Djongo
12-04-2009, 13:06
VUGHT - In principe is zijn situatie ronduit uitzichtloos. Mohammed Bouznifin, roepnaam Mo, is beland op unit 2, afdeling 2E, van de Penitentiaire Inrichting Vught.
En de tbs'ers die daar zitten zijn uitbehandeld maar niet genezen. Ze zullen hun levensdagen slijten binnen de inrichting.
En de geboren Amsterdammer (1976) zit nu al vijftien jaar vast. De laatste vijf jaar heeft hij zelfs geen stap meer in de vrije wereld gezet. In de jaren daarvoor had hij nog wel proefverloven.
"Onbegeleid zelfs." En in het kader van zijn behandeling werkte hij op een sociale werkplaats. Dat bood Bouznifin de kans om de benen te nemen. "Ik was verliefd," luidt zijn simpele verklaring.
"Iedereen was bang. Ook mijn familie", weet hij nog. Gaat het niet fout? Nee, het ging niet fout. Gedurende de hele drie weken en een dag niet dat hij zich had onttrokken, zoals het in het tbs-jargon heet. "Maar ik begreep de angst best." In zijn jonge jaren was het namelijk wel fout gegaan. Helemaal fout. En niet een keer, maar zelfs twee keer.
"Daar ben ik niet trots op, echt niet, maar ik kan het niet meer wegpoetsen." Bouznifin draait er niet omheen als hem de vraag wordt gesteld hoe hij in de situatie is beland waar hij nu in zit.
"Op 4 november 1993 heb ik de sigarenhandelaar Hartman doodgeschoten." Bouznifin was toen pas 17. En ondanks zijn jeugdige leeftijd was het niet zijn eerste levensdelict. Toen Bouznifin vijftien was had hij al een 50-jarige vrouw doodgestoken. De roofoverval op Hartman pleegde hij tijdens een proefverlof.
Bouznifin werd, toen hij terecht stond voor de moord op Hartman, omschreven als 'een wandelende tijdbom'. Het leverde hem, naast zes jaar gevangenisstraf, de tbs op die hij nu nog steeds ondergaat en waar in principe geen einde meer aan komt.
Toch is Bouznifin niet zonder hoop. Hij meent te weten dat er geen wettelijke basis is voor een verblijf zonder uitzicht in het soort kliniek waar hij nu zit.
Maar belangrijker voor hem is dat hij een nieuwe levensvervulling heeft gevonden. Bouznifin schrijft. Vrijdag verscheen zelfs zijn eerste boek, de roman Hollywood Oost. "Daar ben ik heel trots op."
Toen Bouznifin vast kwam te zitten is hij gaan lezen. "Echt heel veel. Zo heeft zich een grote liefde voor de taal ontwikkeld."
Schrijven is voor hem, vertelt Bouznifin, een continu leerproces. "Ik ontdek steeds nieuwe gebieden. Het maakt nu nieuwsgierig. Schrijven is een passie geworden. Het is een lichtpuntje in de duisternis."
"En nu het gelukt is om een uitgever te vinden ook een manier om van mijn bestaan te laten weten. Ik zit ook op Hyves. Via een tussenpersoon. Ik mag wel bellen, maar niet op internet."
Bouznifin heeft ervoor gekozen om onder eigen naam te publiceren.
"Mijn verleden kan ik toch niet maskeren. Daar wil ik transparant over zijn." Herkenbaar in beeld wil hij echter liever niet. "Ik heb een zoontje van drie en een dochter van acht. Binnen verwekt, ja. Ik ben bang dat ze er last van krijgen. Ik hoop dat ze niet worden als hun vader."
Bouznifin zegt niet te geloven in spijt en berouw. "Althans niet in de richting van de familie van mijn slachtoffers. Ik wil niet morrelen aan hun woede en verdriet. Hun pijn is eindeloos. Dat besef zit er bij mij heel goed in. Ik berust erin dat het in hun ogen nooit goed kan komen."
http://www.brabantsdagblad.nl/regios/brabant/4777587/Tbser-vindt-lichtpuntje-in-schrijven.ece
En de tbs'ers die daar zitten zijn uitbehandeld maar niet genezen. Ze zullen hun levensdagen slijten binnen de inrichting.
