Bekijk volle/desktop versie : Islamitische verhalen



27-01-2009, 21:17


Ik heb een aantal erg mooie verhalen gelezen op
http://www.al-yaqeen.com , ik vond ze zo mashAllah dat
ik ze graag met jullie wilde delen


27-01-2009, 21:18




Verricht het gebed alvorens men voor jou


Ik was iemand die het gebed in zijn geheel had verlaten. Iedereen waarschuwde mij… mijn vader, mijn broers, maar ik luisterde naar niemand. Op een dag ging de telefoon over. Een oude man huilde en zei: “Ahmad?!” Ik antwoordde: “Ja?!”…“Gecondoleerd met de dood van Khalid. We troffen hem dood aan in zijn bed.” Ik schreeuwde: “Khalid, die was gisteren nog bij ons.” De oude man huilde en zei: “Wij zullen vandaag het dodengebed voor hem verrichten in de grote moskee.” Ik legde de hoorn neer en barstte in tranen uit. Hoe kan hij nou sterven terwijl hij nog zo jong is? Ik had het gevoel dat de dood mijn vraag belachelijk vond.

Ik ging huilend de moskee binnen om voor de eerste keer in mijn leven het dodengebed te verrichten. Ik zocht naar Khalid en trof hem aan omwikkeld in een lijkengewaad, bewegingloos voor in de rijen. Ik schreeuwde het uit toen ik hem zag. Iedereen keek mijn richting op. Ik dekte mijn gezicht af met mijn arm en begon te huilen. Ik deed mijn best om mij sterk te houden. Op dat moment trok mijn vader mij naar zich toe en fluisterde zacht in mijn oren: “Verricht het gebed alvorens men voor jou het dodengebed verricht!” Zijn woorden vielen als donderslag bij heldere hemel. Ik begon te beven terwijl ik naar Khalid keek.

Als hij uit de dood zou opstaan, wat zou hij dan wensen? …Een sigaretje? Een vriendinnetje? Wat muziek? Ik probeerde mij in zijn plaats voor te stellen. Ik herinnerde mij de volgende woorden van Allah (interpretatie van de betekenis):

“(Gedenkt) de dag waarop de onderbenen ontbloot zullen en zij opgeroepen worden om neer te knielen terwijl zij daartoe niet in staat zijn.” (Soerat al-Qalam: 42)

We vertrokken daarna naar de begraafplaats en daalden hem neer in zijn graf…Ik begon mijzelf toen af te vragen: “Als hij ondervraagd wordt over zijn daden, wat zal hij dan antwoorden? …Twintig liedjes! Zestig films! Duizenden sigaretten!” Ik huilde onophoudelijk en dacht: “Hij hoeft niet te rekenen op voorspraak van het gebed en geen van zijn daden zal hem baten.” Ik kon mij niet bewegen. Mijn vader wachtte mij iets verderop op. Uiteindelijk liet ik Khalid achter mij en liep ik weg, wetende dat hij mijn voetstappen op dat moment kon horen…


27-01-2009, 21:19



Het geheim van de nacht, dat vele niet weten!



De nacht is het moment wannneer de mens de tijd krijgt om te slapen
maar de nacht kent een geheim die Allah heeft bepaalt onder Zijn
dienaren,eigenlijk voor elke gelovige mens.
Er zijn namelijk 2 dingen die gebeuren in de nacht.


Allah roept de mens aan in de nacht

xAllah daalt neer in de laatste gedeelt van de nacht (3de gedeelte van de nacht) naar de laagste hemelen op Zijn manier en zegt :

"Wie roept Mij aan,dat ik Hem verhoor ?"
"Wie vraagt Me iets dat Ik het hem geef ?"
"Wie smeekt er om Mijn vergiffenis,dat Ik het hem verleen?"

Het geheime tijdstip

xEr is een ergens in de nacht een tijdstip dat alleen Allah kent,
degene die op dat tijdstip het gebed verricht en een smeekbede doet
Allah zal hem onmiddelijk verhoren.

De profeet Mohammed (sws) heeft gezegt :

"In de nacht is er een speciale tijdstip,als de moslim op dat moment
aan Allah vraagt om iets goeds in deze wereld of in het Hiernamaals
te verlenen,zal Allah hem onmiddelijk verhoren en dit alle nachten!"


De salaat ( Het witr gebed )

Het witr-gebed is iets groots,en brengt een grote beloning
mer zich mee,kun jij het geloven,dat Allah zoveel zegeningen
en Barmhartigheid aan de mens schenkt die voor Hem opstaan
in de nacht?Je verricht het altijd VOOR de fajr.

Het witr-gebed is een Oneven gebed.

De profeet Mohammed (sws) heeft gezegt :
"Het oneven gebed is waarheid,laat degene die het wenst
het oneven gebed dus verrichten met vijf,drie of een rakaa,a!"

Dus je gaat s'nachts het gebed verrichten,het moet oneven zijn,
Allah is ON-EVEN!En Allah houdt van het ON-EVEN.
Allah= EEN
Bijv : 1 rakaat en dan aslaam alaikom,

Zonde wordt gewist en je graad stijgt

Het nachtgebed wist een fout van je uit en doet je een graad
laten stijgen bij Allah + zoals wij net hadden besproken
dat er gunsten tijdens deze nacht verkregen
kunnen worden.

