikkelijk lekker ding met een ontzettend fout, leren jasje aan, Nawal Bakkali.
Ik werd naar het televisiescherm gezogen. Totaal gebiologeerd heb ik de uitzending, die steeds herhaald werd, drie, vier keer ademloos bekeken, inclusief zanikende bejaarde ADO-supporters. Nawal Bakkali heeft namelijk alles wat ik onweerstaanbaar vind aan een vrouw: zwarte, glinsterende ogen, lang, donker haar, volle lippen, een lichte overbite (dán heb je me, hoor. Weg met die perfecte, orthodontisch gecorrigeerde Amerikaansefilmsterrengebitten!) en de bij mij altijd hartkloppingen veroorzakende peervorm: kleine borsten, ronde, brede heupen en enorme, ronde billen. Ze heeft een sympathieke, naturelle manier van presenteren.
Meteen ging ik op Internet op zoek naar informatie over deze Marokkaanse schone en daarbij stuitte ik – hoe kan het ook anders – op de favoriete hang-out voor zoutzuurspuwende Rifaapjes, Maroc.nl. Daar kwam ik eerder ook al op terecht toen ik meer wilde weten over Laila Abid, Maryam Hassouni, Touriya Haoud, en het Marokkaanse meisje in de televisiereclame van Verkade. Mijn eigen huisgodin (bij wie alleen de overbite ontbreekt) is op Maroc.nl berecht en veroordeeld, om nog maar niet te spreken van haar broer.
Allemaal Marokkanen die hun kop boven het maaiveld uitsteken en daarom worden uitgescholden, verdachtgemaakt (‘Er is een biertje te zien op de foto met Laila Abid! Harààm! Harààm!&rsquo
Ik zat dat gescheld op Nawal Bakkali eens door te nemen en begreep opeens waarom zoveel Marokkanen voortijdige schoolverlaters, notoire laatkomers, mislukkelingen, onbetrouwbare luiwammesen en amokmakers zijn. Je moet als Marokkaan namelijk wel heel sterk in je schoenen staan om ergens in te willen slagen. Je ligt er immers subiet uit bij de gemeenschap. Dat gaat daar een beetje succesvol lopen zijn! Smerige verrader!
Welke Marokkanen worden door andere Marokkanen wèl altijd verheerlijkt en geprezen? Dat zijn zij die het leven laten tijdens roofovervallen, agressie tegen de politie, rellen, de moordenaars, dieven, bedriegers, vrouwendumpers en extremistische radicalen. Altijd lees en hoor ik wat een geweldige mensen dat waren, en hoe lief voor iedereen. Dat ze een gouden hartje hadden, en zo sociaal betrokken ook! De ongelukkige straatrover die een paar jaar geleden net de verkeerde als slachtoffer te pakken had (standbeeld voor Germaine C.!), kreeg door de Marokkaanse gemeenschap zelfs een heiligenstatus toebedeeld. Gottegot, alsof de wereld een potentiële Nobelprijswinnaar was ontnomen.
Ja, dan begrijp ik wel dat zoveel Marokkanen niet willen deugen. Als je het zo belangrijk vindt, wat je stamgenoten van je vinden, bedenk je je natuurlijk wel twee keer voordat je het juiste antwoord op een kwisvraag geeft.
Dat is smeken om moeilijkheden.
Bron: http://www.peterbreedveld.com/archives/00001846.html