islamiclover
30-01-2009, 13:46
Salaam aleikoem
Ik wil graag een verhaal plaatsen van een zuster die ik ken. Ik heb haar maar 2 keer gezien, en zij heeft mij zoveel kracht om juist meer aan me dien te doen. Meer mijn islam te praktiseren, mijn geloof te waarderen als hoe het is. Het is een nederlandse moslima, ze is bekeerd op een heel jong leeftijd. [/SIZE]
Veel leesplezier, het heeft mijn hartje laten trillen
[SIZE="2"]
Ik ben opgegroeid in een buurt waar geen tot weinig moslims wonen, in Leeuwarden. Ik ben christelijk opgevoed, met een atheïst als vader en een protestantse moeder. Ik ging af en toe met mijn moeder mee naar de kerk en bidde ook voor het eten, omdat het de gewoonte was.
In groep 7 (ik was toen dus 9, 10 jaar) kwam ik via een werkstuk in aanraking met het Midden-Oosten en de Islaam. Ik vond het erg interessant. Alles heb ik opgezocht, hoe je woedoe moet doen, hoe de salaat verricht hoort te worden, wat de vijf zuilen inhouden. Ook na dat werkstuk wilde ik er meer over weten en bleef zoeken naar informatie. Er ontstond een passie. Beetje bij beetje las ik meer. Op verscheidene sites op het internet ging ik in discussie met moslims over de Islaam en over mijn oude geloof, het Christendom.
Doordat mijn vader op zakenreis ging naar Marokko, en ik me ging verdiepen in Marokko, kwam ik op marokko.nl. Ik bracht alles in verband met de Islaam. Ik dacht, dit zijn echte Moslims, alles wat ze doen komt vast door hun geloof. Dit bleek juist niet zo te zijn! Ik zag dat je naast Moslim, ook mens was. En dat de Islaam de Moslims niet stuk maakte, of saai maakte, maar juist zorgde dat ze gingen stralen.
Dat was het moment waarop ik mezelf afvroeg waar ik in geloofde, hoe ik de dingen voelde. Op het internet merkte ik dat als iemand een vers uit de Qoer-aan plaatste, of een uitspraak van Mohammed (salla allahu aleyhi wa sallam) ik er rustig van werd, het voelde alsof het de Waarheid was. Ik begon te stralen, met mijn volle verstand kon ik maar een ding denken "dit zijn de woorden van Allah Subhana Wa T'ala, gezonden aan Zijn profeet".
Ik ben toen ik 14 was de Qoer-aan gaan lezen. Vanaf dat moment wist ik dat Allaah Subhana Wa T'ala de enige God is. Ik voelde Zijn liefde, werd helemaal warm. Zo prachtig is zijn de woorden van Allaah Subhana Wa T'ala. Toen wist ik dat de Islaam het enige Ware geloof is. Dat ik niet gelukkig kan en zal worden zonder de liefde van Allaah Subhana Wa T'ala in me op te nemen en te leven als een goede Moslima insha'Allah.
Ik heb toch nog lang getwijfeld, wat moet zo'n jong meisje met de Islaam. Is het mogelijk om te bekeren? Weet ik het zeker? Ik heb met de dominee gepraat (want hoe geïnteresseerder ik werd, hoe meer ik naar de kerk ging om te luisteren en later overeenkomsten te zoeken met de Islaam). Hij vertelde me dat de Islaam inderdaad een prachtige godsdienst was. Hij zag dat ik ging stralen als ik over de Islaam praatte en hij wist als één van de eersten dat ik in mijn hart geloofde dat er geen God buiten Allaah Subhana Wa T'ala is en dat ik getuig dat Mohammed (salla allahu aleyhi wa sallam) Zijn profeet is.
Tijdens de ramadan 2005 was er een imam bij ons kerkclubje op bezoek, daar heb ik ook veel mee gepraat. Hij opende mijn ogen. De zoon van de dominee en ik gingen met hem in gesprek, vroegen hem de oren van het hoofd. Ik vroeg hem hoe ik moest reageren als mensen die zich moslim noemen mij uitschelden voor varken of voor kafir. Hij heeft mij veel duidelijk gemaakt en ik werd alleen maar zekerder van de prachtige Islaam. Het is het meest vredelievende, feministische, beschermende geloof. Het is juist niet zoals velen denken dat het is.
