Bekijk volle/desktop versie : De deur naar de toekomst is de sleutel tot het verleden.


Pagina's : [1] 2
14-04-2009, 09:43
[COLOR="Purple"] » De deur naar de toekomst is de sleutel tot het verleden.[/COLOR][/FONT][/SIZE]




[FONT="Georgia"][SIZE="2"]Daar zat ze dan. Helemaal alleen, voor zich uit kijkend.
Ze heeft niemand meer. Een meisje genaamd Loubna en over een weekje 20 jaar oud.
Het leven is nu al een puinhoop. Haar leven bleek een gordijn van schijn en pijn.
Ze weet niet waarom iedereen haar alleen achter liet met pijn. Ze heeft een grote fout gemaakt. Fouten daar leer je van. Maar men hoort elkaar toch te vergeven en elkaar te steunen? Maar alles bleek minder waar. Ze is weggeduwd, buitengesloten en door iedereen vergeten. Elke minuut is een minuut minder in haar leven. Elke minuut moet ze nuttig besteden, voor zich zelf en voor het kindje dat in haar buikje groeit.
14-04-2009, 10:04


up up up

nieuwe fan
15-04-2009, 10:04
Upllaa.
15-04-2009, 10:26
Upp Nieuwe Fan Dr Bij..
19-04-2009, 13:11


Nog een paar anders ga ik niet verder!
19-04-2009, 13:15
up meid! lijkt me echt een goeie verhaal!
19-04-2009, 13:34
Uppppppppppppppppppppppppp
19-04-2009, 13:37
ga verder meid
19-04-2009, 20:56
Verder.......
19-04-2009, 21:09

‘Oef.’ zegt Loubna als ze eindelijk thuis is. Ze legt haar tas op de grond naast de deur en sluit de deur achter zich, Ze was moe. Ze had alweer van acht uur tot aan 9 uur gewerkt. Dit was niet goed voor haar nog voor het kindje dat in haar buikje groeit. Ze doet haar versleten jas uit en legt hem in de kast naast de bank. De bank wiebelde van zelf, dat was een teken van zwakheid. Ze ging de woonkamer in. Het is maar wat men een woonkamer, het enige wat zich daar bevond was een bank die ze bij de vuilnis had gevonden. De bank was versleten en op bepaalde plekken zaten er diepe scheuren in. Wat zat die bank oncomfortabel omdat hij zo hard was maar er zijn hardere dingen in het leven! Ze hoorde haar buik knorren, met haar hand ging ze over haar buik. Ze liep naar de keuken en liep naar de keukenkast waarvan het bovenste stukje kapot was. Ze maakte hem voorzichtig open en pakte het enige pakje wat er in lag namelijk een pakje met gevulde koek. Ze pakte het laatste koekje er uit en legde het lege pakje op het aanrecht als ze morgen weer naar haar werk zou gaan dan zou ze het wel in een container gooien die ze onderweg tegen zou komen. Het koekje was hard, het liefst zou ze het nu weggooien omdat het niet te eten was. Maar in tijden dat buiken knorren en niks anders te eten is zouden zelfs stenen gekauwd kunnen worden. Ze keek naar het koekje en deed het in haar mond en moet er hard op bijten om het uit elkaar te krijgen.

Als ze klaar is gaat ze met haar handen langs haar kaak. Haar kaak deed pijn van dar harde kauwen maar begon er langzamerhand wel gewend aan te raken. Ze was kapot, ze was moe. Haar werk put haar uit maar ze wil voor dat de baby er is, genoeg geld hebben en een kamertje voor de baby hebben. Ze ging de trap op en deed de deur van haar kamer open. Ze keek naar het bed in de hoek van de kamer. Ze liep naar de tas dat als kast diende en haalde daar haar pyjama uit. Ze kleedde zich om en legde de kleren die ze aanhad weer neer in de tas. Ze moest altijd heel erg haar best doen om haar kleren niet vies te maken met wat water en zeep kreeg ze, ze niet altijd schoon.
Ze ging op bed liggen en pakte haar dagboek en een pen en begon te schrijven. Haar leven, de pijn die ze voelde en weer kwamen de tranen naar beneden.

