Bekijk volle/desktop versie : Gevallen Uit De Lucht°° (Very Special Lovestory)



Pagina's : [1] 2

02-02-2009, 19:27
Salaam Moeleikoem Lieve mensen,
Ik zit al paar maanden met een verhaal opgekropt en wou het zograag delen met mensen maar het valt me beetje moeilijk aangezien ik zeer moeilijk kan praten met mensen over zeer persoonlijke gebeurtenissen. Zo besloot ik om mijn verhaal in een marokko.nl versie te smelten.
Ik hoop inchallah dat het me aardig zal lukken en dat ik jullie niet zal vervelen... Alvast bedankt iedereen..
Ik zal dan maar beginnen.

Bismillah..


Ik slikte mijn tranen in en forceerde een glimlach. "Je ziet er prachtig uit Manana." Manana was de bijnaam die Khadjia me had gegeven. "Dank u, jij ook lieverd. Is dat kleed genaaid? Heel mooi!" Ze glunderde en trippelde meteen weg. Hoe had het zo ver kunnen komen? Hoe had ik het kunnen laten gebeuren? Hoe kon ik zo dom zijn? Geschrokken draaide ik me om toen ik voelde dat iemand me bij mijn schouders pakte. "Tante, je liet me schrikken!" "Je was ver met je gedachtes mijn dochter" zei de moeder van de bruidegom, "Ik wou je gewoon uit je gedachtes halen. Kom ga maar beetje dansen met Khadjia."

Met veel tegenzin liep ik naar de dansende meute en Khadjia pakte me meteen vast. Mijn naam is Halima en ik ben 18 jaar oud. Momenteel zit ik in Nador, in België ben ik van Sint-Niklaas. Ik voelde ogen op mijn rug en dansend draaide ik mij om en mijn ogen vonden de zijne. Wat zag hij er zo anders uit in pak. Hij bewoog zijn lippen maar ik verstond niet wat hij zei. Zijn gebaar dat ik moest komen begreep ik dan wel weer en ik wist niet meer zo goed wat ik moest doen. Ik kon het toch niet maken. Op zijn trouwdag alleen met hem spreken. Wat als iemand ons ziet. Ik knikte neen en draaide me weer om naar Khadjia. Met opgetrokken wenkbrauwen keek ze me vragend aan. "Vroeg Mohamed niet of je wou komen?" vroeg ze.

Hij was haar broer en ze had het nog steeds niet door wat er al die jaren tussen ons gaande was. Ik deed alsof ik haar niet hoorde en ik keek naar de bruid die er zo gelukkig bij zat. Ze was niet lelijk maar ook niet knap. Met haar witte, te grote dfin zat zij op de hoge bruidsstoel. De teveel gouden juwelen leken belachelijk om haar klein, tenger, mager lichaampje. De zwarte krullen waren opgestoken en hier en daar zaten een paar lokken vals haar los. Zo'n kapsel zou ik nooit op mijn hoofd zetten. Het was oerlelijk. Het enige echte mooie aan haar waren de grote, groene mysterieuze ogen. Die veel mensen uit El Hoceima hadden. De ziana had haar gezichtje zeker gezien als een doek, waar je maar zoveel op mocht schilderen als je wou. De vuurrode lippen deden haar eruitzien als een goedkope barbie pop, de laag witte poeder probeerde zijn best te doen om haar bruin kleurtje te verbergen en de teveel rouge was afzichtelijk met het te wit gezichtje.

Snel verdrong ik mijn commentaren op de bruid. Zij kon er ook niets aan doen. Ze denkt dat hij van haar houdt, en ik denk dat het zeer moeilijk gaat zijn voor Mohamed om zijn heel leven die illusie op te brengen. Zij kon hem toch onmogelijk gelukkig maken! Voor de zoveelste keer bedacht ik dat het allemaal mijn fout is. Door mij!! En door niemand anders!

"Halima, waar ben je de hele dag met je gedachtes?!" riep Khadjia in mijn linkeroor. "Ik heb het een beetje te warm," loog ik. Toen ik naar buiten liep zag ik mijn moeder raar opkijken. Ik deed teken dat ik even frisse lucht wou en ze knikte goedkeurend. "Naar waar ga je?" Geschrokken draaide ik me om, bij het horen van zijn zachte, gebroken stem. Ik wou hem juist ontlopen en ik loop recht in zijn armen. Ik moest toch weten dat hij hier zou staan! "Ik wil even frisse lucht Mohamed! Mag toch?" Hij glimlachte. Ik liep langst hem naar het dak en daar liet ik ze eindelijk gaan. Al deze hele dag heb ik ze opgekropt. Het was een van de verschrikkelijkste dagen van mijn leven.

Heel deze dag was een kwelling! Na deze dag zal ik hem waarschijnlijk nooit meer zien! Die gedachte maakte me kapot. Moe leunde ik tegen de muur en keek naar de prachtige zonsondergang. Het dak had een perfect zicht op de zee en ik wenste dat ik kon vliegen om naar het vertrouwd België terug te gaan. Het moest verschrikkelijk zijn voor de mensen hier in Marokko. Die zo graag naar het Beloofd Europa willen gaan. Wat denken ze dat ze daar zullen aantreffen? Geld om op te rapen? De dagelijkse confrontatie met de zee, die de barriere vormt tussen Europa en Marokko moest verschrikkelijk zijn voor die mensen!

"Mooi hé!" Mijn hart begon meteen harder te slagen en ik draaide me niet om. "Halima, ik wil je zograag vastpakken. Maar het mag niet! Jij hebt er zelf om gekozen. Jij hebt mij gebroken! Ik wou jou en niet haar! Jij koos niet voor mij. Waarom?" Zijn stortvloed van woorden leken messteken in mijn hart. Mijn tamazigt was niet denderd en ik kon nooit goed mijn woorden vinden. Nu leek het alsof al mijn woordenschat aan het tamazigt verloren was gegaan.

"Halima, kijk mij gewoon aan." Hij zat te smeken. Waarom was ik zo koppig? Waarom leek ik zo hard op mijn moeder? "Mohamed, wil je aub weggaan? Je bent een getrouwd man en je mag me niet zonder hoofddoek zien." fluisterde ik. Zonder nog een woord of geluid verliet hij het dak en liet mij alleen. Ik storte neer op de grond en bleef me tranen verwelkomen...

