Djibriel
07-01-2009, 23:41
Beknopte geschiedenis van Palestina
De landstreek Palestina wordt al ongeveer 2000 jaar met die naam aangeduid. Omstreeks 1500 v.Chr. was het gebied reeds lang vast bewoond door een voor die tijd hoogontwikkelde bevolking die daar hun steden hadden gebouwd. Diverse rondtrekkende stammen vielen het gebied in de loop der tijden binnen, zoals de Habiru – Hebreeën – die in die tijd nog primitieve nomaden waren Ook later toen zij de Jordaan overtrokken (ca. 1200 v.Chr.) bleven zij nog tot in de tijd van Salomon en zijn zoon Rehoboam in tenten wonen. Zij baanden zich vechtend een weg naar deze rijkere en meer gecultiveerde landbouwstreek. De naam “Habiru” werd oorspronkelijk gebruikt voor: “rovers”, “grauwe lieden” of “landverhuizers”. Maar ook onder die Habiru bevonden zich mensen met literaire of occulte gaven, zieners of profeten (politici), die hun samenleving voorhielden hoe ze zich moesten gedragen om als stam te overleven. Nadat zij zich min of meer gevestigd hadden vormden hun voorschriften een leidraad voor de aanvoerders van het volk.
Vanaf ca. 1010 tot en met 970 v.Chr. heerste David van de stam Juda, die nadat de wettige opvolger van Saul, Isboseth, vermoord was, ook de overige Israëlische stammen onder zijn gezag bracht.
1006 v.Chr. David verovert met list en geweld de hoofdstad van het volk der Jebuzieten, Jeruzalem, en maakt het tot zijn residentie en hoofdstad van het verenigd koninkrijk van Israël en Juda.
933 v.Chr. Dood van Salomon. Het rijk valt weer uiteen in Israël en Juda
721 v. Chr. De hoofdstad van Israël, Samaria, door Assyriërs veroverd. Bevolking afgevoerd naar Assyrië. Einde van het rijk Israël. De meeste van hen gingen in de plaatselijke bevolking op en vermengden zich met hen.
586 v.Chr. Verovering van Jeruzalem door Nebukadnezar. Einde van het rijk Juda. Groot aantal vooraanstaande Judeërs afgevoerd naar Babylon. Aldaar wordt de Torah opgesteld.
526 v.Chr. Deel van de Judeërs keert terug naar Jeruzalem en directe omgeving. Ezra en Nehemia presenteren in Jeruzalem de Torah aan het volk.
332 v.Chr Alexander de Grote verovert Palestina. De Griekse cultuur domineert tot 70 na Christus. In het totale gebied vormen de joden slechts een minderheid van de bevolking.
70 n.Chr. Verwoesting van de tempel van Jeruzalem door de Romeinen. Veel Judeërs verlieten daarna om economische redenen het land, in navolging van de velen die al 300 jaar uit Palestina, onder andere naar Alexandrië, aan het wegtrekken waren.
135 n.Chr. Opstand van Judeërs onder Bar Kochba tegen Rome. Nog meer joden emigreren sinds die tijd (Noord Afrika, Spanje, Klein-Azië, Oost en West Europa).
738 n.Chr. Verovering van Jeruzalem door Islamitische Arabieren. Het Arabisch wordt in Palestina de voertaal. Noch de Palestijnen, noch de andere daar wonende volkeren worden tot aanvaarding van de Islam gedwongen.
1518 de Ottomanen veroveren het gehele Midden Oosten, alsmede de noordkust van het Arabische continent.
Tot 1918 maakte Palestina deel uit van het Ottomaanse rijk. De Palestijnse samenleving was een samenleving van pachtboeren en handelslui die redelijk welvarend was omdat Palestina van oudsher één van de meest vruchtbare gebieden van het Nabije Oosten was. In de tweede helft van de 19e eeuw, onmiddellijk voorafgaand aan het begin van de joodse immigratie naar Palestina, had dit gebied een forse economische bloei doorgemaakt door toegenomen export van landbouwproducten naar Arabische landen en naar Europa. Rapporten van Britse, Franse en Duitse consuls in Palestina spreken van grote hoeveelheden citrusvruchten, olijfolie, graan en sesamzaad die in de Palestijnse havensteden werden verscheept. Palestina was allesbehalve een leeg en verwaarloosd land. Etnisch gesproken was de bevolking zeer gemengd, de Arabische cultuur overheerste.