Waarom moet het leven zo hard zijn.
Wat eenzame gevoel voel ik weer en weer.
Ik vraag me af waarom het zo is gegaan keer op keer.
Bestaat echte liefde dan werkelijk niet?
Is de wereld nou werkelijk een groot zwart gat?
Die vragen gaan steeds door mijn hoofd maar het antwoord op deze vraag
Weet ik al. Het leven is niks minder dan een grote gordijn vol schijn en pijn.
Dat zal altijd zo zijn. Hoe moet ik het met de kleine doen?
Ik ben ook zo waardeloos. Wat moet een kind met zo een waardeloze moeder als ik.
Ik zal hem nooit normaal kunnen op voeden. En als het kindje vraagt: ‘ Waar
Is papa?’ Wat moet ik dan zeggen? ‘Ja schat, papa is weg?’ Dat is toch het ergste wat ik kan doen. Ik heb nooit gedacht hem kwijt te raken, de enige die mij zo goed begreep. Beloftes breekt men toch niet? Maar waarom heeft hij het dan wel gedaan.
Nooit verwacht. Van hem.
Mijn hele leven is in een gat gevallen door hem.

Ze laat de pen vallen en sluit haar ogen. Met haar gezicht nog op haar dagboek valt ze in slaap.

19-04-2009, 21:38
Prachtig vervolg meid ga zow door!!
19-04-2009, 21:39

Citaat door gullerguzeli:
Prachtig vervolg meid ga zow door!!



Ik zal snel weer verder gaan!
19-04-2009, 21:48



Citaat door DeAllerLeukste:
Ik zal snel weer verder gaan!



Super meid
Ik zal wachten...
22-04-2009, 18:48

‘Je moet de Toilet nog doen.’ zei Sabine de werkgever van Loubna. ‘Is goed mevrouw, ik zal ze gelijk gaan schoonmaken als ik klaar ben.’ zegt Loubna en gaat verder met de kamer van Lisa op ruimen. Ze werkt bij een heel rijk gezin dat misschien 20 minuten van haar huis af lopen. Het is een respect volle en geaccepteerde familie. Op zijn tijd zijn ze wel lief, maar werk is werk. Dus dan word er niet gesproken. Ze weten allemaal niet dat ze zwanger was. Ze was bang, dat ze haar dan niet goed genoeg zouden vinden. Ze ging met haar hand over haar maag die knorde.

Ze zat inmiddels op de wc de pot aan het schoonmaken als ze ineens een hevige kramp in haar buik voelt. Geschrokken plaatst ze haar hand op haar buik en krimpt in elkaar van de pijn. ‘Loubna gaat het?’ hoort ze dan een mannelijke stem zeggen. Met alle pijn kijkt ze omhoog en ziet Ilias de oudste zoon van het gezin staan. Ze had zo een pijn, haar ogen vulden zich met tranen van de pijn. ‘Ik. Ik.’ als Loubna merkt dat ze niet verder komt en teveel pijn heeft om te praten houdt ze haar mond stijf op elkaar. Hij bukt naast haar en zet haar recht op. ‘Wat doet er pijn?’ vraagt Ilias. Nog steeds kan Loubna seconden voor zich uit kijken. Als ze beseft dat de pijn werkelijk weg is gaat ze goed zitten en kijkt Ilias aan. ‘Gaat het wel?’ vraagt Ilias. ‘Ja het gaat dankjewel.’ zegt Loubna en wou weer door gaan met werken maar Ilias bleef gewoon staan. ‘Wat deed er pijn?’ vraagt Ilias. ‘Niks enkel een kleine krampje.’ zei Loubna en perse een glimlach langs haar lippen die haar ogen niet reikte. ‘Okè.’ zegt Ilias en loopt vervolgens weg. Er is met Loubna besefte hij. Zou ze aan een ernstige ziekte leiden of zou ze problemen hebben? Ach nee joh. Alles er iets ergs was dan zou ze momenteel niet hier werken. Hij keek naar zijn computer en geen weer verder aan het werk. Op een gegeven moment word er op de deur geklopt. ‘Binnen’ Roept Ilias vervolgens. Loubna verschijnt dan vervolgens in de deur opening. ‘Ik wou vragen of ik iets moet dan want anders zou ik graag willen vertrekken.’ zei Loubna. ‘Vraag dat maar aan mijn moeder.’ ‘Die is niet thuis?’ zegt Loubna. ‘Nou, dan stel ik voor dat je lekker naar huis gaat.’ zegt Ilias. Loubna glimlacht en loopt dan het huis uit opweg naar haar eigen huis.[/SIZE]

[SIZE="2"]
Dit is niet een heel groot stukje maar beter iets dan niets.
Misschien krijg ik er vanavond nog wat op!


Big Kiss.
22-04-2009, 21:01
Oepppnieuwefann...
Pagina's : [1] 2