Bekijk volle/desktop versie : Verdriet mijn gedichten



14-02-2009, 15:23
een dag uit mijn verleden
een die veel herinneringen naar boven drijft
een dag die ik graag zou willen veranderen
zodat er geen pijn overblijft..

ik dacht dat mijn hart gewend was geraakt aan tegenslagen
dat ik de pijn die ik voel vandaag de dag wel kon verdagen...
naarmate de dagen verstijken
ben ik nog steeds overdonderd door het idee dat ik jou ooit zou kwijtraken...

een mens kan niet meer doen als hopen
een mens kan geen liefde kopen...

waarom mis ik jou zo..
waarom hoor ik je naam continu in mijn hoofd
ik zeg tegen mezelf dat je tog niet meer teugkomt
ik wil me zelf niet meer kwetsen met mijn verdiet aan jou, dat heb ik mijzelf beloofd...

al die mooie dingen in dit leven, waaom kan ik die niet meer waarderen
zou ik ooit met een gevoel van voldoening verder kunnen leven ?
de tijd zal het leren...

Ik mis het licht dat mijn donkere dagen konden verlichten
ik mis de lach die wij samen hadden als we naar elkaar keken op onze gezichten..
ik mis je gekkigheid je droge humor waar ik altijd zo om kon lachen...
jij was jij maar voor mij was je alles wat ik kon verlangen in een man...

jij die nooit zou liegen of bedriegen
jou die ik hoopte nooit te verliezen
jij altijd zo teder en zacht
jou moeten missen had ik nooit verwacht...

zou ik iedereen blijven vergelijken met jou
want nu doe ik dat zo erg ik hou nog steeds zoveel van jou
als is er warmte ik voel de kou
het gevoel van een bevroren hart
dat nooit meer ontdooien zou...

ik ben naief om te denken dat je ooit nog terug zou komen
en tog is dat een droom die ik elke nacht blijf dromen..

15-02-2009, 15:18


waarom was jij het die mij hier achterliet
waarom zie ik nu duisterenis en het licht in de verte niet
waarom kan het niet gewoon een keer goed gaan in dit leven
ik zou mijn aandacht aan mijn toekomst moeten schenken maar blijf in het veleden kleven

waarom vertel je mij dat je zoveel van mij houd
waarom ben je die dag weggegaan
is alles nu zo koud en kil
waarom praten je over de toekomst wij saampjes jij en ik
waarom denk ik terug aan jou worden voelt het alsof ik langzaam stik

jij die altijd je liefde toonde je zoen je lach
dat is alles wat ik mis vroeg op de dag en diep in de nacht

de persoon die jij was bracht het beste in mij naar boven
al voelt het nu alsof jij me met je woorden hebt bedrogen
want je liep weg van mij
steken voeden mijn hart toen je zei het is voorbij

wist je maar wat je met mij hebt gedaan
kon je het maar goed maken de pijn over laten gaan
bellen doe ik je niet meer
je stem alleen al horen doet mij zeer
ik sms de woorden die woorden komen diep uit mijn ziel
vroeger was mijn leven zo mooi en nu zo labiel

ik weet dat jij mij moet vergeten
onze verboden liefde daar mocht niemand iets van weten
maar god vertel mij hoe kan ik hem vergeten
hij was mijn alles ik wilde dat iedereen dat zou weten

onze liefde was naar een paar dagen een feit
zo diep zat jij in mij en nu ben ik je kwijt
tot mijn spijt moet ik zeggen dat ik mijzelf niet los kan maken van hem
al weet ik dat het het beste is ik zou moeten trekken aan de rem

onze liefde was verboden maar god wat was het mooi
dagen vol met zon
dagen dat jij mijn hart voor je won
dagen vol met emoties en geborgenheid
die laatste dag dat we elkaar zoende en stevig omarmde... was de dag van ons afscheid...

