AmmatoelAziz
12-01-2009, 20:32
Bismie Allaah Ara7maan Ara7iem,
Assalaamoe3leikoem en gegroet,
Terrorist
‘Moslimterreur’, ‘moslimterrorist’, ‘islamitische terrorist’……hoe vaak krijgen we deze woorden niet te horen? Je hoeft maar een lekke band te krijgen op de snelweg en ‘moslimterroristen’ zitten erachter. Geloof me, je bent of misleid of je bent gehersenspoeld door de religieuze, raciale of nationale vooroordelen die er heersen. Je weet niets af van de Wetten van de Dien al-Haqq (de Islam) die spreken over internationale vrede en toch ben je zo haastig in het vellen van een oordeel over een grote groep van de menselijke ras. Als je toch eens ooit slechts een klein gedeelte van de geschiedenis bestudeerd had, dan zou je gedwongen worden om je mening te herzien.
Ongetwijfeld waren wij ooit een macht waar rekening mee moest worden gehouden en zijn wij nu niets dan stof, maar terroristen? Nooit! Van Makkah tot Taif, van Europa tot Afrika, van India tot Kosovo, van Kashmir tot Palestina, van Irak tot Afghanistan, van Rusland tot Amerika, welk land of stad je ook bekijkt, je zal zeer zeker tot de coclusie komen dat de moslims altijd doelwit geweest zijn voor de terroristen, maar zij zelf zijn nooit terroristen geweest.
Zij werden gegooid op hete kolen, gesleurd door de ruwe straten met touwen om hun nekken geknoopt, gestenigd tot het bloed hun voeten bereikte, gevangen gehouden in kleine donkere cellen; hun land werd van ze afgenomen, het recht om te leven werd hen afgenomen; ze pikten het allemaal, maar zij beantwoordden terreur niet met terrorisme.
Na lange jaren van marteling, toen het ze eindelijk werd toegestaan om hun handen te heffen tegen de vijand, ja, ze hebben jihad verricht, maar geen terrorisme. Vergis je niet, er is een hele wereld van verschil tussen terrorisme en jihad. Het verschil tussen deze woorden is te vergelijken met het verschil tussen zonde en gebed, vervloeking en zegening, onderwerping aan de eigen ik en onderwerping aan de wil van God, rechtvaardigheid en onrechtvaardigheid. De reden voor jihad is de verheerlijking van de naam van Allah. De mujahid vecht voor de vestiging van de principes die vrede en rechtvaardigheid doen overheersen; hij vecht voor de vrijheid van de onderdrukten; hij vecht voor de vestiging van principes waarbij leiders zich niet schamen om te zitten met de gewone man; hij vecht voor de beeindiging van de slavernij van de menselijke ras jegens mensen met het doel om ware slaven van Allah te worden.
De mujahid vecht niet voor wereldlijk goed of voor persoonlijke glorie, noch voor roem of naam, noch voor nationale of raciale superioriteit. Hij vecht niet voor het veroveren van land, bergen, rivieren of wouden. Zijn enige reden voor het vechten is het verheerlijken van het Woord van Allah. De ware mujahid is degene die de kunst van zelfbeheersing kent; die uit de kooi van zelfaanbidding is getreden; wiens leven, dood, liefde en haat, vrede en oorlog, allemaal omwille van Allah zijn. Zelfs als er geen ziel is behalve die van hem, zal hij in zijn eentje eropuit gaan om zijn plicht jegens Allah te verrichten. Hij hoort de zoete liederen van de houris van het paradijs in het gerinkel en botsen van zwaarden en de hete vlammen lijken voor hem op een hoek van een van de hoeken van Eden.
