esiyaa
05-04-2004, 16:50
Mijn hel in Kamp X-ray...
bron: http://www.mirrir.co.uk
Friday, March 12, 2004
Source: Mirror
Een vrijgelaten Britse gevangene van de Guantanamo Bay gevangenis verteld vandaag aan de hele wereld zijn verhaal en verteld hoe prostituees naar het kamp werden gebracht om islamitische gevangenen te vernederen.
Jamal al Harith, 37, welke 3 dagen geleden thuis is gekomen na 2 jaar gevangenschap, is de eerste gedetineerde die een tipje van de sluier oplicht van het VS regime in de Cubaanse gevangenissen Camp X-Ray en Camp Delta. De vader van 3, uit Manchester, vertelde hoe hij was mishandeld met de vuist, voet en de knuppel nadat hij een mysterieuze injectie had geweigerd. Hij zei: de gedetineerden werden tot wel 15 uur achtereen in hand en voetboeien met metalen sluitingen geboeid, welke in de huid sneden. Hun cellen waren kooien, die onder stroom stonden met betonnen vloeren – ze stonden open voor de elementen, waardoor er geen privacy was of bescherming tegen de ratten, slangen en schorpioenen die vrij waren rond de Amerikaanse basis. Hij beweert dat er voor straf geweld werd gebruikt door de bewakers, welke bekend stonden onder de naam Extreme Reaction Force (ERF). They waded into inmates in full riot-gear, raining blows on them. (In rellenuniform, beukten ze op de gevangen in, klappen werden uitgedeeld?)
De gevangenen werden geconfronteerd met psychische marteling en gedachtespelletjes, opdat zij misdaden zouden bekennen, die zij nooit hebben gedaan. Zelfs het breken van bekrompen regels zorgden voor strenge straffen. Medische behandeling was schaars en was wreed, en amputaties van ledematen waren drastischer dan nodig, beweert Jamal. Het voedsel wat bestond uit vuil water en eten dat tot wel 10 jaar over datum was, zorgde ervoor dat de gevangenen ondervoed raakten.
Maar hetgeen Jamal het meest heeft geshockeerd is dat onzedelijke meisjes gebruikt werden om de meest religieus toegewijde gevangenen te kwellen. Gevangenen die nog nooit een "ontsluierde" vrouw hadden gezien, werden gedwongen te kijken naar de hoeren terwijl zij hun eigen naakte lichaam betastten. De mannen raakten hierdoor in de war. Één vertelde dat één van de meisjes menstruatiebloed over zijn gezicht smeerde met als doel hem te vernederen. Jamal zei: Van ongeveer 10 van deze gebeurtenissen ben ik op de hoogte. Het leken steeds de erg jonge of opvallend religieuze jongens te zijn die apart genomen werden. Ik maakte wel eens grappen met de andere jongens, "breng ze maar naar ons – wij zullen ze wel nemen". Daar konden we wel om lachen. Maar de Amerikanen wisten kennelijk, dat wij niet geshockeerd zouden raken door het zien van westerse vrouwen, dus zij namen de moeite hier niet voor. Het was een diepgaand zorgelijk experiment voor deze mannen. Ze weigerden te praten over hetgeen gebeurd was. Het duurde misschien wel 4 weken, voordat zij het tegen een vriend zouden vertellen - en wij zouden het dan uitroepen tegen het hele blok. Jamal voegde hieraan toe: Het hele doel van Guantanamo, was om ons psychisch te breken. Het geweld was nog lang niet zo erg als de psychologische marteling - blauwe plekken genezen na een week – maar al het andere blijft je altijd bij.
Ze haalden streken uit met de mensen, door hen dingen te onthouden – je zou wel eens de enige persoon kunnen zijn op jouw blok die geen brood krijgt. Ik hield me trots door hen nooit om iets te vragen. Ik zou niet smeken. Jamal zei, dat hen verteld werd dat zij geen rechten hadden. Er werd zelfs gezegd: – "Jullie hebben hier geen rechten". Na een tijdje, vroegen we niet meer naar de mensenrechten – we zouden al genoegen nemen met dierenrechten. Mijn kooi in Camp X-Ray zat gelijk naast een kennel, waar een Duitse Herder werd gehouden. Hij had een houten huisje met airconditioning en had gras waar hij oefeningen op kon doen. Ik zei tegen de bewakers; Ik wil zijn rechten, waarop zij antwoorden "Die hond is onderdeel van het leger van de VS." Je werd overal voor gestraft – voor het hebben van 6 pakken zout in je cel in plaats van 5, voor het naar buiten laten hangen van je handdoek als het niet nat was, en zelfs wanneer je, je lepel en dergelijke in de verkeerde volgorde had neergelegd.
