hobie22
01-03-2009, 20:51
Zo groot als de wereld mag zijn..
ben ik zo klein, niemand die mij zou opmerken..
met altijd een grote glimlach op mijn gelaat
ben ik degene die altijd alleen loopt over straat..
Ik ben de naieve dame, ik ben het die altijd achterblijft met verdriet..
al laat ik niet merken hoe diep mensen mijn kunnen raken..
ben ik de persoon die thuis haar tranen laat gaan..waar niemand ze kan zien...
thuis waar ik niet over gevoelens hoef te praten..
waar ik kan schuilen waar mensen mij met rust laten..
Ik schijn maar niet te leren van mijn fouten en ervaringen
altijd het goede in mensen zien...mijn vertouwen schenken
om vervolgens weer gekwetst te worden..
had het zelf kunnen bedenken...
Mooie woorden iemand die de grond onder je voeten laat verdwijnen...
om vervolgens de volgende dag niet meer te verschijnen..
wetende dat ik afstand moet houden..
mezelf moet beschermen tegen de pijn..
lijkt dat maar niet te lukken..
schijnt het ergens wel heel moeilijk te zijn..
Hoe verander ik mezelf als mij karakter nu eenmaal lief spontaan en open is..
zal mijn hart ooit iemand uitkiezen.. iemand waar ik mij niet in vergis..
Aandacht is er genoeg..
mannen in overvloed..
tog mag dat niet genoeg zijn...
aangezien ze allemaal dezelfde intentie blijken te hebben..
het is niet mijn lichaam dat naar liefde verlangd maar mijn hart..
een hart dat verlangd naar onvoorwaardelijke liefde..
schijnbaar vandaag de dag winnen de lusten het van echte liefde, houden van...
dus bouw ik een muur laat mensen niet meer mijn te dichtbij komen.. mijn ziel raken..
bang dat ze mij op een dag zullen verlaten...
ben ik zo klein, niemand die mij zou opmerken..
met altijd een grote glimlach op mijn gelaat
ben ik degene die altijd alleen loopt over straat..
Ik ben de naieve dame, ik ben het die altijd achterblijft met verdriet..
al laat ik niet merken hoe diep mensen mijn kunnen raken..
ben ik de persoon die thuis haar tranen laat gaan..waar niemand ze kan zien...
thuis waar ik niet over gevoelens hoef te praten..
waar ik kan schuilen waar mensen mij met rust laten..
Ik schijn maar niet te leren van mijn fouten en ervaringen
altijd het goede in mensen zien...mijn vertouwen schenken
om vervolgens weer gekwetst te worden..
had het zelf kunnen bedenken...
Mooie woorden iemand die de grond onder je voeten laat verdwijnen...
om vervolgens de volgende dag niet meer te verschijnen..
wetende dat ik afstand moet houden..
mezelf moet beschermen tegen de pijn..
lijkt dat maar niet te lukken..
schijnt het ergens wel heel moeilijk te zijn..
Hoe verander ik mezelf als mij karakter nu eenmaal lief spontaan en open is..
zal mijn hart ooit iemand uitkiezen.. iemand waar ik mij niet in vergis..
Aandacht is er genoeg..
mannen in overvloed..
tog mag dat niet genoeg zijn...
aangezien ze allemaal dezelfde intentie blijken te hebben..
het is niet mijn lichaam dat naar liefde verlangd maar mijn hart..
een hart dat verlangd naar onvoorwaardelijke liefde..
schijnbaar vandaag de dag winnen de lusten het van echte liefde, houden van...
dus bouw ik een muur laat mensen niet meer mijn te dichtbij komen.. mijn ziel raken..
bang dat ze mij op een dag zullen verlaten...