Het doel van jihad is niet het uitroeien van mensen van een bepaalde religie of het verwoesten van hun plaatsen van aanbidding, zeker niet. Door het succes van jihad krijgen mensen de vrijheid van geloof en bescherming van hun plekken van aanbidding. Allah de Almachtige heeft meer dan 1400 jaar geleden deze wijsheid achter de jihad aan Zijn schepselen bekend gemaakt: ‘En als Allah de mensen niet van elkaar weerhield, waren kloosters, kerken en synagogen en moskeeen waarin de Naam van Allah vaak genoemd wordt, zeker verwoest.’ (al-Hajj 22:40)
Zelfs een vijand van de Islam kan niet een incident aanwijzen waar enige plaats van aanbidding van de christenen of joden verwoest werd of dwangmatig van ze werd afgenomen tijdens de jihads in het licht van de nabuwwat (profeetschap). Laat staan het verwoesten of afnemen van hun kerken en synagogen, de islamitische leiders hielden er zelfs niet van om een gebed te verrichten in hun plekken van aanbidding om te voorkomen dat de moslims hun eenmalige handeling een oorzaak van enig dispuut zouden maken. Een bekende gebeurtenis uit de islamitische geschiedenis is dat toen de christenen van Palestina overeenstemden om het bloedvergieten te stoppen, de leider der gelovigen, ‘Umar (moge Allah tevreden met hem zijn), de lange reis aflegde en hij tekende het verdrag met zijn eigen hand. Hierna, toen ‘Umar (moge Allah tevreden met hem zijn) de Bait al-Maqdis binnenging, stonden er bij de poorten van de stad vele priesters en andere notabelen voor zijn verwelkoming. Eenmaal aangekomen in de stad ging ‘Umar (moge Allah tevreden met hem zijn) een kijkje nemen bij de beroemde kathedraal ‘Kanisa tul Qiyamah’. Op dat moment begon de tijd voor het gebed. De bisschop zei hoffelijk dat hij zijn gebed in de kathedraal kon verrichten, maar ‘Umar (moge Allah tevreden met hem zijn ) weigerde en verrichtte het gebed buiten de kathedraal. Een moskee genaamd ‘Jami’a ‘Umar’ werd gemaakt op de plek waar de leider der gelovigen zijn gebed had verricht. Waarom toch? Waarom weigerde ‘Umar (moge Allah tevreden met hem zijn ) om het gebed in de kathedraal te verrichten? Omdat hij niet wilde dat de moslims zijn daad als een excuus zouden beschouwen om de kathedraal in beslag te nemen en het in een moskee te veranderen.
Deze erkenning van de gevoelens van mensen van andere religies, de bescherming van de levens van hun bejaarden, invaliden, vrouwen, kinderen en spirituele leiders, de bescherming van hun heiligdommen, het vermijden van allerlei soorten martelingen en kwellingen en het haten van het verschrikkelijke en afschuwelijke gedrag van de ‘beschaafde’ naties van vandaag tijdens oorlogen, dit waren allemaal de voortreffelijke eigenschappen van de moslims in elke jihad en strijd.
Voor de komst van de moslims was het een gewoonte dat de romeinse en perziche legers hun buurlanden aanvielen waarmee een reeks plunderingen, verwoestingen en bloedvergieten te paar ging. Ze hadden plezier in het afbranden van steden, vernielen van wijken, meedogenloos moorden van inwoners van steden, verkrachten van vrouwen en martelen van anderen. Maar toen de moslimlegers bij dezelfde gebieden arriveerden, behandelden ze de bevolking met vriendelijkheid en respect. Het resultaat was dat mensen, die al lang genoeg hadden geleden aan de handen van hun eigen terroristische heersers en hun lichaam en ziel vermorzeld was vanwege hun kwaad, verrezen om de moslims te verwelkomen en ze hielpen de moslims zoveel als ze konden.
De mujahideen van Islam hebben nooit bloed vergiet voor sensatie, maar alleen zoveel wat nodig was om een einde te maken aan de fitnah (verderf), wreedheid, onderdrukking en plundering, terwijl terroristen juist een kick krijgen van het vergieten van zoveel mogelijk bloed. Zij (terroristen) branden gehele levendige steden af tot as en hakken menselijke hoofden af om de mensen slechts angst en terreur aan te jagen.
Volgens de Encyclopedia Britannica was het aantal slachtoffers van de Eerste Wereldoorlog (1914-1918) 6.4 miljoen. Tijdens de Tweede Wereldoorlog lag het aantal tussen de 30 en 60 miljoen. Deze oorlogen hebben de mensheid geen baat opgeleverd noch hebben ze enig vrees of respect in de harten van de mensen kunnen vestigen.