02-02-2009, 19:28


2 jaar eerder...

Woedend duwde ik hem van mij af en keek hem met vuurspuwende ogen aan. "Als je durft mij naar hem te brengen vermoord ik mezelf!!" dreigde ik. Alhoewel, was ik dat wel? Mijn vader deed zijn best om zijn zelfbeheersing te houden maar het lukte niet zo best. Hij pakte me bij mijn schouders vast en siste dat ik niet het laatste woord zou hebben. Alhoewel, ik?

Je vraagt je zeker af waarom ik mezelf afvraag of ik het wel ben? Velen zouden me shizofreen noemen. Ik was al een maandje in Marokko voor behandelingen. Ik heb lieve zus dood aangetroffen op haar kamer en heb een trauma opgelopen. Die dag werd ik bezeten door een vrouwelijke jnoen en ik was mezelf niet meer. Mijn ouders hebben veel imams in België geprobeerd, maar allemaal waren ze op geld uit.

Toen mijn lieve zus naar Marokko werd gebracht om te worden begraven ben ik meegekomen, ookal had ik school. Hier in Marokko dachten we dat we snel een goede imam zouden vinden die me zou genezen. Daarin werden we ook teleurgesteld. Die van Marokko waren erger dan die van België. De eerste dagen waren we hier aankwamen waren zeer hectisch.

Mijn zus werd de volgende dag begraven in ons dorp in de rkampoe. Ik liet geen enkele traan. Het drong niet tot me door wat er was gebeurd en hoe snel alles gebeurde. Mijn moeder was gebroken en in een paar dagen tijd was ze zoveel ouder geworden. Toen ik van het dak keek naar de stoet witte mannen die mijn lieve zus naar haar laatste rustplaats brachten kon ik alleen maar lachen. Het was zo hilarisch! Wat is er nou zo erg aan de dood? Waarom moeten domme mensen nu tranen laten? Wat zijn ze toch vreemde schepsels...

De hele dag liep ik rond met haar stem in me hoofd die me gek maakte. Ik pakte me hoofd vast en liet een ijselijke gil ontsnappen. Een fractie van een secondje erna werd er verschrikt op de deur geklopt.

"Halima!! Halima!! Doe open!! Doe alstublieft de deur open mijn dochter!!" Ik hoorde de pijn en mijn moeders stem en ik wou dolgraag opspringen en de deur gaan openen om haar in me armen te nemen. Het deed me zo'n pijn dat ik mijn ouders zo'n pijn deed. Geschrokken hoorde ik mezelf lachen.

"Halima, Halima mijn lieve dochter. Wees sterk en bedwing haar. Je kunt het!!" Ik voelde mezelf terug de overhand nemen.

"Je denkt dat je ons kapot kunt maken? Ik zal jou kapot maken!!" fluisterde ik tegen de jnoen die zich meester had gemaakt over mij. Ik voelde al meteen een pijnscheut die bij mijn voeten begon en zich een weg baande naar boven. Ik viel neer op de grond en snikte zachtjes. Hoe had het zo ver kunnen komen? Hoe kon ik nou bezeten worden door een jnoen? Hoe kunnen ze nu bestaan? Hoe kon ik er nou nooit in geloven? Werd ik gestraft of werd ik juist beloond door Allah?

Ik hoorde al meteen meerdere stemmen aan de deur en toen werd de deur opengebroken door me vader en hij nam me in zijn armen.

"Halima, het komt allemaal goed. Vertrouw alleen op Allah. Je bent sterk genoeg , samen overwinnen we haar wel." Ik keek in de ogen van mijn liefdevolle vader en wist dat hij alles meende.

Meteen de volgende dag begonnen we aan de behandelingen. Er kwamen 2 imams naar ons thuis. Ik moest van me ouders alles bedekken, deed sokken aan en met trillende benen en een kloppend hart liep ik achter mijn vader naar de 2 mannen. Ik staarde naar de grond, keek hun niet aan. Ik voelde het hoe sterk hun imaan was en het maakte me bang. Het liefst wou ik hier weg maar ik onderdrukte meteen die gedachte. Het enige was ik wil is genezen en mijn ouders geen pijn meer doen. Er werd me bevolen om te gaan liggen en dat deed ik.

"A3oedoe Billah Imina Shajtani Rajim, Bismillah Irahmani Arahiem. As-aloellahal-'Adhiem, Rabbal-'Arshil-'adhiem, an yashfiyak ..." Meteen voelde ik de warmte en de pijn. Ik keek opeens totaal anders naar de mensen in deze kamer en ik voelde dat ik geen controle meer had over mijn lichaam. Het was niet meer Halima die door mijn ogen keek maar het schepsel van Allah die mij kapot wou maken...
Een uurtje later opende ik mijn ogen en staarde een jongeman aan. Wie was hij? Ik nam zijn gezicht op en vond hem zeer aantrekkelijk. Hij had een baardje, was religieus gekleed en zijn stem was prachtig. Hij kon zo mooi Koran reciteren. Toen ze zagen dat ik onbeschaamd de jongeman zat op te nemen stopte men de behandeling en keken ze hoopvol naar me.

"Wat voel je?" vroeg de oudere imam. Mijn mond was kurkdroog en mijn handen en voeten tintelden zohard dat het pijn deed. Mijn heel lichaam was vermoeid, alsof ik marathon had gelopen, mijn hoofd bonkte hard na en ik voelde mijn hart tekeer gaan.

"Goed zo, we gaan morgen incha'Allah verder. Er is geen twijfel over dat ze ziek is..." Hoorde ik hen fluisteren tegen mijn vader. Hallo!! Ik weet onderhand ook wel dat ik bezeten ben! Die informatie hoef ik niet meer keer op keer te krijgen! Behandel mij gewoon en hou jullie mond over al de rest! Woedend beende ik de trappen af naar beneden en mijn moeder liep meteen naar me toe.