Het gedwongen worden om een emmer te gebruiken als toilet in het zicht van andere gevangenen en de bewakers was erg gênant. Jamal zei: Ik kon er niet gewend aan raken – we hielden allemaal onze handdoeken en kleding om ons heen. "Maar de Militaire eenheid hoog in de toren, zag ons dan en schreeuwden naar elkaar. "In het begin mochten we maar één keer in de week douchen, en in de isoleergevangenis mochten we helemaal níet douchen. "Dit was best moeilijk, omdat je schoon hoort te zijn voor het gebed. Geleidelijk aan werd het aantal keren douchen per week vermeerderd naar 3 keer. Ze waren ook koud. Voordat je weg werd gebracht voor wat zij noemden "recreatie en douche", werd je terwijl je nog in je kooi was door 2 MPs aan de ketting gelegd. Soms kon je zien hoe de bewakers aan het knoeien waren met de doucheknoppen, zodat het water helemaal over de kleding van de gevangenen heen zou sproeien, als hij ze hoog had weggelegd, om zijn privacy te bewaren." Gevangenen werden geconfronteerd met "comfort producten"- bekend als Cls- zoals shampoo, handdoeken, een washandje en boxer shorts. Cls werden als straf aan de gevangen onthouden. In weerwil van de bewakers, weigerde Jamal "behandelingen", zoals het kijken naar een James Bond film in een kamer die door de gevangen de "liefde hut" werd genoemd. Hij voegde toe: sommige mensen werd pizza, ijs en McDonald’s aangeboden, maar dat werd niet aan mij aangeboden. Ik denk dat ze wisten, dat chantage bij de één wel zou werken en bij de ander niet.
Om de tijd te vullen, praatten de gevangenen met elkaar, baden met elkaar, lazen de koran en zongen islamitische liedjes. In Camp X-Ray, kregen ze Mills en Boon stijl romanboeken in het Arabisch, welke ze weigerden te lezen. De medische behandelingen beschrijvend, zei Jamal, dat hij van 11 personen wist van beenamputatie en 2 hadden tenen en vingers verloren. Hem werd verteld dat de Amerikanen veel meer weefsel hadden weggehaald dan nodig was. Hij voegde toe: de man in de cel naast mij, had bevriezing in 2 vingers en 2 tenen. Hij had dit ook in zijn grote teen, maar die behandelden ze pas na één jaar en tegen die tijd moesten ze veel meer weghalen dan nodig was. Alle mannen die ledematen kwijt waren, klaagden, dat zij van hooguit zouden snijden en niet de moeite namen om zoveel mogelijk te redden. Jamal voegt hier aan toe; dat hij in Guantanamo geen goede vrienden had. Hij zegt: Als ik de andere Britten tegenkwam, dan haalden we herinneringen op over thuis – specifiek het eten. We waren allemaal dol op "Scottisch Highland Shortbread"- wij wilden hier zo graag een beetje van. "Één van de Britten vertelde mij, dat hem gevraagd was waarom hij moslim was, want hij zou beter voor de Koningin moeten bidden." Jamal die gescheiden is met dochters in de leeftijd van 3 en 8 en een zoon van 5, is ervan overtuigd, dat doordat hij zich niet heeft overgegeven aan de gedachtespelletjes, hij de wil had om alles te doorstaan. Hij zei: "Soms was het erg, erg zwaar, maar ik probeerde aan niets anders te denken dan aan overleven. Ik probeerde zo weinig mogelijk aan thuis te denken, want anders zou het me gek maken. Na ongeveer een jaar te hebben vastgezeten, had ik een droom. Een stem zei: Je zal hier voor 2 jaar zijn". In mijn droom zei ik, twee jaar! Je maakt een grapje." Maar toen ik wakker werd, was ik kalmer, omdat het in ieder geval betekende dat ik op een dag vrijgelaten zou worden.
