watertje
02-02-2009, 19:27
Salaam Moeleikoem Lieve mensen,
Ik zit al paar maanden met een verhaal opgekropt en wou het zograag delen met mensen maar het valt me beetje moeilijk aangezien ik zeer moeilijk kan praten met mensen over zeer persoonlijke gebeurtenissen. Zo besloot ik om mijn verhaal in een marokko.nl versie te smelten.
Ik hoop inchallah dat het me aardig zal lukken en dat ik jullie niet zal vervelen... Alvast bedankt iedereen..
Ik zal dan maar beginnen.
Bismillah..
Ik slikte mijn tranen in en forceerde een glimlach. "Je ziet er prachtig uit Manana." Manana was de bijnaam die Khadjia me had gegeven. "Dank u, jij ook lieverd. Is dat kleed genaaid? Heel mooi!" Ze glunderde en trippelde meteen weg. Hoe had het zo ver kunnen komen? Hoe had ik het kunnen laten gebeuren? Hoe kon ik zo dom zijn? Geschrokken draaide ik me om toen ik voelde dat iemand me bij mijn schouders pakte. "Tante, je liet me schrikken!" "Je was ver met je gedachtes mijn dochter" zei de moeder van de bruidegom, "Ik wou je gewoon uit je gedachtes halen. Kom ga maar beetje dansen met Khadjia."
Met veel tegenzin liep ik naar de dansende meute en Khadjia pakte me meteen vast. Mijn naam is Halima en ik ben 18 jaar oud. Momenteel zit ik in Nador, in België ben ik van Sint-Niklaas. Ik voelde ogen op mijn rug en dansend draaide ik mij om en mijn ogen vonden de zijne. Wat zag hij er zo anders uit in pak. Hij bewoog zijn lippen maar ik verstond niet wat hij zei. Zijn gebaar dat ik moest komen begreep ik dan wel weer en ik wist niet meer zo goed wat ik moest doen. Ik kon het toch niet maken. Op zijn trouwdag alleen met hem spreken. Wat als iemand ons ziet. Ik knikte neen en draaide me weer om naar Khadjia. Met opgetrokken wenkbrauwen keek ze me vragend aan. "Vroeg Mohamed niet of je wou komen?" vroeg ze.
Hij was haar broer en ze had het nog steeds niet door wat er al die jaren tussen ons gaande was. Ik deed alsof ik haar niet hoorde en ik keek naar de bruid die er zo gelukkig bij zat. Ze was niet lelijk maar ook niet knap. Met haar witte, te grote dfin zat zij op de hoge bruidsstoel. De teveel gouden juwelen leken belachelijk om haar klein, tenger, mager lichaampje. De zwarte krullen waren opgestoken en hier en daar zaten een paar lokken vals haar los. Zo'n kapsel zou ik nooit op mijn hoofd zetten. Het was oerlelijk. Het enige echte mooie aan haar waren de grote, groene mysterieuze ogen. Die veel mensen uit El Hoceima hadden. De ziana had haar gezichtje zeker gezien als een doek, waar je maar zoveel op mocht schilderen als je wou. De vuurrode lippen deden haar eruitzien als een goedkope barbie pop, de laag witte poeder probeerde zijn best te doen om haar bruin kleurtje te verbergen en de teveel rouge was afzichtelijk met het te wit gezichtje.
Snel verdrong ik mijn commentaren op de bruid. Zij kon er ook niets aan doen. Ze denkt dat hij van haar houdt, en ik denk dat het zeer moeilijk gaat zijn voor Mohamed om zijn heel leven die illusie op te brengen. Zij kon hem toch onmogelijk gelukkig maken! Voor de zoveelste keer bedacht ik dat het allemaal mijn fout is. Door mij!! En door niemand anders!
