Bekijk volle/desktop versie : De jongen die zijn uiteindelijke uit...!!!



19-01-2009, 14:34

De jongen die zijn uiteindelijke uit... [/SIZE]



[SIZE="3"]

Huilend kwamen we van de begraafplaat af.. Mimoun, Hafid en ik. Ik keek hun aan, het deed hun pijn, net zoveel pijn als ik nu voel.. ‘bebba waarom, waarom ben je weg? Had nog zoveel van je willen leren’ dacht ik bij mezelf.. Ik bleef maar door huilen, de stoere jongen was in mij verdwenen. Ik veranderde in een kleine...

Door Hanane Lees verhaal>>

[/SIZE]


[SIZE="3"]De jongen die zijn uiteindelijk uitweg vond

Anass /hoofdpersoon Mimoun /broer hoofdpersoon

Hafid /broer hoofdpersoon Yahia /vriend hoofdpersoon

Mohammed /vriend hoofdpersoon Jihane /buurmeisje


Huilend kwamen we van de begraafplaat af.. Mimoun, Hafid en ik. Ik keek hun aan, het deed hun pijn, net zoveel pijn als ik nu voel.. ‘bebba waarom, waarom ben je weg? Had nog zoveel van je willen leren’ dacht ik bij mezelf.. Ik bleef maar door huilen, de stoere jongen was in mij verdwenen. Ik veranderde in een kleine jongen dat om zijn dode vader huilde. We liepen naar de auto’s, de hele bende(familie,kennis) stond daar al, we gingen naar huis.. het werd tijd om weer de koffers in te pakken, en terug naar Nederland te gaan om ons leventje weer op te pakken, met mama en zonder vader.

Thuis aangekomen, en we liepen gelijk richting slaapkamers om de koffers in te pakken. Saffie morgen ochtend zouden we met het vliegtuig terug gaan.. nu slapen en het verdriet laten zakken. ‘’Layrahmoe, Layrahmoe ya rabbi’’ herhaalde ik zachtjes totdat ik in slaap viel met een verschrikkelijke hoofdpijn..



Ik werd wakker geschud om 5 uur s’ochtends, Marokkaanse tijd door me neef. ‘A sahbi sta op, we gaan vertrekken’. Pff ik zuchtte, oef a sahbi ik heb zware hoofdpijn. Met tegenzin stond ik op. Ik nam even snel een douche, en trok mijn kleren aan. Ik pakte mijn ‘Dieseltjes’ vanuit onder mijn bed.. ik klopte het modder/zand van de onderkant af.. Ik keek even naar de vloer met het zand.. mijn ogen begonnen te prikkelen. Dat zand is waar mijn vader nu layrahmoe in ligt. Even stond ik erbij stil, maar niet lang daarna werd ik geroepen dat ik moest haasten. Ik trok mijn schoenen aan, en sleepte mijn koffer mee de kamer uit. Mijn moeder zat daar op de bank, met haar broer(mijn oom) die ons zou brengen naar het vliegveld. Ze had rode ogen, dat ze niet had geslapen was te zien. Ik gaf haar een kus op het voorhoofd en mijn oom een hand. Ik bracht gelijk met me broers en neef de koffers naar beneden. We stopte ze in de achterbak. Me neef keek op zijn mobiel naar de tijd, hij zuchtte. ‘als jullie het vliegtuig willen missen.. dan ga zo door’.. Het werd nu inderdaad de hoogste tijd om te vertrekken; ‘yemmaaa, gerriii.. ewa yallah tiyara aghener ta3doe’ (moeder, oom kom nou, we missen het vliegtuig) riep ik hun toe. Ik stapte alvast de auto in, en keek naar mezelf in de achteruitspiegel. pff ik zag er uit als een crackjunk.

Uiteindelijk kwam iedereen naar beneden, en stapte ze een voor een in de auto. De auto begon te rijden, ik nam gauw een laatste blik van ons huis.. Ik had gezworen op mn graf, hier niet meer langs te komen. Ik kan hier niet meer zijn. De jonge Marokkaan die van zijn land hield, is verloren in mij gegaan, saffie klaar..

Na een kwartiertje kwamen we aan bij de luchthaven van Nador, algauw moesten we inchecken want we waren aan de late kant. Nadat we de koffers hadden ingeladen bij de incheckbalie moesten we naar binnen. We namen afscheid van me neef en oom.. Ik hield mijn moeders arm vast, en we liepen door.

Daar stond ‘royal air maroc’.........De reis verliep goed, op wat hoofdpijn na. Een kennis kwam ons ophalen van schiphol, en bracht ons naar huis. Dag in dag uit het zelfde, iedere dag kwam er wel iemand langs om ons te condoleren met het grote verlies. Mijn hoofdpijn werd met de dag erger. Naar school ging ik niet meer, en ik kwam amper buiten. Mijn broers daar in tegen deden hun ding, hun leven ging verder met de ‘chickies, school & de gestolen scooters’. Het leek wel alsof mijn leven een zwart beeld is.. is dit die zogenaamde rouw periode?.. Als ik zo door ga, is mijn leven straks ook een zwartbeeld. Mijn moeder probeert er het beste van te maken, ze probeert ons op te voeden als echte mannen, zoals Pa het zou hebben gedaan….



Vandaag besloot ik naar school te gaan, ik moest toch iets doen?.. tenminste mijn HAVO diploma dit jaar halen, en dan een toekomst uitbreiden. Ik nam een douche, trok een lekker zittende kleding aan, en deed wat gel op. Ik liep naar beneden, pakte snel een sneetje brood, en smeerde er wat chocolade pasta op.. voor ik bij de scooter was, was het al op. Ik stapte op mn beest, en reed naar school.



‘aangekomen’ op school en ik liep het schoolplein op, paar matties kwamen gelijk naar me toe, condoleerden me, en gaven me de box. We besloten om in de aula te gaan zitten chillen. Ik kreek hoofdpijn door de drukte die om me heen zat, ik wilde vertrekken om een rustig plekje te zoeken, maar op dat moment hing er iemand om me nek, het ‘geval’ beet verleidelijk in me oor.. ik draaide me met een ruk om. Het was Samira me ex. Pff ik zuchtte diep.. ‘’TFOE ELKEHBA, BLIJF MET JE FACKING KATTEN POTE VAN ME AF BITCH’’ brulde ik haar toe. Ze keek me gewelddadig aan, maar het deed me niks.. ik wilde rust. Geen zin in die bitches.

Mohammed; ‘’Taazzz rot een eind op man,zijn vader is overleven en jij condoleert hem niet eens.. jij denkt alleen aan je ranzige spelletjes’’.



Saffie a sahbi laat maar, heb koppijn als de tyfus.. Met grote ogen keek ze ons aan, en liep gelijk weg!.. nogal gedist volgens mij.