Dienaar zal gemakkelijk hebben op de Dag des Oordeels

Degenen die de nachtgebed verrichten zullen op
de Dag des Oordeels het gemakkellijker hebben.

Degenen die rust zoekt in deze leven zal moe zijn op de
Dag des Oordeels en degene die door extra gebeden en daden verricht
moe wordt zal op de Dag des Oordeels het gemakkelijker hebben
en Blijheid voelen.


Als laatste

Als laatste als iedereen wist hoeveel zegeningen/gunsten hij of zij
zou krijgen van het nachtgebed zouden wij allemaal
elke nacht wakker blijven en gebeden verrichten,natuurlijk
moeten we rusten,maar zoals de fajr gebed verplicht is om
op te staan,kunnen wij kwartier eerder opstaan en de nachtgebed
verrichten,wie weet ben je precies op dat ene tijdstip.

Moge Allah ons gebeden acceptereren en onze zondes wissen.

Amin


27-01-2009, 21:20


Wat moet ik tegen hem zeggen?

Een man genaamd Abu Abdullah vertelt: Ik weet niet hoe ik een ervaring die ik een tijdje geleden heb meegemaakt moet vertellen, een verhaal dat mijn hele leven op z'n kop heeft gezet. De waarheid is dat ik nooit besloten zou hebben om het te vertellen, ware het niet dat ik een verantwoordelijkheid voel tegen- over Allah. Een verantwoordelijkheid om met mijn verhaal de jonge mannen die Allah ongehoorzaam zijn te waarschuwen en als waarschuwing voor de jonge vrouwen die een valse droom of fantasie naleven "liefde" genaamd. Wij waren een groep van drie vrienden, het enige wat wij gemeen hadden was onge- hoorzaamheid (aan Allah) en dat we dwalende waren. Nou, eigenlijk waren we met vier, de shaytan was de vierde.

Wij waren altijd op zoek naar de mooiste meiden, om ze vervolgens met onze vlotte babbel naar vergelegen boerderijen te lokken. Daar stonden zij altijd versteld dat we opeens in gevoelloze vossen waren veranderd die geen medelijden kenden, ongeacht wat ze zeiden of deden om ons op andere gedachten te brengen. We waren keihard en kenden geen schaamte. Dat is hoe we onze dagen en nachten doorbrachten; op boerderijen, kampen, auto's, en aan de kust. Tot de dag die ik nooit zal vergeten kwam.

Als altijd gingen we weer naar de boerderij, alles stond klaar. Ieder van ons had zijn prooi, het vervloekte drank (alcohol) vloeide rijkelijk, maar we waren een ding vergeten; we hadden geen voedsel. Dus na een tijd, ging een van ons eten halen met zijn auto. Het was bijna 6 uur ’s ochtends toen hij vertrok.

Uren verstreken zonder een spoor van onze vriend. Wij begonnen ons zorgen te maken. Ik begon al het ergste te vrezen en besloot om hem te gaan zoeken. Eenmaal onderweg zag ik al gauw uitslaande vlammen in de verte. Toen ik dichterbij kwam zag ik tot mijn grote schrik dat het de auto van mijn vriend was die in lichterlaaie stond terwijl hij gekanteld was en op z’n zij was terechtgekomen. Ik haastte me naar de auto om mijn vriend uit het brandende wrak te bevrijden.

Ik schrok mij kapot toen ik zag dat de helft van zijn lichaam zo zwart als roet was geworden, maar was opgelucht om hem nog in leven aan te treffen. Ik haalde hem uit de auto en legde hem op de grond, en na een kleine minuut opende hij z’n ogen en zei:,, HET VUUR!!! HET VUUR!!!” Ik besloot om hem naar mijn auto te brengen en met hem naar het ziekenhuis te racen. Maar hij mompelde:,, Het heeft geen zin, ik haal het niet.”

Tranen overvielen mij terwijl ik zag hoe mijn vriend voor mijn ogen aan het sterven was…..Plots schreeuwde hij:,, WAT MOET IK TEGEN HEM ZEGGEN?! WWATT ….. MOET IK TEGEN HEM ZEGGEN?! Stomverbaasd keek ik naar hem en vroeg:,,Wie?” Hij antwoordde met een zachte verre stem:,,Allah”

Ik voelde hoe mijn lichaam overladen werd met angst en hoe ik begon te beven. Plotseling slaakte hij een kreet, waarvan de echo mij nog lang daarna heeft achtervolgd, en blies zijn laatste adem uit.

De dagen vervlogen, maar ik kreeg het beeld van mijn goede vriend die door het vuur verteerd werd en zijn wanhopige schreeuw:,, WAT MOET IK TEGEN HEM ZEGGEN?! WWATT ….. MOET IK TEGEN HEM ZEGGEN?!” niet uit mijn hoofd. Ik merkte dat ik mijzelf constant afvroeg; en wat moet ik tegen Hem zeggen?!

