umm-abdullah
03-01-2009, 13:58
[SIZE="5"][FONT="Tahoma"]De Geschiedenis van het Onbedekken van het Gezicht[/FONT][/SIZE]
[SIZE="1"](Bron: 'Hiraasat Ul-Fadielah' van Shaykh Bakr Aboe Zayd - met wat aanpassingen)[/SIZE]
1.Aboe Haamid Al-Ghazzaalie: “Het is nog steeds zo door de tijden heen: Dat de mannen hun gezichten onbedekt laten en dat de vrouwen bedekt met de Niqaab buitenshuis gaan.” (Ihyaa 'Uloem Ud-Dien 1/ 729)
2.Aboe Hayyaan Al-Andalusie: ”En zo is ook de gewoonte in de steden van Andalusië: Er is niets van de vrouwen te zien, behalve één oog van haar.” (Al-Bahr Ul-Mohiet 7/ 250)
3.Al-Haafidh Ibn Hadjar:“Het is nog steeds de gewoonte van de vrouwen - verleden en heden - dat ze hun gezichten bedekken van vreemde mannen.”
En een aantal pagina's verderop: “De voortdurende handeling dat de vrouwen toegestaan zijn hun woningen te verlaten voor de moskeeën, de markten en de reizen, bedekt met de Niqaab, zodat de mannen hen niet zien.” (Fath Ul-Baarie 9/ 337)
4.Al-Mawza'ie: “De handeling van de mensen is nog steeds hieraan gelijk - verleden en heden in alle gebieden - dat ze het toelaten voor de oude vrouw om haar gezicht onbedekt te laten en het niet toelaten voor de jonge vrouw, en ze zien het als 'Aurah en Moenkar (slechte zaak).” (Taysier Ul-Bayaan 2/ 1001)
5.An-Nawawie: “En Al-Imaam (Al-Haramain) beargumenteerde dit met de overeenstemming van de Moslims om de vrouwen te weerhouden dat ze onbedekt buitenshuis gaan.” (Rawdat Ut-Taalibien 5/ 366-367)
6.Ibn Raslaan: “De overeenstemming van de geleerden om de vrouwen te weerhouden dat ze met het gezicht onbedekt buitenshuis gaan, vooral als er veel zondaren zijn.” (Nail Ul-Awtaar 6/ 114)
Het is bevestigd dat de vrouwen van de gelovigen zichzelf bedekten, zonder hun gezichten en iets van de schoonheden te tonen, sinds de tijd van de Profeet salla Allaahoe 'alaihi wa sallam tot aan het begin van de 20e eeuw, bij de val van de Ottomaanse staat en de Islamitische wereld werd gekolonisieerd.
Het Begin van het Onbedekken
De eerste kwade handeling dat geschiedde in het raken van de Islamitische Gemeenschap was met betrekking tot het onbedekken van de gezichten van hun vrouwen; en dat vond plaats in Egypte, toen de gouverneur van Egypte, Mohammed 'Alie Pasha, het leger naar Frankrijk zond om te studeren. Tot hen behoorde de aanmaner van het leger: Rifaa'ah Raafi' At-Tahtaawie, die overleed in het jaar 1873. Na zijn terugkeer in Egypte nam hij de eerste stappen om de vrouwen te emanciperen, en daarna volgden er meerdere personen van de verwesterden en de Christenen in het uitvoeren van deze handeling. Tot hen behoren:
De kruisaanbidder, de Christen Murqus Fahmie (overl. 1955), in zijn boek: 'De vrouw in het oosten.' Waarin hij doelde op het verwijderen van de Hidjaab en het toestaan van het vrije mixen.
Ahmad Lotfie As-Sayyid (overl. 1963); hij was de eerste die de Egyptische studentes in de universiteiten toeliet, mixend met de mannelijke studenten en met hun gezichten onbedekt, voor de eerste keer in de Egyptische geschiedenis; hij werd hierin gesteund door Taha Hoessein (overl. 1973).
Het grootste deel van deze Fitnah werd op zijn hoede genomen door de uitnodiger naar het onbedekken van het gezicht, Qaasim Amien (overl. 1908), die zijn boek schreef: 'Het bevrijden van de vrouw.' Tegenover hem stonden de geleerden, en sommige van hen in Egypte, Ash-Shaam en Irak verklaarden hem tot apostaat. Daarna kwam hij in aantal situaties terecht, waarop hij 'De nieuwe vrouw' schreef - d.w.z. De Moslima die verandert in een Europeaanse.