15-02-2009, 15:27
eenzaam
dat woord associeer ik met mijn eigen naam
veel vrienden heb ik niet al ken ik heel veel mensen
nu heb ik jou ook nog eens verloren
de pijn die ik voel zit zo diep van binnen kan het niet verwoorden
zo alleen ben ik vandaag de dag
vroeger kan ik alleen maar lachen
het voelt alsof dat nu niet meer mag
mensen zie ik komen in mijn leven en gaan
soms vraag ik mezelf af waarom dat altijd zo is misschien heb ik wel iets fout gedaan
iedereen om mij heen is zo lief
ze zeggen tegen mij jij bent vast een hartendief
mensen zien mij als een zonnetje dat altijd straalt
weten zei dat als ik thuis kom ik naar de eenzaamheid daal
op mijn werk ben ik omringd met mensen
op dat moment ben ik even net als zij
een vrije vogel dat is wat ze zien als ze kijken naar mij
mensen laat ik niet te dicht bij komen
ben bang dat ze mij zullen kwetsen of verlaten
thuis ben ik stil, maar buiten hoor je mij alleen maar praten
alleen jij wist wie ik echt was
jij die in mijn ogen las wat ik voelde of dacht
jij wat alles wat ik nodig had ik vroeg niet om meer
jij die ik zo mis is nu niet meer hier...

15-02-2009, 15:33
mijn verdriet kun je niet voelen of zien
je zou het kunnen lezen in mijn ogen dan zie je het misschien
ik ben vrij van jou maar mijn hart is dat niet
jij leeft nog steeds in mij...ondanks dat je mij niet meer ziet

dwalen jouw gedachtes nog weleens af naar mij
denk je nog weleens terug hoe het toen was
zo mooi vol liefde en vrij

ik denk wel aan jou
meer dan ik zou willen
alles wat wij samen hadden ben ik kwijt
zou helemaal weer over nieuw moeten beginnen

vertel mij kan ik ooit iemand anders beminnen
met het gevoel dat ik had voor jou
zou jij dat ooit kunnen met een andere vrouw...
het zal niet hetzelfde zijn
in mij gedachte zou je altijd blijven
zelfs als ben ik niet meer bij jou
soms vraag ik me af wat jij nu denkt
weet je hoe diep van binnen je mij hebt gekrenkt

liefde die ik voelde voor jou
is een die ik in geen duizend woorden zou kunne omschrijven
ik hoopte dat dat gevoel altijd zou blijven
maar elke dag is steeds meer een feit
want jij bent niet meer van mij..
ik ben je voorgoed kwijt...

15-02-2009, 15:40


de weg die ik op dit moment bewandel is zo lang
ik weet niet waar de weg eindigen zal dat gevoel maakt mij bang
op dit pad kom ik veel mensen tegen
mensen die mij slechte dingen toewensen mensen die veel om mij geven
soms vraag ik mezelf af waarom andere altijd al het geluk van de wereld lijken te hebben
waarom ik altijd mijn gebeurtenissen probeer weg te ebben

om veel vraag ik niet, ik verlang alleen maar naar dat beetje liefde
geld of rijkdom doet mij niets het heeft weinig waarde
maar jij was mijn alles hier op deze aarde
hoe kan ik jou laten inzien dat jij de wereld ben waarin ik leef
dat ik zielsveel van je hou
onvoorwaardelijk veel om je geef
ik probeer tot je door te dringen, op de een of andere manier lukt dat niet
jij hebt je neergelegd bij de keuze die jou moeder je liet
ik heb de tranen gezien en de kwetsbaarheid in je ogen
bij jouw moest ik mij sterk houden ik kon alleen maar je tranen drogen

de stilte die onstond
mijn hart is nog steeds verwond
zelfs als ik mij zou bekeren
zou jouw familie mij nog steeds niet accepteren
het doet pijn...
dat ik nooit meer bij jou zou zijn
tot op de dag van vandaag ben ik nog steeds de dame die jouw in haar hart draagt...