Mijn ogen liepen vol en ik voelde een raar gevoel van zachtmoedigheid die ik nooit eerder had gevoeld. Op datzelfde moment, hoorde ik de Mu’athien (de oproeper tot het gebed) de oproep tot Salat al-Fajr (het ochtendgebed) doen. Het voelde alsof het een oproep was die rechtstreeks aan mij persoonlijk gericht was, die mij vertelde om het boek van de donkere jaren van mijn leven te sluiten, en mij uitnodigde naar het juiste pad der leiding en gehoorzaamheid. Ik stond op, waste mijzelf en verrichtte de woedoe, zuiverde mezelf van de zonden waar ik bijna in verdronk, en verrichtte het gebed. Sinds die dag, heb ik mezelf tot Allah gekeerd, smekend om vergeving en berouw. Ik heb geen enkele verplichting nagelaten. Ik ben een totaal andere persoon geworden. Ik leef nu om een gehoorzame dienaar van mijn Schepper te zijn, mijn leven is totaal veranderd….

De dag (zal komen) waarop de aarde en de hemel door een andere aarde en hemel zullen worden vervangen; en zij (de mensen) allen voor Allah, de Ene, de Opperste zullen verschijnen.

(Vertaling van de Koran, Ibrahiem14:48


27-01-2009, 21:21



denk eens goed na voordat het telaat is

Ik liep naar huis met mijn vriendin. We gingen eerst nog even haar fiets ophalen bij het station. Toen ik ineens mijn naam hoorde, ik draaide me om en zag me neef staan. Ik liep naar hem toe en hij overhandigde me een paar blaadjes, en zei dat ik deze moest lezen en delen met me vrienden en vriendinnen...Ik beloofde het te lezen en door te geven en liep weg.. Dat is dus ook de reden waarom ik dit verhaal overtyp...

vanaf mijn jeugd kreeg ik het benauwd in krappe ruimtes en ik
verliet schreeuwend zulke plaatsen. Op latere leeftijd kwam ik erachter dat dit een ziekte was, maar ik kwam er jammer genoeg niet van af. helaas moest ik of ik het nu wilde of niet, eindelijk in zo'n krappe ruimte komen........ Ze hadden mij helemaal ingepakt met doeken en me gesplaats in een lange doodskist. De stemmen van de mensen om me heen kon ik heel goed horen en ondanks het feit dat mijn ogen gesloten waren kon ik ze op de een of andere manier zien. "Hij is gestorven op jonge leeftijd," zeiden ze. "Terwijl hij nog zoveel wilde doen." Ik wilde inderdaad nog heel veel doen. Ik had bijvoorbeeld nog geen eigen zaak voor mijn zoon kunnen beginnen, het geld van de t.v en de auto had ik nog niet afbetaald. Een groot bedrijf beginnen en al mijn
vrienden uitnodigen was nu slechts een droom.

Bovendien had ik nog geen kolen en hout kunnen kopen voor de naderende windter en ik had lekkende plaatsen in de zolder nog niet kunnen repareren. Toen ik bezig was met het op een rijtje zetten van alles wat ik niet had afgekregen schrok ik van een luidruchtige stem. Alsof deze door een microfoon kwam, weergalmde het in mijn hoofd. "Het is voorbij," zei de stem. Was het nog maar niet voorbij, dacht ik bij mezelf. Hoe heeft zo'n ongeluk mij kunnen treffen? Terwijl ik zo goed auto kan rijden. Ik probeerde te herinneren wat er was gebeurd; mijn vrienden waren om me heen en probeerde de deksel van mij doodskist te sluiten. Om ze te stoppen wilde ik zo hard mogelijk schreeuwen, maar ik kon me niet bewegen nog iets

fluisteren. Een poosje later bevond
ik me in het donker en keek naar een lichtstraal, die door de planken van de kist scheen. Paniekerig zei ik: "Mijn god, wat zal er nu van mij terecht komen?" Ik kon niet nadenken van angst. Ondertussen bevond ik me op de schouders van mijn vrienden en al schommelend werd ik voort gedragen. Door de geluiden die van buitenaf kwamen kon ik opmaken dat het regende. Het geluid van de druppels verenigde zich met het gekraak van mij doodskist. We gingen hoogst waarschijnlijk naar de moskee voor het Djanâzah-gebed (begrafenisgebed). "Moskee": dat deed me aan iets denken. Hoewel het dichtbij huis was en ik vijfmaal per dag werd uitgenodigd voor het gebed, maar steeds had ik geen tijd kunnen vinden om er heen te gaan. Zoals ik altijd al had gezegd zou ik

na mijn vijftigste beginnen met bidden en al
mijn slechte eigenschappen waar iedereen zich over ergerde verlaten. Inderdaad, als dit ongeluk niet was gebeurd zou ik in de toekomst een perfecte moslim zijn geweest. De stem die ik voor de tweede keer hoorde (maar niet wist waar hij vandaan kwam) zei weer: "Het is voorbij. Alles is afgelopen." Iets later werd mijn begrafenisgebed gebeden en ik werd weer op schouders gedragen. We kwamen langs het café waar we voorheen met vrienden dagelijks kaartten en ik hoorde ze vrolijk lachen en dacht: "Waarschijnlijk hebben ze niet gehoord dat ik gestorven ben." Toen de stemmen bijna niet meer te horen waren, voelde ik dat ik op een schuine manier gedragen werd. Zo wist ik dat we de helling af gingen naar de begraafplaats. De druppels van de regen, die

