blauwe_hemel
29-12-2008, 13:37
[ Nieuwjaar? Lees dit dan maar even!]
Citaat:
[Tijdens een lezing vertelt de verteller het volgende verhaal:
Hans is een Nederlandse man rond de vijftig die een gezond en gelukkig leven leidt. Hij leeft in een klein dorpje ten noorden van Amsterdam. Ondanks alle financiële verleidingen van de grote stad, kiest hij er bewust voor om in zijn eigen dorpje te blijven wonen en te genieten van het uitzicht op de rivier en de rust die het dorpje uitstraalt. Hij werkt overdag als handelaar en 's avonds keert hij terug naar zijn huisje waar hij in alle rust de avond doorbrengt met zijn vrouw, twee dochtertjes en zoon die net klaar is met zijn middelbare school en aan zijn toekomst denkt.
De maand Dhzul-Hiddja nadert; Hans en zijn gezin beginnen de islamitische zenders te volgen om te weten wanneer de nieuwe maan van de maand wordt gesignaleerd, zodat ze kunnen weten wanneer de dag Arafah en de dag van het offerfeest aanbreekt. Hans volgt de islamitische radiozenders, zijn vrouw volgt de satellietkanalen en zijn zoon volgt de islamitische internetpagina's.
Hans hoort het nieuws als eerste en vertelt zijn gezin dat de maand is aangebroken en samen luisteren ze op de radio en de tv naar de islamitische kreten in Mekka en in de hele wereld Allahoe-Akbar, Allahoe-Akbar. Nu haast Hans zich om het spaargeld op te halen dat hij apart heeft gelegd voor het offerschaap en hij vertrekt naar het oosten van de stad om zijn bestelling te bevestigen en om te betalen. Hij ziet dat het bedrag dat hij heeft meegenomen toch iets te weinig is voor het gewicht van het schaap en gaat extra geld bijpinnen om het schaap toch te halen, want hij wil het zelf ook slachten zoals het volgens de rituelen hoort. Hij betaalt het geld en hij aait het schaap en met behulp van zijn zoon tilt hij het schaap de auto in.
Het hele gezin is meegegaan om de vreugde te delen en het schaap te zien. Zijn vijfjarige dochter begint van blijheid te zingen met haar mooie stem en zegt tegen haar vader: “Pappa wat is het offerfeest toch een mooi feest omdat ik dan met mijn vriendinnen kan spelen en met een trommel islamitische lofliederen kan zingen. Ik zal ook met jullie het feestgebed verrichten en mijn nieuwe jurk dragen, pappa vanaf dit feest wil ik een hijaab gaan dragen, want ik ben nu een grote meid. Oh wat is het een mooi feest, we gaan het schapenvlees zelf snijden en onze buren ervan laten eten en we zullen onze familieleden bezoeken, mijn tante en haar dochters. Pappa waren alle dagen maar zoals het offerfeest.” Iedereen is blij om naar ‘het vogeltje’ te luisteren, zoals ze haar noemen.
De vader kijkt zeer verheugd nog eenmaal naar het offerschaap en ziet dat het aan alle voorwaarden voldoet, want het schaap is niet verminkt, niet ziek en niet oud. Eenmaal thuis aangekomen roept zijn vrouw: “O mijn lieve man weet je dat het offervlees volgens offerrituelen in drieën verdeeld moet worden; een derde voor de armen en behoeftigen, een derde voor onze buren, David, Elisebeth en Monica en een derde houden we voor onszelf?”
Bij het voorbereiden van het offer twijfelen Hans en zijn vrouw over de richting van de Qiblah (gebedsrichting naar Mekka). Ze gaan er vanuit dat de richting naar de Qiblah moet wijzen en leggen het schaap in die richting en slachten het volgens de ritueel. Zijn vrouw begint snel aan het werk om het vlees te snijden en het vlees in drieën te verdelen.
Terwijl ze druk bezig is, komt Hans zenuwachtig binnen en zegt: “Schiet op het is zondag en we moeten naar de Kerk, zijn de kinderen al klaar?”, want Hans is gewend om iedere zondag naar de kerk te gaan met het hele gezin, hij is immers toch een christen.
De verteller is klaar met het voorlezen van zijn verhaal en er wordt meteen door één van de aanwezigen gevraagd: “Je hebt ons echt in de war gebracht door je verhaal! Is die Hans nu een moslim of niet?” Waarop de verteller zegt: “Nee hoor, Hans en zijn gezin zijn christenen die niet in Allah en Zijn profeet (sallallahu ‘alaihi wa salam) geloven en beweren dat Allah in drieën is opgedeeld (Verheven is Hij boven hetgene wat ze beweren).”
