mora
15-10-2002, 22:48
Je stapt de trein uit.. je maakt haast om snel thuis te komen. Je wil> niet> > weten wat je thuis te wachten staat. Het is laat en ze gaan vast> zeuren..> > Waar was je? Waarom ben je zo laat thuis? Ze begrijpen er toch helemaal> > niks> > van en zo gaat het trouwens elke avond.. je staat even stil voor de> deur..> > eigenlijk wil je niet naar binnen.. je wil niet weten wat je te wachten> > staat. Weer een preek waar je al die tijd zat.. vast weer een klap van> je> > vader. Ach zou hij nou niet begrijpen dat je er toch niks meer van> voelt.> > hij kan je nog zo hard slaan.. het doet toch geen pijn meer.. vroeger> > moest> > je nog huilen van de pijn.. maar je bent immuun geworden..> > je staat nog even iets langer dan normaal stil en ademt diep in en> draait> > de> > sleutel in het sleutel gat.. heel voorzichtig draai je de sleutel om..> in> > de> > hoop dat niemand je hoort.. en je gaat voorzichtig naar binnen.. je> blaast> > je ingehouden adem uit.. en bent voor even opgelucht.. ze hebben je niet> > horen binnen komen..> > Ineens schiet de keuken deur open.. je staat oog in oog met je moeder..> > haar> > ogen stralen vuur uit.. je bent niet bang voor wat je te wachten staat..> > je> > kon het al raden.. ze gilt: "waar was je genza". Je bent even stil. Je> had> > het net zo helder kunnen opdreunen.. een nieuwe smoes ofwel een van de> > duizenden die je elke dag maar weer moest gebruiken. Nu was je bewust> > ofwel> > onbewust even stil.. je moeder gilt dat de dochter van de buurvrouw al> > uren> > thuis was en dat ze had gekookt.. ze gilt er achteraan: "waarom heeft> > Allah> > mij deze niks nut gegeven". Eigenlijk wil je er om lachen.. maar voor je> > ook> > maar een grijns op je gezicht kan zetten.. pakt iets je bij je haren..> je> > schrikt er zo van.. je was er niet op voorbereid.. je broer trekt expres> > extra hard aan je haren.. hij vraagt waar je was.. en hij maakt je uit> > voor> > xxxx.. hij is zo gemeen tegen je.. je kan het niet begrijpen.. hoe kan> hij> > zich er nou mee bemoeien... je wil je nog verzetten.. dat maakt je broer> > alleen nog kwader. hij geeft je een hele harde stomp in je buik.. je> snakt> > naar adem.. je wil gillen.. maar het helpt toch niet... je blijft in> > gebukt> > staan.. je broer gilt: "vuile xxxx dat je bent". Je moeder kijkt toe..> > Je probeert op te kijken en het enige wat je ziet is haar glimlach.. ze> > geniet van je pijn.. je ondragelijke pijn waar je al zo lang mee leeft..> > dag> > in dag uit.. is dit wat je thuis aantreft.. is het je vader niet die je> in> > elkaar slaat is het een van je broers wel.. je vraagt je af wanneer het> op> > zal houden.. je broer gilt nogmaals: "vuile xxxx" en schopt je> letterlijk> > naar boven... je blijft even stil zitten bij de bovenste trap.. je> hoopt,> > smeekt alles en iedereen om er een einde te maken.. je wil niet meer> > ademhalen.. je hoopt dat je lichaam het nu begeeft.. waarom nu niet..> > waarom> > kan je hart niet gewoon stoppen.. wat heeft het leven voor zin... je> > probeert op te staan.. je hebt zo veel pijn.. stap voor stap loop je> > richting je kamer.. je doet voorzichtig je kamerdeur open.. je staat> even> > stil voor de deur opening en vraagt jezelf af.. Wanneer het opzal> houden..> > je kamer is helemaal over hoop gehaald.. alles maar dan ook alles lag> > overhoop.. waarom doen ze je dit aan? wat had jij ze ooit misdaan?> > Je loopt naar je bureau je kijkt tussen je engels boek.. je haalt diep> > adem> > en slaat je boek open.. gelukkig je brief zit er nog in... je bedenkt je> > of> > dit is wat je wil Of dit is waar je van droomde?? Je hebt er wel eens> > vaker> > over nagedacht maar het nooit gedurfd... je liet je rustig op je bed> > neervallen met de brief in je handen.. je had overal pijn.. je hart was> > gebroken. Je voelde niks meer.. je gezicht was rood en blauw.. er kwam> > bloed> > uit je neus.. maar dat was niet meer dan normaal.. het viel nog wel> mee...