Deze zaak werd gesteund door prinses Naazilie Mostafaa F aadil - die Christen werd en afviel van de Islaam - en door Sa'd Zaghloel en zijn broer Ahmad Fathie Zaghloel.
Daarna werd in het jaar 1919 de vrouwenbond opgericht op de vrouw te emanciperen, met aan het bestuur Hoedaa Sha'araawie (overl. 1947).
Sa'd Zaghloel, die in Groot-Brittannië meewerkte met alle verenigingen die de Islaam probeerden te verderven, voor zijn terugkomst werden er twee paviljoenen opgezet, een paviljoen voor de mannen en één voor de vrouwen. Nadat hij uit het vliegtuig stapte, liep hij naar de paviljoen van de vrouwen toe, en Hoedaa Sha'araawie liep hem tegenmoet met haar Hidjaab, zodat hij die kon verwijderen, hij stak zijn hand uit - o wee voor hen! - en verwijderde de Hidjaab van haar gezicht, allen begonnen te aplaudiseren en de vrouwen verwijderden hun Hidjaab.
En de tweede verdrietige dag, was dat Safiyyah, dochter van Moestafaa Fahmie en echtgenote van Sa'd Zaghloel - die hij na hen huwelijk, Safiyyah Haanim Sa'd Zaghloel noemde, volgens de wijze van de Europeanen in het toeschrijven van hun vrouwen aan hen - zij bevond zich middenin een vrouwelijke demonstratie in Caïro, waarop zij en anderen de Hidjaab verwijderden en onder hun voeten plaatsen en daarna in brand staken.
En zo volgen de ongelukkigen elkaar op: Ihsaan 'Abd Al-Quddoes, Moestafaa Amien, Nadjieb Mahfoedh en Taha Hoessein. En van de Christenen: Shiblie Shamiel en Farah Anton. Ze werden hierin gesteund door de kranten, want dat was de eerste beste manier om deze Fitnah te verspreiden; totdat er een krant werd gestart met de naam: 'De Krant van het Onbedekken' .
Totdat het zover kwam dat de wetten het onbedekken verplicht maakten:
In Turkije werd door de ketter Ataturk een wet opgesteld met een verbod op de Hidjaab; in Iran werd in 1926 de Hidjaab verboden door de Raafidie Ridaa Bahlawie; in Afghanistan door Mohammed Amaan; Ahmad Zogu in Albanië; in Tunesië werd door Aboe Roeqaybah een wet opgesteld waarin de Hidjaab en polygynie werden verboden, wie het toch deed, werd gestraft met een jaar gevangenisstraf en een geldboete.
In Irak werd het grootste deel van deze zaak - het verwijderen van de Hidjaab - op hen hoede genomen door Az-Zahaawie en Ar-Rosaafie, we zoeken bij Allaah toevlucht tegen hun toestanden.
En kijk naar het nieuws van het verwijderen van de Hidjaab in Algerije, zoals in het boek: 'Het verwesteren in de ideologie, politiek en economie', in 13 mei, 1958. Dat is dat een preker van het vrijdagsgebed de opdracht kreeg om in zijn preek op te roepen naar het verwijderen van de Hidjaab, en zo voerde hij uit. Een Algerijnse jonge vrouw stond daarna op en riep met een luidspreker op tot het verwijderen van de Hidjaab, ze verwijderde haar Hidjaab en gooide deze weg, en werd hierin gevolgd door een groep jonge vrouwen die hun Hidjaab afnamen, waarop er werd geaplaudiseerd. En zoiets dergelijks vond plaats in Oran en Algiers, de hoofdstad van Algerije, en de kranten stonden er steunend achter.
In Ash-Shaam met zijn vier delen: Libanon, Syrië, Jordanië en Palestina verspreidde het onbedekken van het gezicht en de Tabarroedj door toedoen van de uitnodigers van de Ba'ath-partij en in sommige gevallen door de nationalisten.
Wat betreft India en Pakistan, de vrouwen van de gelovigen bevonden zich in een goede staat met betrekking tot de Hidjaab - de kleding van eerbaarheid en schaamte - totdat circa 1950 het feminisme op gang kwam met haar twee vleugels: Vrijheid en gelijkheid. Het boek van Qaasim Amien, 'Het bevrijden van de vrouw' werd vertaald en de krant riep steunend op tot het gemixt studeren en het verwijderen van de Khimaar, totdat dit een toestand bereikte waarover alleen bij Allaah de Verhevene wordt geklaagd.