Ik heb de Qoer-aan ook meegenomen op vakantie en ben heel intensief gaan lezen en met mijn moeder erover gepraat. Als mijn zusjes aan het zwemmen waren, maakte ik aantekeningen en schreef ik ayaat over. Steeds meer en meer drong het verlangen om Moslima te worden naar me op. De bom barstte toen ik mee wilde doen aan de ramadan. Mijn ouders waren het daar niet mee eens. "Je bent toch geen moslim" was het toen. Ik ben best impulsief naar de moskee gestapt en ben op 27 september 2006 op 15 jarige leeftijd bekeerd tot de Islam. Het voelde meteen goed. Ook al was er eigenlijk niets veranderd, ik voelde me zo rein, zo vrij, zo vol van Allaah Subhana Wa T'ala Zijn liefde. De hele weg naar huis heb ik de shahada opgezegd. Ik was eindelijk Moslima!
Mijn ouders waren er niet blij mee, werden zelfs woest toen ik een hijaab ging dragen. Dat is erg belangrijk voor me geweest. Hoewel het maar een doekje is, geeft het mij een super gevoel. Ik voel me gelukkig als ik mijn hijaab draag. Natuurlijk is het af en toe moeilijk, op school hadden ze het niet verwacht, maar steeds vaker komen leraren op me af om te zeggen dat ze het dapper van me vinden. Ik merk wel dat ze ook bezorgd zijn, nu mijn kleding steeds donkerder wordt, mijn hijaab steeds langer en steeds meer van mijn lichaam bedekt. Maar ze kunnen mij nu niet meer los zien van de Islaam en ze zien dat dit niet zomaar een bevlieging is. Ook Moslimmeisjes uit mijn klas komen naar mij voor kennis, in plaats van andersom. De Islaam is deel van mijn leven, of mijn leraren of ouders het willen of niet.
Nu ik 2 jaar Moslima ben, is er wel veel veranderd. Ik heb eigenlijk al mijn oude vriendinnen verloren, mede door mijn keuze om ghimaar te gaan dragen. Ik ga nog maar met heel weinig mensen om, ook omdat mijn ouders me verbieden om met Moslima's om te gaan. Ze vinden dat ik zo snel mogelijk moet stoppen met 'die Islaamonzin'. Hoewel ik af en toe niet meer weet hoe ik verder moet, weet ik dat Allaah Subhana Wa T'ala voor alles een reden heeft en dat alles insha'Allaah goed komt.
Ik wil graag een verhaal plaatsen van een zuster die ik ken. Ik heb haar maar 2 keer gezien, en zij heeft mij zoveel kracht om juist meer aan me dien te doen. Meer mijn islam te praktiseren, mijn geloof te waarderen als hoe het is. Het is een nederlandse moslima, ze is bekeerd op een heel jong leeftijd. [/SIZE]
Veel leesplezier, het heeft mijn hartje laten trillen
[SIZE="2"]
Ik ben opgegroeid in een buurt waar geen tot weinig moslims wonen, in Leeuwarden. Ik ben christelijk opgevoed, met een atheïst als vader en een protestantse moeder. Ik ging af en toe met mijn moeder mee naar de kerk en bidde ook voor het eten, omdat het de gewoonte was.
In groep 7 (ik was toen dus 9, 10 jaar) kwam ik via een werkstuk in aanraking met het Midden-Oosten en de Islaam. Ik vond het erg interessant. Alles heb ik opgezocht, hoe je woedoe moet doen, hoe de salaat verricht hoort te worden, wat de vijf zuilen inhouden. Ook na dat werkstuk wilde ik er meer over weten en bleef zoeken naar informatie. Er ontstond een passie. Beetje bij beetje las ik meer. Op verscheidene sites op het internet ging ik in discussie met moslims over de Islaam en over mijn oude geloof, het Christendom.
Doordat mijn vader op zakenreis ging naar Marokko, en ik me ging verdiepen in Marokko, kwam ik op marokko.nl. Ik bracht alles in verband met de Islaam. Ik dacht, dit zijn echte Moslims, alles wat ze doen komt vast door hun geloof. Dit bleek juist niet zo te zijn! Ik zag dat je naast Moslim, ook mens was. En dat de Islaam de Moslims niet stuk maakte, of saai maakte, maar juist zorgde dat ze gingen stralen.
Dat was het moment waarop ik mezelf afvroeg waar ik in geloofde, hoe ik de dingen voelde. Op het internet merkte ik dat als iemand een vers uit de Qoer-aan plaatste, of een uitspraak van Mohammed (salla allahu aleyhi wa sallam) ik er rustig van werd, het voelde alsof het de Waarheid was. Ik begon te stralen, met mijn volle verstand kon ik maar een ding denken "dit zijn de woorden van Allah Subhana Wa T'ala, gezonden aan Zijn profeet".
