LZN
09-03-2009, 13:41
Citaat door Kain:
Goedemiddag Dames en Heren,
deze topic wil ik openen na wat ervaringen in mijn leven,
waarin ik mezelf niet terug kende.
Ik was ooit verliefd op wat in mijn ogen de perfecte vrouw was,
we hadden lange tijd een relatie en liefde was voor mij in het spel.
Naarmate de tijd verstrekte kwam er een einde in het zicht,
en kort gezegd was er geen plaats voor mij in haar leven meer.
Lange tijd had ik het er moeilijk mee,
maar op een gegeven moment denk je dat je erover heen bent.
Wat niet zo bleek te zijn tot ik geconfronteerd werd met een,
ervaring die me nog is bij gebleven.
Destijds moest ik voor me werk bij een woning zijn,
vanwege maatschappelijke redenen mensen hadden er een,
potje van gemaakt en ze stonden onder toezicht.
(beroepsgeheim)
Toen we aanbelde (had gelukkig een collega bij) deed er een Nederlandse jongen open,
ik herkende hem al ergens van maar ik moest zakelijk blijven.
Dus deed mijn woord en terwijl ik bezig was hoorde ik wat geluiden,
op de achtergrond de gangdeur stond open en ik kon me nieuwsgierigheid niet bedwingen en keek over de jongen zijn schouder in het huis en zag,
een gedaante aankomen lopen in een roze badjas met zwart haar over,
haar schouders ik had het nog niet door maar mijn binnenste wel,
kippevel kreeg ik haren op mijn armen gingen overeind staan.
Toen zag ik dat het MIJN vriendin was MIJN liefde waar ik zo voor gevallen was die me met een soort van halve glimlach aankeek.
Weet niet hoe mijn gezicht eruit zag maar ik keek terug naar de jongen,
die voor me stond met de achtergrond geluiden die mij afleide waarin haar,
naam klonk komend van nog een jongen met een plat Nederlands accent.
Mijn visie kwam dus terug bij de jongen voor de deur,
waar ook een duidelijke glimlach op zijn gezicht verscheen.
En ik van daaruit niet meer helder kon denken en alles overschakelde,
op emotie en impulsiviteit en uit woede uithaalde met me linkerbeen in de jongen zijn maag.
Waarop me collega alles liet vallen en me wegduwde dat ik achterover viel,
en alles zo snel ging dat ik het niet ééns meer helemaal weet.
Weet dat ik even later bij de auto stond met nog wat mensen,
en buurtbewoners nog zeiden ja zijn rotzakken die mensen daar
(mensen altijd maar mee bemoeien en partij trekken)
De politie stond er ook bij maar de woede zat er nog stevig in,
en wou alles opgeven voor het eerst in me leven was ik op een punt,
dat ik zeker wist wat ik wou en dat was hun bloed zien..
Weet nog dat ik een straatsteen heb gegooit als laatste uiting naar,
het huis en raam.
Ben me baan kwijt geraakt maar heb gelukkig geen strafblad,
de agent in kwestie toonde begrip uiteindelijk voor mijn verhaal.
(niet dat ik hem verteld heb over mijn moordneiging)
Toen ik in de avond thuis kwam en me sleutels legde op de plank van de keukenkast lag daar nog iets dat ik ooit van haar had gekregen,
een klein kado tijdens onze relatie.
Heb toen voor het eerst in huilen uitgebarsten als een klein kind,
ben kort daarna verhuisd omdat me collega's dat het beste leken.
Waren goede mensen trouwens.
Maar conclusie,in hoeverre is iemand schuldig als die doordraait?
.deze topic wil ik openen na wat ervaringen in mijn leven,
waarin ik mezelf niet terug kende.
Ik was ooit verliefd op wat in mijn ogen de perfecte vrouw was,
we hadden lange tijd een relatie en liefde was voor mij in het spel.
Naarmate de tijd verstrekte kwam er een einde in het zicht,
en kort gezegd was er geen plaats voor mij in haar leven meer.
Lange tijd had ik het er moeilijk mee,
maar op een gegeven moment denk je dat je erover heen bent.
Wat niet zo bleek te zijn tot ik geconfronteerd werd met een,
ervaring die me nog is bij gebleven.
Destijds moest ik voor me werk bij een woning zijn,
vanwege maatschappelijke redenen mensen hadden er een,
potje van gemaakt en ze stonden onder toezicht.
(beroepsgeheim)
Toen we aanbelde (had gelukkig een collega bij) deed er een Nederlandse jongen open,
ik herkende hem al ergens van maar ik moest zakelijk blijven.
Dus deed mijn woord en terwijl ik bezig was hoorde ik wat geluiden,
op de achtergrond de gangdeur stond open en ik kon me nieuwsgierigheid niet bedwingen en keek over de jongen zijn schouder in het huis en zag,
een gedaante aankomen lopen in een roze badjas met zwart haar over,
haar schouders ik had het nog niet door maar mijn binnenste wel,
kippevel kreeg ik haren op mijn armen gingen overeind staan.
Toen zag ik dat het MIJN vriendin was MIJN liefde waar ik zo voor gevallen was die me met een soort van halve glimlach aankeek.
Weet niet hoe mijn gezicht eruit zag maar ik keek terug naar de jongen,
die voor me stond met de achtergrond geluiden die mij afleide waarin haar,
naam klonk komend van nog een jongen met een plat Nederlands accent.
Mijn visie kwam dus terug bij de jongen voor de deur,
waar ook een duidelijke glimlach op zijn gezicht verscheen.
En ik van daaruit niet meer helder kon denken en alles overschakelde,
op emotie en impulsiviteit en uit woede uithaalde met me linkerbeen in de jongen zijn maag.
Waarop me collega alles liet vallen en me wegduwde dat ik achterover viel,
en alles zo snel ging dat ik het niet ééns meer helemaal weet.
Weet dat ik even later bij de auto stond met nog wat mensen,
en buurtbewoners nog zeiden ja zijn rotzakken die mensen daar
(mensen altijd maar mee bemoeien en partij trekken)
De politie stond er ook bij maar de woede zat er nog stevig in,
en wou alles opgeven voor het eerst in me leven was ik op een punt,
dat ik zeker wist wat ik wou en dat was hun bloed zien..
Weet nog dat ik een straatsteen heb gegooit als laatste uiting naar,
het huis en raam.
Ben me baan kwijt geraakt maar heb gelukkig geen strafblad,
de agent in kwestie toonde begrip uiteindelijk voor mijn verhaal.
(niet dat ik hem verteld heb over mijn moordneiging)
Toen ik in de avond thuis kwam en me sleutels legde op de plank van de keukenkast lag daar nog iets dat ik ooit van haar had gekregen,
een klein kado tijdens onze relatie.
Heb toen voor het eerst in huilen uitgebarsten als een klein kind,
ben kort daarna verhuisd omdat me collega's dat het beste leken.
Waren goede mensen trouwens.
Maar conclusie,in hoeverre is iemand schuldig als die doordraait?