In tegenstelling tot deze internationale terrorisme waren het aantal getroffenen aan beide kanten in de 27 jihads van de Boodschapper van Allah (vrede zij met hem) niet meer dan 1018. Het resultaat van deze gevechten was echter dat vrede en veiligheid heerste in en rond Arabie. Een vrouw kon helemaal in haar eentje reizen van de stad Hairah naar de Ka’bah (het Huis) in Makkah zonder vrees te hebben voor iemand anders dan Allah. De mushrikeen (veelgodenaanbidders), moenafiqeen (huichelaars), dieven en plunderaars hadden zo’n vrees voor de mannen met de in elkaar geflanste kleding dat ze niet eens durfden om een blik te werpen op een weduwe, wees, reiziger, arme of dakloze moslim. Die vrees was niet het gevolg van het terreur van het zwaard, torenhoge doodskoppen of oceanen van bloed; maar de reden was hun vriendelijkheid, hun hulp aan de zwakken, armen en behoeftigen, hun sympathie met de mensen, de eenheid en vrede onder hun eigen gemeenschap, de sterkte van hun imaan (geloof) en hun wil om te vechten omwille van Allah.
Toen deze eigenschappen leefden onder de moslims waren zij een zegening voor de zwakken en een terreur voor de onderdrukkers. Maar sinds de dag dat zij deze eigenschappen hebben verloren, zijn zij niets meer dan vuil onder de voeten en worden ze geslingerd van hier naar daar. Het verbazingwekkende is echter dat zij in die perioden nooit terroristen genoemd zijn, maar nu hun prinsen, shuyookh (geleerden) en presidenten niet meer dan vuil zijn geworden, zijn de moslims bestempeld als terroristen door die internationale barbaren die het bloed van miljoenen onschuldige mensen op hun handen hebben en die schuldig zijn aan het ontnemen van de eer van vele kuise vrouwen.
(Artikel oorspronkelijk verschenen in het urdu onder de titel ‘dahshet gard&rsquo
posted by amatullah
Assalaamoe3leikoem en gegroet,
Terrorist
‘Moslimterreur’, ‘moslimterrorist’, ‘islamitische terrorist’……hoe vaak krijgen we deze woorden niet te horen? Je hoeft maar een lekke band te krijgen op de snelweg en ‘moslimterroristen’ zitten erachter. Geloof me, je bent of misleid of je bent gehersenspoeld door de religieuze, raciale of nationale vooroordelen die er heersen. Je weet niets af van de Wetten van de Dien al-Haqq (de Islam) die spreken over internationale vrede en toch ben je zo haastig in het vellen van een oordeel over een grote groep van de menselijke ras. Als je toch eens ooit slechts een klein gedeelte van de geschiedenis bestudeerd had, dan zou je gedwongen worden om je mening te herzien.
Ongetwijfeld waren wij ooit een macht waar rekening mee moest worden gehouden en zijn wij nu niets dan stof, maar terroristen? Nooit! Van Makkah tot Taif, van Europa tot Afrika, van India tot Kosovo, van Kashmir tot Palestina, van Irak tot Afghanistan, van Rusland tot Amerika, welk land of stad je ook bekijkt, je zal zeer zeker tot de coclusie komen dat de moslims altijd doelwit geweest zijn voor de terroristen, maar zij zelf zijn nooit terroristen geweest.
Zij werden gegooid op hete kolen, gesleurd door de ruwe straten met touwen om hun nekken geknoopt, gestenigd tot het bloed hun voeten bereikte, gevangen gehouden in kleine donkere cellen; hun land werd van ze afgenomen, het recht om te leven werd hen afgenomen; ze pikten het allemaal, maar zij beantwoordden terreur niet met terrorisme.