De drukte en het rumoer nemen toe in de zaal; de mensen weten niet hoe ze moeten reageren. Maar één van de nuchtere aanwezigen zegt: “Wat je ons zojuist hebt verteld kan niet waar zijn, want welke niet-moslim houdt zich zo intensief bezig met Islamitische rituelen en wil ze zo correct mogelijk uitvoeren, door zijn tijd en geld te verspillen in zaken waarin hij toch niet gelooft?”
De verteller gaat direct in de verdediging en zegt: “Mijn lieve broeders, waarom geloven jullie mijn verhaal niet? Waarom verwachten jullie zo'n gedrag niet van een ongelovige? Bestaan er geen Abdullah en Abdurrahman, Khadija en Aisha die feesten van ongelovigen meevieren? Waarom is het dan onwaarschijnlijk dat ongelovigen onze feesten meevieren? Waarom de verbazing? De realiteit bewijst dat! Is het niet zo dat sommigen van ons bloemen versturen met Valentijnsdag en anderen van ons Nieuwjaar vieren, verjaardagen, carnaval, kerstavonden, sinterklaasvieringen enzovoorts en het zijn allemaal niet-islamitische feesten! Waarom is het dan onbegrijpelijk en onwaarschijnlijk en zelfs van het gekke dat Hans zoiets doet, terwijl wij en onze kinderen dat wel doen?”
De verteller, Ahmed, wordt emotioneel en zegt: “Ik leef al meer dan tien jaar in Nederland en bij Allah ik heb nooit een ongelovige een van onze feesten zien meevieren, erger nog ik zie meer en meer moslims hun uiterste best doen om niet-islamitische feesten zo goed mogelijk te vieren terwijl ze op islamitische feesten niet eens het feestgebed bijwonen!” Hij probeert zijn tranen in te houden en zegt tegen de aanwezigen in de zaal op een droevige toon: “Geef me een antwoord! Heeft Hans nu uiteindelijk al deze rituelen werkelijk uitgevoerd of is dit allemaal fictie?”]
Citaat:
[Tijdens een lezing vertelt de verteller het volgende verhaal:
Hans is een Nederlandse man rond de vijftig die een gezond en gelukkig leven leidt. Hij leeft in een klein dorpje ten noorden van Amsterdam. Ondanks alle financiële verleidingen van de grote stad, kiest hij er bewust voor om in zijn eigen dorpje te blijven wonen en te genieten van het uitzicht op de rivier en de rust die het dorpje uitstraalt. Hij werkt overdag als handelaar en 's avonds keert hij terug naar zijn huisje waar hij in alle rust de avond doorbrengt met zijn vrouw, twee dochtertjes en zoon die net klaar is met zijn middelbare school en aan zijn toekomst denkt.
De maand Dhzul-Hiddja nadert; Hans en zijn gezin beginnen de islamitische zenders te volgen om te weten wanneer de nieuwe maan van de maand wordt gesignaleerd, zodat ze kunnen weten wanneer de dag Arafah en de dag van het offerfeest aanbreekt. Hans volgt de islamitische radiozenders, zijn vrouw volgt de satellietkanalen en zijn zoon volgt de islamitische internetpagina's.
Hans hoort het nieuws als eerste en vertelt zijn gezin dat de maand is aangebroken en samen luisteren ze op de radio en de tv naar de islamitische kreten in Mekka en in de hele wereld Allahoe-Akbar, Allahoe-Akbar. Nu haast Hans zich om het spaargeld op te halen dat hij apart heeft gelegd voor het offerschaap en hij vertrekt naar het oosten van de stad om zijn bestelling te bevestigen en om te betalen. Hij ziet dat het bedrag dat hij heeft meegenomen toch iets te weinig is voor het gewicht van het schaap en gaat extra geld bijpinnen om het schaap toch te halen, want hij wil het zelf ook slachten zoals het volgens de rituelen hoort. Hij betaalt het geld en hij aait het schaap en met behulp van zijn zoon tilt hij het schaap de auto in.
