Bekijk volle/desktop versie : Duisternis



Pagina's : [1] 2 3

08-01-2009, 16:17
1.

Ze was vroeger dan gewoonlijk uit de fabriek. Malika was wat buiten adem toen ze in de warme kleedruimte haar jas tot boven dichtritste en haar sjaal rond haar hals sloeg. Toen ze de deur achter zich sloot, voelde ze de ijskoude nachtlucht over zich heen vallen. Het kon de wolkenloze hemel zijn, waardoor de sterren scherp door het fluwelen zwart prikten, maar ze voelde zich ijl. De zuurstof kwam koud haar longen binnen en ze voelde haar wangen tintelen van de temperatuursverschillen. Ze rook de uitlaatgassen van de nabijgelegen snelweg en vaag nog de bittere geur van de zalf die ze vandaag in de fabriek hadden gemaakt.
Het ijle gevoel van zojuist bleef haar beklemmen toen ze over de onverlichte parking liep. Snel stapte ze door, geen zin om haar collega's te zien. Gelukkig bleven die nog wat kletsen en koffie drinken alvorens naar huis te gaan. Haastig opende ze haar fiets. Waarom ze die fietsenstallingen zo nodig helemaal achteraan de parking, vlak bij die donkere struiken moesten zetten, was haar altijd een raadsel geweest. Ze kreeg de kriebels van die plek. Altijd weer dacht ze iets te horen of te zien. Nu weer leek het erop alsof er iemand onder dat lage boompje rechts stond. Huiverend plaatste ze haar lampjes op haar fiets en trok haar handschoenen aan, intussen argwanend om zich heen aan het kijken.

08-01-2009, 16:24


WAUW

08-01-2009, 16:26
Inderdaad Wauw Mardia_!
Het is zó mooi beschreven, alles!

X-jes Passie_B

08-01-2009, 16:29
joepie, ik heb al fans

dankjewel schatjes

08-01-2009, 16:31



Citaat door Nya:
joepie, ik heb al fans

dankjewel schatjes


Plaats a.u.b. nog wat vervolgen, zo komen er ook meer fans bij!

X-jes Passie_B

08-01-2009, 16:47
Snel fietste ze weg van die sombere plek, maar ze kon het niet laten nog eens vlug over haar schouder te kijken. Alles zag eruit als altijd, even donker en verlaten. Ze volgde het wegeltje naar de grote baan van het industriepark en reed onder de oranje-gelige bescherming van de verlichtingspalen verder naar de grote baan. Dit was waarom ze niet van laatdiensten hield. Rechts van haar bevond zich de grote baan waar regelmatig auto's langsscheurden, zich uiteraard niet aan snelheidsbeperkingen houdend, en links was er een berm met struiken. Als er hier iets gebeurde, zou het uren duren voor iemand het merkte. Terwijl ze die overpeinzingen maakte, begon ze onbewust steeds sneller te fietsen en nog geen kwartier later was ze buiten adem de stad in gefietst. Dit was vertrouwder terrein en haar tempo nam terug af. Haar benen hadden koud, ondanks haar warme broek en ze voelde haar tenen nauwelijks nog in haar winterschoenen. Haar vingers waren ook al aan het verkleumen in haar handschoenen en haar gezichtje was helemaal rood geworden van de inspanning en de koude.
Huiverend sloot ze haar fiets af en opende zo stil mogelijk de deur. Haar ouders, oudere broer en kleine zusje sliepen natuurlijk. Het was warm in huis en ze wreef over haar tintelende wangen terwijl ze de keuken in liep.
Alleen ging Malika aan de keukentafel zitten, een bord met een grote portie koude couscousschotel voor zich en een glas warme thee erbij. Ze zuchtte terwijl ze haar vork in het eten stak. Ze voelde zich leeg en eenzaam. Lusteloos at ze haar bord leeg, deed het licht uit en sloop op kousenvoeten de trap op naar haar kamer.

