Bekijk volle/desktop versie : Zelfmoordterrorist



15-01-2009, 22:00
Salaam oe aleikoem allemaal,

Het verhaal 'Zelfmoordterrorist' neemt jullie mee in de wereld van de jonge vrouw Boutaina.

Boutaina, dochter van gastarbeiders afkomstig uit Marokko, ziet op 1 januari 1981 het levenslicht in hartje Amsterdam. Haar jeugd verloopt over het algemeen gelukkig totdat ze op 16 jarige leeftijd geconfronteerd wordt met de harde waarheid.

Dit is het moment dat het rustige en gelukkige leven van Boutaina langzaam veranderd in een hel.

Veel mensen die dit lezen denken dat er zich hele ernstige gebeurtenissen hebben voorgedaan alvorens Boutaina zich in deze leefomstandigheden zou bevinden.

Echter, het zijn juist verschillende situaties en confrontaties in haar jonge leven die haar in de loop der jaren een enorme psychologische transformatie hebben doen ondergaan.

Lees verder hoe deze jonge, mooie en intelligente vrouw haar sociale, luxe en vrolijke leven inruilde om haar gevoel van verdriet, kwaadheid, onrecht en onmacht op een of andere een plek te kunnen geven.

Ik hoop dat jullie geinteresseerd zijn en het verhaal graag willen lezen!

Groeten,
Dalila

15-01-2009, 22:26


Boutaina zit op haar kamer en vraagt zich af wat ze nu moet?

Haar leven verloopt alles behalve goed. Ze denkt terug aan haar jeugd, de goede oude tijd.

In gedachten verzonken voelt ze een traan op haar pols. De warme traan rolt over haar pols en valt vervolgens op de grond. Boutaina kijkt ernaar. Haar verdriet is immens, voor haar gevoel kan geen woord beschrijven wat ze voelt.

Ze heeft het gevoel te stikken. Uit wanhoop pakt ze haar dagboek en begint te schrijven.

Het gevoel te leven, maar tegelijkertijd ook niet

Dit wil zeggen, je haalt adem, maar wat doe je met je verdriet?

Verdriet ervaart elk persoon anders, maar hoe ga je om met iets dat je niet begrijpt?

Alles wat in je leven gebeurt is met een reden.

Maar wie word je als je geen lering trekt uit hetgeen je overkomt en niets hiervan bij je beklijft.

Het egoisme, carrieredrang, gehaastheid, trots en alle fictieve pracht en praal die dit wereldse leven biedt, zij zijn degenen die uiteindelijk zorgen voor innerlijke onrust en immens verdriet.

Naar mate de tijd verstrijkt wordt het duidelijk.

Daar waar onenigheid is hebben meerdere partijen verdriet.

Alles wat hen zo lief was viel daardoor in het niet.

Toch draag ik degenen die mij pijn deden een warm hart toe.

Want hen haten, dat maakt me verdrietig en moe.

De situatie is zoals hij is en sommige van hen hebben een speciaal plekje in mijn hart.

Het is jammer dat we de sommige situaties in het leven niet kunnen terugdraaien naar de start.

Dit is het lot. Mijn lot.

Ik accepteer dit en leef mijn leven verder tot de inkt droog is en er staat:

Slot.

-----------------------------------------------------------------------------------------------

Boutaina kijkt legt haar pen en papier neer en kijkt naar de spiegel.

De gedachten van Boutaina nemen verder de overhand.

Boutaina:

Ik zie een gezicht met twee ingevallen ogen. Uitdrukkingloos. Levenloos.

Een gevoel van eenzaamheid overwelmt me. De buitenwereld weet van niets. Dom dat ze zijn, de buitenwereld. Ik ben me goed bewust van de rol die het uiterlijk speelt in deze wereld. Gelukkig heb ik dat als wapen om mijn ware ik te verbergen.

Ik voel mijn gezichtsspieren trekken. Het wordt tijd om mijn gezicht te wassen en te gaan slapen. Het denken en het huilen hebben me moe gemaakt.

Morgen weer een dag, insa allah.

15-01-2009, 22:36
Ik leg mijn hoofd op het kussen en ik val in een keer in een diepe slaap.

In mijn droom zie ik mezelf 10 jaar geleden. Gelukkig! Omgeven door warmte van mijn familie, ik voel me veilig.

Ik zie de zon en mensen op straat die elkaar vriendelijk begroeten.

Mijn vader en moeder zijn blij, mijn broers en zussen kibbelen onderling en ik daartussen......

Dan schrik ik wakker! Het was een droom, maar het prettige gevoel bleef door mijn lichaam stromen. Ik kijk op mijn wekker, het is 02.00.

Mijn gedachten nemen me mee naar een tijd terug.

Ik was jong en zelfverzekerd. Tevreden met wie ik was en hoe ik eruitzag.
Mijn dagen bestonden uit school, familie en vriendinnen. Vooral mijn vriendinnen namen een groot deel van mijn tijd in beslag. Elk weekend planden we vol. Karten, bioscoop, film, zwemmen, noem het maar op en we deden het.
Ik heb nog zoveel foto's van die tijd.

Ik bedenk me dat het tijd is om te slapen......

Ik draai me om en probeer mijn nachtrust te hervatten......

16-01-2009, 19:33
Ga verder Dalila!

Ik ben er om te lezen!