"En hoe was het? Ben je genezen?" Ik staarde haar kwaad en haar negerend liep ik naar mijn kamer. Ik was doodop. Na mijn gebed, dat ik met veel moeite verrichte ging ik slapen.

Twee weken kwamen deze 2 imams naar ons toe. Niet meer dan een uurtje bleven ze en deden hun best. Hun best was niet genoeg. Mijn ouders en ik zagen dat ze geen voorgang boekte en ik was het moe aan het worden. De jnoen deed niets anders dan hen uitleggen en ze hield me vaak gezelschap door influisteringen. Zij wist dat die twee imams niets konden doen. Maar dat zij ze niet tegen mij.

Na al die tijd bij die twee imams was mijn vader het beu. Hij probeerde vele andere imams maar geen enkel boekte vooruitgang.

Wat ik me nog zeer goed herinner is de dag dat mijn vader me naar een man bracht die sihr praktiseerde. Weer kwam hij naar me en zei dat hij een perfecte genezer had gevonden. Met de moed gezonken in me schoenen stapte ik de auto weer in. Nietsvermoedend naar wie hij me zou brengen leunde ik tegen de passagiersstoel.

Aangekomen kreeg ik kippenvel en een slecht voorgevoel. We stopten in een achterbuurt waar kleine rijtjeshuizen waren gebouwd. Het was zo'n horror buurt zoals je op 2m films ziet. Met een kloppend hart stapte ik uit en liep naar een beige gemetseld huisje. De ramen waren vol stof binnen en buiten en de houten deur was volledig bedekt met groene en grijze schimmel.

"Kom binnen mijn dochter," hoorde ik een vriendelijke stem uit een kamer zeggen. Zo slecht was hij misschien ook niet. Ik glimlachte en voelde me meteen goed. Wat ik nog nooit had gehad. Ik voelde de vreugde van de jnoen doorstromen naar mij. Wat was er opeens met haar? Waarom zo blij? Daar zou ik meteen achterkomen.

Ik ging de stijle, houten, half verotte trap op naar boven. In een klein kamertje zonder enig meubilair bleven mijn vader en ik onwennig staan. Ik keek rond en het euforisch gevoel bleef toenemen. Subhana'Allah ...
Hij kwam de kamer binnen en als sneeuw voor de zon ging mijn gelukkig gevoel weg. Een lange donkergrijze jelaba met kraag, een grijs hoedje, een lange puntige grijze baard, harde zwarte ogen, een scherpe scheve neus en zwarte sokken. Zijn ijzige blik boorde zich in mijn ogen en het deed mij sidderen van schrik.

Hier blijf ik geen secondje langer!! Spookte er door mijn hoofd!! Hij is geen imam! Ik weet niet wat of wie hij is maar alvast niet iemand die geliefd is bij Allah. Mijn hart leek het te begeven.

"Papa, ik wil hier weg!" smeekte ik mijn vader. Ik hield me krampachtig vast aan zijn arm.
"Je blijft en daar mee uit Halima!"
"Papa, alstublieft. Ik wil hier weg! Luister voor de eerste keer naar mij!!"
"Halima, je bent jezelf niet meer! Het is de jnoen die weg wil, omdat ze weet dat ze verdreven zal worden." was mijn vaders conclusie.
"Nee papa, echt niet. Ik ben het Halima!"

Al het gesmeek hielp niet en ik voelde nog steeds zijn ogen die de mijne zochten. Ik probeerde om niet terug te kijken maar mijn ogen werden gedwongen om naar hem te kijken.

"Lig!" was het enige wat hij uit zijn mond kreeg. Ik was als verstijfd en elk moment dacht ik dat ik zou flauwvallen van de schrik. Rustig ging ik op de harde grond liggen en zocht mijn toevlucht bij Allah voor deze man.

Een wit vochtig doek werd op mijn ogen gelegd en meteen werd ik hysterisch. Ik weet sinds ik in Marokko ben dat ik schrik heb in het donker. Het doet me uit het lint gaan als ik gedwongen word om mijn ogen te sluiten. Dat doek prikkelde in mijn ogen en meteen sloeg ik met mijn handen het doek weg. Ik gilde dat de hele buurt bijeen en smeekte mijn vader om het doek weg te doen.

"Alstublieft baba , alstublieft" snikte ik, "Doe alleen het doek weg, alstublieft."
Het brak mijn vaders hart om mij zo te zien en hij gaf toe.
"Si Refkih, doe alleen dat doek weg. Ze kan er niet tegen."

Met veel tegenzin deed hij het doek weg en begon meteen water op mij te gooien. Ik onderging alles met een bloedend hart. Ik wist dat deze man iets zeer slechts had. Wat wist ik nog niet zo goed...

02-02-2009, 20:48
Na de douche die hij me gaf beval hij me om te gaan zitten. Wat ik deed met veel tegenzin. Ik zal maar geduld moeten hebben en vertrouwen op Allah. Hij nam me hoofd vast en bracht zijn mond naar mijn rechteroor.

"Wat doet hij?" was meteen mijn eerste gedachte. Mijn blik ving mijn vaders blik maar hij ontweek me. Hoe durft hij? Als hij me zo liet afzien, moet hij toch ook het lef hebben om me recht in de ogen aan te kijken.

"Bismillah irahmanirahiem.." Naar de rest luisterde ik niet meer. Hij sneed mijn lichaam in twee met zijn stem. Zo'n snijdende afschuwelijke stem had hij. Ik vond hem niet geschikt voor Allahs woorden te reciteren! Hoe durfde hij? Meteen stond ik op en zwoer dat ik geen seconde langer zou blijven.

"Baba !! Breng me hier weg!! Hij is geen refkih!! Hij zal me niet genezen!! Hij haalt Allahs woorden door het slijk!! Hij zal mij...!!" Hij liet me nier verder uitpraten maar pakte me vast en wou me terug plat op de grond gooien! Man ik kon deze man wurgen! Wat haatte ik hem! Hoe kon hij zich mijn vader noemen! De haat die opborrelde maakte me bang en gaf me tegelijk de kracht om mijn vader, die koppen groter was en schouders breder was, weg te duwen. Voor heel even dan toch..