In de laatste decennia van de 19e eeuw begon in Centraal en Oost Europa het zionisme op te komen.
1878 Vestiging van de eerste zionistische landbouwkolonie (Petah Tikva) in Palestina
1882 Vanaf dat jaar beginnen 25.000 joodse immigranten zich te vestigen in Palestina
1886 Theodor Herzl schrijft “Der Judenstat”.
1891 Asjer Ginsberg - schrijvend onder het pseudoniem Achad Haam - meldt: “joodse kolonisten behandelen de Arabieren vijandig en wreed. Zij beschuldigen hen onterecht en slaan hen ongegeneerd zonder voldoende reden, en zijn daar nog trots op ook”.
1897 Nahman Syrkin verklaart tijdens het eerste wereld-zionisten congres in Basel dat Palestina geëvacueerd moet worden ten behoeve van de joden.
1904-1914. 40.000 zionistische immigranten arriveren in Palestina. Joden vormen dan 6% van de bevolking
1905 Israël Zangwill stelt dat de joden de arabieren moeten uitdrijven om niet slaags te raken met een grote buitenlandse [sic!] bevolking.
1914-1918 Eerste Wereldoorlog
1915 Mac Mahon (Gr.Br.) beloofd de sherif van Mekka onafhankelijkheid voor alle gebieden met een arabische cultuur die de Ottomanen ontnomen zouden worden.
1916 Sykes/Picot – geheime overeenkomst tussen Engeland en Frankrijk over de verdeling van de Ottomaanse buit. Een gebied ten Westen van de lijn Damascus, Homs/Hama bleef binnen de Franse invloedsfeer. Lloyd George dringt aan op kolonisering door de Zionistische Beweging uit persoonlijk wantrouwen en verachting voor Arabieren en Mohammedanen zoals hij de Palestijnen noemt.
1917 Balfour Verklaring
1918 Palestina bezet door de geallieerden onder Allenby.
1919 Het eerste Palestijnse nationale Congres in Jeruzalem verwerpt de Balfour Verklaring en eist onafhankelijkheid, zoal beloofd in 1915
- Vredesconferentie in Parijs. De zionistische commissie presenteert een kaart die aangeeft hoe, volgens de zionisten, de grenzen van de joodse staat (omvattende grote delen van Egypte, Jordanië, Libanon en Syrië
1920 Groot Britannië wordt het mandaat over Palestina toegewezen.
1922 Een Britse volkstelling geeft aan dat de Palestijnse bevolking bestaat voor 78% uit moslims, 11% joden, en 9,6% christenen. Totaal aantal inwoners: 757.182.
1925 In Parijs wordt de Revisionistische Partij opgericht met als doel, een joodse staat te stichten in Palestina én Transjordanië.
1929 Ongeregeldheden over aanspraken op de klaagmuur in Jeruzalem, door de Britten bloedig onderdrukt.
1931 Volkstelling in Palestina geeft 1.03.000 inwoners aan, waarvan 16,9% joden.
1936-1939 Talrijke provocerende terroristische aanslagen door zionistische organisaties op Palestijnse burgers. Vervolgens breekt een Palestijnse opstand uit tegen het toelaten van duizenden joodse immigranten door de Britten. Deze wordt door hen bloedig onderdrukt ten koste van 30.000 á 40.000 Palestijnse doden
1937 Commissie Peel beveelt de verdeling van Palestina aan, waarvan 33% als joodse staat wordt aangewezen. Een gedeelte van de Palestijnse bevolking moet van deze staat worden overgeplaatst. Dit is onaanvaardbaar voor de Palestijnen. Vervolgens heffen de Britten alle Palestijnse politieke organisaties op, deporteren vijf van hun leiders en stellen militaire rechtbanken in tegen opstand door Palestijnen.