Na lange jaren van marteling, toen het ze eindelijk werd toegestaan om hun handen te heffen tegen de vijand, ja, ze hebben jihad verricht, maar geen terrorisme. Vergis je niet, er is een hele wereld van verschil tussen terrorisme en jihad. Het verschil tussen deze woorden is te vergelijken met het verschil tussen zonde en gebed, vervloeking en zegening, onderwerping aan de eigen ik en onderwerping aan de wil van God, rechtvaardigheid en onrechtvaardigheid. De reden voor jihad is de verheerlijking van de naam van Allah. De mujahid vecht voor de vestiging van de principes die vrede en rechtvaardigheid doen overheersen; hij vecht voor de vrijheid van de onderdrukten; hij vecht voor de vestiging van principes waarbij leiders zich niet schamen om te zitten met de gewone man; hij vecht voor de beeindiging van de slavernij van de menselijke ras jegens mensen met het doel om ware slaven van Allah te worden.
De mujahid vecht niet voor wereldlijk goed of voor persoonlijke glorie, noch voor roem of naam, noch voor nationale of raciale superioriteit. Hij vecht niet voor het veroveren van land, bergen, rivieren of wouden. Zijn enige reden voor het vechten is het verheerlijken van het Woord van Allah. De ware mujahid is degene die de kunst van zelfbeheersing kent; die uit de kooi van zelfaanbidding is getreden; wiens leven, dood, liefde en haat, vrede en oorlog, allemaal omwille van Allah zijn. Zelfs als er geen ziel is behalve die van hem, zal hij in zijn eentje eropuit gaan om zijn plicht jegens Allah te verrichten. Hij hoort de zoete liederen van de houris van het paradijs in het gerinkel en botsen van zwaarden en de hete vlammen lijken voor hem op een hoek van een van de hoeken van Eden.
Het doel van jihad is niet het uitroeien van mensen van een bepaalde religie of het verwoesten van hun plaatsen van aanbidding, zeker niet. Door het succes van jihad krijgen mensen de vrijheid van geloof en bescherming van hun plekken van aanbidding. Allah de Almachtige heeft meer dan 1400 jaar geleden deze wijsheid achter de jihad aan Zijn schepselen bekend gemaakt: ‘En als Allah de mensen niet van elkaar weerhield, waren kloosters, kerken en synagogen en moskeeen waarin de Naam van Allah vaak genoemd wordt, zeker verwoest.’ (al-Hajj 22:40)
Zelfs een vijand van de Islam kan niet een incident aanwijzen waar enige plaats van aanbidding van de christenen of joden verwoest werd of dwangmatig van ze werd afgenomen tijdens de jihads in het licht van de nabuwwat (profeetschap). Laat staan het verwoesten of afnemen van hun kerken en synagogen, de islamitische leiders hielden er zelfs niet van om een gebed te verrichten in hun plekken van aanbidding om te voorkomen dat de moslims hun eenmalige handeling een oorzaak van enig dispuut zouden maken. Een bekende gebeurtenis uit de islamitische geschiedenis is dat toen de christenen van Palestina overeenstemden om het bloedvergieten te stoppen, de leider der gelovigen, ‘Umar (moge Allah tevreden met hem zijn), de lange reis aflegde en hij tekende het verdrag met zijn eigen hand. Hierna, toen ‘Umar (moge Allah tevreden met hem zijn) de Bait al-Maqdis binnenging, stonden er bij de poorten van de stad vele priesters en andere notabelen voor zijn verwelkoming. Eenmaal aangekomen in de stad ging ‘Umar (moge Allah tevreden met hem zijn) een kijkje nemen bij de beroemde kathedraal ‘Kanisa tul Qiyamah’. Op dat moment begon de tijd voor het gebed. De bisschop zei hoffelijk dat hij zijn gebed in de kathedraal kon verrichten, maar ‘Umar (moge Allah tevreden met hem zijn ) weigerde en verrichtte het gebed buiten de kathedraal. Een moskee genaamd ‘Jami’a ‘Umar’ werd gemaakt op de plek waar de leider der gelovigen zijn gebed had verricht. Waarom toch? Waarom weigerde ‘Umar (moge Allah tevreden met hem zijn ) om het gebed in de kathedraal te verrichten? Omdat hij niet wilde dat de moslims zijn daad als een excuus zouden beschouwen om de kathedraal in beslag te nemen en het in een moskee te veranderen.