"GA NU TERUG LIGGEN OF IK KLAP JE!!" schreeuwde de man achter mij die mij zo bang maakte. Ik begon te trillen en wou helemaal niet terug op de harde grond.
"Nee, ik wil niet!!" ik klampte me vast aan mijn vader en zocht weer zijn ogen. Het enige wat hij deed was mij vastpakken, tackelen zodat ik op de grond viel en op me gaan zitten zodat al mijn zuurstof uit mijn longen werd geperst. Ik liet me meteen gaan en gilde de hele buurt bijeen.

"IK ZAL JE DIT NOOIT VERGEVEN! JE BENT ME VADER NIET! JE BENT EEN KLOOTZAK! DE GROOTSTE DIE ER BESTAAT! IK HAAT JE!" Het drong niet tot me door wat ik zei. Het interseerde me ook niet. Hoe kon hij me dit aandoen? Na een tijdje waren al mijn krachten op en de man stopte met reciteren en zijn praktijk van gewuif en water spuiten. Opweg naar buiten zag ik mijn vader snel paar briefjes van 200dh is de man zijn handpalm stoppen. En gretig nam de man het geld aan en telde het.
"Goed zaken met u te doen! Dat meisje is volledig genezen nu!"

Als er momenten zijn waar ik aan deze dag denk krijg ik nog steeds kippenvel. Men besefte dat de tijd drong en de werkplicht van mijn vader riep. Paar dagen na dit incident kwam mijn vader met een nieuw adres op de proppen.

Toch niet wéér een andere refkih. Ik wou gewoon terug naar België! Mensen toch! Ik zag mijn ouders en familie smeken om deze te proberen maar ik was voet bij stuk. Ik ging naar niemand meer, ik wou gewoon hier weg. Ziek of niet ziek! Geef ik geen moer meer om!

"Waarom begrijpen ze me nou niet schat? Ik ben het moe!!" stotterde ik langst de telefoon. Ik had juist herladen en belde meteen mijn lieve vriendin op waar ik altijd op kon rekenen.
"Halima, je moet je ouders het niet kwalijk nemen. Ze hebben juist een dochter verloren, jij bent ziek, ze hebben hun kinderen alleen achtergelaten in België bij buren... Ze doen hun best voor jou! Wie weet zien zij meer af dan jou. Ik zeg niet dat jij niets meemaakt maar geef deze ene inspanning nog. Als deze niets meer uithaalt heb je het volste recht om terug te komen." gaf Meryem mij de raad.
"Denk je dat ze het mij ooit gaan vergeven wat ik hun aandoe Meryem?"
"Hoe durf je dat nog te vragen! Ik pak meteen vliegtuig naar jou en sla je in mekaar! Dit doe je toch niet express!! Je hebt toch niet gevraagd om deze ellende! Je ouders begrijpen dat lieverd! Wees sterk en vertrouw op Allah! Ik ben er altijd voor jou hé!"
"Ik weet het lieverd. Wat zou ik zonder jou! Ik zal die refkih in Nador proberen! Maar ik weet zo dat het toch niets zal uithalen!"
"Halima! Wie weet wat Allah voor jou heeft opgeschreven! Wie weet kan deze wonderen verrichten zonder dat je het zult weten! Wie weet mis je het belangrijkste moment in je leven als je morgen niet naar die refkih zult gaan! Je vader zei toch dat hij de beste van de beste was!" zei Meryem
"Je mijn vader zei dat over elke refkih," deed ik prikkelig. Meteen had ik spijt want ik hoorde de pijn in haar stem.
"Sorry schat. Ik wil niets op jou afreageren," verontschuldigde ik me meteen.
"Geeft niet! Ik kan me niet inbeelden hoe hard jij afziet! Moge Allah je belonen voor je geduld! Ga je nu morgen?"
"Ja ik..." Ik had al geen kans meer om te antwoorden, want ik hoorde het irritant piepgeluide van mijn gsm dat beltegoed op was.

Rotmarokko! Mijn jelaba was al van wit naar bruin gekleurd door de modder en regen. Het regende al paar dagen en ik stapte woedend uit de auto. Hoe kon ik zo dom zijn om naar die refkih te gaan in Nador? Hij was nog piepjong. Pas in de twintig. Hoe kon hij mij genezen? Hij had pikzwarte olijfachtige ogen, pikzwarte krulletjes die piepten onder zijn mutsje, een fijne rechte neus, een rond gezicht en hij was wat mollig. Mohamed was zijn naam. Wat was dat voor iemand? Ik had niet naar Meryem moeten luisteren! Hoe dom was ik toch! Dom, dom, dom!

Wist ik maar op dat moment hoe een impact Mohamed zal hebben op mijn leven...

02-02-2009, 23:06
ga gauw verder xx je derde fan..

04-02-2009, 20:16


Ik haalde me deze dag voor de geest en moest wel even glimlachen. Hoe koppig kon ik wel niet zijn! Had het nooit van mezelf gedacht. Toen wij aankwamen bij hem stond ik versteld van het groot, mooi, rijkelijk versierd huis is een villa wijk. Dit moesten wel rijke mensen zijn. We parkeerde en mijn vader belde hem op om de deur te openen. Toen ik hem zag zonk al mijn moed in mijn schoenen. Ik kon hem al meteen niet hebben. Hij groete mijn vader met de hand en automatisch gaf ik mijn hand ook.
"Salaam moeleikoem is genoeg. Ik geef geen handen aan vrouwen," zei hij.

Ik kon wel in de grond zakken. Ik had het toch moeten weten!! Met een zucht volgde ik hem en op de gelijkvloers leidde hij ons naar een kamertje. Groot genoeg voor 2 marokkaanse zetels, een bureautje en een kastje met allemaal wat spul in. Meteen ging ik zitten en hij kwam over mij zitten. Hij was direct en vroeg wat er met me was. Wat kon ik daar nu op antwoorden? Ik zweeg en speelde met mijn vingers.

"Kun je wel praten?" vroeg hij sarcastisch. Meteen keek ik op en keek hem met vuurspuwende ogen aan.
"Tuurlijk kan ik praten," siste ik terug.
"Goed dan, antwoord op mijn vraag dan."