> > je voelde niks meer.. bijna niks meer.. je voelde pijn.. pijn deel van> je> > leven was geworden.. je leefde al maanden met je pijn samen.. maar nu> deze> > dag.. nam je pijn de overhand.. het was anders dan al de andere dagen..> je> > probeerde op te staan.. en je liep.. voorzichtig naar je nachtkasje...> je> > haalde wat tijdschriften weg en daaronder lag een potje.. je haalde het> te> > voor schijn.. zonder er over naar te denken.. draaide je het potje> open..> > er> > kwam een stoflucht vanaf.. je had het potje de vorige keer zo goed dicht> > gedraaid.. maar nu was het potje open.. zonder verder na te denken..> sloeg> > je het potje achter over.. en begon te kauwen... je voelde niks..> helemaal> > niks.... Alleen die verschrikkelijke pijn... die jouw eigen was> > geworden...> > daar stond je.. in afwachting wat je lichaam zou doen... je ogen waren> > gesloten je wilde niet meer kijken.. nooit meer kijken..> > Je ledenmaten werden zwaarder.. je voelde je licht in je hoofd worden..> je> > hart ging te keer.. je begon te zweten als een gek.. het maakte je niet> > uit.. voor je in het potje kon kijken.. zakte je in elk......> >> > Daar lag je... levenloos op de grond... niemand die zich om je> > bekommerde.... Niemand die van je hield...> >> > Je brief lag op bed> >> >> > De brief> >> > 14 februari 2002> >> >> > Voor de achter gebleven mensen,> >> > Ik weet niet waar ik moet beginnen. Ik weet niet waar het fout is> gegaan!> > het is allemaal begonnen toen mama mij vroeg om mijn neef te trouwen.> mama> > begrijp je dan echt niet dat ik niet wilde, dat het hem niet ging om mij> > maar om de papieren. Ik heb het je proberen te vertellen maar je wilde> het> > niet begrijpen.> >> > Ik voel me leeg zo leeg van binnen. Het is als of iemand mijn geest> tijden> > geleden heeft afgepakt. Ik leef niet meer in deze tijd. Ik kan nergens> > meer> > van genieten. Ik heb pijn zo veel pijn. Konden jullie maar begrijpen wat> > jullie mij hebben aangedaan. Het gaat mij niet om de klappen. Het ging> mij> > niet om de pijn. Het ging mij om mama haar ogen.> > Hoe kon ze dit alles laten gebeuren mij haar enige dochter geven aan de> > zoon> > van haar zus. Was dan helemaal niks meer belangrijk? Waarom vraag ik> > mezelf> > keer op keer.> >> > Ik heb het niet gedaan om jullie pijn te doen. ik weet dat het eigenlijk> > niet mag en kan. Eigenhandig een einde aan je leven maken mag niet> volgens> > ons geloof, maar toch heb ik het gedaan.> > Uren heb ik gesmeekt... dagen heb ik gebeden.. heb Allah gesmeekt om er> > een> > einde aan te maken. ik heb mijn sterven dag bepaald.. net zoals dat> jullie> > mijn leven hebben bepaald. Jullie hebben het mij zwaar gemaakt.. deze> weg> > in> > mijn schoot geworpen. Mij geen andere keus gegeven..> > Nooit zal iemand begrijpen.. snappen wat ik nu mee maak ofwel heb mee> > gemaakt heb.. mijn eigen ik is al tijden geleden gestorven ver weg heen> > gegaan... dit leven heeft mij kapot gemaakt. Ik ben niet bang voor de> > hel..> > mijn leven was een en al hel..> >> > Met tranen in mijn ogen heb ik deze brief geschreven. Ik ben zo bang..> zo> > ban voor wat de toekomst mij gaat brengen.. jullie hebben mij geen keus> > gegeven. ik kan de goede woorden ook niet vinden.> > Ik ben kapot diep van binnen...> >> > Lieve mama,> > Bedankt voor dit leven. Ik heb van jou geleerd om mensen te haten, te> > verafschuwen zonder reden.> >> > Lieve papa,> > Bedankt voor het leven. Ik heb van jou geleerd dat pijn ineens heel je> > leven> > kan overnemen.> >> > Lieve mohamed,> > Bedankt voor het leven. Ik heb van jou geleerd hoe harder je slaat, hoe> > immune je word.> >> > Lieve Hassan,> > Bedankt voor het leven. Ik heb van jou geleerd dat zwijgen nooit een> mens> > zal helpen.> >> > Lieve Youssef,> > Bedankt voor het leven. Ik heb van jou geleerd dat het leven waarin ik> > leefde een hel was.> >> >> > Met pijn in mijn hart ben ik gestorven... maar toch dank ik jullie en> > iedereen voor mijn leven> >> > Dankjewel> >> > Jamlia> >>>>