met bakken uit de hemel vielen druipte door de gaten van
mijn doodskist en maakten de doek waarmee ik bedekt was nat. Ondanks dit luisterde ik naar de stemmen die van buiten kwamen. Sommige vrienden hadden het over de effectenbeurs die gedaald was en anderen verheerlijkten de laatst gespeelde wedstrijd van het nationale voetbalelftal. Een van de personen die mijn kist droeg, fluisterde in het oor van degene naast hem: "Net iets voor hem om op zo'n ongelukkige dag te sterven, we zijn kletsnat geworden." het was toch niet waar wat ik hoorde??? Het waren toch mijn vrienden??? Mijn reis was na een tijdje afgelopen, en mijn doodskist werd op de grond gelegd. Een paar armen pakten mijn lichaam beet, en legden mij in de kuil. Liggend bekeek ik mijn omgeving. Oh, mij god, was dit nu het graf?

Waarom had ik er nooit eerder bij stil gestaan dat ik hier
ooit terecht zou komen. Mijn stille hulpkreten kon ik niemand laten horen en ik voelde dat mijn vrienden zich haastten met het bedekken van mij graf. Weer bevond ik me in het donker en ik begon hulpeloos te bidden. "Mijn god, krijg ik echt geen kans meer om te worden zoals u wilt, en om mijn graf te veranderen in een hemelse tuin." Weer herhaalde dezelfde stem, nog luider dan eerst: "het is voorbij, alles is afgelopen." Met een laatste poging kwam ik van mijn plaats, en deed mijn ogen open. Ik lag in mijn heerlijke warm bed. Ik had dus een vreselijke nachtmerrie gehad. De dokter die een deur verder woonde probeerde mij wakker te schudden. "Het is voorbij," schreeuwde hij steeds. "kijk maar het is voorbij. Je hebt niets meer." Ik probeerde
langzaam rechtop te zitten. Ik was nat van het zweten, en het leek alsof ik twintig kilo was afgevallen. Het regende buiten pijpenstelen, de bliksem en onweer schudden als het ware het hele huis. Ik probeerde tot mezelf te komen terwijl verbaasde blikken me aankeken en zei: "Mijn god, ik ben u dankbaar tot in het diepste van mijn hart. Wat als u me nu NIET de kans had gegeven om een goed mens te worde.........? Zou je dit voor jezelf en mij willen doen????


27-01-2009, 21:22


liefde voor Allah

Een arme man verdiende zijn brood door dagbladen te verkopen.op een dag vond hij een gouden armbad terwijl hij zijn dagbladen verkocht..De armband was kostbaar. Het was versierd met waardevolle stenen. Hij rende onmiddellijk naar een persagentschap en gaf een advertentie uit dat hij een gouden armband had gevonden.

De volgende dag kwam de eigenaar van de armband. De eigenaar van de armband was een toerist en hij vroeg aan de arme man:
- "je kon dit zonder de krant te verwittigen ook verkopen,
hij brengt veel op.waarom heb je je dat niet gedaan?"

De arme man keek de toerist aan en zei:
-"geld is goed,mooi;ik hou ook van geld,maar ik hou meer van Allah"
en zei verder:
-"ook al heeft niemand mij gezien toen ik de armband vond,Allah heeft mij gezien."

Schenk al je vertrouwen aan onze schepper toe en onthoud het woord van Allah.

'O jullie die geloven, vrees Allah vol ware Godsvrees en sterft niet anders dan als Moeslim.'
(Al 'Imraan : 102)


27-01-2009, 21:23


verhaal van het berouw van een zondaar

De verteller van het verhaal zegt:

"Mijn vriend is echt veranderd. Zijn kalme en onverstoorbare gelach
voel je in je oren zoals je de briesjes tijdens de vroege
ochtendgloren voelt en het was vroeger losbandig en verdorven gelach
dat in de oren beukten en de gevoelens kwetsten. Zijn beschaamde
blikken stralen schoonheid en zuiverheid uit en het waren vroeger
gewaagde en onbeschofte blikken. Zijn woorden komen gewogen uit zijn
mond, terwijl hij vroeger zijn woorden hier en daar strooide, ze
raakten de ene persoon en beledigden de ander. Hij toonde geen zorg,
noch belangstelling voor zijn hufterige gedrag. Zijn gezicht kent
een kalmte, is versierd met een baardje en afgebeeld met een
stralenkrans, terwijl vroeger zijn gezicht gekenmerkt werd door
nalatigheid en zorgeloosheid. Ik bekeek hem aandachtig en langdurig.
Hij begreep wat in mijn hoofd ronddwaalde en vroeg mij: "Misschien
wil je mij de volgende vraag stellen: ,,Wat heeft jou veranderd?"

Ik zei: "Inderdaad..., want de persoon die ik me in jou herinner,
sinds ik jou voor het laatst zag, is heel anders dan nu."

Hij zei knikkend: "Verheven is Hij die de toestanden doet
veranderen..."

Ik vroeg heel nieuwsgierig: "Er moet hierachter wel een verhaal
schuilen?"

Hij antwoordde: "Een verhaal dat elke keer als ik eraan denk mijn
geloof in Allah, Die tot alles in staat is, doet toenemen. Een
verhaal dat elke illusie overtreft, maar mij werkelijk is overkomen
en de richtingsweg van mijn leven heeft veranderd. Ik zal jou het
verhaal vertellen."

