Bekijk volle/desktop versie : T0PPER: Intelligent en Gevaarlijk!!



28-01-2009, 22:07
Ik typ dit niet om sympathie te wekken, voor mezelf te pleiten of om mij beklagwaardig voor te stellen. Ik houd van het leven. Er zijn zoveel mensen die mijn leven waarde geven en mij motiveren om er alles uit te halen. De mensen die me kennen weten dat ik passiviteit haat en dat ik een diepe minachting heb voor alles wat ook maar in de buurt komt van lafheid.
Als er wat gedaan moet worden, ben ik er altijd als eerste bij. Mijn familie en echte vrienden kunnen altijd op me rekenen, ook zonder uitleg.
Ik heb soms dagen dat ik afvraag op welk moment ik van mijn leven ben geworden wat ik nu ben, wat is erin mij kapot gegaan? Ik denk dat veel mensen wel een excuus voor me zullen vinden, maar dat doe ik zelf niet. Om eerlijk te zijn interresseert 't me allang niet meer hoe de maatschappij over mij denkt, want wat stelt die maatschappij nou eigenlijk voor met z'n mooie principes en wetten. Ik schaad die wetten met plezier en leef alsof ze niet bestaan. Ik heb mezelf aangematigd te nemen wat ik wil , omdat ik niet meer onder de indruk raak van hun straffen. Ze moeten begrijpen dat een helpende hand soms meer succes heeft dan isolement.
Ik heb in mijn leven gestolen, maar niet van arme mensen. Ik heb nooit geweld gebruikt tegen een werknemer of iemand die met een transporten bezig was, Ik heb in mijn leven nooit iemand verkracht, geen oude mensen aangevallen en geen vrouw geexplioteerd. Ik ben me altijd bewust geweest van mijn verantwoordelijkheid en ik ken geen enkel spijt van wat ik heb gedaan, want als je spijt hebt geef je toe dat je je vergist hebt en ik heb teveel nagedacht over mijn leefwijze om toen ik in de problemen zat toe te geven dat ik mij vergist had. Als ik ooit iemand heb getraumatiseerd door mijn daden, komt dat omdat ik moest kiezen tussen hun en mezelf. Als ik het woord medelijden uit mijn woordenboek heb geschrapt, komt dat omdat ik teveel onrecht heb gezien.
Achteraf gezien heb ik teveel tijd aan gevangenschap verspilt en ook ik heb zwakke momenten gekend, maar ik zou het mezelf nooit hebben kunnen vergeven als zij mijn momenten van zwakte hadden gezien. In de school van het menselijke leed, leerde ik een man te worden, ik leerde de angst kennen waar je overheen komt, omdat het eenmaal moet voor jezelf, ik leerde discipline, geduld, liefde, somberheid, pijn en verdriet. Ik leerde dat het gemis van een dierbare je ertoe bracht je vijand te haten. Ik denk dat ik nooit meer enig medelijden op kan brengen voor alles wat een uniform draagt, want zij die zich beroepen op hun ambtseed, maar die in werkelijkheid niets anders zijn dan schoften, zij die mensen isoleren, chanteren en onrecht aandoen uit een naam van een ideaal waarachter ze zich verschuilen om hun daden te rechtvaardigen en zij die er voor gezorgd hebben dat het laatste beetje goedheid dat toen nog in mij leefde, nu voorgoed is verdwenen. Je moet me niet verkeerd begrijpen. Ik geef hun het recht om te straffen, maar niet om mensen in hun waardigheid te krenken.
Het heeft me niet kunnen breken. Integendeel, de hele ervaring heeft me verhard en gevaarlijker gemaakt dan ik al was. ik heb me zelf nooit gewonnen gegeven. Ongeacht de conseqeunties, hoe eenzaam die weg soms ook was uit trots en loyaliteit aan mezelf.
Ik kan je vertellen dat er in ieder cel een geschiedenis leeft, een drama en een persoonlijkheid met zijn eenzaamheid. Er zijn jongens die de moed verliezen, huilen of lak aan alles hebben. sommige hebben spijt en sommige zijn wanhopig omdat ze nergens meer in geloven of van niemand meer steun of liefde verwachten. Ik zelf droomde en bleef in leven bij gebrek aan echt leven. Mijn dagen bracht ik door met lezen en gymnastiek doen in mijn cel om mijn conditie op peil te houden. Ik kende me beperkingen, maar daar trok ik niets van aan.