rikus
03-11-2008, 11:53
Youth for Christ wil geen zieltjes meer
Geplaatst: 03 november 2008 07:50
door Bart Wallet
Of je er blij mee moet zijn, is nog maar de vraag. Het Amsterdamse stadsdeel De Baarsjes heeft na een publieke aanbesteding ervoor gekozen om het jongerenwerk uit te laten voeren door Youth for Christ .
Youth for Christ krijgt van het Amsterdamse stadsdeel De Baarsjes opdracht het jongerenwerk te organiseren. |foto ANP Cynthia Boll
Het concept waarmee de christelijke organisatie al langer jongerenwerk in de steden organiseert, The Mall , draait al enige jaren in de multiculturele Amsterdamse wijk en wordt nu uitgebouwd en feitelijk de enige aanbieder van jeugdzorg.
Het besluit van De Baarsjes heeft inmiddels het nodige stof doen opwaaien in de hoofdstad. De lokale tv-zender, AT5, opende een item erover met de missie van Youth for Christ : ,,Het verlangen jongeren in ontmoeting te brengen met Jezus Christus en hen helpen om naar zijn bedoelingen te leven.'' Om vervolgens een GroenLinks-deelraadslid op te voeren die zich retorisch afvraagt of een organisatie met zo'n missie wel als enige het jongerenwerk in het stadsdeel zou mogen uitvoeren.
Inclusief
Die vraag staat niet op zich. Afgelopen donderdag debatteerde de Amsterdamse gemeenteraad over de interessante notitie Scheiding kerk en staat . Die notitie kwam er mede, omdat de stad met financiële middelen liberale stromingen binnen de islam had gesteund, zoals de Westermoskee en de stichting Merhaba. Hiermee werd de scheiding tussen kerk en staat overschreden en sprak de overheid voorkeur uit voor de ontwikkeling van een religie, in dit geval de islam.
Burgemeester Cohen en zijn wethouders komen nu tot de conclusie dat 'inclusieve neutraliteit' het sleutelbegrip moet zijn. Dat houdt in dat het Franse model, waarbij religie uit het publieke domein helemaal in de privé-sfeer wordt gedrongen, niet wordt gevolgd. Die Franse laïcité wordt exclusieve neutraliteit genoemd.
Inclusief betekent echter dat alle religieuze groeperingen op gelijke wijze de ruimte krijgen om hun godsdienstige gevoelens te uiten. De overheid maakt daarbij geen keuzes. In feite sluit dit beleid goed aan bij de Nederlandse politieke traditie sinds 1917, toen officieel werd besloten dat religieus onderwijs gelijk behandeld en gefinancierd zou worden als openbaar onderwijs.
Honoreren
Dit beleid is een voortzetting van wat burgemeester Cohen al langer voorstaat. Hij ziet het belang van kerken en moskeeën voor een fors deel van de stadsbevolking en wil dat ook honoreren. Daarom gaat hij er graag koffie- dan wel theedrinken. Maar hij heeft ook een politieke agenda. Hij wil het gezag en de infrastructuur van de kerken en moskeeën gebruiken voor het oplossen van maatschappelijke problemen.
Daarmee raakt hij aan een precair spanningsveld. Want het is inderdaad zo dat religieuze organisaties een visie op de maatschappij hebben en op de problemen die daarin spelen. Niet voor niets zien kerken zich geroepen om de samenleving te dienen via allerlei sociale projecten. De kerk heeft het vermogen om mensen te verbinden - arm en rijk, wit en zwart, jong en oud - en heeft tevens het gezag om misstanden aan de kaak te stellen.
Toch is die roeping van de kerk niet automatisch de agenda van de overheid. De overheid probeert een tegenstelling te maken tussen de inhoud van het geloof, waarover ze geen mening heeft, en de daden van het geloof. Die daden wil ze best sponsoren, zolang de inhoud daarbij maar achterwege blijft. Zodra kerken en christelijke organisaties hierin meegaan, verliezen ze hun eigen identiteit en zijn ze verworden tot welzijnsorganisaties zoals er zoveel zijn. De overheid heeft daarmee haar doel bereikt, sociale cohesie en het oplossen van maatschappelijke problemen, maar de kerk is ver verwijderd van háár roeping.