[SIZE="1"](Bron: 'Hiraasat Ul-Fadielah' van Shaykh Bakr Aboe Zayd - met wat aanpassingen)[/SIZE]
1.Aboe Haamid Al-Ghazzaalie: “Het is nog steeds zo door de tijden heen: Dat de mannen hun gezichten onbedekt laten en dat de vrouwen bedekt met de Niqaab buitenshuis gaan.” (Ihyaa 'Uloem Ud-Dien 1/ 729)
2.Aboe Hayyaan Al-Andalusie: ”En zo is ook de gewoonte in de steden van Andalusië: Er is niets van de vrouwen te zien, behalve één oog van haar.” (Al-Bahr Ul-Mohiet 7/ 250)
3.Al-Haafidh Ibn Hadjar:“Het is nog steeds de gewoonte van de vrouwen - verleden en heden - dat ze hun gezichten bedekken van vreemde mannen.”
En een aantal pagina's verderop: “De voortdurende handeling dat de vrouwen toegestaan zijn hun woningen te verlaten voor de moskeeën, de markten en de reizen, bedekt met de Niqaab, zodat de mannen hen niet zien.” (Fath Ul-Baarie 9/ 337)
4.Al-Mawza'ie: “De handeling van de mensen is nog steeds hieraan gelijk - verleden en heden in alle gebieden - dat ze het toelaten voor de oude vrouw om haar gezicht onbedekt te laten en het niet toelaten voor de jonge vrouw, en ze zien het als 'Aurah en Moenkar (slechte zaak).” (Taysier Ul-Bayaan 2/ 1001)
5.An-Nawawie: “En Al-Imaam (Al-Haramain) beargumenteerde dit met de overeenstemming van de Moslims om de vrouwen te weerhouden dat ze onbedekt buitenshuis gaan.” (Rawdat Ut-Taalibien 5/ 366-367)
6.Ibn Raslaan: “De overeenstemming van de geleerden om de vrouwen te weerhouden dat ze met het gezicht onbedekt buitenshuis gaan, vooral als er veel zondaren zijn.” (Nail Ul-Awtaar 6/ 114)
Het is bevestigd dat de vrouwen van de gelovigen zichzelf bedekten, zonder hun gezichten en iets van de schoonheden te tonen, sinds de tijd van de Profeet salla Allaahoe 'alaihi wa sallam tot aan het begin van de 20e eeuw, bij de val van de Ottomaanse staat en de Islamitische wereld werd gekolonisieerd.
Het Begin van het Onbedekken
De eerste kwade handeling dat geschiedde in het raken van de Islamitische Gemeenschap was met betrekking tot het onbedekken van de gezichten van hun vrouwen; en dat vond plaats in Egypte, toen de gouverneur van Egypte, Mohammed 'Alie Pasha, het leger naar Frankrijk zond om te studeren. Tot hen behoorde de aanmaner van het leger: Rifaa'ah Raafi' At-Tahtaawie, die overleed in het jaar 1873. Na zijn terugkeer in Egypte nam hij de eerste stappen om de vrouwen te emanciperen, en daarna volgden er meerdere personen van de verwesterden en de Christenen in het uitvoeren van deze handeling. Tot hen behoren:
De kruisaanbidder, de Christen Murqus Fahmie (overl. 1955), in zijn boek: 'De vrouw in het oosten.' Waarin hij doelde op het verwijderen van de Hidjaab en het toestaan van het vrije mixen.
Ahmad Lotfie As-Sayyid (overl. 1963); hij was de eerste die de Egyptische studentes in de universiteiten toeliet, mixend met de mannelijke studenten en met hun gezichten onbedekt, voor de eerste keer in de Egyptische geschiedenis; hij werd hierin gesteund door Taha Hoessein (overl. 1973).
Het grootste deel van deze Fitnah werd op zijn hoede genomen door de uitnodiger naar het onbedekken van het gezicht, Qaasim Amien (overl. 1908), die zijn boek schreef: 'Het bevrijden van de vrouw.' Tegenover hem stonden de geleerden, en sommige van hen in Egypte, Ash-Shaam en Irak verklaarden hem tot apostaat. Daarna kwam hij in aantal situaties terecht, waarop hij 'De nieuwe vrouw' schreef - d.w.z. De Moslima die verandert in een Europeaanse.