Ik wou hier al niet meer langer blijven. Ik had niet moeten komen! Hardnekkig zweeg ik. Neej, hij gaat me definitief niet genezen. Daar ben ik zeker van!

"Ik heb niets. Mijn vader denkt dat ik ziek ben maar ik ben perfect inorde. Ik heb je hulp niet nodig!" zei ik zo zelfzeker mogelijk. Ik wist dat ik hiermee mijn vader enorm kwetste.

"Tegen mij moet je niet liegen! We zijn hier niet op spelletjes te spelen!! Ik ga nu een paar vragen stellen en je gaat die antwoorden. Begrepen!!"

Met rollende ogen speelde ik weer met mijn vingers en negeerde de blik van mijn vader. Ik voelde dat hij woedend was. Ik zal maar denk ik braafjes die vragen beantwoorden, desnoods zal ik wat liegen. Naar deze para persoon kom ik niet meer terug! Over mijn lijk!

"Ok, dus wat is je naam?" was zijn eerste vraag.
"Halima Lnasri."
"Hoe oud ben je?"
"16"
"Droom je weleens dat je vliegt Halima?"

Meteen had hij al mijn aandacht. Ik droomde bijna elke nacht dat ik vloog en het leek altijd zo levensecht. Wie weet was hij toch niet zo slecht als ik dacht? Zeker een kwartiertje stelde hij vragen en ik beantwoorde alles eerlijk.

"Nu ga je even hier liggen. Ik zal dan maar beginnen."

ik ging liggen en hij pakte zijn stoel tot bij mij. Pakte mij vast bij mijn slapen en kwam met zijn mond naar mijn oren zodat ik hem goed & luid hoorde. Hij irriteerde me al meteen. Zijn mond stonk, hij reciteerde te luid en articuleerde niet naar mijn zin. Ik liet na een tijdje duidelijk mijn irritatie blijken. Even merkte ik dat ik hem in onzekerheid bracht wat me een gevoel van overwinning gaf.

"Sorry, het kan dat ze mijn adem stinkend vind. Ik vast namelijk elke maandag en donderdag." verontschuldigde hij zich aan mijn vader.
"Nee, nee ze zou het niet eens opmerken of laten blijken! Zo is mijn Halima niet asi Mohamed!" riep me vader direct.

Ik begon te gniffelen en met boze ogen keerde Mohamed zich naar mij om.

"Halima! Ik zal het je duidelijk maken. Met mij valt niet te sollen! Werk mee of.."
"Hahahahahaha! Ik meewerken! Denk jij? Denk je nu écht dat ik hier vrijwillig ben?! Ik word al misselijk als ik te lang op je kop moet zien!" kleineerde ik hem.

Ik voelde me meteen slecht en ook echt misselijk. Niet door hem maar door haar. Ik had een gevoel dat ik tot nu toe nog nooit had gehad. Ze was bang!! Dat was ze nog nooit!! Meteen was het gevoel ook verdwenen en voelde ik haar woede doorstromen naar mij en verloor ik de controle over mij lichaam. Mijn tong werd loodzwaar en mijn lichaam leek van was. Ik kon niets meer zelf doen en haar macht maakte mij meteen weer bang. Ik wou schreeuwen en om hulp roepen maar kon niets doen. Oh Allah! Help mij! Sta mij bij!

Mijn ogen werden wazig en ik viel even in een zwart gat en zag of hoorde niets meer. Het leek of ik bewusteloos viel. Het leek uren lang te duren maar het was maar een fractie van een seconde. Toen ik mijn ogen weer open deed zag ik mijn vader en Mohamed bidden. Zo te zien was het al dohr gebed. Was ik hier al zolang?! Hoe kon ik toch blijven! Ik moet hier zo snel mogelijk weg. Ik wist dat zij ook weg wou van deze plek en gelukkig werkte ze mee.

Hoe kon ik hier nu weg? Het raampje was te klein en de enige uitweg was de deur. Maar mijn vader en Mohamed zaten juist voor de deur. Dus ze zouden me meteen zien! So what! Ze zijn toch aan het bidden! Dus als ze echte moslims zijn zullen ze hun gebed niet staken! Ik wist niet naar waar ik zou gaan maar ik zou gewoon weglopen. Zover als ik kon en nooit meer terugkomen. 'Ja!! Kom we zijn hier weg!' was mijn gedachte.

Ik stond op en liep naar de deur. Zette mijn hand op de klink en hoorde het geluid van de deur dat openging. Het geluid naar de vrijheid. Eindelijk ben ik hier weg!!

04-02-2009, 20:27
Ga verder meid.

04-02-2009, 21:20
Meteen daarna voelde ik handen die me hardhandig vastpakten bij mijn middel en meteen terug naar binnen trokken.

"NEE!! LAAT ME LOS KLOOTZAK!!" schreeuwde ik woedend toen ik zag dat Mohamed zijn gebed had gestaakt en me had vastgepakt.
"Rachid, kom pak haar mee vast en leg haar op de zetel" beval hij mijn vader.
"Laat me los! Alstublieft! Ik wil hier weg." zei ik wat rustiger toen ik op de zetel werd gegooid door me vader die zijn geduld verloren had.

"JE BLIJFT HIER EN GAAT NERGENS NAAR TOE HALIMA!! Ik ben je beuu! Ik slaag je verrot als je je nu nog verzet!" schreeuwde mijn vader.
"Papa, ik wil hier weg! Ik kan niet meer!" huilde ik.

Hij ging meteen op de zetel zitten en negeerde mij. Hij gaf Mohamed het teken dat hij maar terug moest beginnen en dat deed hij. Ik merkte aan zijn gezichtsuitdrukking dat hij compassie had met mij. De hele tijd zat ik te snikken. Mijn hart was zo moe en dood. Zo passief. Na een tijdje moest ik mijn ogen sluiten en deed dat met tegenzin. Ik moest zien of ik niets zag en nog steeds koppig zei ik dat ik niets zag.