En de geboren Amsterdammer (1976) zit nu al vijftien jaar vast. De laatste vijf jaar heeft hij zelfs geen stap meer in de vrije wereld gezet. In de jaren daarvoor had hij nog wel proefverloven.
"Onbegeleid zelfs." En in het kader van zijn behandeling werkte hij op een sociale werkplaats. Dat bood Bouznifin de kans om de benen te nemen. "Ik was verliefd," luidt zijn simpele verklaring.
"Iedereen was bang. Ook mijn familie", weet hij nog. Gaat het niet fout? Nee, het ging niet fout. Gedurende de hele drie weken en een dag niet dat hij zich had onttrokken, zoals het in het tbs-jargon heet. "Maar ik begreep de angst best." In zijn jonge jaren was het namelijk wel fout gegaan. Helemaal fout. En niet een keer, maar zelfs twee keer.
"Daar ben ik niet trots op, echt niet, maar ik kan het niet meer wegpoetsen." Bouznifin draait er niet omheen als hem de vraag wordt gesteld hoe hij in de situatie is beland waar hij nu in zit.
"Op 4 november 1993 heb ik de sigarenhandelaar Hartman doodgeschoten." Bouznifin was toen pas 17. En ondanks zijn jeugdige leeftijd was het niet zijn eerste levensdelict. Toen Bouznifin vijftien was had hij al een 50-jarige vrouw doodgestoken. De roofoverval op Hartman pleegde hij tijdens een proefverlof.
Bouznifin werd, toen hij terecht stond voor de moord op Hartman, omschreven als 'een wandelende tijdbom'. Het leverde hem, naast zes jaar gevangenisstraf, de tbs op die hij nu nog steeds ondergaat en waar in principe geen einde meer aan komt.
Toch is Bouznifin niet zonder hoop. Hij meent te weten dat er geen wettelijke basis is voor een verblijf zonder uitzicht in het soort kliniek waar hij nu zit.
Maar belangrijker voor hem is dat hij een nieuwe levensvervulling heeft gevonden. Bouznifin schrijft. Vrijdag verscheen zelfs zijn eerste boek, de roman Hollywood Oost. "Daar ben ik heel trots op."
Toen Bouznifin vast kwam te zitten is hij gaan lezen. "Echt heel veel. Zo heeft zich een grote liefde voor de taal ontwikkeld."
Schrijven is voor hem, vertelt Bouznifin, een continu leerproces. "Ik ontdek steeds nieuwe gebieden. Het maakt nu nieuwsgierig. Schrijven is een passie geworden. Het is een lichtpuntje in de duisternis."
"En nu het gelukt is om een uitgever te vinden ook een manier om van mijn bestaan te laten weten. Ik zit ook op Hyves. Via een tussenpersoon. Ik mag wel bellen, maar niet op internet."
Bouznifin heeft ervoor gekozen om onder eigen naam te publiceren.
"Mijn verleden kan ik toch niet maskeren. Daar wil ik transparant over zijn." Herkenbaar in beeld wil hij echter liever niet. "Ik heb een zoontje van drie en een dochter van acht. Binnen verwekt, ja. Ik ben bang dat ze er last van krijgen. Ik hoop dat ze niet worden als hun vader."
Bouznifin zegt niet te geloven in spijt en berouw. "Althans niet in de richting van de familie van mijn slachtoffers. Ik wil niet morrelen aan hun woede en verdriet. Hun pijn is eindeloos. Dat besef zit er bij mij heel goed in. Ik berust erin dat het in hun ogen nooit goed kan komen."
http://www.brabantsdagblad.nl/regios/brabant/4777587/Tbser-vindt-lichtpuntje-in-schrijven.ece