"Halima, waar ben je de hele dag met je gedachtes?!" riep Khadjia in mijn linkeroor. "Ik heb het een beetje te warm," loog ik. Toen ik naar buiten liep zag ik mijn moeder raar opkijken. Ik deed teken dat ik even frisse lucht wou en ze knikte goedkeurend. "Naar waar ga je?" Geschrokken draaide ik me om, bij het horen van zijn zachte, gebroken stem. Ik wou hem juist ontlopen en ik loop recht in zijn armen. Ik moest toch weten dat hij hier zou staan! "Ik wil even frisse lucht Mohamed! Mag toch?" Hij glimlachte. Ik liep langst hem naar het dak en daar liet ik ze eindelijk gaan. Al deze hele dag heb ik ze opgekropt. Het was een van de verschrikkelijkste dagen van mijn leven.
Heel deze dag was een kwelling! Na deze dag zal ik hem waarschijnlijk nooit meer zien! Die gedachte maakte me kapot. Moe leunde ik tegen de muur en keek naar de prachtige zonsondergang. Het dak had een perfect zicht op de zee en ik wenste dat ik kon vliegen om naar het vertrouwd België terug te gaan. Het moest verschrikkelijk zijn voor de mensen hier in Marokko. Die zo graag naar het Beloofd Europa willen gaan. Wat denken ze dat ze daar zullen aantreffen? Geld om op te rapen? De dagelijkse confrontatie met de zee, die de barriere vormt tussen Europa en Marokko moest verschrikkelijk zijn voor die mensen!
"Mooi hé!" Mijn hart begon meteen harder te slagen en ik draaide me niet om. "Halima, ik wil je zograag vastpakken. Maar het mag niet! Jij hebt er zelf om gekozen. Jij hebt mij gebroken! Ik wou jou en niet haar! Jij koos niet voor mij. Waarom?" Zijn stortvloed van woorden leken messteken in mijn hart. Mijn tamazigt was niet denderd en ik kon nooit goed mijn woorden vinden. Nu leek het alsof al mijn woordenschat aan het tamazigt verloren was gegaan.
"Halima, kijk mij gewoon aan." Hij zat te smeken. Waarom was ik zo koppig? Waarom leek ik zo hard op mijn moeder? "Mohamed, wil je aub weggaan? Je bent een getrouwd man en je mag me niet zonder hoofddoek zien." fluisterde ik. Zonder nog een woord of geluid verliet hij het dak en liet mij alleen. Ik storte neer op de grond en bleef me tranen verwelkomen...
Ik zit al paar maanden met een verhaal opgekropt en wou het zograag delen met mensen maar het valt me beetje moeilijk aangezien ik zeer moeilijk kan praten met mensen over zeer persoonlijke gebeurtenissen. Zo besloot ik om mijn verhaal in een marokko.nl versie te smelten.
Ik hoop inchallah dat het me aardig zal lukken en dat ik jullie niet zal vervelen... Alvast bedankt iedereen..
Ik zal dan maar beginnen.
Bismillah..
Ik slikte mijn tranen in en forceerde een glimlach. "Je ziet er prachtig uit Manana." Manana was de bijnaam die Khadjia me had gegeven. "Dank u, jij ook lieverd. Is dat kleed genaaid? Heel mooi!" Ze glunderde en trippelde meteen weg. Hoe had het zo ver kunnen komen? Hoe had ik het kunnen laten gebeuren? Hoe kon ik zo dom zijn? Geschrokken draaide ik me om toen ik voelde dat iemand me bij mijn schouders pakte. "Tante, je liet me schrikken!" "Je was ver met je gedachtes mijn dochter" zei de moeder van de bruidegom, "Ik wou je gewoon uit je gedachtes halen. Kom ga maar beetje dansen met Khadjia."
Met veel tegenzin liep ik naar de dansende meute en Khadjia pakte me meteen vast. Mijn naam is Halima en ik ben 18 jaar oud. Momenteel zit ik in Nador, in België ben ik van Sint-Niklaas. Ik voelde ogen op mijn rug en dansend draaide ik mij om en mijn ogen vonden de zijne. Wat zag hij er zo anders uit in pak. Hij bewoog zijn lippen maar ik verstond niet wat hij zei. Zijn gebaar dat ik moest komen begreep ik dan wel weer en ik wist niet meer zo goed wat ik moest doen. Ik kon het toch niet maken. Op zijn trouwdag alleen met hem spreken. Wat als iemand ons ziet. Ik knikte neen en draaide me weer om naar Khadjia. Met opgetrokken wenkbrauwen keek ze me vragend aan. "Vroeg Mohamed niet of je wou komen?" vroeg ze.