08-01-2009, 17:14
dankjewel schatjes

08-01-2009, 17:15
Wauw!
Op wat snelheidsfoutjes na, is er niets op je verhaal aan te merken!
Maar zou je een inhoudsopgave willen maken?

08-01-2009, 17:23
typ doorr

08-01-2009, 17:42
2.

Malika geeuwde nog eens uitgebreid alvorens ze op de slaapkamerdeur van haar zusje klopte. "Opstaan, Meryem, je moet naar school," zei ze terwijl ze de gordijnen opende om het gouden zonlicht binnen te laten.
Haar zusje mompelde iets in haar slaap en draaide zich weg van het licht om verder te slapen. Vertederd glimlachte Malika. Meryem was nu 14 jaar, maar ze zag er zo lief en onschuldig uit, zeker als ze sliep. Ze was klein voor haar leeftijd en had een rond gezichtje met grote ogen, waardoor ze nog jonger leek.
"Meryem, je moet echt opstaan hoor."
Eindelijk ging haar zusje rechtop zitten, intussen met haar handen in haar ogen wrijvend om de slaap te verjagen. Lachend aaide Malika over haar hoofd. "Haast je nou maar, je ontbijt staat klaar," zei ze terwijl ze de kamer uit liep.

Hun vader was al naar zijn werk vertrokken toen Malika en Meryem ontbeten. Meryem vertrok niet veel later naar school, lekker warm ingeduffeld terwijl Malika haar uitzwaaide. Anouar en haar moeder sliepen nog. Haar broer studeerde aan de universiteit, hij volgde geneeskunde en was de trots van de familie. Haar moeder was onlangs ernstig ziek geweest, en sindsdien deed Malika veel van de klusjes in het huis die haar moeder voordien deed. Snel deed ze de afwas en ging daarna naar buiten om boodschappen te doen. Ze was moe, maar iemand moest het doen.

08-01-2009, 19:40
Malika stond net op het punt de lievelingscornflakes van Meryem uit het rek te halen, toen haar gsm overging. Ze zette haar boodschappenmandje op de grond en nam op. Het was haar vriendin Hind, die vroeg of ze na haar lessen mee ging shoppen. Hind studeerde nog, ze volgde de opleiding leerkracht. Even aarzelde Malika, maar ze besloot dat er niets mis was met wat ontspanning. Vandaag had ze een vrije dag, en eigenlijk had ze wel nog een nieuwe trui nodig. Hind klonk blij dat ze mee ging, en ze spraken in de namiddag af. Het was alweer een hele tijd geleden dat ze Hind nog had gezien, maar dat was normaal, ze hadden nu een heel ander leven. Zelf was ze na het middelbaar gestopt met studeren en meteen werk gaan zoeken, waardoor ze niet meer dagelijks haar vriendin zag die wel nog studeerde. Het deed haar goed dat Hind wel nog met haar wou afspreken, ondanks hun verschillende bezigheden.
Vlug haastte Malika zich om haar boodschappen af te werken en terwijl ze de was deed pruttelde het middageten al op het vuur. Haar moeder had haar geholpen met groentjes snijden en vond het prima dat Malika naar de stad ging.

Het was gelukkig niet echt druk in de winkelstraat en snel liep Malika op Hind toe die al stond te wachten. "Sorry dat ik wat later ben, ik was nog bezig met de strijk."
"Geeft niet, ik ben hier zelf ook nog maar net hoor. Hoe gaat het ermee? Je ziet er goed uit!"
"Dank je," bloosde Malika, "je ziet er zelf ook geweldig uit!" Dat laatste meende ze oprecht en het was waar ook. Hind was een mooi meisje, met sluik donkerbruin haar en een lief gezicht. Ze had prachtige groenige ogen achter een rechthoekige bril die haar beeldig stond.
"Hoe gaat het op je werk, Malika?"
"Gaat zijn gangetje. Ik ben aan het uitkijken naar werk dichter bij huis. Het is zwaar werk in de fabriek, maar het zijn vriendelijke mensen. Hoe gaat het op school?"
"Volgende week heb ik stages. Ik zie er wat tegenop, maar ik dacht, als ik nu een nieuwe outfit koop, zal het vast geweldig gaan," lachtte ze breed.
"Komt helemaal in orde meid!" lachtte Malika terug, en de meiden verdwenen in de winkelstraat, herinneringen ophalend en nieuwtjes uitwisselend.