De bel ging, we liepen met zn alle naar de les. Mijn pijn in mn hoofd zakte langzaam weg door de stilte die er gemaakt werd voor de docent. ‘‘Dames en heren, mag ik jullie aandacht?..danku.. Wij krijgen vandaag een nieuwe leerling erbij, pas verhuisd vanuit boven-holland dus een beetje respect graag’’ deelde de docent toe. Zo werd ze naar binnen gehaald.. Het was een verlegen, (duidelijk) Marokkaans meisje, bedekt met de hijaab. Ze zag er beeldschoon uit,zo’n meisje waarvan ik dacht; daar wil ik over een paar jaar mijn leven mee delen. Ze kreeg een plek voor mij, aangewezen.

‘’Zoo Jihane, zou je je zelf willen voorstellen’’? Vroeg meneer.

‘uhmm ja hoor’ ze begon te praten met haar lieve mooie stemmetje;; Ik ben dus Jihane El Fikri, ben 17 jaartjes oud, en ben net verhuisd vanuit Amsterdam-Zuid naar hier. Verder houd ik veel van lezen.



Mijn aandacht was geheel bij haar,mijn hoofdpijn verdween als sneeuw voor de zon.. totdat meneer zei dat we de boeken erbij moesten pakken. ‘’ kan iemand een boek uitlenen aan Jihane’’ hoorde ik van voor de klas. Ik stak gelijk mijn hand op. Kijk eens aan Jihane, je achterbuurman ‘Anass’ is vandaag zo vrijgevig, zei meneer op een toon dat me eigenlijk niet zo beviel. Ze draaide zich om, en ik gaf haar mijn boek. Ik knipoogde, en ik kreeg een lieve glimlach terug.



Die 50 minuutjes gingen overigens razend snel voorbij, en hing wat over mijn tafel heen. Jihane draaide zich om en gaf me mijn boek terug. ‘’Bedankt voor het lenen,Anass’’!. Haha, geen dank antwoordde ik. Ze glimlachte, ‘gaat het wel met je, je ziet er bleek uit.. of ben je altijd bleekjes?’ Vroeg ze me. Ik keek haar diep in de ogen, ik kon bijna geen woord uitbrengen, ze was zo mooi. ‘’Ja,ja alleen wat hoofdpijn van de verveling’’ . Oké, dan is het goed zei ze enthousiast. Op dat moment kwam de volgende martelaar binnen, hij gaf zijn les, en voor je het wist ging de volgende bel. Het was eindelijk pauze.

Iedereen ging zijn ding doen, en liep de gang op. Ik liep met me matties uit het lokaal. Jihane liep voor ons.’’alleen’’. Ik liep naar haar toe, en vroeg haar of ze deze pauze met ons wilde vieren. Tss, ze weigerde, ze wilde liever de school in haar eentje verkennen. Achja whatever, we liepen door naar de buitenplaats. Wat frisse lucht deed me vast goed, het voelde alsof mijn hersens lichter werden. We hingen achterover het bankje, en had mijn ogen gesloten.

Yahia; TAAAAAZZZ, daar komt ze weer met haar katten ogen. Mohammed; Wollaah jij weet niet van ophouden hé?.. hij moet jou niet saffie klaar, ga iemand anders vervelen ofzo!

Mijn ogen gingen open, terwijl ze liever dicht wilde blijven. Ik keek naar het wezen die voor me stond met haar gigantische pumps, en wilde krullen. Het was Samira weer.

‘Heeeeeyy schatje, lag je te slapen lekkerding, wollaah kei lief, net als die ene avond. Zei ze met een geniepig lachje. ‘Haha, ik ben je schat niet, gaga ergens anders storen!. ik moet je niet, en die ene avond stelde niks voor ‘’samira’’. Het was maar een tussenwip. Ze keek me dreigend aan, maar het scheelde me niet. ‘Zullen we zien schatje, ik ben nog lang niet klaar met je. Die xxxx met die hoofddoek, hoe heet ze? ‘Jihane’? Vind je haar leuk? Ik heb je wel zien praten op de gang met haar. Kijk uit, dalijk ontmaagd je dat schijnheilig wezen ook nog’

Yahia; tazz wil je zeggen dat Anass je ontmaagd heeft? Je hebt jezelf eerder al 10 keer gegeven, dus ga niet schijnheilig doen. HAHAHAHAHA ik zou Jihane met geen een vinger aan durven raken, ik heb respect voor haar, RESPECT!! Schreeuwde ik haar toe. ‘’ DAN DOE IK HET WEL, ZE GAAT ERAAN’’ schreeuwde ze me terug toe, en liep gelijk weg.


19-01-2009, 14:43


Yahia en Mohammed keken me met grote ogen aan..

Tfoe é matties, dat meisje maakt me gek, haar uitstraling pff.. daar zou Samira nooit tegenop kunnen.

Mohammed; je bent verliefd a sahbi, maar even serieus heb je die Samira ontmaagd of wat? ة nee man, ze bloedde niet, ze is de grootste xxxx, ik heb haar 100% zeker niet ontmaagd..

‘’Pfff ze is net 1 dag op school, en ze krijgt nu al vijanden dankzij mij. Ik greep weer naar mijn hoofd, de krampen begonnen weer..

‘’Ewaa saffie a sahbi, als die Samira wat van plan is kom ik er wel achter, en dan heeft ze wahed probleem met mij, zei Mo overtuigend’’. Ik knikte maar ik wist dat samira tot alles in staat is, en het goed verborgen zal houden.



De bel ging, alweer liep ik naar de les. Ik had nog 4 uur te gaan, dan kon ik weer naar huis slapen. De lessen gingen opzicht wel snel voorbij, wat denk jij, als je zo een schoonheid van een dame voor je hebt zitten. Bij de laatste les had ik een briefje gemaakt met mijn MSN adres. Ik had het dubbel gevouwen, en deed het onopvallend in haar etui, in de hoop dat ze het zou vinden, en dat ze me toevoegt op MSN. Ik wilde er mijn nummer op schrijven, maar 100% zeker dat ze er niets mee zou doen. De bel ging, ik liep snel naar de stallingen pakte mijn scooter. En reed naar huis.



Thuis aangekomen en ik rook gelijk de lekkere geur van mijn moeders kookkunsten. Ik liep de keuken in en zag dat mijn moeder druk bezig was, om een lekkere maaltijd te bereiden. Ik groette haar, nam een krukje en ging zitten. ‘’yemma, morgen is de zaterdag’’ zei ik kalm. ‘ja, dat weet ik zoon’ antwoordde ze.. ‘’Zal ik dan boodschappen doen? Dan gaat Mimoun wel mee met zijn auto. ‘’Ik dacht dat je het nooit zou vragen zei ze met een kleine glimlach. ‘’Saffie ik kijk wel wat er allemaal nodig is’’, en ik liep weg. Het voelde goed om wat goeds te doen voor mijn moeder. Saffie die middag ging eigenlijk snel voorbij.. Na het eten kregen we nog even bezoek van familie, wat neven waren ook gekomen. Ben wat gaan chillen met hun en me broers.





