Bekijk volle/desktop versie : gwn een story'tje



12-01-2009, 17:01
"Ok jongens, ik stel de vraag opnieuw, wie was de grootste leider van amerika?" ... het bleef stil in de klas.. niemand had het antwoord kunnen geven, en het is al de vierde minuut die aan deze vraag werd besteed. Ik keek op mijn horloge.. Jeeeeemig hoe lang gaat die troela proberen een antwoord los te peuteren uit deze studenten die er totaaaall geen zin in hebben?..."Hanan! weet jij het antwoord?" Verschrikt keek ik op naar de docente, mirte heette ze, mirte van der haven. Wat wilde ze toch ook van me, als ik het wist had ze dat toch al gehoord? "Euh...John F. Kennedy??" Met een vleugje minachting in haar ogen keek ze me strak aan.."is dat de grootste leider van amerika?" Wat een heks, ze mag toch blij zijn dat ik uberhaupt de moeite neem iets te antwoorden? Ik hoorde haar in de verte het goede antwoord noemen maar het ging voor de rest volledig langs me heen. Verveeld begon ik aan de rushes van mijn bloesje te frunniken. Eigenlijk wel een leuk bloesje, alleen jammer van de jusvlek onderaan de mouw die er maar niet uitgaat. ja, dat krijg je van stevige tajinejus, die krijg je er met hetgrootste geweld nog niet uit. In gedachten verzonken over eigenlijk niets in het bijzonder, werd ik ineens opgeschrikt door het gestommel van stoelen en het geroezemoes dat met de seconde met 10 decibel steeg. Het was tijd voor de pauze, of naja pauze, mijn 2 tussenuren gingen nu in.

Met veel moeite kreeg ik de drie dikke boeken mn kleine tas geramd, en stond ik op van mijn stoel. Ik heb zo'n zin in die chocolademousse van almhoff, denk dat ik maar naar de AH ga. Wederom in gedachten verzonken liep ik naar de uitgang van het gebouw. Een stevige rukwind ving mij op en bonjourde mij direct tegen de lantaarnpaal aan die rechts van mij naar de uitgang stond. xxx! klote wind! Ik kreeg het al erg snel veel te koud, maar ik zette door... met grote passen liep ik richting het kleine winkelcentrumpje waar ik de heerlijke mousse zou kopen toen ik me ineens realiseerde dat ik mijn jas was vergeten! Domme koe, natuurlijk heb je het koud, je jas ligt nog in de klas!! Ik maakte rechtsomkeer naar het gebouw, en wilde net naar binnen stappen toen iemand tegen me begon te praten: "Euh.. hallo mag ik jou wat vragen?" Nee natuurlijk mag je dat niet nu, ik verga van de kou zie je dat soms niet debiel? EIgelijk zou ik dit ook gewoon tegen hem willen zeggen, maar ik ben en blijf een (soort van) dame, dus antwoorde ik beleefd: "Ja natuurlijk, maar als je het niet erg vind ga ik eerst even naar binnen, het is een beetje frisjes". Een beetje frisjes? haha ik bedoelde de kou snijd vanbinnen mijn ingewanden doormidden en mn maag is bevroren inclusief de boterhammen van vanochtend, om maar niet te beginnen over mn vingers die er bijna afvallen als pegeltjes...ik kon mn gedachten niet stoppen en ineens kreeg ik de slappe lach. "ghighighiiiihihih" deed ik, toen ik me besefte dat de jongen me aanstaarde alsof ik gek was, hield ik daar dan ook onmiddelijk mee op! Wat zal hij wel niet van me denken! Ajoh lekker boeiend, ik ken hem toch niet.
Ik keek hem aan, en ik zag ineens dat hij best mooie ogen had, of eigelijk heel erg mooie ogen, wat zeg ik? prachtige ogen! ik keek nog eens , en inderdaad het waren supermooie ogen, groenigbruin, met gekrulde wimpers en het leek alsof hij een heel dun lijntje kohl onder zijn wimpers had getrokken, snel onderdrukte ik de neiging weer in raar gelach uit te barsten. Ik vermande me en vroeg hem: "ja, wat wilde je vragen?"... even bleef het stil en ik wilde net zeggen:"halloohooo?" Maar dat was niet nodig want hij begon weer te praten. "eh, ik wilde je vragen, of deze jas van jou was" ik keek naar zijn hand waar hij een felgekleurd jacket in omhoog hield. MIJN JAS! Ik staarde hem met grote ogen aan "waar heb jij die gevonden?".. hij glimlachte naar me en zei met een overslaande stem:"ik ben de klassenassistent van mevrouw van der haven, ik zag dat je je jas vergat en ben snel achter je aan gehold om hem aan je te geven maar je had het gebouw al verlaten, maar nu ben je terug, dus nu kan ik hem je aslnog overhandigen!" triomfantelijk hield hij mijn jas nog steeds hoog de lucht in, wat een sukkeltje is het ook, geef gewoon mijn jas ja! "Oh dankje, eh hoe heet jij dan, want ik had je niet eens opgemerkt in de klas?" Hij gaf me mijn jas en zei "alsjeblieft, ik heet adil aangenaam ...?" ik bleef hem maar gewoon aankijken en hij mij ook, het was al tien seconden stil toen ik ineens een helder moment kreeg en me realiseerde dat hij wilde dat ik me naam noemde! "OH sorry, eh Hanan, aangenaam" Ik liep een beetje rood aan, ik wist het gewoon zeker, ik voelde het bloed naar mn wangen stijgen en ik bedacht me hoe ik eruit zou zien.