Ik vertik het om mee te werken. Hoe hard hij zijn best ook deed, ik werkte niet mee. Die dag had hij echt afgezien met mij. Hij was wel de enige die met haar sprak. Met de djin. Toen ik de eerste keer haar stem hoorde stonden al mijn haartjes op mijn lichaam recht. Dit is dus allemaal waar?!!

"Wie ben je?" vroeg hij aan haar.
"Gaat je niets aan!" siste ze.

Ik wou zograag weten wat haar naam was. Ze wou het nog steeds niet zeggen.

"Wat wil je bij dit meisje?"
"Ik wil haar kapot maken! Ik wil haar in mijn macht!"
"Ga je weg?" gebood hij haar.
"Neen!"
"Ga je weg?"
"Neen!!"
"Laatste keer, ga je weg?"
"Neen!!"
"Goed. Dan weet ik wat er mij te doen staat. Ik zal jou kapot maken. Allah is mijn kracht en ik maak je kapot! Dit meisje is mijn zuster in de islam! Je hebt het recht niet om haar leven kapot te maken! Ze is nog zo jong! Hoe oud ben je?"
"Gaat je niets aan!" zei ze neidig.

Ik voelde dat ze kwaad werd. Mijn lichaam leek uitelkaar getrokken. Ik wou dat ze stopte. Ik smeekte haar in mijn gedachtes maar ze nam niets eens de moeite om zich op mij te concentreren. Ze hield haar ogen scherp en koppig op die van Mohamed. Maar hij straalde iets uit zijn ogen dat ik opmerkte. Een soort kracht die haar van wijs bracht en ze verdween meteen weer in het zwijgen.

"Ik weet genoeg over haar." was zijn conclussie en hij schonk me een warme glimlach

Tegen het avondgebed pas stopte hij en kon ik eindelijk wat eten en drinken.

"Ewa Halima hoe voel je je?" vroeg hij, met een bezorgdheid in zijn stem.
"Moe en ik heb overal pijn. Alsof ik met zweepslagen ben geslagen over mijn heel lichaam."
"Goed zo."
"Wat? Goed zo? Hoe durf je dat nu te zeggen? Is het niet al erg genoeg hoe hard ik lijd?" riep ik verbaasd uit.
"Halima, één ding moet je weten. Ik doe dit al 5 jaar en jij bent maar een van de vele gevallen die ik behandel. Dit is ook maar een ziekte zoals alle andere. Wees teminste Allah dankbaar dat dit zeer makkelijk te genezen is!"

Ongeloofwaardig staarde ik hem aan. Hij voelt wel niet wat ik allemaal voel!Klootzak! Ik voelde de tranen al opkomen maar hield ze in. Maar was te trots om ze nog te laten vallen.

"Rachid. Kom je morgen terug? Dan ga ik ineens met jullie mee morgen. Blijf ik logeren bij jullie om haar de hele nacht de behandelen! We mogen geen tijd verliezen." sprak hij tot mijn vader.
"Geen probleem! Waarom ga je nu niet meteen mee?" stelde mijn vader voor.
"Nee!! Hij gaat niet mee! Ik kom hem wel bezoeken! Maar hij komt niet logeren! Alstublieft papa!" zei ik meteen in paniek.

Hij logeren bij ons? En de hele nacht Rokyah doen voor mij! Nee dat kan ik niet aan.

"Waarom mag ik niet komen Halima? Ben ik niet welkom? Ik ben je broeder toch?" zei hij lachend.
"Nee, je bent mijn broeder niet." kreeg ik er droog uit en gaf hem weer mijn welbekende dodelijke blik.

Uiteindelijk, toch na al mijn protesten zou hij morgen met ons meekomen. In de auto zette mijn vader Koran op en met tegenzin leunde ik moe tegen de passagiersstoel. Ik zag zo op tegen morgen!

Hoe kon ik toch op dat moment weten hoe hard ik hem zou missen nadat ik hem niet meer zou zien...

04-02-2009, 21:22
Allereerst Upp voor dit verhaal!!

Kom ook een kijkje nemen bij mijn verhaal. en laat weten wat je ervan vind..

http://forums.marokko.nl/showthread.php?t=2411386

salaam oe alaykum warahmatoellah wabarakatohoe...
missi_maroc

04-02-2009, 21:38

Citaat door missi_maroc:
Allereerst Upp voor dit verhaal!!

Kom ook een kijkje nemen bij mijn verhaal. en laat weten wat je ervan vind..

http://forums.marokko.nl/showthread.php?t=2411386

salaam oe alaykum warahmatoellah wabarakatohoe...
missi_maroc


Dank u sgatje! Ik zal zeker aan je verhaal beginnen. Lijkt me boeiend. Ik heb juist vervolgje geschreven. Ben beetje moetjes, ga in me bedje kruipen.
Zal morgen vervolg schrijven.
Het is vermoeiend dan ik dacht om een verhaal neer te schrijven.
En ook zo moeilijk om weer te graven in mijn geheugen..

Ewa Jah, moge Allah ons allemaal leiden..

Wasalaam Moeleikoem

05-02-2009, 20:17
"Salaam Moeleikoem opa," groete ik mijn lieve grootvader.
"Ewa alles goed mijn dochter?" vroeg hij bezorgd, aaiend over mijn hoofd.

Ik ging lekker knus aanliggen bij hem en genoot van het moment. Niet lang kon ik dat gevoel aanhouden want ze begonnen weer over mijn situatie.

"Ewa Rachid? Hoe was die si van vandaag?" vroeg hij aan mijn vader.
"Zeer goed! We hadden grote vooruitgangen bij hem. Hij zat paar jaar bij een tarwa in tarudant."

Meteen sprong mijn opa opa op en schreeuwde dat hij dat moest herhalen. Hij was in wijde omtrek gekend om zijn karakter. Hij kon altijd als de beste scherp uit de hoek komen, zeer opvliegend.

"Wat moet ik herhalen baba?"
"Wat deed hij in tarudant?" vroeg hij, al beetje kalmer. Maar mijn knus plekje had ik al verloren.