Zaterdag ochtend 9;30 uur..



Ik lach in mn bed en staarde wat naar het plafond, pff waarom kan ik niet doorslapen, ik heb barstende koppijn.. Ik stond op met een duizelig gevoel, en een suffe kop. Ik liep gelijk de douche in, en trok mijn kleren aan.. Ik besloot om maar even op MSN te gaan, om tijd te doden. Het was duidelijk te zien dat ik een lange tijd niet meer actief ben geweest op MSN; 65 nieuw email berichten, en 6 nieuwe vriendenverzoeken. Ik hoopte dat Jihane natuurlijk bij een van die 6 zat, ik begon ze een voor een te accepteren, totdat ik bij ‘’Jihane.hoofddoekje@xxxxxx kwam. Mijn ogen werden groter van verbazing. Snel accepteerde ik, in de hoop dat ze online is.

Ik keek onder aan de lijst (overige contactpersonen), en ja hoor Jihane was online!! Ik klikte haar aan, en begon een gesprek;



-anass zegt: Heeewaaa voorbuurvrouwtje



-Jihane zegt: HeyHey(K),alles goed met jou?



-anass zegt: Ja prima hmdl, en met jou dame?



-Jihane zegt: ook elhamdoulilahhh



-anass zegt: mooiiizo, heb je nog plannen dit weekend?



-Jihane zegt: Ja zeker, ik ga lekker uit



-anass zegt: ??Uit??



-Jihane zegt: ja uit,gewoon disco.. even los gaan!



-anass zegt: en je hoofddoek dan??



-Jihane zegt: Af natuurlijk, en de kleding mag ook lekker bloot



-anass zegt: Jahh…maaree ik moet gaan man,veel plezier dan



-Jihane zegt: Beslamma a zine(K)



(Anass heeft zich afgemeld van Messenger)



Pff vol verbijstering heb ik me afgemeld.. beter nu erachter komen dat ze een schijnheilige hoofddoekdraagster is dan te laat. Wat moest ik ervan denken? Zijn die bitches allemaal het zelfde of zie ik het verkeerd? Wie gaat me de hoop nog geven dat er nog goede meiden bestaan? TAAZZZ ‘’ik ga uit’ zegt ze! Wollaah ik walg! Niet ze zegt ik ga yemma helpen, en de heilige koran lezen.. Néé ze gaat uit HAHAHAHA! Wat een drama ل wereld, wat een drama. Net bekomen van die hysterische lachkick en ik bedacht me dat ik mijn moeder nog iets had beloofd.. even boodschappen doen met de broeders.


19-01-2009, 14:44

Ik liep naar beneden, groette iedereen en nam een glas verse ne3ne3-thee. Ik ging uitgebreid op de bank voor de tv zitten. ‘’Wa yemma, er zijn schi imaghrabién tegenover ons komen wonen’’ hoorde ik Hafid tegen me moeder zeggen. ‘’awaa zo’n mensen uit Nador, bij bouzazane schi shab ait-said’’ hoorde ik Mimoun er weer tussendoor vanuit de keuken. Ik werd steeds nieuwsgieriger over de mensen die er zijn komen wonen, maar sssst ik zei niks ik bleef genieten van de zoetste thee. ‘’Ik had mijn glas half op, en Mimoun kwam de woonkamer in lopen; ewaaa zid yallah,ik moet nog tanken a sahbi, en dan rijden we door naar Brussel. Hij liep de kamer weer uit, en ik hoorde de voordeur open gaan, hij liep naar buiten. Ik legde mijn glas in de ronde ijzer dienblad, groette mijn moeder gedag, en liep naar buiten. Mimoun en Hafid zaten al in de auto.



We hebben de inkopen gedaan bij de Marokkaanse winkeltjes, we besloten even te gaan eten bij een typisch Marokkaans restaurantje. Zo gezegd zo gedaan, na een uurtje vertrokken we alweer vandaar. We liepen met zn alle weer terug naar de auto,we reden die 2 uurtjes weer terug naar huis.



We parkeerden voor het huis, de straat was vol geparkeerd door verhuiswagens. Hmm zeker die nieuwe Marokkanen die hier komen wonen dacht ik.

Boodschapdragend liepen we naar binnen. Vanuit de gang hoorde we gepraat in het Marokkaans in de woonkamer. Ik legde een deel van de boodschappen in de keuken en liep daarna gelijk de woonkamer in.

Ik schrok eventjes.. Het was Jihane, Jihane met 2 andere vrouwen. Volgens mijn idee was het haar moeder,met een zus/zusje/nicht?

‘’ Anass t3ekbedd??, ewa zid sedjem g zjiran zjdied’’ (Anass ben je terug?,ewa groet je nieuwe buren) zei me moeder vol enthousiasme.. NIEUWE BUURENK???!!! Dacht ik bij mezelf, dus Jihane is me nieuwe buurmeisjeK? Tfoe het kon niet erger worden.. Met tegenzin begon ik ze te groeten, als laatst gaf ik Jihane een hand, ik wilde haar niet loslaten,haar mooie kleine zachte handjes, wilde ik niet loslaten!.. ik bedacht me dat gesprek van vanmorgen, ik liet haar gelijk los. ‘’Ze gaat uit dit weekend’’ WUHUHA deze d’nya slaat op hol, lay7fed!

‘tbarkellah, wat heb je een mooie zoon buurvrouw’ complimenteerde de moeder van Jihane mijn moeder. Bazz dat kun je van jouw dochter niet zeggen, dacht ik bij mezelf. ‘’Anass dat is Jihane, ze zit vanaf gister bij jou op school, wist je dat’’ vroeg me moeder. Moest ik nou zeggen dat ze bij me in de klas zit, of moet ik het maar laten, en niets zeggen, maar gewoon ja knikken? ‘’Hij zit bij mij in de klas a getschi’’ kwam Jihane er tussen.. met een blik van-‘’tazz alsof ik het zelf niet kon zeggen’’ keek ik haar toe. ‘’ EWAAA MLIHHH’’ riep haar moeder t uit.

‘’A zine, kan je Jihane niet even gaan laten zien waar de bibliotheek is?, Dan kan ze rustig leren, want bij ons thuis is het nog een bouwval’’ vroeg de beleefde moeder van Jihane. Om beleefd te zijn heb ik maar ja gezegd, ewa wat moest ik anders?.. Dan zou ik het voor mn moeder verknallen,heeft ze eindelijk een goed iemand ontmoet waar mee ze (volgens mij) denk ik goed mee kan gaan opschieten, ga ik onbeleefd doen.. Dat kon ik niet maken.

Ewa zo gezegd zo gedaan, we liepen naar buiten, zonder ook maar een woord tegen elkaar te zeggen.