Deze erkenning van de gevoelens van mensen van andere religies, de bescherming van de levens van hun bejaarden, invaliden, vrouwen, kinderen en spirituele leiders, de bescherming van hun heiligdommen, het vermijden van allerlei soorten martelingen en kwellingen en het haten van het verschrikkelijke en afschuwelijke gedrag van de ‘beschaafde’ naties van vandaag tijdens oorlogen, dit waren allemaal de voortreffelijke eigenschappen van de moslims in elke jihad en strijd.
Voor de komst van de moslims was het een gewoonte dat de romeinse en perziche legers hun buurlanden aanvielen waarmee een reeks plunderingen, verwoestingen en bloedvergieten te paar ging. Ze hadden plezier in het afbranden van steden, vernielen van wijken, meedogenloos moorden van inwoners van steden, verkrachten van vrouwen en martelen van anderen. Maar toen de moslimlegers bij dezelfde gebieden arriveerden, behandelden ze de bevolking met vriendelijkheid en respect. Het resultaat was dat mensen, die al lang genoeg hadden geleden aan de handen van hun eigen terroristische heersers en hun lichaam en ziel vermorzeld was vanwege hun kwaad, verrezen om de moslims te verwelkomen en ze hielpen de moslims zoveel als ze konden.
De mujahideen van Islam hebben nooit bloed vergiet voor sensatie, maar alleen zoveel wat nodig was om een einde te maken aan de fitnah (verderf), wreedheid, onderdrukking en plundering, terwijl terroristen juist een kick krijgen van het vergieten van zoveel mogelijk bloed. Zij (terroristen) branden gehele levendige steden af tot as en hakken menselijke hoofden af om de mensen slechts angst en terreur aan te jagen.
Volgens de Encyclopedia Britannica was het aantal slachtoffers van de Eerste Wereldoorlog (1914-1918) 6.4 miljoen. Tijdens de Tweede Wereldoorlog lag het aantal tussen de 30 en 60 miljoen. Deze oorlogen hebben de mensheid geen baat opgeleverd noch hebben ze enig vrees of respect in de harten van de mensen kunnen vestigen.
In tegenstelling tot deze internationale terrorisme waren het aantal getroffenen aan beide kanten in de 27 jihads van de Boodschapper van Allah (vrede zij met hem) niet meer dan 1018. Het resultaat van deze gevechten was echter dat vrede en veiligheid heerste in en rond Arabie. Een vrouw kon helemaal in haar eentje reizen van de stad Hairah naar de Ka’bah (het Huis) in Makkah zonder vrees te hebben voor iemand anders dan Allah. De mushrikeen (veelgodenaanbidders), moenafiqeen (huichelaars), dieven en plunderaars hadden zo’n vrees voor de mannen met de in elkaar geflanste kleding dat ze niet eens durfden om een blik te werpen op een weduwe, wees, reiziger, arme of dakloze moslim. Die vrees was niet het gevolg van het terreur van het zwaard, torenhoge doodskoppen of oceanen van bloed; maar de reden was hun vriendelijkheid, hun hulp aan de zwakken, armen en behoeftigen, hun sympathie met de mensen, de eenheid en vrede onder hun eigen gemeenschap, de sterkte van hun imaan (geloof) en hun wil om te vechten omwille van Allah.
Toen deze eigenschappen leefden onder de moslims waren zij een zegening voor de zwakken en een terreur voor de onderdrukkers. Maar sinds de dag dat zij deze eigenschappen hebben verloren, zijn zij niets meer dan vuil onder de voeten en worden ze geslingerd van hier naar daar. Het verbazingwekkende is echter dat zij in die perioden nooit terroristen genoemd zijn, maar nu hun prinsen, shuyookh (geleerden) en presidenten niet meer dan vuil zijn geworden, zijn de moslims bestempeld als terroristen door die internationale barbaren die het bloed van miljoenen onschuldige mensen op hun handen hebben en die schuldig zijn aan het ontnemen van de eer van vele kuise vrouwen.
(Artikel oorspronkelijk verschenen in het urdu onder de titel ‘dahshet gard&rsquo
posted by amatullah