1938 Zionistische bommen doden 119 Palestijnen, Palestijnse bommen doden 8 joden.
1939 Zionistenleider Jabotinsky schrijft: “de Arabieren moeten ruimte maken voor de joden in Eretz Israël. Het was mogelijk om de Baltische volken over te plaatsen (door Stalin), het is ook mogelijk om de Palestijnse Arabieren te verhuizen.”
- Het Britse Lagerhuis keurt een “White Paper” goed dat onder voorwaarden Palestina na 10 jaar onafhankelijkheid wil verlenen en de immigratie regelt van jaarlijks 15.000 joden voor de komende 5 jaar. In 1943 wordt dit vijfjaren plan verlengd.
1939-1945 Tweede Wereldoorlog
1947 Op 29 november nemen de VN Resolutie 181 aan die Palestina verdeelt. Daarbij wordt meer dan de helft van het gebied, inclusief de Negev woestijn, geschonken aan slechts een derde van de bevolking die hoofdzakelijk in de steden, zoals Tel Aviv woonden. In deze steden woonden overigens evenveel joden als Palestijnen. Bij een rechtvaardige beslissing zouden de eerstgenoemde slechts 10% van het land toegewezen gekregen hebben. Om deze reden was de meerderheid van de Palestijnse bevolking en de Arabische Liga tegen. Vanaf die datum begint de massaverdrijving van de inheemse bevolking door de joden. Tot 14 mei 1948 eigenden de zionisten zich nog eens ruim 20% extra van het aan de Palestijnen toegewezen gebied toe. Resultaat: de helft van de inheemse bevolking van geheel Palestina werd verdreven, de helft van hun dorpen en steden verwoest. Vrijwel niemand kon ooit terugkeren. Etnische zuiveringen zijn zeer ernstige misdaden tegen de menselijkheid en strafbaar volgens internationaal recht.
[deel 1]
De landstreek Palestina wordt al ongeveer 2000 jaar met die naam aangeduid. Omstreeks 1500 v.Chr. was het gebied reeds lang vast bewoond door een voor die tijd hoogontwikkelde bevolking die daar hun steden hadden gebouwd. Diverse rondtrekkende stammen vielen het gebied in de loop der tijden binnen, zoals de Habiru – Hebreeën – die in die tijd nog primitieve nomaden waren Ook later toen zij de Jordaan overtrokken (ca. 1200 v.Chr.) bleven zij nog tot in de tijd van Salomon en zijn zoon Rehoboam in tenten wonen. Zij baanden zich vechtend een weg naar deze rijkere en meer gecultiveerde landbouwstreek. De naam “Habiru” werd oorspronkelijk gebruikt voor: “rovers”, “grauwe lieden” of “landverhuizers”. Maar ook onder die Habiru bevonden zich mensen met literaire of occulte gaven, zieners of profeten (politici), die hun samenleving voorhielden hoe ze zich moesten gedragen om als stam te overleven. Nadat zij zich min of meer gevestigd hadden vormden hun voorschriften een leidraad voor de aanvoerders van het volk.
Vanaf ca. 1010 tot en met 970 v.Chr. heerste David van de stam Juda, die nadat de wettige opvolger van Saul, Isboseth, vermoord was, ook de overige Israëlische stammen onder zijn gezag bracht.
1006 v.Chr. David verovert met list en geweld de hoofdstad van het volk der Jebuzieten, Jeruzalem, en maakt het tot zijn residentie en hoofdstad van het verenigd koninkrijk van Israël en Juda.
933 v.Chr. Dood van Salomon. Het rijk valt weer uiteen in Israël en Juda
721 v. Chr. De hoofdstad van Israël, Samaria, door Assyriërs veroverd. Bevolking afgevoerd naar Assyrië. Einde van het rijk Israël. De meeste van hen gingen in de plaatselijke bevolking op en vermengden zich met hen.