Hij was haar broer en ze had het nog steeds niet door wat er al die jaren tussen ons gaande was. Ik deed alsof ik haar niet hoorde en ik keek naar de bruid die er zo gelukkig bij zat. Ze was niet lelijk maar ook niet knap. Met haar witte, te grote dfin zat zij op de hoge bruidsstoel. De teveel gouden juwelen leken belachelijk om haar klein, tenger, mager lichaampje. De zwarte krullen waren opgestoken en hier en daar zaten een paar lokken vals haar los. Zo'n kapsel zou ik nooit op mijn hoofd zetten. Het was oerlelijk. Het enige echte mooie aan haar waren de grote, groene mysterieuze ogen. Die veel mensen uit El Hoceima hadden. De ziana had haar gezichtje zeker gezien als een doek, waar je maar zoveel op mocht schilderen als je wou. De vuurrode lippen deden haar eruitzien als een goedkope barbie pop, de laag witte poeder probeerde zijn best te doen om haar bruin kleurtje te verbergen en de teveel rouge was afzichtelijk met het te wit gezichtje.
Snel verdrong ik mijn commentaren op de bruid. Zij kon er ook niets aan doen. Ze denkt dat hij van haar houdt, en ik denk dat het zeer moeilijk gaat zijn voor Mohamed om zijn heel leven die illusie op te brengen. Zij kon hem toch onmogelijk gelukkig maken! Voor de zoveelste keer bedacht ik dat het allemaal mijn fout is. Door mij!! En door niemand anders!
"Halima, waar ben je de hele dag met je gedachtes?!" riep Khadjia in mijn linkeroor. "Ik heb het een beetje te warm," loog ik. Toen ik naar buiten liep zag ik mijn moeder raar opkijken. Ik deed teken dat ik even frisse lucht wou en ze knikte goedkeurend. "Naar waar ga je?" Geschrokken draaide ik me om, bij het horen van zijn zachte, gebroken stem. Ik wou hem juist ontlopen en ik loop recht in zijn armen. Ik moest toch weten dat hij hier zou staan! "Ik wil even frisse lucht Mohamed! Mag toch?" Hij glimlachte. Ik liep langst hem naar het dak en daar liet ik ze eindelijk gaan. Al deze hele dag heb ik ze opgekropt. Het was een van de verschrikkelijkste dagen van mijn leven.
Heel deze dag was een kwelling! Na deze dag zal ik hem waarschijnlijk nooit meer zien! Die gedachte maakte me kapot. Moe leunde ik tegen de muur en keek naar de prachtige zonsondergang. Het dak had een perfect zicht op de zee en ik wenste dat ik kon vliegen om naar het vertrouwd België terug te gaan. Het moest verschrikkelijk zijn voor de mensen hier in Marokko. Die zo graag naar het Beloofd Europa willen gaan. Wat denken ze dat ze daar zullen aantreffen? Geld om op te rapen? De dagelijkse confrontatie met de zee, die de barriere vormt tussen Europa en Marokko moest verschrikkelijk zijn voor die mensen!
"Mooi hé!" Mijn hart begon meteen harder te slagen en ik draaide me niet om. "Halima, ik wil je zograag vastpakken. Maar het mag niet! Jij hebt er zelf om gekozen. Jij hebt mij gebroken! Ik wou jou en niet haar! Jij koos niet voor mij. Waarom?" Zijn stortvloed van woorden leken messteken in mijn hart. Mijn tamazigt was niet denderd en ik kon nooit goed mijn woorden vinden. Nu leek het alsof al mijn woordenschat aan het tamazigt verloren was gegaan.
"Halima, kijk mij gewoon aan." Hij zat te smeken. Waarom was ik zo koppig? Waarom leek ik zo hard op mijn moeder? "Mohamed, wil je aub weggaan? Je bent een getrouwd man en je mag me niet zonder hoofddoek zien." fluisterde ik. Zonder nog een woord of geluid verliet hij het dak en liet mij alleen. Ik storte neer op de grond en bleef me tranen verwelkomen...