Het hele gezin is meegegaan om de vreugde te delen en het schaap te zien. Zijn vijfjarige dochter begint van blijheid te zingen met haar mooie stem en zegt tegen haar vader: “Pappa wat is het offerfeest toch een mooi feest omdat ik dan met mijn vriendinnen kan spelen en met een trommel islamitische lofliederen kan zingen. Ik zal ook met jullie het feestgebed verrichten en mijn nieuwe jurk dragen, pappa vanaf dit feest wil ik een hijaab gaan dragen, want ik ben nu een grote meid. Oh wat is het een mooi feest, we gaan het schapenvlees zelf snijden en onze buren ervan laten eten en we zullen onze familieleden bezoeken, mijn tante en haar dochters. Pappa waren alle dagen maar zoals het offerfeest.” Iedereen is blij om naar ‘het vogeltje’ te luisteren, zoals ze haar noemen.
De vader kijkt zeer verheugd nog eenmaal naar het offerschaap en ziet dat het aan alle voorwaarden voldoet, want het schaap is niet verminkt, niet ziek en niet oud. Eenmaal thuis aangekomen roept zijn vrouw: “O mijn lieve man weet je dat het offervlees volgens offerrituelen in drieën verdeeld moet worden; een derde voor de armen en behoeftigen, een derde voor onze buren, David, Elisebeth en Monica en een derde houden we voor onszelf?”
Bij het voorbereiden van het offer twijfelen Hans en zijn vrouw over de richting van de Qiblah (gebedsrichting naar Mekka). Ze gaan er vanuit dat de richting naar de Qiblah moet wijzen en leggen het schaap in die richting en slachten het volgens de ritueel. Zijn vrouw begint snel aan het werk om het vlees te snijden en het vlees in drieën te verdelen.
Terwijl ze druk bezig is, komt Hans zenuwachtig binnen en zegt: “Schiet op het is zondag en we moeten naar de Kerk, zijn de kinderen al klaar?”, want Hans is gewend om iedere zondag naar de kerk te gaan met het hele gezin, hij is immers toch een christen.
De verteller is klaar met het voorlezen van zijn verhaal en er wordt meteen door één van de aanwezigen gevraagd: “Je hebt ons echt in de war gebracht door je verhaal! Is die Hans nu een moslim of niet?” Waarop de verteller zegt: “Nee hoor, Hans en zijn gezin zijn christenen die niet in Allah en Zijn profeet (sallallahu ‘alaihi wa salam) geloven en beweren dat Allah in drieën is opgedeeld (Verheven is Hij boven hetgene wat ze beweren).”
De drukte en het rumoer nemen toe in de zaal; de mensen weten niet hoe ze moeten reageren. Maar één van de nuchtere aanwezigen zegt: “Wat je ons zojuist hebt verteld kan niet waar zijn, want welke niet-moslim houdt zich zo intensief bezig met Islamitische rituelen en wil ze zo correct mogelijk uitvoeren, door zijn tijd en geld te verspillen in zaken waarin hij toch niet gelooft?”
De verteller gaat direct in de verdediging en zegt: “Mijn lieve broeders, waarom geloven jullie mijn verhaal niet? Waarom verwachten jullie zo'n gedrag niet van een ongelovige? Bestaan er geen Abdullah en Abdurrahman, Khadija en Aisha die feesten van ongelovigen meevieren? Waarom is het dan onwaarschijnlijk dat ongelovigen onze feesten meevieren? Waarom de verbazing? De realiteit bewijst dat! Is het niet zo dat sommigen van ons bloemen versturen met Valentijnsdag en anderen van ons Nieuwjaar vieren, verjaardagen, carnaval, kerstavonden, sinterklaasvieringen enzovoorts en het zijn allemaal niet-islamitische feesten! Waarom is het dan onbegrijpelijk en onwaarschijnlijk en zelfs van het gekke dat Hans zoiets doet, terwijl wij en onze kinderen dat wel doen?”
De verteller, Ahmed, wordt emotioneel en zegt: “Ik leef al meer dan tien jaar in Nederland en bij Allah ik heb nooit een ongelovige een van onze feesten zien meevieren, erger nog ik zie meer en meer moslims hun uiterste best doen om niet-islamitische feesten zo goed mogelijk te vieren terwijl ze op islamitische feesten niet eens het feestgebed bijwonen!” Hij probeert zijn tranen in te houden en zegt tegen de aanwezigen in de zaal op een droevige toon: “Geef me een antwoord! Heeft Hans nu uiteindelijk al deze rituelen werkelijk uitgevoerd of is dit allemaal fictie?”]