Hij keek me aan en zei: "Ik was een keer in mijn auto rijdend in de
richting van Cairo en bij een brug die naar een dorp leidde, werd ik
verrast door een koe die rende over de weg met achter haar een kalf.
Ik raakte overstuur en zonder dat ik daar erg in had lieten mijn
handen het stuur los, totdat ik in de diepte van de rivier belande.
Smachtend naar adem stak ik mijn hoofd uit en de gedachte dat ik zou
sterven raasde door mijn hoofd.

In een paar momenten -waarschijnlijk seconden- flitsten langs mijn
hoofd snelle en ononderbroken beelden. Het waren de beelden van mijn
reuskleurig leventje met al zijn tijdverspillingen en
losbandigheden. Mijn verleden toonde zich aan mij als een angstige
spook en de compacte duisternis omsingelde mij. Ik voelde dat ik
zonk in donkere en afgelegen grotten. Ik schrok wakker en schreeuwde
een zachte kreet die amper te horen was... O mijn Heer... Ik draaide
mij om mijn as en ik smeekte om bescherming, niet tegen de dood,
waarvan ik al zeker was dat die zou intreden, maar tegen mijn zonden
die mij omringden en mij benauwden. Ik voelde mijn hart sneller
kloppen en begon de angstige spoken om me heen van me af te slaan.
Ik vroeg onafgebroken vergiffenis aan Allah, voordat ik Hem zou
ontmoeten. Ik voelde een zware druk rondom mijn lichaam, alsof het
water in muren van ijzer waren veranderd en ik besefte me dat het
einde naderde. Ik sprak de geloofsgetuigenis uit en begon me voor te
bereiden op de dood.

Ik bewoog mijn arm en voelde een leegte. Een leegte die leidde naar
de buitenkant van de auto. Op dat moment realiseerde ik me weer dat
één van de ramen van mijn auto kapot was. Allah had gewild dat hij
brak drie dagen geleden tijdens een incident. Ik sprong zonder na te
denken van mijn plaats en duwde mezelf door deze leegte. Het licht
vulde zich in mijn ogen op en plotseling was ik uit mijn auto. Ik
keek door mijn opgezwollen ogen en zag een menigte van mensen staand
langs de rivier. Ze mompelden geluiden die ik niet kon verstaan.
Toen zij mij zagen, daalden er twee van hen naar beneden en hezen
mij naar het droge.

Ik stond versteld wat er zich rondom mij had afgespeeld.
ongelofelijk dat ik van de dood was ontsnapt en mij tussen de
levenden bevond. Mijn aandacht ging nu vooral uit naar mijn
zinkende auto. Ik droomde over mijn oude leven dat nu opgevangen zat
in die auto. Ik droomde dat hij stikte en langzamerhand stierf. Mijn
oude leven stierf en werd voor mijn ogen begraven. Ik ben ervan
verlost en eruit weten te komen. Eruit gekomen als een
nieuwgeborene. Ik voelde een sterk verlangen om ver weg te rennen
van deze plek waar ik mijn verdorven verleden heb begraven.

Ik kwam thuis aan als zijnde een andere persoon dan die daarvoor het
huis verliet. Ik stapte mijn kamer binnen en mijn ogen vielen ten
eerste op de foto's aan de muren van enkele zangers en danseressen.
Ik begon haastig de foto's te verscheuren. Vervolgens plofte ik op
mijn bed, voor het eerst in mijn leven huilend van spijt die ik
voelde vanwege het schenden van de rechten van Allah. Ik huilde
tranen met tuiten en mijn lichaam begon hevig te beven. Terwijl ik
mij in deze toestand bevond, hoorde ik de gebedsoproep luid in de
hemel, alsof ik het voor het eerst hoorde. Ik stond meteen op en
ging de wassing verrichten. Na het gebed verricht te hebben in de
moskee, toonde ik mijn berouw in het openbaar en vroeg constant
Allah om mijn zonden kwijt te schelden. Ik smeekte Hem om mijn
overtredingen uit te wissen en mijn tekortschietingen jegens Hem te
vergeven. Sindsdien ben ik zoals je me nu ziet."


27-01-2009, 21:24


Een glas melk

Er was eens een jongentje, die elke dag langs de deuren ging om spulletjes te verkopen, om zo zijn schoolgeld te kunnen betalen, aangezien zijn ouders arm waren. Op een dag had hij maar 10 cent in zijn zak en had erge trek gekregen in eten. Hij besloot om bij de volgende deur waar hij aanbelde, om iets te eten te vragen.

Maar toen hij daar aankwam had hij niet genoeg moed om erom te vragen. Dus in plaats van wat eten vroeg hij om een glas water. De aardige mevrouw die opendeed vond dat hij er een beetje hongerig uitzag, en besloot om hem een groot glas melk te geven. hij dronk heel langzaam en genoot van elke slok ervan. toen hij het ophad vroeg hij aan de vrouw: "Hoeveel geld ben ik u schuldig?" De vrouw zei: "Je bent mij niks verschuldigd hoor, ik heb altijd geleerd dat je geen geld mag vragen voor liefdadigheid" De kleine jongen bedankte haar uit de grond van zijn hart.

