Citaat door Mr_Presidente:
ontnomen? Ja, heb je er zelf niet voor gekozen??
Ja, liefde is hard.. Lees dit verhaaltje en zeg wat je ervan vindt..
Het begint met de hysterisch fladderende vlinders in je buik en een onuitwisbare grijns op je stralende gezicht. Je ziet de wereld in een zon overgoten uitvoering terwijl de rest van Nederland kampt met hevige stortbuien. Geluk druipt uit elke porie en je zou wel de hele dag door hardop willen zingen. Het gevoel is intens en overweldigend. Het ontneemt je je eetlust en doet je diep van binnen gloeien. Alles aan hem is mooi en zijn woorden klinken als een symfonie van Beethoven. Dat hij kleding draagt die totaal niet in harmonie met elkaar zijn, zie je niet want je wordt week als je in zijn hypnotiserende ogen kijkt. Blosjes verschijnen op je wangen wanneer je naam uit zijn volmaakte mond komt rollen. Je zwijmelt weg als hij je lieve woorden influistert. Jij hoort de trouwbellen al klinken. Een hemels gevoel neemt bezit van je en je wilt die roze bril nooit meer afzetten.
En dan zonder dat je het verwacht of in de verste verte iets vermoedt, valt de (figuurlijke) bom. Genadeloos word je onderuit gehaald door de man waar je je hart aan hebt verloren. Er wordt een klassieke dumpzin op je afgevuurd en de sluier om je heen word ruw weggetrokken. Zijn harde woorden brengen je met een smak terug op aarde. Je mooie wederhelft blijkt een grove leugen. Zijn zoete woorden blijken rookwolken te zijn die zich snel vermengen met de grauwe lucht en oplossen in het niets. Het geluk wat je voelde maakt plaats voor een pijn die met geen enkele pen te beschrijven is. Tranen springen in je ogen en wanhoopsdaden nemen het over. Na de tranen volgt haat. Wraakacties tegen degene die je hart met de grond gelijk heeft gemaakt. Je belooft jezelf deze fout nooit meer te maken. Je verbrandt al zijn foto’s en wist hem volledig uit je geheugen. Je zweert alle mannen af maar, verstand en hart werken soms langs elkaar heen en ondanks de nieuwe muur die je om je heen hebt gezet, worden je knieën weer week als een nieuw paar fonkelende ogen de jouwe kruisen en je hart wild in je borstkas doen slaan. Het hele proces begint weer van voren af aan.
Waarom stoten we ons als ezels voor de 2e, 3e of 10e keer aan dezelfde harde steen? Omdat liefde een ziekte is waartegen niemand bestand is en waar geen tegengif voor bestaat. Het voedt ons maar het breekt ons ook. We zijn allemaal op zoek naar liefde. Het is een lange, pijnlijke en soms haast onmogelijke opgave. De een vindt het zonder te zoeken terwijl de ander niet anders doet dan zoeken en nooit vindt. Zelfs een ring om je vinger en de heilige woorden van eeuwige trouw tot de dood ons scheidt, zijn geen garantie voor eeuwige liefde. Was het maar zo simpel als de zon die opkomt of een bloem die bloeit. Was liefde maar voor altijd zonder voorwaarde. Wie liefde heeft gekend zal nooit meer zonder kunnen en wie het nooit heeft gehad zal altijd blijven zoeken want ondanks de eindeloze weg die we soms moeten volgen, we vergeten alles als we uiteindelijk onze zielsverwant vinden en voor altijd in onze armen sluiten.