09-01-2009, 18:39
3.

Het was al licht buiten. Het zag ernaar uit dat het een dag zou worden als die van gisteren: ijskoud met een open blauwe hemel. Malika nam afscheid van haar moeder en ging op weg naar de fabriek.
Ze was moe en somber. Haar gedachten gingen uit naar haar broer, die nu nog sliep, maar straks naar de universiteit zou gaan. Ze voelde een steek in haar hart toen ze dacht aan de opleiding die ze zelf zo graag had willen volgen. Maar het punt is dat mijn broer zoveel beter is, dacht ze. Beter en intelligenter. Ze tuurde naar de stoplichten en voelde de hopeloosheid weer om haar hart slaan. Het was niet dat ze het hem niet gunde, verre van, maar ze had zelf zo graag verder gestudeerd. Groen licht, ze kon verder fietsen, terwijl witte ademwolken haar gezicht omvatten.
Malika wist maar al te goed hoe het werkte. Ze was het tweede kind, haar ouders hadden het niet breed en haar moeder was ziek geweest. Bovendien was ze de oudste dochter en er werd van haar verwacht dat ze thuis zou helpen. De studiekosten van Anouar waren al zo hoog en zelf was ze - in tegenstelling tot haar broer - altijd maar een middelmatige studente geweest. Niet dat ze zo hard haar best had gedaan op school, maar toch, ze was niet meer dan middelmatig. Haar ouders konden het zich niet permitteren om geld te verspillen aan studies die ze toch niet zou afwerken. En omdat ze niet had gestudeerd, vond ze geen goedbetaalde baan. Waarom zou ze anders in de fabriek gaan werken? De helft van wat ze verdiende gaf ze bovendien aan haar ouders, van de rest probeerde ze zoveel mogelijk te sparen en betaalde ze haar kleren en af en toe een uitstapje, zoals met Hind naar de bios.
Ze remde en stapte af, om met haar fiets aan de hand naar het raam van het uitzendbureau te kijken naar de jobs die ze hadden. Net als alle vorige dagen was er niets bij waar ze zelfs maar voor in aanmerking kwam. Zuchtend stapte ze weer op en reed verder naar de fabriek.

09-01-2009, 18:59


Wat een talent heb je zeg.!
x!