"Ik zei dat hij in een tarwa zat. Hij heet Mohamed en is 25 jaar oud. Wat is daar mis mee?" verdedigde mijn vader zich meteen, ookal wist hij niet voor wat hij zich moest verantwoorden.
"In een tarwa?! Dat zijn de grootste shmeits! De grootste oplichters, huichelaars, leugenaars, geldaftroggelaars!! Mijn Halima gaat niet meer terug naar hem! Over het lijk van je dode vader Rachid!!"

Meteen was ik een en al aandacht en voelde een grote liefde voor mijn opvliegende opa. Yes! Ik mocht niet meer terug naar hem! Teminste iemand die me begreep!

"Baba, Halima is mijn dochter! U heeft veel over mij te zeggen maar over mijn dochters hebt u niets te zeggen! Ik weet wat het beste is voor haar en ik bepaal dat ook. En daarmee sluit ik dit onderwerp."

Ik staarde mijn vader aan. Hij had altijd een ontzagwekkend respect voor zijn ouders. Hij had hun nog nooit maar dan ook nog nooit tegengesproken. Ik was hier getuige van wonderen! Was mijn vader hard geworden door mij? Heb ik hem dit allemaal aangedaan.

"Als je zo spreekt, ben je niet langer welkom in mijn huis. Verdwijn!" beval hij.
"Baba, doe niet belachelijk! Je weet dat mijn huis nu onbewoonbaar is. Wie moet er koken & eten maken? Mijn vrouw is nog ziek en moe. Wees redelijk."

07-02-2009, 19:37
Na een ferme ruzie legden ze het bij en mijn grootvader ging mokkend slapen. Woedend keek ik mijn vader aan en noemde hem onrespectloos. Ik ging bidden en las nog even in De Edele Koran. Uiteindelijk ging ik toch vermoeid in mijn bedje liggen en viel in een dromenloze slaap.

"Wat zie je Halima?" vroeg Mohamed mij.
"Een vrouw." ik probeerde me beter te concentreren op haar gezicht. De tijd had ik er niet voor want ze verdween weer elke keer.

Ik werd vroeg gewekt en zonder te ontbeten reden we naar Mohamed. Ik ben hier al paar uurtjes en ik voelde het. Ookal lag ik en deed ik niets, ik was kapot.

"Concentreer je beter Halima!" beval hij mij.
"Ik doe mijn best seg!! Ze vliegt elke keer weg!" zei ik geërgerd.
"Nu niet meer, ik heb haar vast!"

Ik staarde een fractie van een seconde in haar woedend gezicht en een pijnscheut gierde door mijn lichaam.

"Ik kan het niet Mohamed."

Ik opende mijn ogen en begon te huilen. Waarom is dit niet gewoon snel voorbij? Aan wat heb ik al deze ellende te verdienen? Ik heb juist mijn lieve zus Saliha verloren! En elke keer als ik mijn ogen sluit komt haar beeld voor mij ogen, hoe ze afziet, hoe ze lijdt, hoe ze om hulp smeekt.

"Halima, komt het door wat je ziet?" vroeg hij nu wat kalmer.

Ik hield mijn mond en voelde een traan die zich langst mijn wang een weg zocht naar beneden. Ik zal mijn ogen niet meer sluiten, het doet teveel pijn wat ik allemaal terug zie. Taferelen uit mijn verleden die wonden openrijten.

"Halima, luister een naar mij. Kijk mij aan." vroeg hij vriendelijk.

Ik keek op naar zijn gezicht en voelde me een beetje beter op mijn gemak. De zachtheid in zijn ogen merkte ik op dat moment op.

"Ja," bracht ik er zacht uit.
"Zeg me in details wat je ziet."
"Ik zie Romaysa lijden."
"Wie is Romaysa?"
"Mijn zus waar ik een goede band mee had. Ze is gestorve nog geen maand geleden."
"Allah yarhmha. Maar Halima, het is niet Romaysa die je ziet! Die djin wil je op verkeerd spoor zetten. Ze weet dat ze in de val zit, het in niet Romaysa die lijdt. Het is die djin! Werk mee en je bent over een week terug in België. Je meot vooral even alles opzij zetten en een haat creëren voor die djin. Want zeg me eerlijk, je haat haar niet. Je hebt schrik."
"Ja, ik heb medeleide met haar."
"Dat moet je niet hebben!" beval hij kwaad

07-02-2009, 20:13
Ik bracht alles op een rijtje toen hij en mijn vader het maghreb gebed gingen bidden. Ik had mp3 met rokyah in mijn oren maar luisterde er niet naar. Hij had gelijk. Hoe kon ik medeleide met haar hebben, na wat zij mij en mijn familie allemaal heeft aangedaan. De tijd had ik goed genut en toen ze terugkwamen van de moskee voelde ik zo'n haat dat het me bang maakte.

"En mamash tajid a Halima anakh? (en hoe gaat het met onze Halima?)" vroeg hij in een opgelaten toontje.
"Goed goed. Beter zelfs. Ik heb gedacht aan wat je zei tegen mij."
"En? Hoe ervaar je het?" vroeg hij nieuwschierig.
"Ik voel me krachtiger, sterker dan haar. Iets dat ik nog nooit had gevoeld."
"Goed zo! Je was altijd al sterker dan haar maar het kwam doordat je haar toeliet in je hart dat ze alles kon doen met jou! Dus ga je ermee accoord dat ik nu met jullie meega en we vannacht dat koppig schepsel een lesje gaan bijleren?"
"Haha, ja ik ben het ermee eens."

De sfeer tussen mij en Mohamed was die dag verandert. Mijn koppigheid was als sneeuw voor de zon verdwenen en ik begon hem graag te hebben. Hij stelde me op het gemak en begreep me meteen zonder dat ik iets moest zeggen. Lastige vragen stelde hij niet en mijn vader was gek op hem.

Hobbelend op de wegen van Marokko reden we terug naar de bergen. Mohamed hield een gesprek met mijn vader over de economische crisissen in België en de leefomstandigheden in Marokko.

Ik zat op de achterbank met mp3 in mijn oren en nam het profiel van Mohamed eens op. Hij was niet eens zo slecht als ik eerst dacht. Ik voelde me aangetrokken tot hem, niet dat ik gevoelens had. Hij was tenslotte 9 jaar ouder maar ik vond hem zo wijs en interresant!