’Ik schrok een beetje van je’’ zei ze me zachtjes op fluistertoon, toen we maar net de hoek om waren. ‘’Ik ook van jou, ik had je niet verwacht in mijn huis, ga je vanavond trouwens nog uit, of moet je je moeder misschien nog helpen?’’ zei ik bot terug, zonder ook maar enig gevoel in mijn stem. Opeens zag ik haar vanuit mijn ooghoeken stoppen met lopen, ze bleef staan waar ze stond. Ik liep door met mijn handen in me zakken, ik trok me er niets van aan.

‘Anass waar heb jij het over, hoe bedoel je uit’??!! Ik negeerde het bloed mooie meisje, en bleef maar doorlopen.


19-01-2009, 14:48

ANASS DRAAI JE OM, WAT HEB IK JOUW AANGEDAAN’? Ze begon boos te worden.

Ik draaide me om, en keek haar diep in haar ogen aan van zo’n 10 meter afstand.

‘’Er is niets’’ zei ik haar met een blik, van er is overduidelijk wel wat.

‘Alsjeblieft Anass, vertel het me, ik wil absoluut geen ruzie met mensen hier, en vooral niet met mijn nieuwe buurjongen waar ik het nog veel langer dan nu mee uit moet houden’’.

Ze lag half te smeken, ik besloot het maar te vertellen, wat me dwars zat.

‘’Dat gesprek gister, over dat je uitging dit weekend, je was zo anders.. het deed me pijn om zo’n mooi meisje met haar hijaab het slechte pad op zien te gaan’’

‘’Welk gesprek op MSN, vroeg ze me gelijk, zonder dat ze me uit liet praten. ‘’Luister Anass, maar ik weet niet waar over je het hebt, mijn Internet doet het niet eens thuis, waarom denk je anders dat mijn moeder me met jou mee stuurt om me te laten zien waar de bibliotheek is?’’ Toen was het stil….

En ja ik heb je MSN adres gevonden in mijn etui, en nee ik heb er niets mee kunnen doen, omdat ik geen Internet bezit op dit moment.

Hmm En toch vond ik het raar, moet hier iemand anders achter zitten?

Ik wist even niet meer wat ik moest zeggen, ik begon maar weer te lopen. Jihane kwam naast me lopen. We waren langzamerhand aangekomen bij de bibliotheek.. ‘’Jihane sorry’’ ik had niet zo tegen je moeten doen. ‘’ het is al goed Anass’’ zei ze me met een knipoog. We liepen daarna weer langzaam terug naar huis.. Hmm wat voelde het goed om naast haar te mogen lopen, het gaf me een soort kick om naast haar te mogen lopen; zij was me red-bull, haar flow gaf me energie:$



Zo kwamen we weer aan bij mij thuis..

‘Ewaaaaaa; Mimoun aangenaam.. wie ben jij mooie dame?’.. nog niet open was de deur en me broer wilde zich al aan zijn nieuwe buurmeisje voorstellen,hij was overenthousiast of ze viel heel erg in de smaak.

‘’A3laaaslamtkoum’’ riep mijn moeder het uit toen we weer de woonkamer inliepen. Nog steeds was de moeder van Jihane eren het onbekende,maar nu met twee jongens van mijn leeftijd..Allebei gaf ik ze een hand,het waren de broers van Jihane. Anwar & Adil. Het waren chille gasten. Hele avond hebben we lol getrapt, en ik heb ze alle uitgaanspunten hier verteld, ze moeten natuurlijk op de hoogte blijven. Later kreeg ik ook te weten wie het onbekende meisje was, het was het nichtje van Jihane, die dit weekend bij hun zou verblijven. De vader van Jihane zou ik nog ontmoeten, op dit moment was hij bezig met klussen het nieuwe huis..

Het werd laat,rond een uur of 11 besloten ze naar huis te gaan.. Ik had een gezellige avond gehad.





Rond een uur of 2, het s’nachts ..



‘’Ayemmaaaaa,bebba yamoeth,bebba,bebbaa…help ik ga dood ayemma, help; pijn ayemma,pijn!’’ mijn moeder kwam na enkele minuten binnen gerend, wat is er zoon, wat is er? Ze begon te huilen en te huilen, ze hield me vast. Ze wilde iets doen, maar ze wist niet wat.

Ik wist zelf niet eens wat ik had, werd ik bezeten, bezeten door de sjaitan? Ik wist het niet.. ik voelde pijn in mijn hoofd,alsof ik dood ging.. ik zag mijn vader voor me,mijn lieve vader.. hij zat aan het uiteinde van mijn bed,met een koran in zijn handen. Ik werd bang, maar ik hoorde hem iets vertellen;’’doe iets zoon,jouw leven is kort..’’

Dat was wat ik hem hoorde zeggen, ik moest iets doen, maar ik kon niks.. Mijn hoofd stond in uitbarsten!!.. mijn moeder rende uit de kamer, en ging iedereen wakker maken.. ik zat in een shock, was dit een nachtmerrie waar ik een hoofdrol in speelde?.. ik zag nu alleen nog maar een zwart vlak voor mijn ogen,en de stem van mijn vader spookte steeds rond in mijn hoofd..’’doe iets zoon, jouw leven is kort’’



Ik werd wakker in een ziekenhuisbed,mijn moeder en broers naast mij. Het was inmiddels alweer middag.. ik wist niet wat er aan de hand was, ik herinner me verder ook helemaal niks meer. Ik voelde alleen pijn in mijn hoofd, zoo heftig.. ik wilde ervan verlost worden,maar hoe??.. tranen die over mijn wangen stroomde, dat was wat ik losliet, als een kleinkind huilde ik.. de grote jongen verdween in mij,de jongen met een grote bek verdween. Mijn familie kon niets anders doen dan toekijken, mijn moeder probeerde me te sussen met lieve woordjes.. Een moment later kwam er een arts binnen, volgens hem zag alles er goed uit. ‘’tziet er goed uit,alleen is een psychiater opzoeken een aanrader’’ natuurlijk zei hij het met andere woorden,maar zo kwam het over bij mij. Ik mocht daarna eigenlijk gelijk naar huis..



Hele dag zat ik maar wat voor de tv, geen eten of drinken kreeg ik door mijn keel. De avond naderde, ik kreeg een paracetamol voorgeschoteld en moest maar proberen te gaan slapen.. ik stond op met een duizelig gevoel, en liep naar mijn bed. Alles werd opeens weer zwart voor mijn ogen, en daar lag ik dan…..



MIMOUN MIMOUN,HAFID AMBULANCE,SNEL SNEL!!! Hoorde ik mijn moeder roepen, ik wilde mijn ogen open doen, en zeggen dat het niet hoeft..maar mijn ogen bleven gesloten, ze wilde niet open gaan.. mijn hoofd voelde zwaar, en deed onwijs veel pijn.

