noona
05-03-2009, 20:47
9 maanden lang heeft het rondgespookt in mijn hoofd. DE dag met DE bevalling. Zo planmatig als ik ben probeerde ik ook hier er zo wat van te maken dat ik het geestelijk kon verwerken en om het daarna een plek te geven. En zo gebeurde het dat ik in makkelijke kleding op zwangerschapsyoga ging. In de groep nog 9 andere vrouwen en allemaal vol spanning te wachten op de ontspanningsles.
Ontspannen, daar ging het allemaal om. De pijn is niet voor niets. Het heeft een functie. het zorgt ervoor dat de baarmoedermond week wordt waardoor de bevalling makkelijker gaat. Ademen, al die tijd heb ik dus verkeerd zitten ademen. Adem zo ver mogelijk uit tot de inademing vanzelf begint en begin weer opnieuw. Als de weeen beginnen adem je diep in en in vier keer krachtig uit. Dit was om de pijn te verzachten.
aantal maanden later...
Inmiddels slaap ik alleen in ons bed want omkeren op dezelfde plek is al niet meer mogelijk. Natuurlijk draai ik volop nachtdienst met plasjes en bezoekjes aan de keuken tegen de maagzuur. Elke keer dat ik naar beneden liep stond mijn man rechtop in zijn bank. Ervan uitgaande dat het zover was moest ik hem teleurstellen en enkel wat vla of gedroogde tuinbonen of wortel of melk of anijsklontjes wilde. Behalve natuurlijk die ene keer dat ik in zijn trainingsbroek naar beneden liep en mijn schoenen aantrok ervan uitgaande dat hij al wakker was.
Mijn vliezen waren gebroken maar er gebeurde weinig. Ik lag inmiddels in het ziekenhuis te wachten tot het ging gebeuren. Na twee uur nog steeds niets dus ik viel maar in slaap. Na twee uurtjes geslapen te hebben was ik alweer klaarwakker en superhyper omdat ik in theorie wist wat er komen ging. In de middag kwam mijn moeder langs. Ze zag lijkbleek. Haar eerste kind gaat bevallen en ze kan zich haar bevallingen nog goed herinneren. Met name die van mij waarin zij te voet naar de andere kant van de stad liep om te bevallen om de familie-vroedvrouw te ontlopen waar ze niet zo goed mee kon opschieten.
Ze kreeg al gauw wat meer kleur toen ze mij rustig zag liggen. Ongevraagd kreeg ik uiteraard te horen dat mijn bevalling PRECIES zoals die van haar gaat worden. Eerst breken de vliezen en vele uren later komen de weeën. Waarom kunnen moeders toch geen geheimen voor zich houden? Bezoekuur was voorbij en even later begonnen inderdaad de weeën. Vol goede moed begon ik aan de ademoefening. Wat was het ook alweer? Oja, ademen! En just go with the pain! En mijn man? Oja, die is zeker aanwezig. Wie niet gaat voelen moet maar ervaren.
10 uur later was ik uitgeput, niet wetende dat ik nog 10 uur te gaan had. Om mezelf van gedachtes te proberen veranderen vroeg ik de verpleegster welke gyn er die avond dienst had. Dr. Macher? Shoot! Die wilde ik dus net niet! Pijnbestrijding? Nee, daar deed men niet aan, wel kreeg ik een zielig maskertje met lachgas voor af en toe wat rust. Maar dat hielp weinig behalve het feit dat ik kleurrijk kon vertellen over meloenen, aldus mijn man.
Ergens ging ik toch weer elk uur harder door met mezelf door de pijn heen te ademen. Des te minder kans op een keizersnee of inknippen dacht ik. Laat de pijn zijn werk goed doen want na die dag is het ook echt VOORBIJ. Na twee slapeloze nachten inclusief 20 uur weeën had ik twee wolken van babies. Een ding weet ik nu; bevallen doe je met ballen!
Erop terugkijkend weet ik dat ik het niet anders had gedaan mocht ik het overdoen. Doordat ik de nacht was doorgekomen had ik opeens wel de gyn die ik wilde. Ergens geloof ik wel dat bevallen evengoed voor een groot deel mentaal gebeurt. Als je het in je hoofd toelaat om pijn te lijden, immers het heeft een functie, zul je deze ook beter aankunnen. Al ver VOOR de bevalling heb ik mezelf toegesproken NIEMAND aan te vallen en/of me aan te stellen. Niemand om mijn heen heeft zoiets verdiend en degene die jouw kind waarschijnlijk als eerste in handen heeft al helemaal niet.