De ploeg was van het VS Defensie’s Extreme Force, een Unit die erop getraind was om geweld te gebruiken en bij de Guantanamo gevangenen bekend waren als de ERF. Jamal zei: Ik kon hun voeten op de grond horen stampen, wanneer ze dichter en dichter bij mijn cel kwamen. Ze hadden instructie gekregen over het feit dat ik injectie had geweigerd, toen hoorde ik hen zichzelf buiten voorbereiden. "Ik was doodsbenauwd over wat ze met me gingen doen. Ik had slachtoffers van de ERF tentoongesteld zien worden voor mijn cel. Ze waren mishandeld en gekneusd tot overgave. "Het was een afschuwelijk zicht en het was een frequent zicht." Jamal, was gewaarschuwd door de ondervragers, dat zij hem een drugsinjectie zouden toedienen als hij geen antwoord zou geven op hun vragen, ineengedoken in zijn cel, wachtend op het onvermijdelijke. Toen het kwam, werd het hele team van zwaar beschermde mannen met oproer uitrusting, met knuppels en schilden, tegen hem gebruikt. Hij zei: Ze waren echt enthousiast, opgewonden en agressief. Één van hen viel me echt heel hard aan, waardoor ik een diepe rode markering overhield van mijn ruggengraat tot onderaan mijn knie. Ik dacht dat ik bloedde, maar het was een heel erge kneuzing. Ik zei tegen mezelf: "Je had jezelf dit niet moeten aandoen", maar ik zei niets tegen de ERF’s.
Toen ze klaar waren, ging ik zitten, pakte de Koran op en begon te lezen. Toen zetten 2 bewakers me in nog meer kettingen en zeiden: "Zal je gehoorzamen?" Jamal werd naar de gevreesde Isoleer Units gebracht, hun bijnaam was ISO’s, waar diegenen die beschuldigd werden van wangedrag in isoleer gevangenis werden gehouden, met een mat en een handdoek. Een tandenborstel, tandenpasta en zeep, welke werden beschouwd als "Comfort producten" werden geweigerd. Jamal, geeft toe dat dit de eerste keer was dat hij huilde, maar hij liet de bewakers niet merken dat hij overstuur was. Hij voegt hieraan toe: Ik snikte een beetje, tweemaal. Alles was van me weggenomen. Alles wat ik nog had was mijn zelfrespect. Jamal vertelde over de psychologische mishandeling, die door de bewakers in de isoleer Units door bewakers die probeerden om hun vastberadenheid te breken...
bron: http://www.mirrir.co.uk
Friday, March 12, 2004
Source: Mirror
Een vrijgelaten Britse gevangene van de Guantanamo Bay gevangenis verteld vandaag aan de hele wereld zijn verhaal en verteld hoe prostituees naar het kamp werden gebracht om islamitische gevangenen te vernederen.
Jamal al Harith, 37, welke 3 dagen geleden thuis is gekomen na 2 jaar gevangenschap, is de eerste gedetineerde die een tipje van de sluier oplicht van het VS regime in de Cubaanse gevangenissen Camp X-Ray en Camp Delta. De vader van 3, uit Manchester, vertelde hoe hij was mishandeld met de vuist, voet en de knuppel nadat hij een mysterieuze injectie had geweigerd. Hij zei: de gedetineerden werden tot wel 15 uur achtereen in hand en voetboeien met metalen sluitingen geboeid, welke in de huid sneden. Hun cellen waren kooien, die onder stroom stonden met betonnen vloeren – ze stonden open voor de elementen, waardoor er geen privacy was of bescherming tegen de ratten, slangen en schorpioenen die vrij waren rond de Amerikaanse basis. Hij beweert dat er voor straf geweld werd gebruikt door de bewakers, welke bekend stonden onder de naam Extreme Reaction Force (ERF). They waded into inmates in full riot-gear, raining blows on them. (In rellenuniform, beukten ze op de gevangen in, klappen werden uitgedeeld?)
De gevangenen werden geconfronteerd met psychische marteling en gedachtespelletjes, opdat zij misdaden zouden bekennen, die zij nooit hebben gedaan. Zelfs het breken van bekrompen regels zorgden voor strenge straffen. Medische behandeling was schaars en was wreed, en amputaties van ledematen waren drastischer dan nodig, beweert Jamal. Het voedsel wat bestond uit vuil water en eten dat tot wel 10 jaar over datum was, zorgde ervoor dat de gevangenen ondervoed raakten.