09-01-2009, 23:28
In de kleedkamer haastte ze zich om haar kleren te wisselen voor een zwarte trainingsbroek, een shirt met lange mouwen en haar verplichte witte veiligheidsschoenen . Ze was laat, zoals meestal, en snel glipte ze door de deur de fabriek binnen, haar prikkaart in de hand en nog net op tijd zo te zien. De anderen stonden al bij de ploegbaas te luisteren naar de productievoorschriften voor de dag. Met een half oor luisterde ze mee, intussen haar witte schort en haarnetje aantrekkend. Het was een klein fabriekje, ze werkten er maar met een achttal mensen tegelijk. De productie bestond uit allerlei biologische gezondheidsproducten, zoals badolie, voedingssupplementen, zalfjes, enzovoort. Ongeveer drie vierde van de mensen werkte het hele jaar door en tijdens de drukke perioden werden er mensen van het uitzendbureau ingeschakeld voor een paar dagen. Het waren allemaal vrouwen en mannen bleven niet lang, ze vonden het vrouwenwerk en te min.
"... en drie mensen om over te nemen bij de zalf aan de vierde band," hoorde ze Sara, de ploegbaas, nog zeggen. Malika stak haar hand op. Band vier was waar de uitzendkrachten meestal stonden en ze had net twee ongekende gezichten opgemerkt. Ze had geen zin om weer dezelfde verhalen als altijd te moeten aanhoren van het vaste personeel. Al haar tweede werkdag, meer dan anderhalf jaar geleden, had ze te horen gekregen dat Nele haar man bedroog en dat Hana door haar echtgenoot werd geslagen. Intussen bedroog Nele nog altijd haar man met dezelfde man en verscheen Hana nog altijd regelmatig met blauwe plekken en schaafwonden 'door van de trap te vallen'. Dezelfde verhalen moest ze bijna dagelijks aanhoren, enkel afgewisseld door nieuwtjes over wat ze op televisie hadden gezien. Het waren heus wel lieve vrouwen, maar ze was moe en had nood aan rust.
"Zorg jij voor de uitzendkrachten, Malika?" vroeg Sara.
Malika knikte en wenkte de nieuwkomers dat ze haar moesten volgen. De machines waren lawaaiierig, maar veel stiller dan in de drukkerij waar ze vlak nadat ze van school was gegaan had gewerkt. "Hebben jullie handschoenen?"
Ze knikten. De ene tijdelijke kracht was een Indisch uitziend meisje met zwart haar en grote zilveren oorhangers die samen met een lok haar vanuit het haarnetje hingen, en de andere was een magere bleke man van begin de dertig schatte ze. "Jij daar, oorringen zijn niet toegestaan, of ze moeten in je haarnetje, net als al je haar, ik zeg het je liever nu dan dat de ploegbaas je straks eruit zet." Haastig deed het meisje haar oorringen uit en stak ze in de zak van haar bijzonder modieuze jeansbroek.
"Goed, er zijn twee taken, ofwel schroef je deksels op de potjes zalf als ze gevuld zijn, ofwel haal je de potjes van de draaiende plaat, controleer je of de ticketjes goedhangen en zet je ze weg. Iemand die een voorkeur heeft?" De man zei snel dat hij de potjes wou wegzetten. Het was werk dat minder concentratie vereiste, maar net daarom schroefde Malika liever dekseltjes op de potjes. Dan kon ze minder piekeren.
"Daar staan de paletten, twaalf rijen van acht geschrankte potjes, als het karton vol is, een nieuw plaatsen, maximaal vijf kartons boven elkaar. Vervang Isabel maar, dat ze naar huis kan."
Samen met het meisje, dat blijkbaar Adinda heette, begon ze dekseltjes te schroeven. Toen ze ongeveer een half uur aan het werk waren, werd al duidelijk dat Adinda het tempo niet aankon. Malika werkte sneller dan anders, maar toch bleven de potjes zonder deksel aangroeien. "Adinda, wisselen met hem," riep ze zonder opkijken. Enkele tellen later kwam de bleke man tegenover haar zitten om te schroeven, maar hij kon het, zoals de meeste mannen, al helemaal niet aan. Het was precisiewerk, je moest het dekseltje op de juiste manier vastnemen en meteen de klik goed hebben. Daarna een harde draai zodat het potje goed dicht was en op de band naar de ticketklever. Hij had al vier potjes zalf gemorst op minder dan tien minuten tijd en Malika had er genoeg van. Zo kon ze niet werken, ze stond op en legde de machine stil. "Saraaaaa!!! Ik heb vervanging nodig!!!"

Opgelucht hoorde ze hoe de helft van de ploeg in pauze ging. Dat wilde zeggen dat ze over een kwartiertje ook pauze had. Ze had honger en dorst en zou blij zijn als ze eindelijk eens haar benen kon strekken.

09-01-2009, 23:34
wauw

Pagina's : [1] 2 3