De ambulance kwam aan en ik werd mee gebracht.. en ja hoor de volgende dag werd ik weer wakker in een ziekenhuis bed. Dit keer ben ik gelijk onderzocht. Ze hebben blijkbaar een scan gemaakt van mijn hoofd, omdat me moeder zei dat ik klaagde van hoofdpijn gisteravond. Ewa ik denk niets verkeerd, gewoon bloedarmoede ofzo, hoop ik.



‘’goedemiddag,bijna avond familie El..’’

Ik heb de uitslagen van het onderzoek, maar die worden besproken met de arts.. hij kan ieder ogenblik hier zijn.. verder fijne dag & sterkte’’ zei die zuster, en ze liep weg.’’tfoewwww’’ hoorde ik uit de hoek, het was Mimoun. Haha ik kon er wel om lachen, die gekke Marokkaan dacht ik!

Na enkele minuten kwam er een arts binnen. Het werd stil in de kamer.

‘’Goedemiddag familie El…’’ hij gaf ons allemaal een vieze plakkerige hand. Hij nam er een stoel bij.. hij ging er nog bij zitten tfoe.. ik zag mijn moeders gezicht vertrekken van angst, mijn broers zuchtten allebei diep. En ik?, ik wachtte af wat mij te wachten stond.

‘’dit is de tweede keer dat je hier bent binnengebracht, we hebben vanochtend een onderzoek verricht met toestemming van familie. De uitslagen zijn binnen,er is een negatieve en positieve mededeling.. de negatieve is dat er een tumor in de hersenholten(vandaar de hoofdpijn) is ontdekt, en het positieve is dat we er gelukkig optijd zijn achtergekomen, en we er nog wat aan kunnen doen’’ zei de arts, met een blik van ‘yess we kunnen er wat aan doen’ !!

‘’HAHA ik zag het aankomen, wollaaah a sahbi’’ zei ik lachend. Mijn moeder keek me met grote ogen aan, broer Hafid legde zijn hoofd in zijn handen, en broer Mimoun liep weg.. toen ik het beeld van mijn vader zag, verdween voor mij de lol..’’ik ga dood,naar pappa, naar Allah SWT.. En ik heb geen flikker van mijn leven gemaakt’’

‘’nou is de vraag aan jou of je die operatie wilt’’ vroeg de arts tussen het gejank, en diepe zuchten.


19-01-2009, 14:53


’Nee’’ antwoordde ik.

Weet u dat heel zeker meneer,want er is een grote kans dat we de strijd kunnen overwinnen..zei de arts met een drang in zijn stem.

‘nogmaals NEE, zo is het beter.. ik wil mijn rust, bij Allah swt.

Niemand begreep mij.. ik wilde hier weg, ik was het zat.. mijn moeder, mijn lieve moeder, ik deed haar pijn maar ik kon echt niet anders. ‘’als u het echt zo wilt, dan kan ik u verder alleen nog maar pijnstillers meegeven, en u verder veel sterkte wensen.. maar u krijgt nog 2dagen bedenkt tijd, en die tijd moeten we u hier houden’’ .. pff ik zuchtte diep.. daarna liep de arts weg, met een fijne dag dat ie wenste.



‘waarom, waarom mijn zoon?Eerst mijn man, en nu mijn zoon’’ huilde mijn moeder, daar zat ze dan op die stoel. Mijn broer hield haar vast, en moest ik toekijken?. Ik voelde me slap en beroert, maar toch wilde ik opstaan en mijn moeder stevig vasthouden. Ik hield mijn hoofd vast met twee handen, stapte met een been uit bed, en even later volgde mijn tweede been. Ik kwam eindelijk op staan. Ik liep naar mijn moeder, ik omhelsde haar, ik hield haar hoofd vast.. En kuste het keer op keer, keer op keer, en keer op keer. ‘’mama hou op, ik heb pijn, ik wil naar papa. Hafid en Mimoun zijn er. Zij zullen goed voor je zorgen mama’’, later kwam Mimoun binnengelopen, het werd stil, hij had rode ogen en keek ons aan. Hij greep daarna gelijk naar zijn ogen, en hij begon te huilen, mijn broer, mijn grote voorbeeld huilde!

‘’Mimoun het komt goed, het komt goed. Allah is groot, hij ziet alles’’ vertelde ik hem op fluistertoon. ‘’A SAHBI HOE GAAT HET GOEDKOMEN? VERTEL MIJ HOE, HOE?’’ Jij hebt nog nooit gebeden, alleen op vrijdag als bebba je mee sleurde, nog nooit gevast, en nog nooit een koran vast gehouden.. saffi ik ga mijn leven veranderen, eerst mijn vader, nu mijn broertje die dood gaat, wie weet ga ik dood, vandaag, morgen, overmorgen. WIE WEET A 3IBADELLAH!. Mimoun werd gek, hij schopte tegen muren, stoelen. hij huilde, schreeuwde, fluisterde. Ik kon niks doen, en keek maar wat voor me uit, ik zuchtte diep. Pff wat moest ik hier mee, wat?

Mimoun liep de kamer uit..’’يk ga kleren halen,en neem koran voor je mee’’.. Dat was wat hij zei, en de kamer werd verdoofd door stilte. Hafid stil, mama stil..ik stil.. niemand die wat zei.



Nog geen kwartier later kwam Mimoun binnen met een grote weekendtas. Alleen dit keer was hij niet alleen, hij had de nieuwe buren mee genomen; Moeder van Jihane, Anwar, Adil en Jihane zelf.. ik schrok van ze, ik had ze niet verwacht!.. de moeder van Jihane kwam gelijk op me afgerend, ze knuffelde me.. En zei hoe erg ze het wel niet vond voor me. Daarna liep ze gelijk naar me moeder. Ze kun nu wel wat steun gebruiken, na zo’n enorme huilbui. Jihane keek me geschrokken aan, ze gaf me een hand, maar ze kreeg een blik van haar broers toegewezen; wat betekende dat ze een eind verderop moest gaan zitten. Anwar en Adil zaten hier langs mij. ‘’fucked up a Mattie, fucked up’’ hoorde ik Anwar herhalen.



Ik zuchtte diep, de tijd vloog razend snel voorbij. En bezoekuur was voorbij. Iedereen stond op, we namen afscheid, Jihane kwam nog even naar me toe, toen haar broers al de kamer uit waren. ‘’Anass,alsjeblieft doe die operatie,je mag niet weg.. ik ken je pas, en wil je nu al niet verliezen.’’ fluisterde jihane tussen al het gepraat van haar moeder, en de mijne. ‘’pff, jihane jij begrijpt het niet.. en een ding jihane, voor dat het te laat is.. sinds de dag dat ik je heb leren kennen, ben ik stapelverliefd op je geworden! Dit moest eruit jihane, ik hou nu al van je.’’ Zei ik haar. Jihane kreeg een rood kleurtje, dat was schattig! ‘’jihane, wil je wat voor me doen?, zeg tegen mijn vrienden op school, dat het goed met mij gaat’’ ze antwoordde dat ze het zou doen, ik hield haar handje 5 seconden vast.Ze glimlachte en liep alvast naar buiten. Haar moeder volgde haar, na 2 minuutjes ook al.