Maar hetgeen Jamal het meest heeft geshockeerd is dat onzedelijke meisjes gebruikt werden om de meest religieus toegewijde gevangenen te kwellen. Gevangenen die nog nooit een "ontsluierde" vrouw hadden gezien, werden gedwongen te kijken naar de hoeren terwijl zij hun eigen naakte lichaam betastten. De mannen raakten hierdoor in de war. Één vertelde dat één van de meisjes menstruatiebloed over zijn gezicht smeerde met als doel hem te vernederen. Jamal zei: Van ongeveer 10 van deze gebeurtenissen ben ik op de hoogte. Het leken steeds de erg jonge of opvallend religieuze jongens te zijn die apart genomen werden. Ik maakte wel eens grappen met de andere jongens, "breng ze maar naar ons – wij zullen ze wel nemen". Daar konden we wel om lachen. Maar de Amerikanen wisten kennelijk, dat wij niet geshockeerd zouden raken door het zien van westerse vrouwen, dus zij namen de moeite hier niet voor. Het was een diepgaand zorgelijk experiment voor deze mannen. Ze weigerden te praten over hetgeen gebeurd was. Het duurde misschien wel 4 weken, voordat zij het tegen een vriend zouden vertellen - en wij zouden het dan uitroepen tegen het hele blok. Jamal voegde hieraan toe: Het hele doel van Guantanamo, was om ons psychisch te breken. Het geweld was nog lang niet zo erg als de psychologische marteling - blauwe plekken genezen na een week – maar al het andere blijft je altijd bij.
Ze haalden streken uit met de mensen, door hen dingen te onthouden – je zou wel eens de enige persoon kunnen zijn op jouw blok die geen brood krijgt. Ik hield me trots door hen nooit om iets te vragen. Ik zou niet smeken. Jamal zei, dat hen verteld werd dat zij geen rechten hadden. Er werd zelfs gezegd: – "Jullie hebben hier geen rechten". Na een tijdje, vroegen we niet meer naar de mensenrechten – we zouden al genoegen nemen met dierenrechten. Mijn kooi in Camp X-Ray zat gelijk naast een kennel, waar een Duitse Herder werd gehouden. Hij had een houten huisje met airconditioning en had gras waar hij oefeningen op kon doen. Ik zei tegen de bewakers; Ik wil zijn rechten, waarop zij antwoorden "Die hond is onderdeel van het leger van de VS." Je werd overal voor gestraft – voor het hebben van 6 pakken zout in je cel in plaats van 5, voor het naar buiten laten hangen van je handdoek als het niet nat was, en zelfs wanneer je, je lepel en dergelijke in de verkeerde volgorde had neergelegd.
Het gedwongen worden om een emmer te gebruiken als toilet in het zicht van andere gevangenen en de bewakers was erg gênant. Jamal zei: Ik kon er niet gewend aan raken – we hielden allemaal onze handdoeken en kleding om ons heen. "Maar de Militaire eenheid hoog in de toren, zag ons dan en schreeuwden naar elkaar. "In het begin mochten we maar één keer in de week douchen, en in de isoleergevangenis mochten we helemaal níet douchen. "Dit was best moeilijk, omdat je schoon hoort te zijn voor het gebed. Geleidelijk aan werd het aantal keren douchen per week vermeerderd naar 3 keer. Ze waren ook koud. Voordat je weg werd gebracht voor wat zij noemden "recreatie en douche", werd je terwijl je nog in je kooi was door 2 MPs aan de ketting gelegd. Soms kon je zien hoe de bewakers aan het knoeien waren met de doucheknoppen, zodat het water helemaal over de kleding van de gevangenen heen zou sproeien, als hij ze hoog had weggelegd, om zijn privacy te bewaren." Gevangenen werden geconfronteerd met "comfort producten"- bekend als Cls- zoals shampoo, handdoeken, een washandje en boxer shorts. Cls werden als straf aan de gevangen onthouden. In weerwil van de bewakers, weigerde Jamal "behandelingen", zoals het kijken naar een James Bond film in een kamer die door de gevangen de "liefde hut" werd genoemd. Hij voegde toe: sommige mensen werd pizza, ijs en McDonald’s aangeboden, maar dat werd niet aan mij aangeboden. Ik denk dat ze wisten, dat chantage bij de één wel zou werken en bij de ander niet.