Toen Faisel Ahmad het huis verliet, voelde hij zich veel sterker- niet alleen lichamelijk maar ook geestelijk, zijn geloof in Allah en mensen was weer gegroeid.

Vóórdat hij namelijk bij dat huis aankwam was hij van plan om alles op te geven. Maar nu niet meer, nu voelde hij zich sterker dan ooit te voren.

Jaren later.......

Deze zelfde vrouw werd erg ziek. Geen van de plaatselijke doctoren konden begrijpen wat er mis was met haar. Ze stuurden haar naar de grote stad waar het ziekenhuis meer gespecialiseerd was, en zij zouden kunnen uitzoeken wat haar mankeerde.

Dokter Faisel Achmed werd opgeroepen.
Toen hij had gehoord vanuit welk dorp zij kwam, vulden zijn ogen zich met een vreemd licht. Haastig ging hij naar beneden en ging naar haar kamer.
Gekleed in zijn dokterskleding ging hij naar binnen.
Hij herkende haar meteen....
Hij ging terug naar de behandelkamer en was vastbesloten om alles te doen om haar leven te redden. Hij gaf haar een speciale behandeling.
Maar Al-Hamdoelilah na een hele lange zware periode, was de strijd gestreden en was de vrouw weer beter geworden.
Dokter Achmed vroeg aan de financiële afdeling, of ze hem de rekening wilden sturen.
Hij keek erna, toen schreef hij iets onder aan de rekening en stuurde de rekening naar haar kamer.
Toen, de vrouw de rekening kreeg en opende, ze was er zeker van dat het de rest van haar leven zou kosten om het alles te betalen. Viel haar oog op iets wat op de rekening was geschreven.
Ze las de woorden : "Rekening volledig betaald met een glas melk"
Tranen van vreugde kwamen uit haar ogen en ze besloot om te gaan bidden: "Dank U, Allah, dat Uw liefde is uitgespreid over menselijke harten en handen."



27-01-2009, 21:26


Bel jou heer, en laat hem de engel des doods naar mij sturen.

Een man wilde op een marktplaats een vrouw aanspreken om haar te vermanen over haar onislamitische kledingstijl. Hij zei tegen de vrouw: “Vrees toch Allah! Weet je dan niet dat wat je aan hebt niet toegestaan is? De dood is iets wat zeker gaat komen en wie weet, wellicht is jouw tijd aangebroken en is de Engel des Doods op weg om jouw ziel op te halen. Vrees Allah!”

De vrouw antwoordde op een hoogmoedige wijze: “Hier, neem mijn telefoon maar en bel jouw Heer op en laat Hem de Engel des Doods naar mij sturen, Als jij waarachtig bent.”

De man zei: “Ik schrok van wat zij zei. De woorden die zij uitsprak deden de huid sidderen.

Ik besloot om te vertrekken toen ik even later geschreeuw hoorde. De mensen verzamelden zich en ik keerde terug om te kijken wat er aan de hand was. Ik baande mij een weg door de mensen en daar lag de vrouw van zojuist dood op de grond… De Engel des Doods was gekomen om haar ziel op te halen.


27-01-2009, 21:27


Zijn dochter was de reden, moeite waard om te lezen!

Dit is een verhaal van een jongeman die op een zeer mooie maar tegelijkertijd tragische manier geleid is door Allah. Hij vertelt:

“ Ik was een persoon die graag bij zijn vrienden was. Wij waren altijd samen, altijd op zoek naar manieren om onszelf bezig te houden met verwerpelijk vermaak en verdorven zaken, waar we onze dagen mee vulden en onze nachten mee doorbrachtten. Dit terwijl mijn lieve arme vrouw thuis eenzaam haar dagen voorbij zag gaan. Zij klaagde steeds vaker over de eenzaamheid en de dagelijkse ellende waarin zij leefde maar ik had daar geen oor voor, en negeerde het.

Op een nacht kwam ik, zoals gewoonlijk in die tijd, rond een uur of drie thuis. Mijn vrouw en dochter lagen al lang te slapen. Ik ging naar de woonkamer en zette mijn verdorven gedrag waar ik net van thuiskwam gewoon binnenshuis voort door wat vieze films te gaan kijken. Plotseling ging de deur van de kamer open !!! Daar zat ik dan, oog in oog met mijn vijfjarige dochter. Ik keek haar recht in de ogen, aan de andere kant werd er tot mijn grote verdriet teruggekeken met een teleurgestelde en trieste blik.

Verstijfd was ik, elke poging om iets te zeggen op dat moment stokte al bij de eerste klank. Na een seconde of wat die in mijn verlamde situatie als een eeuwigheid voelde bereikten de eerste klanken mijn bewustzijn. Het was haar lieve stem waarmee ze zei: “Papa, je zou je moeten schamen, ben je niet bang voor Allah…Heb toch vrees voor Allah!” en zij zei dit drie maal, deed de deur dicht en ging terug naar haar kamer.

Ik bleef onthutst achter en wist niet hoe te reageren. Een tijd lang zat ik als door de bliksem getroffen stil en bewegingsloos voor me uit te staren met open mond. Toen ik een beetje uit mijn toestand begon te raken irriteerde ik mij gelijk mateloos aan de verachtelijke beelden die nog steeds speelden en die er nu opeens heel anders uitzagen. Ik stond op, deed de tv uit en begon na te denken over de gebeurtenis die mij voor de rest van mijn leven haarscherp zou bijblijven, uit nervositeit begon ik door de kamer te ijsberen. Haar woorden hadden mij heel diep geraakt. Zij riepen bij mij een gevoel op dat ik tot dan toe nooit had ervaren.