Ik keek maar een beetje langs hem heen naar de lift, zomaar, ik wist niet hoe of waar ik moest kijken. Ineens hoorde ik hem zeggen: " heb je zin om samen in de kantine een broodje te eten? ik zou eigenlijk alleen eten, maar nu wij kennis hebben gemaakt kunnen we toch best samen een broodje halen?" Wat!? vroeg hij mij nu om een date? Ja toch, dit is toch een date? nee ik doe het niet, echt niet wat denkt ie wel, ze3ma ik ben makkelijk ofzo? Ik keek hem aan en zei standvastig:"trakteer jij?" Hij lachte en zei: "tuurlijk, laten we gaan". Ik liep achter hem aan, ondertussen dacht ik aan wat ik eigenlijk had willen zeggen. Het moest zoeits zijn als: "WAT? wat denk je wel niet, dat ik zomaar met je ga lunchen? pfff ga leven zoeken ga.." In plaats daarvan liep ik braaf achter hem aan naar de kantine en zei ik de hele weg erheen geen woord.
Ik wist niet waar ik eigelijk mee bezig was, hanan! waarom heb je nou ja gezegd? Heb ik ja gezegd? nee ik zei geen ja, ik zei toch niet echt letterlijk JA? nee toch? JAwel dat zei je wel, hoe bedoel je trakteer jij..! Ik en mezelf waren nog hevig aan het bekvechten toen hij tegen me begon te praten. We stonden inmiddels al in de rij bij het "winkeltje": "wat neem jij? Ik neem denk ik gewoon een broodje gezond." Kan mij het schelen watvoor broodje jij neemt, wie wil er nou met jou een broodje eten loser.. eigelijk had ik je allaaanngg gezegd waar het op staat! in plaats van hem te zeggen waar het op staat zei ik: "euh.. ik weet het niet, ik denk dat ik een chokoladebroodje neem" Ik vroeg me ondertussen af of ze ook chokolademousse zouden hebben, en vervloekte hem omdat hij mijn almhoff plan had verkracht. Oef, wat doe ik hier in godsnaam waarom loop ik met hem mee?

we kochten, nee ik bedoel hij kocht de broodjes en we liepen naar een tafeltje ergens in het midden. Ja in het midden, mensen moesten vooral neit denken dat ik met hem op date was! Ik ging rustig zitten, en legde mijn tas naast mn stoel neer. Dit keer begon ik te praten: " waarom ben je klassenassistent en geen leraar?" Hij at zijn mond leeg, ja de vreetzak was al aan zn broodje begonnen, of beter gezegd, hij had hem al bijna op voordat ik goed en wel op de felgroene plastic stoel gestationeerd was. Na een tijdje zei hij: "mhmf.. ja ik weet nog niet helemaal of ik echt leraar wilde worden, dit doe ik gewoon als bijbaantje, ik studeer gewoon nog." Studeert ie nog, bijbaantje? wat lult deze gast, straks gaat ie mij nog vertellen dat ie geneeskunde ofzo studeerd hahah. "oh.. wat studeer je dan?" Hij antwoorde tot mijn verbazing: "geneeskunde, aan de universiteit van utrecht". Helemaal in utrecht? jeezus dat is wel een heel eind weg van hier. "helemaal in utrecht joh? hij lachte: "ja me hele leven wil ik niet in nijmegen verslijten hoor, nee haha daa is de studie erg goed aangeschreven en het bevalt me prima, zit nu in me vierde jaar alweer".
Ik wilde net gaan vragen warom die dan uberhaupt als klassenassistent op de uni rondhuppelt toen mijn tel afging: TUTTUTUTUTUUUUTTT, ja dat was mijn ringtone, of eigelijk meer mijn sirene. De naam farid flikkerde op het scherm, ik slikte een keer en nam op: "alo?" ik hoorde geruis aan de andere kant, maar geen alo terug. Ik besloot de koe maar gewoon bij de hoorns te vatten: "alo farid? farid hoor je mij?". Ik zag dat adil me onderzoekend aankeek, vast om van mijn gezicht af te lezen of het hier ging om mijn vriendje of gewoon een kennis of broer. Geergerd probeerde ik het nog een keer: "alooo farid? ja je belt maar nog een keer terug hoor, ik hoor je niet, doei!". Ik hing op, adil keek mij nog steeds aan, en wat ik dacht gebeurde ook hij vroeg: " is dat je vriendje?". Ik keek hem aan en zei heel koeltjes: "dat gaat je niets aan, het was leuk, nou ik zie je wel weer, doktertje! doeiii". Terwijl ik dit zei stond ik op pakte mijn tas en ging met opgeheven hoofd naar de uitgang. Beetje TE opgeheven hoofd, want ik knalde keihard met mn scheenbeen tegen een betonnen muurtje dat lekker in de weg zat. AUUUWWW dacht ik, maar ik zei: "TERING KANK- KANK- KANK- KANKERMUURTJE!!!!!" Ik keek niet om, ik wist dat hij mij aan het bekijken zou zijn de sukkel, wat een afgang! ik schaamde me diep ik moest wat doen om mezelf af te leiden, ik pakte mn telefoon en ging farid bellen, wat wilde hij mij vertellen, het was toch uit?...