Pff ik heb net gewoon mijn liefde voor haar verklaard! Ik ben gewoon gek op haar, ik wil haar niet kwijt. Wat moet ik?, Moet ik dood gaan?.. of moet ik pijnlijden om nog op deze omgekeerde wereld te blijven? Ik had nog anderhalve dag bedenktijd, maar toch; wie doe ik hier nog een plezier mee, mezelf, me vader, me moeder, Jihane.. Wie? Mijn moeder kwam bij me zitten, ze drukte me de koran in de handen.. ‘’hier zoon, begin te lezen, voordat je in de brandende hel komt te zitten.

Ik begon te lezen en te lezen, mijn uren bestonden alleen nog maar uit de koran lezen. Ik deed kennis op. Ik wilde echt wat van mijn leven gaan maken, zolang ik nog te leven heb. Iets van mijn leven voor nu, en voor het hiernamaals. Ik weet ik had het eerder moeten doen, maar ik heb spijt. Ik dacht alleen aan meisjes, scooters en al die zooi, waar je niks aan hebt hierna. Mijn baard heb ik al heel lang niet geschoren, hij is nu lang, en zo ga ik het houden ook.



‘’Goedemorgen meneer, en mevrouw’’ groette de zuster ons.

Haiii, wanneer komt de dokter, ik wil namelijk wat doorgeven zei ik haar snel.

‘’hij zal er over een uurtje zijn ronde houden, dus dan zal hij vast even hier langskomen’’ oh oké, is goed antwoordde ik.

Ze bracht verder alleen mijn ontbijt, en daarna liep ze gelijk weer weg.

‘’yemma, moet ik mezelf laten opereren?’’ , mijn moeder was stil, en ze zuchtte. Even later kwam er wat uit. Eindelijk. ‘’als je het doet, heb je nog een kans van leven(alleen als Allah het wil), en als je het niet doet, haal je het niet(maar ook met het zicht van Allah). Ik werd er stil van, wist niet wat te doen. Ik was bang, bang voor de gevolgen. ‘’mama, ik ga het doen..als ik nog leef, ga ik mijn leven oppakken, werken, trouwen, en mijn ‘’dien’’ volgen.

‘’inschallah zoon, inschallah’’ zei me moeder.. ze stond achter me.

Later kwamen mijn broers binnen, werken deden ze niet meer.. een tijdje ziek gemeld, alleen omdat hun broertje aan kanker lijdt.

‘’Salaam a3likoum’’ is wat ze zeiden, en namen plaats.. een tijdje lang was het stil, niemand die wat zei.. er werd alleen naar de muren gestaard.

‘’goedemiddag’’ hoorde ik vanuit de deur. Het was de arts. Hij schudde onze handen, en nam er een stoel bij. Een diepe zucht van mijn moeder.. en twee bezorgde gezichten van mijn broers.

‘’zeg het maar,gaan we de operatie verrichten’’? vroeg de arts. Ik antwoordde ja.

Voor ik het wist werd alles afgehandeld, en morgen ochtend zou ik op de operatietafel liggen.. en inschallah gaat alles goed komen ook.


Maandag;





Vandaag was het zover, iedereen was er.. tantes,ooms,neven nichten.. alsof het een feestdag is ofzo. Iedereen was dus op de hoogte. Een zuster kwam me een infuus inbrengen. ‘’zo, het is tijd, we gaan er tegen aan’’, zei de zuster, en in de tussentijd maakte ze de wieltjes los van de rem, van het bed. Familie kwam om mij heen staan, ooms begonnen de koran te lezen, een chaotische boel..tranen begonnen te rollen over mijn wangen.. Mijn moeder kon het ook niet meer aan, maar toch bleef ze hoop hebben. ‘’zoon kom terug als de oude, met Allah’s wil word je beter’’!.. Met die woorden in mijn gedachten, werd ik uit de kamer gehaald. Nog steeds had ik tranen, mijn emoties, alles barstte uit.. nu gaat het gebeuren,’’ Allah illa a illalah!!’’


19-01-2009, 14:56

Jihane:



Vandaag werd ik wakker in mijn nieuwe kamer, beneden werd er hard gewerkt door familie.. pfff ik strekte me even uit, en deed alvast het rolgordijn omhoog. Hmm wat een weer, niet koud,niet warm.. alleen er hing een sfeer,een sfeer van verdriet.. het zag er allemaal grijs uit. Ik keek naar het huis van de tegenoverburen, niemand te bekennen, of ze sliepen allemaal nog. Maar opeens dacht ik aan het feit dat Anass in het ziekenhuis ligt. Wat zal zijn beslissing zijn, wat gaat er nu gebeuren, is er nog hoop?.. pfff zuchtte ik, ik wil naar hem toe!, Gauw keek ik naar mijn wekker, het werd tijd om maar eens te vertrekken naar school. Ik heb lekker kunnen uitslapen vanwege uitvallessen, maar nu werd het echt tijd om op te staan. Ik stapte uit mijn bed, nam snel een douche en verrichte het gebed. Daarna stond ik voor mijn kast..denkend over wat ik aan moest. Hmm, ik trok een skinny-jeans, en mijn favoriete tuniek uit de kast. Oké het wordt een bruine hoofddoek vandaag. Ik trok mijn kleding aan, inclusief mijn hoofddoek, en daarna volgde mijn bruine ballerina’s.

Eindelijk klaar, ik pakte mijn tas en rende naar beneden. ‘’Salaam a3likoum’’ riep ik mijn familie toe.. en trok haastig mijn jas van de kapstok. 2 seconden later stond ik al buiten, ik liep naar de bushalte..



Ik liep het schoolplein op, niemand te bekennen.. vast allemaal in de aula dacht ik. Ik liep naar binnen, en ik werd geroepen door een vrouwelijke stem. ‘’EYY JIJ DAAR’’

Ik draaide me om, en zag 3 Marokkaanse meisjes achter me staan. De middelste riep me. ‘’eyy psst, jij bent toch Jihane ofniet..ik ben Samira, je grootste vijand aangenaam’’·. Mijn vijand? Pff waar slaat dat nou weer op, die mislukte barbie geeft een grote bek..En dat ga ik niet zomaar pikken!