586 v.Chr. Verovering van Jeruzalem door Nebukadnezar. Einde van het rijk Juda. Groot aantal vooraanstaande Judeërs afgevoerd naar Babylon. Aldaar wordt de Torah opgesteld.
526 v.Chr. Deel van de Judeërs keert terug naar Jeruzalem en directe omgeving. Ezra en Nehemia presenteren in Jeruzalem de Torah aan het volk.
332 v.Chr Alexander de Grote verovert Palestina. De Griekse cultuur domineert tot 70 na Christus. In het totale gebied vormen de joden slechts een minderheid van de bevolking.
70 n.Chr. Verwoesting van de tempel van Jeruzalem door de Romeinen. Veel Judeërs verlieten daarna om economische redenen het land, in navolging van de velen die al 300 jaar uit Palestina, onder andere naar Alexandrië, aan het wegtrekken waren.
135 n.Chr. Opstand van Judeërs onder Bar Kochba tegen Rome. Nog meer joden emigreren sinds die tijd (Noord Afrika, Spanje, Klein-Azië, Oost en West Europa).
738 n.Chr. Verovering van Jeruzalem door Islamitische Arabieren. Het Arabisch wordt in Palestina de voertaal. Noch de Palestijnen, noch de andere daar wonende volkeren worden tot aanvaarding van de Islam gedwongen.
1518 de Ottomanen veroveren het gehele Midden Oosten, alsmede de noordkust van het Arabische continent.
Tot 1918 maakte Palestina deel uit van het Ottomaanse rijk. De Palestijnse samenleving was een samenleving van pachtboeren en handelslui die redelijk welvarend was omdat Palestina van oudsher één van de meest vruchtbare gebieden van het Nabije Oosten was. In de tweede helft van de 19e eeuw, onmiddellijk voorafgaand aan het begin van de joodse immigratie naar Palestina, had dit gebied een forse economische bloei doorgemaakt door toegenomen export van landbouwproducten naar Arabische landen en naar Europa. Rapporten van Britse, Franse en Duitse consuls in Palestina spreken van grote hoeveelheden citrusvruchten, olijfolie, graan en sesamzaad die in de Palestijnse havensteden werden verscheept. Palestina was allesbehalve een leeg en verwaarloosd land. Etnisch gesproken was de bevolking zeer gemengd, de Arabische cultuur overheerste.
In de laatste decennia van de 19e eeuw begon in Centraal en Oost Europa het zionisme op te komen.
1878 Vestiging van de eerste zionistische landbouwkolonie (Petah Tikva) in Palestina
1882 Vanaf dat jaar beginnen 25.000 joodse immigranten zich te vestigen in Palestina
1886 Theodor Herzl schrijft “Der Judenstat”.
1891 Asjer Ginsberg - schrijvend onder het pseudoniem Achad Haam - meldt: “joodse kolonisten behandelen de Arabieren vijandig en wreed. Zij beschuldigen hen onterecht en slaan hen ongegeneerd zonder voldoende reden, en zijn daar nog trots op ook”.
1897 Nahman Syrkin verklaart tijdens het eerste wereld-zionisten congres in Basel dat Palestina geëvacueerd moet worden ten behoeve van de joden.
1904-1914. 40.000 zionistische immigranten arriveren in Palestina. Joden vormen dan 6% van de bevolking
1905 Israël Zangwill stelt dat de joden de arabieren moeten uitdrijven om niet slaags te raken met een grote buitenlandse [sic!] bevolking.
1914-1918 Eerste Wereldoorlog
1915 Mac Mahon (Gr.Br.) beloofd de sherif van Mekka onafhankelijkheid voor alle gebieden met een arabische cultuur die de Ottomanen ontnomen zouden worden.
1916 Sykes/Picot – geheime overeenkomst tussen Engeland en Frankrijk over de verdeling van de Ottomaanse buit. Een gebied ten Westen van de lijn Damascus, Homs/Hama bleef binnen de Franse invloedsfeer. Lloyd George dringt aan op kolonisering door de Zionistische Beweging uit persoonlijk wantrouwen en verachting voor Arabieren en Mohammedanen zoals hij de Palestijnen noemt.