Ik besloot voor mijzelf dat het het beste was om naar haar kamer toe te gaan, dus ik begaf mij zenuwachtig die kant op terwijl ik nog klampachtig zat te bedenken wat ik zou zeggen. Eenmaal daar aangekomen, zag ik dat zij weer in slaap was gevallen. Ik ging kapot van binnen en dacht dat ik gek werd. In het holst van de nacht zat ik mijzelf op te vreten terwijl ik niks dan de stilte hoorde. Ik voelde mij ellendig als nooit tevoren, maar wat moest ik doen? Wat kon ik doen? Ineens werd de oorverdovende stilte onderbroken door een geluid dat alles veranderde, een geluid dat ik altijd al heb gehoord maar waar ik nooit naar heb geluisterd, een geluid waar ik de laatste jaren liever mijn oren voor sloot en pas blij was als die afgelopen was. Het was de oproep tot het ochtendgebed. Een rustig gevoel kwam over mij en ik begon na te denken. Aarzelend besloot ik om de kleine wassing te gaan verrichten, toen ik daar klaar mee was besloot ik mij op weg te begeven naar de moskee. Ik had niet veel zin om te gaan maar de woorden van mijn kleine dochter bleven mij achtervolgen.

De Imam opende het gebed en las een aantal verzen uit de Koran. Op het moment dat hij knielde en ik hem volgde, barstte ik spontaan in tranen uit. Ik kon mij niet inhouden al zou ik het gewild hebben. Dit was de eerste keer in zeven jaar dat ik weer voor Allah stond om het gebed te verrichten. De huilbui deed mij goed. Ik was opgelucht en het voelde alsof alle ongeloof, hypocrisie en verdorvenheid die ik in mij had, samen met de tranen uit mij wegstroomden. Thuis aangekomen, ging ik zitten en wachtte totdat het tijd was om naar mijn werk te gaan. Nog steeds zat ik mij te verwonderen om de reeks gebeurtenissen.

Toen ik op mijn werk kwam, zag ik mijn collega verbaasd en vreemd naar mij kijken. Het was natuurlijk een vreemde gewaarwording voor hem dat ik zo vroeg binnen was, terwijl ik daarvoor door mijn levensstijl vaak ofwel altijd laat was. Hij wilde meteen het fijne ervan weten. Ik vertelde hem wat mij overkwam, waarna hij zei: “Wees Allah dankbaar voor het geven van zo’n dochter die jou aan het denken heeft gezet en wees Hem ook dankbaar voor het niet sterven in de toestand waarin je verkeerde.”

Ik voelde mij na een tijdje werken onwijs vermoeid (ik had namelijk nog steeds niet geslapen) en vroeg om een halve dag vrij te nemen om de rest van de dag uit te rusten. Ik verlangde ook naar het zien van mijn kleine dochter. Ik kon gaan, dus vol goede moed ging ik onderweg naar huis. Ik keek er zo naar uit om mijn dochtertje te spreken, mijn excuses aan te bieden, haar te bedanken en te omhelzen. Er stond mij heel wat anders te wachten.

Toen ik het huis binnenliep, kwam mijn vrouw in paniek en huilend op mij af. Mijn hart begon sneller te bonzen, ik vreesde al het ergste. Ik vroeg angstig wat er aan de hand was en zij overdonderde mij met precies dat ergste waar ik voor vreesde. Ze was dood, mijn vijfjarige bloempje, waar ik sinds de nacht ervoor nog meer van was gaan houden, was overleden. Ik kon het niet geloven. Haar woorden die mij zo diep hadden geraakt waren de laatste die ik van haar gehoord heb. Een onbeschrijfelijk heftige pijn kwam over mij. Ik kon mijzelf niet meer beheersen en tranen begonnen wild te stromen.

Ik besefte mij na een tijdje dat dit een beproeving van Allah was om mijn geloof op de proef te stellen, en wist dat ik mij sterk moest houden. Ik belde mijn collega op en vertelde moeizaam wat er gebeurd was. Toen ik hem vroeg of hij kon komen om mij te helpen met het wassen en begraven van mijn dochter, gaf hij hier meteen gehoor aan. Wij verrichtten het gebed voor haar en droegen haar naar de begraafplaats. Op de begraafplaats zei mijn collega tegen mij: “Het is niet gepast dat een ander dan jij jouw dochter in het graf plaatst.” Ik pakte haar met tranen in mijn ogen en legde haar voorzichtig in het graf terwijl ik dacht; ik ben niet mijn dochter aan het begraven maar het licht dat mij weer naar Allah heeft geleid."


27-01-2009, 21:28


kruipend naar het huis van Allah.