‘’ja ik ben jihane, en waarom zou je mijn grootste nachtmerrie moeten zijn?’’ Vroeg ik haar. Ze begon uit het niets te lachen. ‘’HAHAHAH, geloof mij..ik ga je leven zuur maken meisje’’ opeens begon ze aan mijn hoofddoek te trekken, ik schreeuwde het uit!.. ik wist niet wat ik moest doen, en begon ook maar aan haar haren te trekken. Voor je het wist, zaten we in een heftig gevecht. ‘’ EWAA HEY, SAMIRA LAAT HAAR LOS A KEHBA, LAAT LOS!’’ Mohammed, een vriend van Anass kwam er aan, hij trok ons uit elkaar. Daar stond ik dan, helemaal in paniek.. in een hoekje te kijken wat er dan ging gebeuren. ‘’wat denk jij wel a kehba, je gaat toch niet zomaar aan een onschuldig meisje zitten. Ga ga jij eens heel gauw met je vriendinnetjes buiten spelen, voordat ik jou eens in de grond timmer’’ riep Mohammed Samira toe. Samira keek me nog een keer met een gewelddadige blik aan, en vertrok naar buiten. Ik stond daar dan in mijn tranen. Mohammed kwam naar me toe, hij zei dat het wel goed kwam. Ik droogde mijn tranen, en het was een tijdje stil. ‘’trouwens derde les valt ook uit, we hebben nog een uurtje vrij’’ vertelde Mo me. Met een korte ‘’Oké’’ antwoordde ik hem terug. ‘’Anass ligt in het ziekenhuis, hij heeft kanker’’, zei ik hem. Lang droog hield ik het niet, ik begon weer te huilen.. mijn dag zat vandaag niet mee. ‘’ WAT, HEEFT HIJ KANKER’’ ZEG WOLLAH JE MEENT DIT NIET. Sorry Mohammed, maar je bent toch zيjn vriend, je moet toch de waarheid weten?’’

‘’TFOE A 3IBADDELAH, IK GA NU NAAR HEM TOE.. WAAROM, WAAROM ZEG JE DIT NU PAS’’..voor ik het wist rende hij het schoolgebouw al uit. Wat moest ik?, Moest ik hier nog blijven, of hem achterna gaan?. Ik koos toch maar voor het laatste. ‘’Mohammed wacht nou alsjeblieft, ik ga met jou mee’’ riep ik hem toe.. daar stond hij dan voor het bushokje, ik kon hem nog maar net bijhouden. ‘’Mohammed,alsjeblieft doe rustig..hij gaat het halen hoor met de hulp van Allah’’ vertelde ik hem helemaal buitenadem. Ik moest gewoon naar lucht happen.

De bus kwam, na enkele minuten. We stapten in.





Ziekenhuis..





Mohammed liep met grote passen de gangen door, ik liep 3 meter achterhem. Stel eens voor mensen zagen ons. Het zou niet goed zijn toch?..Met een brok in mijn keel liep ik achterhem, ik hield hem nog maar net bij. ‘MOHAMMED, daar is het’’! Riep ik hem toe. Hij liep namelijk bijna de deur voorbij. We liepen naar binnen, we troffen all de moeder, twee broers en de tante van Anass aan. ‘’Salaam a3likoum’’, en ik begon ze te groette. ‘’menis yekka Anass’’? Vroeg Mohammed met een steek in zijn maag.

Operatie tafel, over een uur of acht zullen we meer weten inschallah ameen. Antwoordde de moeder van Anass.

Het was een tijd stil,niemand die een woord zei. De tijd ging als een slak. De minuten wilden maar niet om gaan. Ik voelde een steek, telkens als ik maar iets hoorde.



8 uur later…



De deur ging open. En een arts kwam binnen gelopen. ‘’goedemiddag, ik heb helaas een slechte mededeling’’, mijn Allah, mijn hart ging tekeer als een gek. Mijn bloed ging sneller stromen, en ik kon het wel uitschreeuwen. ‘’De operatie is niet geslaagd, de tumor heeft zijn hersencellen allemaal beschadigd’’ vertelde de arts met een ingewikkelde blik. De moeder van Anass, begon te huilen. ‘’ dus mijn zoon gaat dood, a3ibaddelahh’’!!!!, Ze ging kapot van verdriet. Ze wist dat haar zoon nu kwam te overlijden, binnen nu en waarschijnlijk 3 maanden.. Mohammed hield zijn tranen ook niet meer. Zijn beste vriend die dood gaat pff. Iedereen die huilde.’’Saffie a getschi, ska mekteb, mekteb’’(hou maar op, het is het lot, het lot)..Suste ik haar met mijn woorden.. na enkele minuten werd Anass naar binnen gebracht.. ik ging kapot, iedereen ging kapot. Zijn gezicht, zijn mooie gezicht.. het deed pijn om hem zo te zien. Ik ken hem maar pas, maar hij betekent al zoveel voor me.. Iedereen zat om hem heen..zijn ogen wilden maar niet open gaan. Hij zat nog in een diepe slaap, door de narcose. Morgen zou hij naar huis mogen, en daar zijn laatste levensfase leiden. Ik besloot nu maar naar huis te gaan. Even de familie onderling laten. Dan ga ik uitleggen thuis, waarom ik een hele lesdag gemist heb..

---------------------------------------------

ءah, mijn hoofd zo’n pijn..ik opende mijn ogen langzaam. Er zaten wat mensen om mij heen, maar ik herkende ze niet. Wie waren zij?. Vreemdelingen?, Heb ik nog wel familie? Wat is dit a 3ibaddelah!?..ik zag een vrouw, een vrouw met een hoofddoek, ze was emotioneel, en keek me bedroeft aan. Wie was dat?.. en die 3 jongens, ongeveer mijn leeftijd, wie waren dat?.. ik kon ze niet..ik werd gek, ik zat tussen vreemdelingen. Mijn hoofd voelde als een bom, dat op ontploffen stond..Later kwam er een arts binnen, die me vertelde dat ik aan geheugen verlies leed. En ook werd me verteld, dat het allemaal familie leden waren, op éen jongen na. Dat blijkt mijn beste mattie te zijn. Ik moest dit alles even verwerken, want ik herinnerde me niks meer. Familie zou ik toch moeten herkennen, een goede vriend waar ik altijd goed mee opschiet ook niet toch?..ik moest het verwerken, het kon niet anders..ik had het gevoel dat ik gek zou worden. Langzaam viel ik in slaap. Ik vergat alles wat er om me heen gebeurde..en ik hoopte dat ik alles zou vergeten. Voor nu, en voor altijd….



Later gingen mijn ogen weer open, de mensen om mij heen zaten er nog..sommige daarvan wist ik bij naam te benoemen, maar sommige waren voor mij echt onbekenden. Mijn hoofd ging kapot, ik leed zoveel pijn.. mijn ogen waren zwak, mijn hoofd was zwak.. mijn hele lichaam was zwak. Langzaam viel ik weer in slaap, ik kon niks meer verdragen..mijn lichaam besloot te rusten, in een slaap.. de volgende ochtend mag ik inschallah naar huis, als ik nog leef….

Dinsdag



Vandaag werd ik wakker..mijn familie naast mij..ik mocht naar huis!!!