Deze zaak werd gesteund door prinses Naazilie Mostafaa F aadil - die Christen werd en afviel van de Islaam - en door Sa'd Zaghloel en zijn broer Ahmad Fathie Zaghloel.
Daarna werd in het jaar 1919 de vrouwenbond opgericht op de vrouw te emanciperen, met aan het bestuur Hoedaa Sha'araawie (overl. 1947).
Sa'd Zaghloel, die in Groot-Brittannië meewerkte met alle verenigingen die de Islaam probeerden te verderven, voor zijn terugkomst werden er twee paviljoenen opgezet, een paviljoen voor de mannen en één voor de vrouwen. Nadat hij uit het vliegtuig stapte, liep hij naar de paviljoen van de vrouwen toe, en Hoedaa Sha'araawie liep hem tegenmoet met haar Hidjaab, zodat hij die kon verwijderen, hij stak zijn hand uit - o wee voor hen! - en verwijderde de Hidjaab van haar gezicht, allen begonnen te aplaudiseren en de vrouwen verwijderden hun Hidjaab.
En de tweede verdrietige dag, was dat Safiyyah, dochter van Moestafaa Fahmie en echtgenote van Sa'd Zaghloel - die hij na hen huwelijk, Safiyyah Haanim Sa'd Zaghloel noemde, volgens de wijze van de Europeanen in het toeschrijven van hun vrouwen aan hen - zij bevond zich middenin een vrouwelijke demonstratie in Caïro, waarop zij en anderen de Hidjaab verwijderden en onder hun voeten plaatsen en daarna in brand staken.
En zo volgen de ongelukkigen elkaar op: Ihsaan 'Abd Al-Quddoes, Moestafaa Amien, Nadjieb Mahfoedh en Taha Hoessein. En van de Christenen: Shiblie Shamiel en Farah Anton. Ze werden hierin gesteund door de kranten, want dat was de eerste beste manier om deze Fitnah te verspreiden; totdat er een krant werd gestart met de naam: 'De Krant van het Onbedekken' .
Totdat het zover kwam dat de wetten het onbedekken verplicht maakten:
In Turkije werd door de ketter Ataturk een wet opgesteld met een verbod op de Hidjaab; in Iran werd in 1926 de Hidjaab verboden door de Raafidie Ridaa Bahlawie; in Afghanistan door Mohammed Amaan; Ahmad Zogu in Albanië; in Tunesië werd door Aboe Roeqaybah een wet opgesteld waarin de Hidjaab en polygynie werden verboden, wie het toch deed, werd gestraft met een jaar gevangenisstraf en een geldboete.
In Irak werd het grootste deel van deze zaak - het verwijderen van de Hidjaab - op hen hoede genomen door Az-Zahaawie en Ar-Rosaafie, we zoeken bij Allaah toevlucht tegen hun toestanden.
En kijk naar het nieuws van het verwijderen van de Hidjaab in Algerije, zoals in het boek: 'Het verwesteren in de ideologie, politiek en economie', in 13 mei, 1958. Dat is dat een preker van het vrijdagsgebed de opdracht kreeg om in zijn preek op te roepen naar het verwijderen van de Hidjaab, en zo voerde hij uit. Een Algerijnse jonge vrouw stond daarna op en riep met een luidspreker op tot het verwijderen van de Hidjaab, ze verwijderde haar Hidjaab en gooide deze weg, en werd hierin gevolgd door een groep jonge vrouwen die hun Hidjaab afnamen, waarop er werd geaplaudiseerd. En zoiets dergelijks vond plaats in Oran en Algiers, de hoofdstad van Algerije, en de kranten stonden er steunend achter.
In Ash-Shaam met zijn vier delen: Libanon, Syrië, Jordanië en Palestina verspreidde het onbedekken van het gezicht en de Tabarroedj door toedoen van de uitnodigers van de Ba'ath-partij en in sommige gevallen door de nationalisten.
Wat betreft India en Pakistan, de vrouwen van de gelovigen bevonden zich in een goede staat met betrekking tot de Hidjaab - de kleding van eerbaarheid en schaamte - totdat circa 1950 het feminisme op gang kwam met haar twee vleugels: Vrijheid en gelijkheid. Het boek van Qaasim Amien, 'Het bevrijden van de vrouw' werd vertaald en de krant riep steunend op tot het gemixt studeren en het verwijderen van de Khimaar, totdat dit een toestand bereikte waarover alleen bij Allaah de Verhevene wordt geklaagd.