De zorg die de shaykh droeg voor zijn stuen.
Waleed ibn Ahmad al-Husayn Abu ‘Abdillaah az-Zubayrie vertelt:
Sinds het begin van mijn omgang met Ash-Shaykh Al-‘Uthaymien zag ik hoe de Shaykh zorg droeg voor zijn studenten, en dat is toen ik naar dit gezegende land, het koninkrijk van Saudi-Arabië kwam, dertien jaar geleden. Ik had weinig geld met me meegenomen, waardoor het snel opging en er niets van over bleef. Dus spoorde ik mijzelf aan om geduldig te zijn en ik was er van overtuigd dat Allah deze moeilijkheid zou wegnemen.
Totdat er weken voorbij gingen, terwijl ik me in deze moeilijkheid bevond, riep de Shaykh me plotseling bij zich na het ochtendgebed, terwijl hij een groot geldbedrag in zijn hand had. En Allah weet dat ik mijn situatie niet bij hem beklaagde, maar het was de verlichting van Allah!
Na een tijd was mijn geld op, en ik was bang dat ik het de Shaykh had bemoeilijkt door zijn hulp aan mij, of dat hij zou denken dat ik bij hem bleef omwille van het geld. Dus besloot ik om te vertrekken en de Shaykh te verlaten, zodat ik kon gaan werken en geld kon verzamelen om kennis op te doen. Ik vertrok naar Dammaam, waar ik kennissen had, en ik liet een brief achter voor de Shaykh waarin ik voor hem de oorzaak van mijn vertrek verduidelijkte. Dat deed hem erg slecht en hij probeerde achter mijn adres te komen, waarop hij mijn adres en telefoonnummer in zijn beschikking kreeg. Dus nam hij telefonisch contact met me op en gebood mij om terug te komen en drong hier op aan. Daarop gaf ik gehoor aan zijn verzoek, terwijl ik me beroerd voelde, en zette mijn omgang met hem voort.
De Shaykh (moge Allah hem behouden) was niet te gierig om uit te geven over mij en mijn collega's van onder de emigranten, en om onze omstandigheden te volgen en de moeilijkheden die ons pad kruisten te verlichten.
[Mudhakkiratu Fiqh]