Nu, vertellen jullie eens hoe jullie de bevalling hebben ervaren. Wat zou je anders doen of ging het precies goed?
Op Hallowereld.nl kun je je overigens inschrijven voor deskundig advies omtrent dit onderwerp maar ook andere. Klik op mijn OT voor meer informatie.
Ontspannen, daar ging het allemaal om. De pijn is niet voor niets. Het heeft een functie. het zorgt ervoor dat de baarmoedermond week wordt waardoor de bevalling makkelijker gaat. Ademen, al die tijd heb ik dus verkeerd zitten ademen. Adem zo ver mogelijk uit tot de inademing vanzelf begint en begin weer opnieuw. Als de weeen beginnen adem je diep in en in vier keer krachtig uit. Dit was om de pijn te verzachten.
aantal maanden later...
Inmiddels slaap ik alleen in ons bed want omkeren op dezelfde plek is al niet meer mogelijk. Natuurlijk draai ik volop nachtdienst met plasjes en bezoekjes aan de keuken tegen de maagzuur. Elke keer dat ik naar beneden liep stond mijn man rechtop in zijn bank. Ervan uitgaande dat het zover was moest ik hem teleurstellen en enkel wat vla of gedroogde tuinbonen of wortel of melk of anijsklontjes wilde. Behalve natuurlijk die ene keer dat ik in zijn trainingsbroek naar beneden liep en mijn schoenen aantrok ervan uitgaande dat hij al wakker was.
Mijn vliezen waren gebroken maar er gebeurde weinig. Ik lag inmiddels in het ziekenhuis te wachten tot het ging gebeuren. Na twee uur nog steeds niets dus ik viel maar in slaap. Na twee uurtjes geslapen te hebben was ik alweer klaarwakker en superhyper omdat ik in theorie wist wat er komen ging. In de middag kwam mijn moeder langs. Ze zag lijkbleek. Haar eerste kind gaat bevallen en ze kan zich haar bevallingen nog goed herinneren. Met name die van mij waarin zij te voet naar de andere kant van de stad liep om te bevallen om de familie-vroedvrouw te ontlopen waar ze niet zo goed mee kon opschieten.
Ze kreeg al gauw wat meer kleur toen ze mij rustig zag liggen. Ongevraagd kreeg ik uiteraard te horen dat mijn bevalling PRECIES zoals die van haar gaat worden. Eerst breken de vliezen en vele uren later komen de weeën. Waarom kunnen moeders toch geen geheimen voor zich houden? Bezoekuur was voorbij en even later begonnen inderdaad de weeën. Vol goede moed begon ik aan de ademoefening. Wat was het ook alweer? Oja, ademen! En just go with the pain! En mijn man? Oja, die is zeker aanwezig. Wie niet gaat voelen moet maar ervaren.
10 uur later was ik uitgeput, niet wetende dat ik nog 10 uur te gaan had. Om mezelf van gedachtes te proberen veranderen vroeg ik de verpleegster welke gyn er die avond dienst had. Dr. Macher? Shoot! Die wilde ik dus net niet! Pijnbestrijding? Nee, daar deed men niet aan, wel kreeg ik een zielig maskertje met lachgas voor af en toe wat rust. Maar dat hielp weinig behalve het feit dat ik kleurrijk kon vertellen over meloenen, aldus mijn man.
Ergens ging ik toch weer elk uur harder door met mezelf door de pijn heen te ademen. Des te minder kans op een keizersnee of inknippen dacht ik. Laat de pijn zijn werk goed doen want na die dag is het ook echt VOORBIJ. Na twee slapeloze nachten inclusief 20 uur weeën had ik twee wolken van babies. Een ding weet ik nu; bevallen doe je met ballen!
Erop terugkijkend weet ik dat ik het niet anders had gedaan mocht ik het overdoen. Doordat ik de nacht was doorgekomen had ik opeens wel de gyn die ik wilde. Ergens geloof ik wel dat bevallen evengoed voor een groot deel mentaal gebeurt. Als je het in je hoofd toelaat om pijn te lijden, immers het heeft een functie, zul je deze ook beter aankunnen. Al ver VOOR de bevalling heb ik mezelf toegesproken NIEMAND aan te vallen en/of me aan te stellen. Niemand om mijn heen heeft zoiets verdiend en degene die jouw kind waarschijnlijk als eerste in handen heeft al helemaal niet.
Nu, vertellen jullie eens hoe jullie de bevalling hebben ervaren. Wat zou je anders doen of ging het precies goed?
Op Hallowereld.nl kun je je overigens inschrijven voor deskundig advies omtrent dit onderwerp maar ook andere. Klik op mijn OT voor meer informatie.