Om de tijd te vullen, praatten de gevangenen met elkaar, baden met elkaar, lazen de koran en zongen islamitische liedjes. In Camp X-Ray, kregen ze Mills en Boon stijl romanboeken in het Arabisch, welke ze weigerden te lezen. De medische behandelingen beschrijvend, zei Jamal, dat hij van 11 personen wist van beenamputatie en 2 hadden tenen en vingers verloren. Hem werd verteld dat de Amerikanen veel meer weefsel hadden weggehaald dan nodig was. Hij voegde toe: de man in de cel naast mij, had bevriezing in 2 vingers en 2 tenen. Hij had dit ook in zijn grote teen, maar die behandelden ze pas na één jaar en tegen die tijd moesten ze veel meer weghalen dan nodig was. Alle mannen die ledematen kwijt waren, klaagden, dat zij van hooguit zouden snijden en niet de moeite namen om zoveel mogelijk te redden. Jamal voegt hier aan toe; dat hij in Guantanamo geen goede vrienden had. Hij zegt: Als ik de andere Britten tegenkwam, dan haalden we herinneringen op over thuis – specifiek het eten. We waren allemaal dol op "Scottisch Highland Shortbread"- wij wilden hier zo graag een beetje van. "Één van de Britten vertelde mij, dat hem gevraagd was waarom hij moslim was, want hij zou beter voor de Koningin moeten bidden." Jamal die gescheiden is met dochters in de leeftijd van 3 en 8 en een zoon van 5, is ervan overtuigd, dat doordat hij zich niet heeft overgegeven aan de gedachtespelletjes, hij de wil had om alles te doorstaan. Hij zei: "Soms was het erg, erg zwaar, maar ik probeerde aan niets anders te denken dan aan overleven. Ik probeerde zo weinig mogelijk aan thuis te denken, want anders zou het me gek maken. Na ongeveer een jaar te hebben vastgezeten, had ik een droom. Een stem zei: Je zal hier voor 2 jaar zijn". In mijn droom zei ik, twee jaar! Je maakt een grapje." Maar toen ik wakker werd, was ik kalmer, omdat het in ieder geval betekende dat ik op een dag vrijgelaten zou worden.
De ploeg was van het VS Defensie’s Extreme Force, een Unit die erop getraind was om geweld te gebruiken en bij de Guantanamo gevangenen bekend waren als de ERF. Jamal zei: Ik kon hun voeten op de grond horen stampen, wanneer ze dichter en dichter bij mijn cel kwamen. Ze hadden instructie gekregen over het feit dat ik injectie had geweigerd, toen hoorde ik hen zichzelf buiten voorbereiden. "Ik was doodsbenauwd over wat ze met me gingen doen. Ik had slachtoffers van de ERF tentoongesteld zien worden voor mijn cel. Ze waren mishandeld en gekneusd tot overgave. "Het was een afschuwelijk zicht en het was een frequent zicht." Jamal, was gewaarschuwd door de ondervragers, dat zij hem een drugsinjectie zouden toedienen als hij geen antwoord zou geven op hun vragen, ineengedoken in zijn cel, wachtend op het onvermijdelijke. Toen het kwam, werd het hele team van zwaar beschermde mannen met oproer uitrusting, met knuppels en schilden, tegen hem gebruikt. Hij zei: Ze waren echt enthousiast, opgewonden en agressief. Één van hen viel me echt heel hard aan, waardoor ik een diepe rode markering overhield van mijn ruggengraat tot onderaan mijn knie. Ik dacht dat ik bloedde, maar het was een heel erge kneuzing. Ik zei tegen mezelf: "Je had jezelf dit niet moeten aandoen", maar ik zei niets tegen de ERF’s.
Toen ze klaar waren, ging ik zitten, pakte de Koran op en begon te lezen. Toen zetten 2 bewakers me in nog meer kettingen en zeiden: "Zal je gehoorzamen?" Jamal werd naar de gevreesde Isoleer Units gebracht, hun bijnaam was ISO’s, waar diegenen die beschuldigd werden van wangedrag in isoleer gevangenis werden gehouden, met een mat en een handdoek. Een tandenborstel, tandenpasta en zeep, welke werden beschouwd als "Comfort producten" werden geweigerd. Jamal, geeft toe dat dit de eerste keer was dat hij huilde, maar hij liet de bewakers niet merken dat hij overstuur was. Hij voegt hieraan toe: Ik snikte een beetje, tweemaal. Alles was van me weggenomen. Alles wat ik nog had was mijn zelfrespect. Jamal vertelde over de psychologische mishandeling, die door de bewakers in de isoleer Units door bewakers die probeerden om hun vastberadenheid te breken...