1917 Balfour Verklaring
1918 Palestina bezet door de geallieerden onder Allenby.
1919 Het eerste Palestijnse nationale Congres in Jeruzalem verwerpt de Balfour Verklaring en eist onafhankelijkheid, zoal beloofd in 1915
- Vredesconferentie in Parijs. De zionistische commissie presenteert een kaart die aangeeft hoe, volgens de zionisten, de grenzen van de joodse staat (omvattende grote delen van Egypte, Jordanië, Libanon en Syrië
1920 Groot Britannië wordt het mandaat over Palestina toegewezen.
1922 Een Britse volkstelling geeft aan dat de Palestijnse bevolking bestaat voor 78% uit moslims, 11% joden, en 9,6% christenen. Totaal aantal inwoners: 757.182.
1925 In Parijs wordt de Revisionistische Partij opgericht met als doel, een joodse staat te stichten in Palestina én Transjordanië.
1929 Ongeregeldheden over aanspraken op de klaagmuur in Jeruzalem, door de Britten bloedig onderdrukt.
1931 Volkstelling in Palestina geeft 1.03.000 inwoners aan, waarvan 16,9% joden.
1936-1939 Talrijke provocerende terroristische aanslagen door zionistische organisaties op Palestijnse burgers. Vervolgens breekt een Palestijnse opstand uit tegen het toelaten van duizenden joodse immigranten door de Britten. Deze wordt door hen bloedig onderdrukt ten koste van 30.000 á 40.000 Palestijnse doden
1937 Commissie Peel beveelt de verdeling van Palestina aan, waarvan 33% als joodse staat wordt aangewezen. Een gedeelte van de Palestijnse bevolking moet van deze staat worden overgeplaatst. Dit is onaanvaardbaar voor de Palestijnen. Vervolgens heffen de Britten alle Palestijnse politieke organisaties op, deporteren vijf van hun leiders en stellen militaire rechtbanken in tegen opstand door Palestijnen.
1938 Zionistische bommen doden 119 Palestijnen, Palestijnse bommen doden 8 joden.
1939 Zionistenleider Jabotinsky schrijft: “de Arabieren moeten ruimte maken voor de joden in Eretz Israël. Het was mogelijk om de Baltische volken over te plaatsen (door Stalin), het is ook mogelijk om de Palestijnse Arabieren te verhuizen.”
- Het Britse Lagerhuis keurt een “White Paper” goed dat onder voorwaarden Palestina na 10 jaar onafhankelijkheid wil verlenen en de immigratie regelt van jaarlijks 15.000 joden voor de komende 5 jaar. In 1943 wordt dit vijfjaren plan verlengd.
1939-1945 Tweede Wereldoorlog
1947 Op 29 november nemen de VN Resolutie 181 aan die Palestina verdeelt. Daarbij wordt meer dan de helft van het gebied, inclusief de Negev woestijn, geschonken aan slechts een derde van de bevolking die hoofdzakelijk in de steden, zoals Tel Aviv woonden. In deze steden woonden overigens evenveel joden als Palestijnen. Bij een rechtvaardige beslissing zouden de eerstgenoemde slechts 10% van het land toegewezen gekregen hebben. Om deze reden was de meerderheid van de Palestijnse bevolking en de Arabische Liga tegen. Vanaf die datum begint de massaverdrijving van de inheemse bevolking door de joden. Tot 14 mei 1948 eigenden de zionisten zich nog eens ruim 20% extra van het aan de Palestijnen toegewezen gebied toe. Resultaat: de helft van de inheemse bevolking van geheel Palestina werd verdreven, de helft van hun dorpen en steden verwoest. Vrijwel niemand kon ooit terugkeren. Etnische zuiveringen zijn zeer ernstige misdaden tegen de menselijkheid en strafbaar volgens internationaal recht.
[deel 1]