Onderweg naar Dubai stopte ik bij een klein moskeetje om het namiddaggebed te verrichten. Toen ik in mijn auto zat zag ik iets uit de nabijgelegen huizen tevoorschijn komen. Het duurde even voordat ik door had dat het om een man ging die zich kruipend naar de moskee voortbewoog. Om zijn handen had hij plastic sandalen aangetrokken. Op deze wijze baande hij zich met grote inspanning een weg naar de moskee om daar het gezamenlijke namiddaggebed te verrichten. Deze man leek naar alle waarschijnlijkheid verlamd te zijn aan zijn onderlichaam en sleepte dit mee over de harde grond. Het zweet liep over zijn hele lichaam vanwege de grote inspanning die hij moest leveren en de ondragelijke hitte. Toen hij bij de omheining van de moskee kwam was het alsof hij verdronk in zijn eigen zweet en zijn gezicht was vuurrood. Vele mensen die ook naar het gezamenlijke gebed trokken liepen langs hem. Je kon zien dat zij dit beeld gewoon waren. Ineens kwam een man uit een nabijgelegen winkel met een koude fles drank die hij vervolgens aan de man gaf. Zij bleven enige ogenblikken met elkaar praten over een bepaald onderwerp. Ik kon horen hoe de winkelier de kruipende man aanbood hem te helpen de moskee te bereiken. Maar tevergeefs, de kruipende man wilde liever op eigen krachten verder. Om niet te laat te komen verontschuldigde hij zichzelf en ging verder. Ik zag hoe hij de trap opging en ik kon mij geen manier bedenken waarop ik hem van dienst kon zijn. De tranen stroomden over mijn wangen bij het zien van deze man en ik herinnerde mij de overlevering van de Profeet (vrede zij met hem) waarin hij zei: “De zwaarste gebeden voor de hypocrieten zijn het ochtendgebed (salaat-ul Fadjr) en het nachtgebed (salaat-ul cIshaa&#8217. Zouden zij echter weten wat de beloning hiervoor is, dan zouden zij zelfs kruipend komen…”

Deze man die werkelijk kruipend naar de moskee kwam had hier absoluut geen moeite mee. Sterker nog, hij ging naar de moskee alsof het één van Allah’s Tuinen was waar alle gunsten en bekoringen op hem stonden te wachten. Zo zijn er vele dienaren van de Meest Barmhartige die tussen ons leven en een verheven positie genieten bij Allah. Ik vraag Allah om eenieder die zich inspant op Zijn Pad te belonen. En laat de manier waarop deze man zonder enige schaamte naar de moskee kroop een les voor ons zijn en voornamelijk voor diegenen die zich ervoor schamen de moskee te betreden.


04-04-2009, 18:06

Citaat door hijaabje_:



Verricht het gebed alvorens men voor jou


Ik was iemand die het gebed in zijn geheel had verlaten. Iedereen waarschuwde mij… mijn vader, mijn broers, maar ik luisterde naar niemand. Op een dag ging de telefoon over. Een oude man huilde en zei: “Ahmad?!” Ik antwoordde: “Ja?!”…“Gecondoleerd met de dood van Khalid. We troffen hem dood aan in zijn bed.” Ik schreeuwde: “Khalid, die was gisteren nog bij ons.” De oude man huilde en zei: “Wij zullen vandaag het dodengebed voor hem verrichten in de grote moskee.” Ik legde de hoorn neer en barstte in tranen uit. Hoe kan hij nou sterven terwijl hij nog zo jong is? Ik had het gevoel dat de dood mijn vraag belachelijk vond.

Ik ging huilend de moskee binnen om voor de eerste keer in mijn leven het dodengebed te verrichten. Ik zocht naar Khalid en trof hem aan omwikkeld in een lijkengewaad, bewegingloos voor in de rijen. Ik schreeuwde het uit toen ik hem zag. Iedereen keek mijn richting op. Ik dekte mijn gezicht af met mijn arm en begon te huilen. Ik deed mijn best om mij sterk te houden. Op dat moment trok mijn vader mij naar zich toe en fluisterde zacht in mijn oren: “Verricht het gebed alvorens men voor jou het dodengebed verricht!” Zijn woorden vielen als donderslag bij heldere hemel. Ik begon te beven terwijl ik naar Khalid keek.

Als hij uit de dood zou opstaan, wat zou hij dan wensen? …Een sigaretje? Een vriendinnetje? Wat muziek? Ik probeerde mij in zijn plaats voor te stellen. Ik herinnerde mij de volgende woorden van Allah (interpretatie van de betekenis):

“(Gedenkt) de dag waarop de onderbenen ontbloot zullen en zij opgeroepen worden om neer te knielen terwijl zij daartoe niet in staat zijn.” (Soerat al-Qalam: 42)

We vertrokken daarna naar de begraafplaats en daalden hem neer in zijn graf…Ik begon mijzelf toen af te vragen: “Als hij ondervraagd wordt over zijn daden, wat zal hij dan antwoorden? …Twintig liedjes! Zestig films! Duizenden sigaretten!” Ik huilde onophoudelijk en dacht: “Hij hoeft niet te rekenen op voorspraak van het gebed en geen van zijn daden zal hem baten.” Ik kon mij niet bewegen. Mijn vader wachtte mij iets verderop op. Uiteindelijk liet ik Khalid achter mij en liep ik weg, wetende dat hij mijn voetstappen op dat moment kon horen…

[/SIZE][/FONT]


[FONT="Tahoma"][SIZE="3"]wow, kippenvel...mashallah!