Youth for...?
Het lijkt erop dat dit precies is wat er in De Baarsjes aan de hand is. Niet seculieren, maar christenen hebben alle reden om kritische vragen te plaatsen. In het debat in de gemeenteraad werd onomwonden aangegeven dat alle angst voor Youth for Christ overbodig is. De organisatie heeft beloofd om niet missionair actief te zijn, 'geen zieltjes te willen winnen', en gaat zelfs nog een stap verder door voor het eerst in haar geschiedenis ook niet-christenen als werknemers aan te nemen.
In ruil voor overheidsfinanciering heeft Youth for Christ compromissen met haar eigen identiteit gesloten en wel op zo'n manier dat die de kern van haar missie raakt. Wil de jongerenorganisatie nog altijd ,,jongeren in ontmoeting met Jezus Christus brengen''? In dat geval heeft ze zich in een lastige situatie gemanoeuvreerd. Als er jongeren door het werk tot geloof komen, zal de overheid zich genomen voelen en wijzen op de afspraken die gemaakt zijn. Als er geen jongeren met Christus in aanraking komen, zal de achterban daar terecht de nodige vragen over stellen.
Natuurlijk kan er met enig gemak verwezen worden naar oneliners dat het geloof in eerste plaats met de daad en desnoods met het woord verkondigd moet worden. In veel gevallen leidt dat echter tot gemakzucht en komt de boodschap van het evangelie helemaal niet meer ter sprake. Met niet-christelijke medewerkers gaat die vlieger sowieso al niet meer op. Vooralsnog lijkt het erop dat niet jongeren in De Baarsjes tot verandering komen, maar dat Youth for Christ veranderd is.
Drs. Bart Wallet is als onderzoeker verbonden aan de vakgroep Hebreeuws, Aramees en joodse studies van de Universiteit van Amsterdam en doceert tevens joodse geschiedenis aan de Katholieke Universiteit Leuven.
[URL="http://www.nd.nl/artikelen/2008/november/03/youth-for-christ-wil-geen-zieltjes-meer"][I]Bron[/URL]
[/I]
Geplaatst: 03 november 2008 07:50
door Bart Wallet
Of je er blij mee moet zijn, is nog maar de vraag. Het Amsterdamse stadsdeel De Baarsjes heeft na een publieke aanbesteding ervoor gekozen om het jongerenwerk uit te laten voeren door Youth for Christ .
Youth for Christ krijgt van het Amsterdamse stadsdeel De Baarsjes opdracht het jongerenwerk te organiseren. |foto ANP Cynthia Boll
Het concept waarmee de christelijke organisatie al langer jongerenwerk in de steden organiseert, The Mall , draait al enige jaren in de multiculturele Amsterdamse wijk en wordt nu uitgebouwd en feitelijk de enige aanbieder van jeugdzorg.
Het besluit van De Baarsjes heeft inmiddels het nodige stof doen opwaaien in de hoofdstad. De lokale tv-zender, AT5, opende een item erover met de missie van Youth for Christ : ,,Het verlangen jongeren in ontmoeting te brengen met Jezus Christus en hen helpen om naar zijn bedoelingen te leven.'' Om vervolgens een GroenLinks-deelraadslid op te voeren die zich retorisch afvraagt of een organisatie met zo'n missie wel als enige het jongerenwerk in het stadsdeel zou mogen uitvoeren.
Inclusief
Die vraag staat niet op zich. Afgelopen donderdag debatteerde de Amsterdamse gemeenteraad over de interessante notitie Scheiding kerk en staat . Die notitie kwam er mede, omdat de stad met financiële middelen liberale stromingen binnen de islam had gesteund, zoals de Westermoskee en de stichting Merhaba. Hiermee werd de scheiding tussen kerk en staat overschreden en sprak de overheid voorkeur uit voor de ontwikkeling van een religie, in dit geval de islam.
Burgemeester Cohen en zijn wethouders komen nu tot de conclusie dat 'inclusieve neutraliteit' het sleutelbegrip moet zijn. Dat houdt in dat het Franse model, waarbij religie uit het publieke domein helemaal in de privé-sfeer wordt gedrongen, niet wordt gevolgd. Die Franse laïcité wordt exclusieve neutraliteit genoemd.