Oké ik besefte het wel, je weet wel, dat dit me laatste levensfase is enzo.Maar wat moest ik doen? Van mijn laatste dagen/weken/maanden genieten, dat ging ik doen!

En mijn laatste rustplek laten regelen? Moest ik dat ook doen? Ik wist het niet, ik was er gewoon te zwak voor. De zuster kwam er aan, mijn laatste infuus werd er uitgehaald. Nu moest ik het zelf doen, nu moest ik mijn laatste fase zonder medicijnen door het leven gaan..wat een mooi moment, hier moest een foto van gemaakt worden..’’toen de zuster zijn infuus eruit haalde’’.. pff wat een waanzin, ik begin ook al niet meer zuiver te tikken. Nadat mijn infuus werd verwijderd, kwamen er nog wat zusters langs..afscheid nemen. Ewa niet lang daarna vertrok ik in mijn rolstoel naar huis…





Thuis..



Thuis aangekomen, en hele huis stond al vol met familie, kennis, buren. Alsof er een of ander buurfeest is georganiseerd. Mijn bed is al opgemaakt in de woonkamer, want naar boven lopen kon helaas niet meer. Na een uurtje, vertrokken de meeste mensen. Het werd te druk. Alleen de buren en ons gezin bleef nog. Jihane was er ook.. ze zat naast me. ‘’ Anass, ik beloof je dat ik elke dag langs kom..’’ Fluisterde ze me toe. Pff ik hou van dat meisje, dacht ik bijmezelf. Wat moest ik nou doen, ik hou van haar! Deze dag verliep verder nog goed, familie en buren had ik om me heen.. Het deed me wel goed, alleen ik was kapot. Zo gaat het dus elke dag verlopen, met mensen om mij heen.





Dagen en weken..



Met de dag ging het slechter met mij, ik voelde me steeds zieker worden, en steeds zwakker. Ik werd mager, en mijn geheugen ging steeds achteruit. Alleen mijn liefde voor Jihane bleef maar groeien. Elke dag kwam ze kijken of alles goed ging, en hielp ze mijn moeder een handje. Ik merkte zelf dat ik niet lang meer tijd had om mezelf te bewijzen tegenover Allah swt. Maar toch gaf ik de moed niet op! Ik bleef de koran lezen, en ik bleef du’3as verrichten. Ik wil niet dood nee!.. ik wil me nog langer kunnen bewijzen, nog meer goeden daden verrichten, mensen helpen, mijn ‘’Dien’’ volgen, en naar Mekka gaan!.Trouwen,kinderen krijgen..maar het leven is te kort, je beseft het pas, als je het kwijt gaat raken.


19-01-2009, 15:01

Er waren zelfs wat familie leden vanuit Marokko naar hier overgevlogen, om mijn moeder een handje te helpen. Deze dagen vielen niet mee voor mij, soms kwamen er mensen, en ik wist bij god niet wie ze waren. Dan stonden ze me echt minuten aan te staren, in de hoop dat ik ze weer zou herkennen. Maar het lukte gewoon niet. Ik bestede veel aandacht aan mijn moeder. Zij zou me brengen naar het gene waar ik heen wilde, na dit leventje. Het paradijs ligt onder haar voeten! Altijd hadden we lange gesprekken, over van alles en nog wat. Soms emotionele, soms grappige. Het maakte niet uit. Natuurlijk had ik ook lange gesprekken met mijn broeders. Het was zwaar om met hun te praten. Maar ik had hun op het hart gedragen om voor mama te zorgen, als ik er niet meer ben. Als ik er niet meer ben om het te doen, moet ik het aan hun overlaten..







Laatste fase..



Leven van de pijnstillers. Dat is wat ik nu had. Ik bad elke dag naar Allah, hij moest me nu naar zich toe roepen. Ik kon het niet meer aan. Familie, buren, kennis en een refki zaten om mij heen. Ik begon de koran te citeren. De edele Koran. ALLAH ILLAH A ILLAHLAAAAAH, ALLAH ILLAH A ILLAHLAAAH!..ik voelde een rilling door mijn lichaam, mijn ogen konden niet meer openblijven.Mijn moeder begon te schreeuwen, mijn broeders kregen tranen. ‘’yemma, ik hou van u’’. ‘’broeders, denk aan wat ik jullie heb gezegd’’. Familie,vrienden, kennis..Allah i zjebkoem elgir! Riep ik hun toe. Ik kreeg tranen..gauw nam ik de hand van mijn moeder, en ik kuste het. Jihane huilde, ik gaf haar ook een kus op haar hand..‘’Allah ilah a illahlah’’ riep ik nog een keer. En mijn ogen, sloten zich van zelf……………







Er werd voor mij gebeden in de moskee. ik keek toe,samen met mijn vader. Hij was er ook, ik was niet alleen. Ik wilde wat van mezelf laten horen, maar dat kon niet. Niemand zou me nu nog kunnen horen…

Dagen lang werd er van alles voorbereid. Ik zou naar Marokko gaan. Het land waarvan ik had gezworen er nooit meer heen te gaan. Nu was mijn dag gekomen, en keer ik terug.



Vandaag zou ik worden begraven, ik hoorde van alles. Er werd de koran geciteerd. Na enkele minuten hoorde ik een knal.. het was de kist die boven mij dicht ging. Ik hoorde de zand korrels allemaal over mij heen gaan.. het graf werd nu gedicht..







Mama, kon er mee leven.. ze ging door.. ik waak nu over haar vanaf boven. Broeders hadden allebei een succesvol leventje. Mimoun trouwde later met Jihane kreeg 2 mooie kindjes. ‘’ anass en ayman’’, een kindje werd naar mij vernoemd..dat deed mij zoveel trots. Hafid was nog vrijgezel, nog geen huwelijk. Maar dat kwam nog inschallah. Van iedereen ging het leven nog door..ze hadden mij nog in hun hart, natuurlijk. Maar ik ben uit het zicht. ‘’tijdelijk’’. Ooit komen we weer bijelkaar..



Nog een ding…

Respecteer de mede mens, geniet van je leven, en doe wat je nog wou doen. Denk aan je geloof, voor het te laat is. Het leven is niet voor altijd!.. ooit zullen we terug keren naar onze schepper. En ooit zal hij ons verhoren, over wat wij allemaal hebben gedaan in dit leventje. Maar wat gaat dan jullie antwoord zijn, als je alleen aan ‘’chickies,scooters en geld’’ hebt gedacht?.. alsjeblieft broeders en zusters denk er aan.

Je moeder&vader, respecteer die meer, dan iedereen.. alleen met hun kun je het paradijs in komen..



Ik nam nog een laatste blik, naar iedereen.. ik liet een traan vallen, en ik vertrok. Ik zou rusten. Na alles wat ik heb meegemaakt.



Allah ilah a illahla!!


22-01-2009, 14:33
.................................................. ..............