Bekijk volle/desktop versie : Verdriet Illusie



18-01-2009, 22:46
Mijn allerliefste,


Een onbehagelijk gevoel overmeesterd me,
slapenloze nachten lijken me te achtervolgen.
Maar dat alles tipt niet aan de verwarring.
Verwarring over ons, en over de wederzijdse gevoelens.

Het was toch echt? Althans zo voelde het voor mij.
Ik voelde de spanning, ik voelde de liefde.
Betekende het niets? Beeldde ik het me in?
Was het slechts een illusie?

En de leuke tijden die we hadden meegemaakt dan?
De gesprekken die we voerden tot diep in nacht,
dag in dag uit, zonder dat het ons verveelde.
Om nog maar te zwijgen over de koosnaampjes.
Betekende het niets? Beeldde ik het me in?
Was het slechts een illusie?

En al die momenten van oogcontact? Toen we elkaars blikken niet van elkaar los konden krijgen?

En de manier waarop je mijn naam uitsprak, vol liefde en vol gevoel,
de manier waarop je naar me lachte, de manier waarop je me altijd opvrolijkte? Betekende dat dan niets? Beeldde ik het me in?
Was het slechts een illusie?

Mijn allerliefste, haal me uit deze onzekkerheid, breng me uit deze verwarring. Vertel me wat er scheelt, vertel me waarom je me pijn doet.
Vanwaar die afstandelijkheid? Vanwaar die vijandelijkheid?

Vertel het me, mijn allerliefste, vertel het me..



19-01-2009, 14:34


Goed geschreven.