Inclusief betekent echter dat alle religieuze groeperingen op gelijke wijze de ruimte krijgen om hun godsdienstige gevoelens te uiten. De overheid maakt daarbij geen keuzes. In feite sluit dit beleid goed aan bij de Nederlandse politieke traditie sinds 1917, toen officieel werd besloten dat religieus onderwijs gelijk behandeld en gefinancierd zou worden als openbaar onderwijs.
Honoreren
Dit beleid is een voortzetting van wat burgemeester Cohen al langer voorstaat. Hij ziet het belang van kerken en moskeeën voor een fors deel van de stadsbevolking en wil dat ook honoreren. Daarom gaat hij er graag koffie- dan wel theedrinken. Maar hij heeft ook een politieke agenda. Hij wil het gezag en de infrastructuur van de kerken en moskeeën gebruiken voor het oplossen van maatschappelijke problemen.
Daarmee raakt hij aan een precair spanningsveld. Want het is inderdaad zo dat religieuze organisaties een visie op de maatschappij hebben en op de problemen die daarin spelen. Niet voor niets zien kerken zich geroepen om de samenleving te dienen via allerlei sociale projecten. De kerk heeft het vermogen om mensen te verbinden - arm en rijk, wit en zwart, jong en oud - en heeft tevens het gezag om misstanden aan de kaak te stellen.
Toch is die roeping van de kerk niet automatisch de agenda van de overheid. De overheid probeert een tegenstelling te maken tussen de inhoud van het geloof, waarover ze geen mening heeft, en de daden van het geloof. Die daden wil ze best sponsoren, zolang de inhoud daarbij maar achterwege blijft. Zodra kerken en christelijke organisaties hierin meegaan, verliezen ze hun eigen identiteit en zijn ze verworden tot welzijnsorganisaties zoals er zoveel zijn. De overheid heeft daarmee haar doel bereikt, sociale cohesie en het oplossen van maatschappelijke problemen, maar de kerk is ver verwijderd van háár roeping.
Youth for...?
Het lijkt erop dat dit precies is wat er in De Baarsjes aan de hand is. Niet seculieren, maar christenen hebben alle reden om kritische vragen te plaatsen. In het debat in de gemeenteraad werd onomwonden aangegeven dat alle angst voor Youth for Christ overbodig is. De organisatie heeft beloofd om niet missionair actief te zijn, 'geen zieltjes te willen winnen', en gaat zelfs nog een stap verder door voor het eerst in haar geschiedenis ook niet-christenen als werknemers aan te nemen.
In ruil voor overheidsfinanciering heeft Youth for Christ compromissen met haar eigen identiteit gesloten en wel op zo'n manier dat die de kern van haar missie raakt. Wil de jongerenorganisatie nog altijd ,,jongeren in ontmoeting met Jezus Christus brengen''? In dat geval heeft ze zich in een lastige situatie gemanoeuvreerd. Als er jongeren door het werk tot geloof komen, zal de overheid zich genomen voelen en wijzen op de afspraken die gemaakt zijn. Als er geen jongeren met Christus in aanraking komen, zal de achterban daar terecht de nodige vragen over stellen.
Natuurlijk kan er met enig gemak verwezen worden naar oneliners dat het geloof in eerste plaats met de daad en desnoods met het woord verkondigd moet worden. In veel gevallen leidt dat echter tot gemakzucht en komt de boodschap van het evangelie helemaal niet meer ter sprake. Met niet-christelijke medewerkers gaat die vlieger sowieso al niet meer op. Vooralsnog lijkt het erop dat niet jongeren in De Baarsjes tot verandering komen, maar dat Youth for Christ veranderd is.
Drs. Bart Wallet is als onderzoeker verbonden aan de vakgroep Hebreeuws, Aramees en joodse studies van de Universiteit van Amsterdam en doceert tevens joodse geschiedenis aan de Katholieke Universiteit Leuven.
[URL="http://www.nd.nl/artikelen/2008/november/03/youth-for-christ-wil-geen-zieltjes-meer"][I]Bron[/URL]
[/I]