07-02-2009, 21:03


prachtig, ga zo door en ik ben benieuwd naar de volgende vervolg

07-02-2009, 22:59
Dank u lieve mensen!!

Ik zal inchallah straks vervolgje proberen te schrijven,
zo niet als ik niet kan morgen inchallah

Blijf uppen watertje

08-02-2009, 00:25
Ik gilde het huis bijeen en sloeg zijn handen weg. Alhoewel ik? Het was zij, ze wist dat haar laatste minuten waren geslagen.

"Halima! Neem de overhand! Vertel me wat je ziet!" probeerde hij tot mij door te dringen.

Wat hij niet wist was dat al zijn woorden niet tot mij doordrongen. Ik hoorde hem wel maar verwerkte de gegevens niet. Ik was een zombie in mijn eigen lichaam. Ik had over niets meer controle. Ik zag dat ze vastzat en dat zo elke minuut in brand zou vliegen.

"Bismillah Irahmanie Rahiem," begon hij weer luidop te reciteren. Hij pakte me bij mijn slapen vast en kwam zeer dichtbij. Ik voelde zijn adem op mijn gezicht. Tranen leken watervallen...

Toch stond hij op en pakte misque (zo'n geurend blokje uit Mekka) en begon door de kamer een lijn te trekken en Koran te reciteren.

"Halima sluit je ogen en vertel me wat je ziet! Open je ogen niet!"

Ik deed wat hij vroeg en concentreerde me op de gebeurtenissen. In paniek zat zij op de grond in een kamer. Ik zag het allemaal in details gebeuren. Hoe komt het dat ik haar nu zo goed kan zien? Is zo ongelooflijk! De pijn ebde stilaan weg en ik merkte dat ze mager was, ziekelijk mager.

"Vertel op, wat zie je?" vroeg Mohamed.

Ik hoorde dat hij weer bij me zat, deze keer niet naast me maar hij zat achter me en bracht mijn hoofd op zijn benen die gekruist waren. Ik schrok wel want dit was gevaarlijk intiem en te dichtbij. Mijn hart sprong er bijna uit van de spanning. Wat gaat mijn vader hier wel niet van denken??

"Halima?" hij tikte mijn zijn vingers op me hoofd maar ik reageerde niet.

Ik hoop wel dat dit de laatste keer is dat ik geen controle heb over mijn lichaam. Dit is égt niet meer leuk!

"Halima?? Ok je bent Halima niet, ga je nu bekeren? Het is nog niet te laat. Je bent messi7i en je zult branden in de hel. Bekeer en alles word je vergeven." stelde hij haar voor.

Woedende knikte ik nee met mijn hoofd. "Nooit!!" siste ze tegen hem.

Hoe ver kon koppigheid nou gaan? Als je bekeert heb je een goed leven, Mohamed zal voor alles zorgen om het je comfortabel te maken. Je zult met een nieuwe schone lei beginnen. Je gaat sterven door Allahs woorden, is dat niet meer dan genoeg bewijs dat Islam de godsdienst is!!

Als een gek sprak ik met haar. Na wat ze me allemaal heeft aangedaan zou je denken dat ik haar haat. Dat ging niet, ik wou niet dat ze stierf.

"Met waardigheid zal ik sterven!!" zei ze tegen me en ik zag hoe ze naar het vuur stapte en zichzelf in brand stak.
"NEE!! Niet doen!! NEE!!" ik huilde, smeekte en riep haar terug.

Niet hielp, ik zag hoe ze kronkelend op de grond lag en hoe het vuur om haar lichaam danste.

Ergens ver weg hoorde ik de reciterende Mohamed, hij hief zijn hand op en aaide me over mijn hoofd. Een gebaar dat me nog lang ging nablijven. Ik huilde om het verlies. Ze was een deel van mij en ze sterft nu. Hoe slecht ze ook was, ik voelde me één met haar.

"Sshtt Halima. Zeg met me mee. Laa illaha Illalah! Laa illaha Illalah!"

Met een pijnlijke, gebroken stem getuigde ik dat Allah één was. Ik sloot mijn ogen nog harder en wou wat het ook koste mijn ogen openen maar Mohamed verhinderde dat door een doek op mijn ogen te plaatsen.

"Beweegt ze nog?" vroeg hij

Ik knikte van niet. Ze lag er verkoold in die donkere kamer en niets bewoog aan haar.

"Hier," hij gaf me een langwerpige stok,"Ga naar haar toe en voel of ze echt dood is."
"Maar hoe?" vroeg ik.

Ik opende mijn ogen en zag hem helemaal over mij gebogen.

"Sluit je ogen Halima en ga naar haar toe."

Onzeker sloot ik ze weer en hield de stok hard in me handen vast. Ik hield mijn adem in en plaatste mezelf in die kamer. Nog geen fractie van een seconde later bevond ik me in die kamer, die nakoolde van de brand die er had gewoedt. Ik had het meteen warm en wou hier weg. Maar het mag niet, ik moet doorbijten dan is alles voorbij.

Zou het echt kunnen? Zou ze echt dood zijn? Zou ik eindelijk weer normaal kunnen functioneren? Ik hield de stok vast en prikte haar in haar rechterbovenarm. Er gebeurde niets.

"Halima blaas." hoorde ik Mohamed zeggen.

Ik deed wat hij vroeg en tot mijn verbazing werd ze stof en blies ik haar weg. Ga in vrede, ik hoop dat je niet teveel lijdt.

Ik opende mijn ogen en zag tranen in de ogen van de man die mij had genezen. De traan baande zich een weg via zijn wang en belande op mijn wang. Een warm, dikke natte traan van hem maakte mij nat en ik staarde hem aan. Hij zat te huilen, voor wat of voor wie? Zijn traan kwam terrecht op mijn lippen en ik proefde de zoute smaak die zijn traan bevatte.

Hij merkte op dat zijn tranen op mijn lippen belande en beschaamt rechte hij zijn rug en glimlachte breed naar mij.

"Draag grote grote zorg voor dit meisje Rachid. Ze is zeer speciaal," zei hij tegen mijn vader terwijl zijn hand op mijn hoofd lag...

Pagina's : [1] 2