Bekijk volle/desktop versie : PSV Is landskampioen in eenzaamheid



29-01-2009, 19:32
Het was eind november en PSV was zojuist teruggekeerd van weer een verloren wedstrijd, dit keer tegen Atlético Madrid.

Op het vliegveld van Eindhoven klitten plukjes spelers bij elkaar, zochten assistent-trainers Jan Wouters en Dwight Lodeweges elkaars gezelschap en wisselde directeur Jan Reker een woordje met mensen van de club. Bij de bagageband stond Huub Stevens. Helemaal alleen en met zijn rug naar iedereen toe.

Zij die het opmerkten, hadden te doen met Stevens. Het beeld was symbolisch voor de eenzaamheid die de oefenmeester de afgelopen maanden meer en meer is gaan voelen. Voor het oog en oor van anderen bestreed hij dat idee tot de laatste snik, maar binnen de club werd de Limburger eigenlijk door vrijwel niemand meer écht gesteund.

Toen Stevens in november 2007 zijn handtekening zette onder een contract met PSV ging voor hem een vurige wens in vervulling. De Eindhovense grootmacht was de club van zijn hart. Hij haalde er als speler het Nederlands elftal en hij genoot aanzien en respect bij al die bekende gezichten van vroeger.

Achteraf moet de pijnlijke conclusie luiden dat Stevens misschien wel wat té graag bij zijn oude liefde aan de slag wilde. Om de trainerszetel van PSV te (blijven) bekleden, liet hij zich veel meer welgevallen dan goed was. De oefenmeester zag het niet zo zitten in Jan Wouters en wilde eigenlijk een andere assistent, maar ging desondanks akkoord met diens aanblijven in de technische staf.

Stevens was niet enthousiast over de twee spitsen (Koevermans en Lazovic) die hij tot zijn beschikking kreeg, maar nooit sloeg hij met zijn vuist op tafel om versterking af te dwingen. En toen directeur Jan Reker de trainer in december publiekelijk vernederde door te zeggen dat hij Stevens zo nu en dan moest coachen, bleef elke reactie uit. Op dat moment was het kwaad allang geschied.

Stevens diende gisteren zijn ontslag in omdat hij geen klik met de spelersgroep voelde. Die is er ook nooit geweest. De maand augustus moest nog beginnen toen de eerste spelers van PSV hun wenkbrauwen al fronsten bij het gedrag van hun nieuwe trainer. Bijvoorbeeld om de extreem uitbundige manier waarop die kan lachen om niets.

Vrijwel niemand in Eindhoven vindt Stevens een onaardige kerel, maar op zijn barse, bijna botte manier van communiceren knapten de meesten al snel af. Eigenlijk vinden ze Stevens maar een beetje een rare. Het leidde in de loop van het seizoen tot zichtbare botsingen met de latino’s Méndez en Salcido. Achter de schermen had Stevens binnen het Nederlandstalige contingent ook niet veel aanhangers.

In tactisch opzicht vervreemdde Stevens ook van de spelersgroep. Aanvankelijk door elke wedstrijd weer zijn opstelling door elkaar te husselen, waardoor het clubje ontevreden voetballers met de week groeide. Bovendien hield hij veel te star vast aan een systeem met één diepe spits, dat het spel van PSV zichtbaar verlamde.

Van de trainingen, te lang overgelaten aan de assistenten, waren de spelers evenmin onder de indruk. Het fenomeen ‘besloten training’ vinden ze in Eindhoven ook al zo vreemd. Tot overmaat van ramp ondervond Stevens in zijn strijd nauwelijks enige rugdekking van Lodeweges en Wouters. Binnen de technische staf van PSV boterde het bepaald niet de afgelopen maanden.

Een heet hangijzer voor de directie van PSV was de manier waarop Stevens de club in de publiciteit verkocht. De oefenmeester zegt tegen iedereen die het wil horen dat hij best tegen kritiek kan. Maar gaandeweg het seizoen is hij elke kritische noot (op het spel van PSV) als een persoonlijke aanval op hemzelf gaan beschouwen.

Het heeft geleid tot verschillende hilarische maar beschamende persbijeenkomsten, graag en veel aangeklikt op Youtube. Met elke uitbarsting groeide de bezorgdheid en kwam de trainer meer alleen te staan. Achter zijn rug spraken ze tot in de hoogste regionen van PSV schande van zijn gedrag. Ook het kantoorpersoneel in Eindhoven schaamde zich rot als Stevens zijn zelfbeheersing weer eens verloor.

Er waren binnen PSV mensen die Stevens probeerden te waarschuwen voor alle processen die om hem heen aan de gang waren, de dappere elftalleider Mart van den Heuvel voorop. Als die woorden al tot hem doordrongen, bleven ze nooit zo heel lang hangen. Keer op keer trapte Stevens in zijn eigen val.

Nu is hij dus definitief gestruikeld. Zijn levenslange ambitie is ontaard in een gapende wond vol etter en pus. Om met een kwalitatief uitgeholde selectie te voldoen aan het torenhoge verwachtingspatroon (in Eindhoven geldt de titel als een soort gewoonterecht), waren rust, tact en beschaving vereist. Aan dat beeld heeft de rouwdouwer Huub Stevens nooit kunnen voldoen.