Ik ben toen ik 14 was de Qoer-aan gaan lezen. Vanaf dat moment wist ik dat Allaah Subhana Wa T'ala de enige God is. Ik voelde Zijn liefde, werd helemaal warm. Zo prachtig is zijn de woorden van Allaah Subhana Wa T'ala. Toen wist ik dat de Islaam het enige Ware geloof is. Dat ik niet gelukkig kan en zal worden zonder de liefde van Allaah Subhana Wa T'ala in me op te nemen en te leven als een goede Moslima insha'Allah.
Ik heb toch nog lang getwijfeld, wat moet zo'n jong meisje met de Islaam. Is het mogelijk om te bekeren? Weet ik het zeker? Ik heb met de dominee gepraat (want hoe geïnteresseerder ik werd, hoe meer ik naar de kerk ging om te luisteren en later overeenkomsten te zoeken met de Islaam). Hij vertelde me dat de Islaam inderdaad een prachtige godsdienst was. Hij zag dat ik ging stralen als ik over de Islaam praatte en hij wist als één van de eersten dat ik in mijn hart geloofde dat er geen God buiten Allaah Subhana Wa T'ala is en dat ik getuig dat Mohammed (salla allahu aleyhi wa sallam) Zijn profeet is.
Tijdens de ramadan 2005 was er een imam bij ons kerkclubje op bezoek, daar heb ik ook veel mee gepraat. Hij opende mijn ogen. De zoon van de dominee en ik gingen met hem in gesprek, vroegen hem de oren van het hoofd. Ik vroeg hem hoe ik moest reageren als mensen die zich moslim noemen mij uitschelden voor varken of voor kafir. Hij heeft mij veel duidelijk gemaakt en ik werd alleen maar zekerder van de prachtige Islaam. Het is het meest vredelievende, feministische, beschermende geloof. Het is juist niet zoals velen denken dat het is.
Ik heb de Qoer-aan ook meegenomen op vakantie en ben heel intensief gaan lezen en met mijn moeder erover gepraat. Als mijn zusjes aan het zwemmen waren, maakte ik aantekeningen en schreef ik ayaat over. Steeds meer en meer drong het verlangen om Moslima te worden naar me op. De bom barstte toen ik mee wilde doen aan de ramadan. Mijn ouders waren het daar niet mee eens. "Je bent toch geen moslim" was het toen. Ik ben best impulsief naar de moskee gestapt en ben op 27 september 2006 op 15 jarige leeftijd bekeerd tot de Islam. Het voelde meteen goed. Ook al was er eigenlijk niets veranderd, ik voelde me zo rein, zo vrij, zo vol van Allaah Subhana Wa T'ala Zijn liefde. De hele weg naar huis heb ik de shahada opgezegd. Ik was eindelijk Moslima!
Mijn ouders waren er niet blij mee, werden zelfs woest toen ik een hijaab ging dragen. Dat is erg belangrijk voor me geweest. Hoewel het maar een doekje is, geeft het mij een super gevoel. Ik voel me gelukkig als ik mijn hijaab draag. Natuurlijk is het af en toe moeilijk, op school hadden ze het niet verwacht, maar steeds vaker komen leraren op me af om te zeggen dat ze het dapper van me vinden. Ik merk wel dat ze ook bezorgd zijn, nu mijn kleding steeds donkerder wordt, mijn hijaab steeds langer en steeds meer van mijn lichaam bedekt. Maar ze kunnen mij nu niet meer los zien van de Islaam en ze zien dat dit niet zomaar een bevlieging is. Ook Moslimmeisjes uit mijn klas komen naar mij voor kennis, in plaats van andersom. De Islaam is deel van mijn leven, of mijn leraren of ouders het willen of niet.
Nu ik 2 jaar Moslima ben, is er wel veel veranderd. Ik heb eigenlijk al mijn oude vriendinnen verloren, mede door mijn keuze om ghimaar te gaan dragen. Ik ga nog maar met heel weinig mensen om, ook omdat mijn ouders me verbieden om met Moslima's om te gaan. Ze vinden dat ik zo snel mogelijk moet stoppen met 'die Islaamonzin'. Hoewel ik af en toe niet meer weet hoe ik verder moet, weet ik dat Allaah Subhana Wa T'ala voor alles een reden heeft en dat alles insha'Allaah goed komt.