Hmeds_Daughter
23-11-2008, 18:05
Surprises op de basisschool. Normaal vind je dat als kind onwijs leuk. Cadeautjes krijgen, wie wilt dat niet. Lekker snoepgoed en onwijs gezellig.
Maar voor mij was het werkelijk een duistere periode. Ik had doodsangsten als het bijna 5 december was. Ik kon dan niet slapen en kreeg nachtmerries. Op de dag zelf wilde ik wegrennen van school, maar dat kon niet.
Waarom?
Ik kreeg nooit geld om suprises te kopen, voor andere kindertjes.
Mijn vader vond het maar onzin en wilde geen 7 gulden geven zodat ik dat kon gaan verspillen aan een ander kindje. Sinterklaas was haraaam en vooral als je geld moest verspillen. Dus op elke suprise moest ik bedenken hoe ik aan geld moest komen. Of in iedergeval aan iets wat ik kon geven als surprise.
Sparen kon ik niet want ik hield te veel van snoep. Veel kreeg ik niet, alleen als ik naar de moskee ging kreeg ik 25 cent zodat ik daarmee snoepjes kon kopen. Ik kon de snoepwinkel om de hoek gewoon echt niet ontwijken. Die heerlijke zuurstokken die op de ramen stonden geplakt, de heerlijke zachte dropjes die naar mij riepen. Ik kon het echt niet. Het zou namelijk een goede zet zijn om in een jaar tijd toch die 7 gulden bij elkaar te rapen.
Goed. Hoe kwam ik toch aan een surprise? Ik was goed in het maken van een suprise en een doos was geen doos meer, maar een auto, een paard of een barbie. Ik ben creatief, dus ging ik ook creatief opzoek naar cadeaus.
- Ten eerste stal ik speelgoed van andere kindjes en verpakte dat mooi.
- Ten tweede gaf ik mijn eigen speelgoed weg. Had er niet veel van dus het viel mijn ouders dan ook goed op dat mijn ''Fatima met haar R''Kempo jurk'' verdwenen was. Die had ik aan Melissa gegeven die het ook werkelijk mooi vond. Ze vond het zo verbazingwekkend dat mijn Fatima een rok boven haar broek droeg. Ik zei dan altijd: ''Ja, Fatima heeft het koud.''- Ten derde: Als het een jongen was gaf ik de autootjes van mijn broer, zonder banden, weg.
- Totslot: Of als ik echt niets kon vinden gaf ik de cadeau's die ik zelf kreeg weg aan diegene die ik zelf had getrokken. Mijn trots was/is groot en wilde dan ook geen gezichtsverlies lijden.
Maanden lang stel je een plan van aanpak op en brengt dit tijdens 5 december, de dag dat mijn leven kon veranderen, ten uit voer.
Ik was niet de enige, ook mijn broers hadden er moeite mee.
Dus stalen we van elkaar. En ook zij waren creatief.
Wat een tijd, niet te geloven. En nu denk ik:
zouden nog meer mensen dit hebben meegemaakt?
En hoe doen de kinderen het tegenwoordig?
Vertel...
(:hihi
Hmeddieee....
Maar voor mij was het werkelijk een duistere periode. Ik had doodsangsten als het bijna 5 december was. Ik kon dan niet slapen en kreeg nachtmerries. Op de dag zelf wilde ik wegrennen van school, maar dat kon niet.
Waarom?
Ik kreeg nooit geld om suprises te kopen, voor andere kindertjes.
Mijn vader vond het maar onzin en wilde geen 7 gulden geven zodat ik dat kon gaan verspillen aan een ander kindje. Sinterklaas was haraaam en vooral als je geld moest verspillen. Dus op elke suprise moest ik bedenken hoe ik aan geld moest komen. Of in iedergeval aan iets wat ik kon geven als surprise.
Sparen kon ik niet want ik hield te veel van snoep. Veel kreeg ik niet, alleen als ik naar de moskee ging kreeg ik 25 cent zodat ik daarmee snoepjes kon kopen. Ik kon de snoepwinkel om de hoek gewoon echt niet ontwijken. Die heerlijke zuurstokken die op de ramen stonden geplakt, de heerlijke zachte dropjes die naar mij riepen. Ik kon het echt niet. Het zou namelijk een goede zet zijn om in een jaar tijd toch die 7 gulden bij elkaar te rapen.
Goed. Hoe kwam ik toch aan een surprise? Ik was goed in het maken van een suprise en een doos was geen doos meer, maar een auto, een paard of een barbie. Ik ben creatief, dus ging ik ook creatief opzoek naar cadeaus.
- Ten eerste stal ik speelgoed van andere kindjes en verpakte dat mooi.
- Ten tweede gaf ik mijn eigen speelgoed weg. Had er niet veel van dus het viel mijn ouders dan ook goed op dat mijn ''Fatima met haar R''Kempo jurk'' verdwenen was. Die had ik aan Melissa gegeven die het ook werkelijk mooi vond. Ze vond het zo verbazingwekkend dat mijn Fatima een rok boven haar broek droeg. Ik zei dan altijd: ''Ja, Fatima heeft het koud.''- Ten derde: Als het een jongen was gaf ik de autootjes van mijn broer, zonder banden, weg.
- Totslot: Of als ik echt niets kon vinden gaf ik de cadeau's die ik zelf kreeg weg aan diegene die ik zelf had getrokken. Mijn trots was/is groot en wilde dan ook geen gezichtsverlies lijden.
Maanden lang stel je een plan van aanpak op en brengt dit tijdens 5 december, de dag dat mijn leven kon veranderen, ten uit voer.
Ik was niet de enige, ook mijn broers hadden er moeite mee.
Dus stalen we van elkaar. En ook zij waren creatief.
Wat een tijd, niet te geloven. En nu denk ik:
zouden nog meer mensen dit hebben meegemaakt?
En hoe doen de kinderen het tegenwoordig?
Vertel...
(:hihi
Hmeddieee....