Vermoeid neem ik weer in de late avond pauze in mijn eentje in dit grote ziekenhuis.
Ik pof neer op een bankje dat naast een groot raam staat en pak m’n fruit tevoorschijn.
Ik begin te eten en kijk naar buiten uit het raam, overal zie ik lichtjes van lantaarnpalen, huizen, winkels. Ik heb een overzicht over de hele wijk.
Tot ik weer het geluid van de ambulance hoor die met spoed vertrekt, ik ben onderhand wel gewend aan die sirene maar toch die gedachte weer dat er iemand dood of gewond is blijft me een raar gevoel geven.
Ik zie dat mijn pauze alweer bijna voorbij is, ik ruim de fruitschillen op en gooi het weg.
Ik pak mijn map en loop de lange gang op onderweg naar mijn werkplaats, ik draaide me om omdat er iemand me riep en liep op me af. Het was mijn stagebegeleidster.
Wat moet ze nou weer, is er weer een opdracht niet goed gemaakt?
Gelukkig ze kwam me duidelijk maken dat ik alweer naar huis mocht dat er niet veel werk was. Blij was ik zeker ik verlangde enorm naar mijn bed en kleedde me snel om en nam de bus naar huis.
Voor de deur moest ik nog effe zoeken naar mijn sleutels maar kon ze niet vinden en ik weet niet eens of Nisrin thuis is en klopte aan, ik begon nog harder te kloppen en belde aan.
Eindelijk deed ze slaperig en mompelend de deur open en liep meteen terug naar haar bed.
Ook ik liep naar m’n kamer en pakte m’n pyjama en liep de douche in heerlijk dat warme water over me heen. Ik voelde m’n spieren echt loskomen. Ik wou er niet onderuit komen maar deed het toch en kleedde me aan en kroop in m’n bed. Ik pakte nog gauw een boek bij want morgen hebben we een tentamen en veel heb ik niet geleerd.
Ik werd wakker van het geschreeuw van Nisrin dat ik wakker moest worden, blijkbaar was ik in slaap gevallen met m’n boek tussen m’n handen. Fijn veel leren heb ik ook niet gedaan.
Ik liep snel de douche in en kleedde me aan pakte m’n tas en liep met Nisrin richting de bushalte wat nooit eerder is voorgekomen moest precies op het moment van vandaag gebeuren wanneer we al te laat zijn voor onze colleges, dat de bus maar niet komt opdagen.
Tfoe eindelijk daar heb je die verdomde rot bus, op school aangekomen renden we naar de les gelukkig de leraar was zelf ook te laat, ik zei nog heel droog “ meneer was ook u bus te laat “ hij keek me met een dodelijk blik aan so als blikken toch konden doden dan was ik er allang geweest hier op school.
Ze3ma streng kijken, pff ze kunnen zo meespelen in een griezelfilm met die koppen van hun.
Nisrin en ik waren weer eens flink aan het dollen in de les maar al gauw hielden we op toen